...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Drugi album amerykańskiego zespołu grającego techniczny i progresywny death metal inspirowany przez GORGUTS, ATHEIST, DEMILICH. "ZEALOTRY - The Last Witness CD" to prawdziwa gratka dla miłośników death metalu. To prawdziwe dzieło sztuki, które wzbudza respekt nawet wśród najwybredniejszych fanów gatunku.

Album trwa niemal 54 minuty i to aż 54 minuty mistrzowsko zagranej muzyki. Zealotry to zespół, który kultywuje tradycyjne elementy gatunku, ale jednocześnie nie boi się eksperymentować, poszukując nowych dróg i inspiracji.
'The Last Witness' to doskonały przykład na to, jak profesjonalny zespół może przewrócić do góry nogami wszystko, co myśleliśmy o death metalu. Album jest niczym opowieść, która wprowadza nas w mroczny świat końca ludzkości. Teksty utworów, opowiadają historię znaną już z dzieł takich autorów jak Arthur C. Clarke, ale Zealotry potrafi to opowiedzieć w sposób zupełnie oryginalny i jedyny w swoim rodzaju.



'The Last Witness' presents almost 54 mins of material hitting on all fronts with a progressive, yet schooled brand of death metal mastery, The album is carved from the same flesh as some of the genre's most important releases. Zealotry is a band that walks its own path, one that's paved by a desire to push death metal to new levels, while staying true to the genre's traditional elements.
"The Last Witness" brings to life a series of massive and unparalleled musical movements dense and complex enough to require repeated listens.

Lyrically, the album tells the story of humanity's end, as imagined by Arthur C. Clarke (among others). It speaks of our species' forced ascension and assimilation, compelled by the unseen, unknowable mind that tends to the cosmic clockwork and has decided the fates of countless other races. It is also about choices, mistakes and their consequences.

Lavadome is proud to present such irreversible art which stands out above the norm instead of following it in hopes there are still ears out here, thirsty to listen on repeat and slowly uncovering the mesmerizing scales of the nature presented by The Last Witness.




The topic of progression in metal is a controversial one, doubly so in a time when it is as at once digging into its past and looking into a future. The question of what constitutes progression is a controversial one where you will only get quasi answers at best and even more questions branching out of them. Is it merely novelty; a fresh layer of paint on old rusted gears, giving us a temporary sense of awe before familiarity and boredom sets in again? The combination of a distinct style onto a normal one; the ordinary fused with the extraordinary, a showpiece for eclecticism at the cost of foundation-level integrity? Simply improving the technical skill involved; raising the bar for membership, yet changing little else? Personally, I believe that true progression, development, evolution or whathaveyou comes not from merely unusual influences or quantitative knowledge of technique, but rather a distinct perspective – one that can be composed of pieces that may be staples yet arranged and executed in a form that makes them something else in their entirety.

Where the new old school movement is caught between hollow worship and genuine attempts to re-interpret its origins, the brutal-technical modernists are busy wallowing in their own short-sighted excess, and the dissonant movement has become rather comfortable in its increasingly less alien tonalities, there have been those who stand apart from the three axes of death metal. Ghoulgotha, Blood Incantation, Kerasphorus, Pavor, Morbius, The Chasm, Diskord, Axis of Advance, Mitochondrion, and Boston’s Zealotry represent a movement that at once dwells on the fringes of death metal yet viciously expands that desolate frontier. While Zealotry are far from the first or the most well known of these, they are arguably the best example of a band that encapsulates not just the genre’s present but it’s rich, storied history. Taking inspiration from the genre’s 30+ year history, Zealotry’s ideas will not be unheard of to genre veterans yet it is how they have warped and adapted them for their own esoteric purposes and rendering it far from comfortingly familiar.

Compared to the gradually unfolding cycles of riffing that comprised their excellent 2013 debut, The Charnel Expanse, The Last Witness stands out immediately with the raw density of its layered instrumentation. While their technical capacities were far from lacking, now they have stolen the spotlight as the talents of all four musicians coalesce into a tapestry of writhing rhythms and coiling expanses of fluctuating tonalities. Make no mistake, Zealotry is not a band that has forgotten about the importance of well crafted riffage but how they ambiguously entwine consonance and dissonance leaves very little that would be considered even remotely catchy or immediately gut-wrenching as much as ominous and otherworldly. The meat of the songs revolves around the deadly duo of guitarists Roman Temin and Chthe’ilist cult leader Philippe Tougas whirling complex counterpoint patterns into luminous textures from which they draw out a variety of depth an elaboration upon central ideas and themes. A highly active drum performance from Inhumatus’ Alex Zalatan forms an undulating turbulent framework in which they can function, pulling out a variety of sharply timed accents and fills, and shadowing the swell and churn of the rhythm and yet not coming off as remotely showboating. While the bass was muffled on the last album, here Aodán Collins is equally prominent as both guitarists, their every movement answered by stalking, chunking basslines that flesh out the lower end and veer into additional layers of harmony and contrast, furthering the album’s unsettlingly alien mood.

All of this makes the album come off as more jazz-fusion esque than its predecessor yet not necessarily just by their rigorous playing which betrays an impressive range of influences (Allan Holdsworth, Timeghoul, Univers Zero, Adramelech, The Chasm, Gorguts, Immolation, Alf Svensson era At The Gates, Ved Buens Ende, Virus, Anata, Gorguts and numerous others). As previously stated, the emphasis on layered instrumentation is much stronger than on the debut and it affects how the composition of the songs as well. These eight tracks cycle through these intricate textural layers, orbiting around one another to build up familiarity and ambience, saving up momentum generated to surge through powerful diversions, often using solos to great effect as they capitalize on expectation and frenetic execution in a mixture of Roman’s fusion ambivalence and Phil’s incendiary shredding. The riffing that ensues adds a more direct narrative approach to resolve prior strains of flurried delivery. It is in these moments the band wisely streamlines their delivery to bring the numerous hydra-like threads of development to their conclusion. Longer phrases slither in, creeping like hunting centipedes, stretching out to grasp at and fulfill the development of the underlying threads woven beneath the watery line between melody and discordance. It sounds fairly complex and the actual playing will likely take repeated listening to follow. Structurally however this is fairly concise and contained if compared to groups like Obliteration and The Chasm. Repetition is used notably but rather than being an artistic crutch, it works quite well to help re-contextualize itself in the wake of a song’s progression and provide closure where there might otherwise be confusion and amorphousness.

I’ve described Zealotry elsewhere as being a kind of convergence point for various threads of death metal modern, classic, and dissonant in nature but the more I listen, the more there’s the sneaking suspicion this generalization works increasingly less. On both levels of its mystifying aesthetic and underlying content, The Last Witness is a masterwork of death metal and a testament to the possibilities still ripe for exploration in the genre. It’s a rare fusion of high-tech craftsmanship, morbidly esoteric science fiction lyricism, and meticulously crafted compositions that doesn’t come around very often. At the same time, in spite of its initial inaccessibility, there’s a lot it offers to a wide variety of extreme metal fans across the spectrum, assuming they can tolerate just how much it lets loose upon the listener right from its opening moments. I doubt Zealotry will come to be the model upon which future iterations of death metal oddballs will base themselves on (and for the better) yet they’re emblematic of the changing attitudes and mindsets within the genre. Not just concerning progression/evolution but also what lies at the heart of death metal; it multifaceted nature that continues to voice itself in unexpected ways that challenge conventional notions of what does and doesn’t constitute moving forward amongst the genre’s numerous factions. Having produced two albums amongst the elite of recent times, the future remains promising for Boston’s finest and the fractured movement of which they form the spearhead.

Stillborn Machine



..::TRACK-LIST::..

1. Arc of Eradication 04:53
2. Heralding the Black Apostle 06:32
3. Cybernetic Eucharist 05:06
4. Progeny Omega 09:10
5. Mutagenesis 04:41
6. Yliaster 06:34
7. The Last Witness 08:01
8. Silence 08:38



..::OBSADA::..

R. Temin - Guitars (rhythm), Vocals
P. Tougas - Guitars (rhythm, lead, acoustic), Vocals (backing)
Alex Zalatan - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=2Fxof7EBrSc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Drugi album amerykańskiego zespołu grającego techniczny i progresywny death metal inspirowany przez GORGUTS, ATHEIST, DEMILICH. "ZEALOTRY - The Last Witness CD" to prawdziwa gratka dla miłośników death metalu. To prawdziwe dzieło sztuki, które wzbudza respekt nawet wśród najwybredniejszych fanów gatunku.

Album trwa niemal 54 minuty i to aż 54 minuty mistrzowsko zagranej muzyki. Zealotry to zespół, który kultywuje tradycyjne elementy gatunku, ale jednocześnie nie boi się eksperymentować, poszukując nowych dróg i inspiracji.
'The Last Witness' to doskonały przykład na to, jak profesjonalny zespół może przewrócić do góry nogami wszystko, co myśleliśmy o death metalu. Album jest niczym opowieść, która wprowadza nas w mroczny świat końca ludzkości. Teksty utworów, opowiadają historię znaną już z dzieł takich autorów jak Arthur C. Clarke, ale Zealotry potrafi to opowiedzieć w sposób zupełnie oryginalny i jedyny w swoim rodzaju.



'The Last Witness' presents almost 54 mins of material hitting on all fronts with a progressive, yet schooled brand of death metal mastery, The album is carved from the same flesh as some of the genre's most important releases. Zealotry is a band that walks its own path, one that's paved by a desire to push death metal to new levels, while staying true to the genre's traditional elements.
"The Last Witness" brings to life a series of massive and unparalleled musical movements dense and complex enough to require repeated listens.

Lyrically, the album tells the story of humanity's end, as imagined by Arthur C. Clarke (among others). It speaks of our species' forced ascension and assimilation, compelled by the unseen, unknowable mind that tends to the cosmic clockwork and has decided the fates of countless other races. It is also about choices, mistakes and their consequences.

Lavadome is proud to present such irreversible art which stands out above the norm instead of following it in hopes there are still ears out here, thirsty to listen on repeat and slowly uncovering the mesmerizing scales of the nature presented by The Last Witness.




The topic of progression in metal is a controversial one, doubly so in a time when it is as at once digging into its past and looking into a future. The question of what constitutes progression is a controversial one where you will only get quasi answers at best and even more questions branching out of them. Is it merely novelty; a fresh layer of paint on old rusted gears, giving us a temporary sense of awe before familiarity and boredom sets in again? The combination of a distinct style onto a normal one; the ordinary fused with the extraordinary, a showpiece for eclecticism at the cost of foundation-level integrity? Simply improving the technical skill involved; raising the bar for membership, yet changing little else? Personally, I believe that true progression, development, evolution or whathaveyou comes not from merely unusual influences or quantitative knowledge of technique, but rather a distinct perspective – one that can be composed of pieces that may be staples yet arranged and executed in a form that makes them something else in their entirety.

Where the new old school movement is caught between hollow worship and genuine attempts to re-interpret its origins, the brutal-technical modernists are busy wallowing in their own short-sighted excess, and the dissonant movement has become rather comfortable in its increasingly less alien tonalities, there have been those who stand apart from the three axes of death metal. Ghoulgotha, Blood Incantation, Kerasphorus, Pavor, Morbius, The Chasm, Diskord, Axis of Advance, Mitochondrion, and Boston’s Zealotry represent a movement that at once dwells on the fringes of death metal yet viciously expands that desolate frontier. While Zealotry are far from the first or the most well known of these, they are arguably the best example of a band that encapsulates not just the genre’s present but it’s rich, storied history. Taking inspiration from the genre’s 30+ year history, Zealotry’s ideas will not be unheard of to genre veterans yet it is how they have warped and adapted them for their own esoteric purposes and rendering it far from comfortingly familiar.

Compared to the gradually unfolding cycles of riffing that comprised their excellent 2013 debut, The Charnel Expanse, The Last Witness stands out immediately with the raw density of its layered instrumentation. While their technical capacities were far from lacking, now they have stolen the spotlight as the talents of all four musicians coalesce into a tapestry of writhing rhythms and coiling expanses of fluctuating tonalities. Make no mistake, Zealotry is not a band that has forgotten about the importance of well crafted riffage but how they ambiguously entwine consonance and dissonance leaves very little that would be considered even remotely catchy or immediately gut-wrenching as much as ominous and otherworldly. The meat of the songs revolves around the deadly duo of guitarists Roman Temin and Chthe’ilist cult leader Philippe Tougas whirling complex counterpoint patterns into luminous textures from which they draw out a variety of depth an elaboration upon central ideas and themes. A highly active drum performance from Inhumatus’ Alex Zalatan forms an undulating turbulent framework in which they can function, pulling out a variety of sharply timed accents and fills, and shadowing the swell and churn of the rhythm and yet not coming off as remotely showboating. While the bass was muffled on the last album, here Aodán Collins is equally prominent as both guitarists, their every movement answered by stalking, chunking basslines that flesh out the lower end and veer into additional layers of harmony and contrast, furthering the album’s unsettlingly alien mood.

All of this makes the album come off as more jazz-fusion esque than its predecessor yet not necessarily just by their rigorous playing which betrays an impressive range of influences (Allan Holdsworth, Timeghoul, Univers Zero, Adramelech, The Chasm, Gorguts, Immolation, Alf Svensson era At The Gates, Ved Buens Ende, Virus, Anata, Gorguts and numerous others). As previously stated, the emphasis on layered instrumentation is much stronger than on the debut and it affects how the composition of the songs as well. These eight tracks cycle through these intricate textural layers, orbiting around one another to build up familiarity and ambience, saving up momentum generated to surge through powerful diversions, often using solos to great effect as they capitalize on expectation and frenetic execution in a mixture of Roman’s fusion ambivalence and Phil’s incendiary shredding. The riffing that ensues adds a more direct narrative approach to resolve prior strains of flurried delivery. It is in these moments the band wisely streamlines their delivery to bring the numerous hydra-like threads of development to their conclusion. Longer phrases slither in, creeping like hunting centipedes, stretching out to grasp at and fulfill the development of the underlying threads woven beneath the watery line between melody and discordance. It sounds fairly complex and the actual playing will likely take repeated listening to follow. Structurally however this is fairly concise and contained if compared to groups like Obliteration and The Chasm. Repetition is used notably but rather than being an artistic crutch, it works quite well to help re-contextualize itself in the wake of a song’s progression and provide closure where there might otherwise be confusion and amorphousness.

I’ve described Zealotry elsewhere as being a kind of convergence point for various threads of death metal modern, classic, and dissonant in nature but the more I listen, the more there’s the sneaking suspicion this generalization works increasingly less. On both levels of its mystifying aesthetic and underlying content, The Last Witness is a masterwork of death metal and a testament to the possibilities still ripe for exploration in the genre. It’s a rare fusion of high-tech craftsmanship, morbidly esoteric science fiction lyricism, and meticulously crafted compositions that doesn’t come around very often. At the same time, in spite of its initial inaccessibility, there’s a lot it offers to a wide variety of extreme metal fans across the spectrum, assuming they can tolerate just how much it lets loose upon the listener right from its opening moments. I doubt Zealotry will come to be the model upon which future iterations of death metal oddballs will base themselves on (and for the better) yet they’re emblematic of the changing attitudes and mindsets within the genre. Not just concerning progression/evolution but also what lies at the heart of death metal; it multifaceted nature that continues to voice itself in unexpected ways that challenge conventional notions of what does and doesn’t constitute moving forward amongst the genre’s numerous factions. Having produced two albums amongst the elite of recent times, the future remains promising for Boston’s finest and the fractured movement of which they form the spearhead.

Stillborn Machine



..::TRACK-LIST::..

1. Arc of Eradication 04:53
2. Heralding the Black Apostle 06:32
3. Cybernetic Eucharist 05:06
4. Progeny Omega 09:10
5. Mutagenesis 04:41
6. Yliaster 06:34
7. The Last Witness 08:01
8. Silence 08:38



..::OBSADA::..

R. Temin - Guitars (rhythm), Vocals
P. Tougas - Guitars (rhythm, lead, acoustic), Vocals (backing)
Alex Zalatan - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=2Fxof7EBrSc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Bardzo cacy death metale z Białorusi!

'Sychodžańnie' to drugi materiał w trzyletniej historii zespołu, wydany w rok po premierze debiutanckiej demówki „Starazytnaje Licha”. Nową EP-kę wypełniają 32 minuty intensywnego black/death metalu, urozmaiconego tajemniczymi interludiami i filmowymi monologami, które nadają całości unikatowego charakteru. W muzyce LSZB pobrzmiewają echa takich zespołów, jak Necros Christos, Archgoat, czy Mortuary Drape. Materiał został zmiksowany/zmasterowany przez Ghostalgy Productions. Autorem okładki jest VR.



After releasing Staražytnaje licha demo last year, Belarusian black/death metallers Ljosazabojstwa are back with a massive new EP Sychodžańnie, set for release on June 30 via Hellthrasher Productions (CD/digital). With Sychodžańnie, LSZB take their brand of ancient thrashing black death to a whole new level, balancing barbaric riffage with mysterious interludes and spoken word samples that make for a unique experience. Prepare yourself for a 32-minute descent to the bottomless pit..

"At six tracks in thirty two minutes, LSZB’s follow-up EP, Sychodžańnie, is a mind-rattling hellride through the darklands of humanity’s subconscious. One minute you’re headbanging, rejoicing in malicious riffs and howls of ancient rancor; the next you’re cowering in deeply-embedded, instinctual fear beneath the wailing sirens of doom." - DECIBEL MAGAZINE

"As good as Staražytnaje licha was, Sychodžańnie is better. While that first demo was a multifaceted affair, there are even more facets on this new gem, and the band have pushed the dynamism of their compositions to even greater heights. The result is a half hour of music that keeps the listener tightly bound in the chains of its attraction." - NO CLEAN SINGING



The occult horror of a certain type of black/death generally somewhat influenced by or otherwise in line with Mortuary Drape is one of my favorite things, and Ljosazabojstwa clearly agree, given the content on Sychodžańnie and on the demo that came before it. From the first bits of atmosphere created by a haunting organ introduction through the very last chords, everything about this EP is massive; monolithic doom-driven rhythms do combat with the vocalist’s echoing snarl, subtle keyboards occasionally provide an extra layer, and the whole package is complimented by the immense production that ties the entire package together. Ominous interludes, sometimes mid-track, build tension, and whenever appropriate buildup has been reached, well-timed eruptions launch trudging doom into ripping hellfire before spiraling back to a horrifying crawl.

Though I mentioned Mortuary Drape as a point of comparison (and a clear influence), Ljosazabojstwa are by no means a clone of anyone; chaotic tremolo melodies, pretty leads, fiery death metal, and blazing thrash merge seamlessly to form a package that fits the mood that Mortuary Drape, Necros Christos, or similar bands put me into without feeling like a pointless ripoff at any point. Though sometimes the non-metal interruptions get a bit much for me, the overall package is startlingly strong, and a welcome change of pace from the onslaught of more straightforward death metal releases that I’ve been hearing from this year so far; as a point to their credit, the interludes are well written (or well picked, for the samples), and my general distaste for lengthy and frequent interludes may well be more of a problem for me than the interludes themselves.

Ljosazabojstwa fundamentally call for a return to the occult, and I welcome it with open arms. Sychodžańnie is catchy, memorable, and excellently performed, with more than enough variety and strength of both songwriting and pacing to keep the EP interesting from listen to listen. Most great EP’s leave me wanting more from the band, and as much as I’m looking forward to hearing Ljosazabojstwa’s first full length, this is a rare EP powerful enough to merit the repeat listens and reflection to occupy me until whenever the band feels that another release is necessary.

HighwayCorsair



..::TRACK-LIST::..

1. Pozirk u biezdań 02:06
2. Zhuba 07:37
3. Piekła 06:56
4. Šliach na Miehida 07:00
5. Sychodžańnie 01:36
6. Zabojstwa ljosu 06:48




https://www.youtube.com/watch?v=3EVsw21ro6A



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Bardzo cacy death metale z Białorusi!

'Sychodžańnie' to drugi materiał w trzyletniej historii zespołu, wydany w rok po premierze debiutanckiej demówki „Starazytnaje Licha”. Nową EP-kę wypełniają 32 minuty intensywnego black/death metalu, urozmaiconego tajemniczymi interludiami i filmowymi monologami, które nadają całości unikatowego charakteru. W muzyce LSZB pobrzmiewają echa takich zespołów, jak Necros Christos, Archgoat, czy Mortuary Drape. Materiał został zmiksowany/zmasterowany przez Ghostalgy Productions. Autorem okładki jest VR.



After releasing Staražytnaje licha demo last year, Belarusian black/death metallers Ljosazabojstwa are back with a massive new EP Sychodžańnie, set for release on June 30 via Hellthrasher Productions (CD/digital). With Sychodžańnie, LSZB take their brand of ancient thrashing black death to a whole new level, balancing barbaric riffage with mysterious interludes and spoken word samples that make for a unique experience. Prepare yourself for a 32-minute descent to the bottomless pit..

"At six tracks in thirty two minutes, LSZB’s follow-up EP, Sychodžańnie, is a mind-rattling hellride through the darklands of humanity’s subconscious. One minute you’re headbanging, rejoicing in malicious riffs and howls of ancient rancor; the next you’re cowering in deeply-embedded, instinctual fear beneath the wailing sirens of doom." - DECIBEL MAGAZINE

"As good as Staražytnaje licha was, Sychodžańnie is better. While that first demo was a multifaceted affair, there are even more facets on this new gem, and the band have pushed the dynamism of their compositions to even greater heights. The result is a half hour of music that keeps the listener tightly bound in the chains of its attraction." - NO CLEAN SINGING



The occult horror of a certain type of black/death generally somewhat influenced by or otherwise in line with Mortuary Drape is one of my favorite things, and Ljosazabojstwa clearly agree, given the content on Sychodžańnie and on the demo that came before it. From the first bits of atmosphere created by a haunting organ introduction through the very last chords, everything about this EP is massive; monolithic doom-driven rhythms do combat with the vocalist’s echoing snarl, subtle keyboards occasionally provide an extra layer, and the whole package is complimented by the immense production that ties the entire package together. Ominous interludes, sometimes mid-track, build tension, and whenever appropriate buildup has been reached, well-timed eruptions launch trudging doom into ripping hellfire before spiraling back to a horrifying crawl.

Though I mentioned Mortuary Drape as a point of comparison (and a clear influence), Ljosazabojstwa are by no means a clone of anyone; chaotic tremolo melodies, pretty leads, fiery death metal, and blazing thrash merge seamlessly to form a package that fits the mood that Mortuary Drape, Necros Christos, or similar bands put me into without feeling like a pointless ripoff at any point. Though sometimes the non-metal interruptions get a bit much for me, the overall package is startlingly strong, and a welcome change of pace from the onslaught of more straightforward death metal releases that I’ve been hearing from this year so far; as a point to their credit, the interludes are well written (or well picked, for the samples), and my general distaste for lengthy and frequent interludes may well be more of a problem for me than the interludes themselves.

Ljosazabojstwa fundamentally call for a return to the occult, and I welcome it with open arms. Sychodžańnie is catchy, memorable, and excellently performed, with more than enough variety and strength of both songwriting and pacing to keep the EP interesting from listen to listen. Most great EP’s leave me wanting more from the band, and as much as I’m looking forward to hearing Ljosazabojstwa’s first full length, this is a rare EP powerful enough to merit the repeat listens and reflection to occupy me until whenever the band feels that another release is necessary.

HighwayCorsair



..::TRACK-LIST::..

1. Pozirk u biezdań 02:06
2. Zhuba 07:37
3. Piekła 06:56
4. Šliach na Miehida 07:00
5. Sychodžańnie 01:36
6. Zabojstwa ljosu 06:48




https://www.youtube.com/watch?v=3EVsw21ro6A



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nic dziwnego, że biorąc pod uwagę dotychczasowe osiągnięcia zespołu, nie jest to typowy album Tech-Death. Utalentowany duet gitarzysty i inżyniera dźwięku Norberta Müllera oraz wokalisty, gitarzysty i kompozytora Floriana Engelke'a prześcignął samych siebie na Ontology of Nought! Epickie utwory o długości od 10 do 18 minut łączą się w spójną całość, która zachwyca charakterystycznym technicznym rozmachem zespołu i progresywnym, kompozytorskim geniuszem. Imponująca obsada muzyków sesyjnych i gościnnych dodaje jeszcze więcej energii.



Ingurgitating Oblivion to bezsprzecznie jeden z najbardziej ambitnych zespołów u naszych zachodnich zabor… tego, sąsiadów. Niemcy od lat całkiem udanie poszerzają formułę technicznego death metalu, nie idąc przy tym na łatwiznę ani żadne kompromisy. A, no i nie zważają, czy ktokolwiek spoza zespołu ogarnia te ich pokręcone wizje. Nie powiem, takie aroganckie podejście, ignorujące możliwości i oczekiwania odbiorców, zawsze mi imponuje — tak jak zaimponował mi „Vision Wallows In Symphonies Of Light” — ale i ja czasami osiągam punkt wyrzygu, kiedy spektrum artyzmu jest zbyt szerokie.

Ontology Of Nought to kolejny krok Ingurgitating Oblivion na drodze do wykreowania jeśli nie oryginalnego, to przynajmniej rozpoznawalnego stylu. Idąc po swoje, zespół wyraźnie zredukował tutaj bezpośrednie wpływy Gorguts czy Ulcerate, za to wprowadził więcej zabaw z lajtowymi, choć wcale nie mniej skomplikowanymi dźwiękami, czyniąc materiał baaardzo rozbudowanym i nieprzewidywalnym. Niemcy potrafią z pasją napierać intensywny death metal o zagmatwanych strukturach, by po sekundzie przejść do czarowania damskimi wokalami i klimatami z pogranicza jazzu i fusion. Zwykle te elementy przenikają się tylko w niewielkim stopniu, częściej mamy do czynienia z gwałtownymi przeskokami to w jedną, to w drugą stronę – a to wszystko w ramach jednego utworu. Owszem, grupa z równą swobodą porusza się w obu tych skrajnościach, ale całość byłaby jednak bardziej komunikatywna, gdyby te pomysły rozłożono na osobne (i krótsze) kawałki. Gdyby… bo ewidentnie nie o przystępność tu chodzi…

Jeśli dobrze łapię ideę, Ontology Of Nought pomyślano tak, żeby był albumem niezwykle złożonym i bardzo wymagającym, z którym trzeba się pomęczyć, który powoli odsłania swoje atuty i właściwie nigdy do końca nie daje się rozgryźć. Muzycy Ingurgitating Oblivion zadbali o to, żeby „się działo”, żeby było gęsto, różnorodnie i nieszablonowo — co naturalnie doceniam — bo przez około 55 minut tego materiału dostajemy sporo dowodów ich nieskrępowanej wyobraźni i ogromnych umiejętności. Niemcy potrafią zamieszać tak, że momentami nie wiadomo, co się dzieje, ale robią to z prawdziwą klasą, bo niezależnie od aktualnie uprawianego gatunku, wychodzi im to świetnie.

Tylko tego… jest jeden problem. Ja tu piszę o około 55 minutach, a wyświetlacz pokazuje ich aż 73… Czym zatem są te brakujące minuty? Ano, kurwa jego w dupę zapierdolona mać, niczym: jakiś ambient, przypadkowe dźwięki, gadka-szmatka albo po prostu nic. Dłuuugie fragmenty nica, które sztucznie rozciągają i tak już bardzo długie utwory (weźmy pierwszy z brzegu „Uncreation's Whirring Loom You Ply With Crippled Fingers”, który potrzebuje trzy i pół minuty, żeby w ogóle wystartować) i kompletnie zaburzają spójność płyty. Na „Vision Wallows In Symphonies Of Light” również występowały pewne okołoambientowe przeszkadzajki, ale było ich bez porównania mniej, a przez to tak nie doskwierały. Na Ontology Of Nought tego badziewia jest tyle, że każdorazowo doprowadza mnie do szału i nie pozwala w pełni cieszyć się zawartością „netto” płyty.

Czwarte dzieło Ingurgitating Oblivion brzmi znakomicie, jest cudnie zagrane (Lille Gruber odpierdala takie kosmosy, że kopara nie chce się podnieść z podłogi) i zawiera masę naprawdę kapitalnej muzyki. Niestety, nawet te wszystkie zalety zebrane do kupy nie są w stanie odwrócić mojej uwagi od koszmarnej wtopy z ambientowymi zapchajdziurami. Mogła być z tego płyta roku, tymczasem z bólem serca jestem zmuszony dać jej ledwie 7.

demo


Ciężka artyleria wjechała. Bardzo ciężka. Oto przed Wami piąty album niemieckiego Ingurgitating Oblivion, projektu aktualnie dowodzonego przez Floriana Engelke, muzyka Of Trees And Orchids, grupy, na gruzach której Ingurgitating Oblivion powstało. Na przestrzeni ćwierćwiecza muzyka tego projektu sukcesywnie ewoluowała od dość gęstego i brutalnego, zdysonansowanego metalu śmierci w kierunkach coraz bardziej awangardowych. W 2017 wraz z dołączeniem do składu perkusisty Lille Grubera (Defeated Sanity), muzyka Niemców nabrał jeszcze większych rumieńców i odpłynęła w eksperymenty jeszcze mocniej, czego owocem był ostatni jak dotąd album „Visions Wallows In Symphonies Of Light” z tamtego roku, dowodzący, że ponad dwudziestominutowe kompozycje dla death metalu są niestraszne. „Ontology Of Nought” idzie jeszcze dalej – żadna z pięciu zamieszczonych tu kompozycji nie schodzi poniżej 10 minut. Panowie ze swoją inwencją twórczą idą tutaj jeszcze dalej zostawiając sobie coraz mniej pola na death metal, a pławiąc się w w naginaniu form i tekstur. Różnorodność dźwięków i paleta inspiracji, które tu usłyszymy sprawiłaby – jestem skłonny zaryzykować tą tezę w ciemno – że wyczekiwany tu i ówdzie nowy album Blood Incantation umoczony w „berlińskiej szkole” będzie będzie jak VW Passat w zestawieniu z Bugatti Chiron. Czego tu nie usłyszymy – krautrock, zheul, post-black, kolaże dźwiękowe z kosmosu rodem, brutalny death metal, skandynawska szkoła progrocka, muzyka bliskiego wschodu. Naprawdę dużo tu tego. Wykonane jest to brawurowo i perfekcyjnie, zagrane tak, że papcie spadają, tu nie ma chwili na zająknięcie czy błąd. Tylko chyba trochę tu tego wszystkiego za dużo. „Ontology Of Nought” kipi barokowym przepychem i balansuje na granicy swobodnej improwizacji, a w zasadzie jedną nogą już tam jest a drugą stara się przełożyć. Pije do tego, że brakuje tu punktów zaczepienia, jakiejś chwili, żeby tą muzyką podelektować się, a nie tylko podziwiać ją. Zawsze uważałem siebie za słuchacza, który lubi pewne przeładowanie formy, ponadprzeciętny warsztat wykonawczy i pewną skłonność do łamania konwencji. Tutaj jest tego aż nadto i jest to zrobione naprawdę ze smakiem. I bardzo bym życzył sobie, żeby ten muzyczny tygiel w swoich 73 minutach był tworem niemalże całkowicie instrumentalnym, bo partie wokalne nie dość, że są tu słabe, to i kompletnie niepotrzebne. A one przede wszystkim bardzo słabo, cicho zarejestrowane, blackowy skrzek brzmi jakby żaba dusiła się w sadzawce, growl jest kompletnie bezużyteczny, a okazjonalne, czyste wokale stylizowane na pre-heritagowego Akerfeldta dość blade. Warto też podkreślić, że tego typu wydawnictwa, które mają w sobie duży pierwiastek improwizacji niekoniecznie mają dużą „replay value”. Nie ukrywam, że cholernie szanuje wysiłek włożony w ten album, ale skłamałbym mówiąc, że jest to zestaw dźwięków, który zachęca mnie do ponownego sięgnięcia po te nagranie. Na pewno jest to płyta, którą warto przesłuchać, bo oferuje ona naprawdę dużo. W chuj dużo. Kto ile z tego wyniesie to kwestia indywidualna. Szczerze namawiam do przesłuchania jeśli nie boicie się wyzwań.
Harlequin


Unsurprisingly, considering the band's acclaimed body of work to date, this is no run-of-the-mill Tech-Death album. The talented duo of guitarist and engineer Norbert Müller and vocalist, guitarist, and composer Florian Engelke have outdone themselves again on Ontology of Nought! Epic-length tracks ranging from 10 to 18 minutes fuse into a cohesive whole that awes with the band's characteristic technical flare and progressive, compositional brilliance. The impressive cast of session and guest musicians adds even more vibrancy.



..::TRACK-LIST::..

1. Uncreation’s whirring loom you ply with crippled fingers 14:38
2. To weave the tapestry of nought 18:47
3. The blossoms of your tomorrow shall unfold in my heart 11:05
4. Lest I should perish with travel, effete and weary, as my knees refuse to bear me thither 10:24
5. The barren earth oozes blood, and shakes and moans, to drink her children’s gore 18:18



..::OBSADA::..

Norbert Müller - rhythm and lead guitars, sound engineering, mastering, all recording logistics
Florian Engelke - lead composition, rhythm and lead guitars, vocals, Tibetan singing bowls

Guest appearances / Session musicians:
Lille Gruber (Defeated Sanity) - Drums
Ava Bonam - Vocals
Chris Zoukas (Mentally Defiled, Sacral Rage, Violent Definition) - Bass
Céline Voccia - Piano
Daniel Agi - Recorder, Flutes
Jan Ferdinand - Vibraphone, Guitars
Tom Fountainhead Geldschläger - Guitar Solos




https://www.youtube.com/watch?v=rqv8UM_g-GY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nic dziwnego, że biorąc pod uwagę dotychczasowe osiągnięcia zespołu, nie jest to typowy album Tech-Death. Utalentowany duet gitarzysty i inżyniera dźwięku Norberta Müllera oraz wokalisty, gitarzysty i kompozytora Floriana Engelke'a prześcignął samych siebie na Ontology of Nought! Epickie utwory o długości od 10 do 18 minut łączą się w spójną całość, która zachwyca charakterystycznym technicznym rozmachem zespołu i progresywnym, kompozytorskim geniuszem. Imponująca obsada muzyków sesyjnych i gościnnych dodaje jeszcze więcej energii.



Ingurgitating Oblivion to bezsprzecznie jeden z najbardziej ambitnych zespołów u naszych zachodnich zabor… tego, sąsiadów. Niemcy od lat całkiem udanie poszerzają formułę technicznego death metalu, nie idąc przy tym na łatwiznę ani żadne kompromisy. A, no i nie zważają, czy ktokolwiek spoza zespołu ogarnia te ich pokręcone wizje. Nie powiem, takie aroganckie podejście, ignorujące możliwości i oczekiwania odbiorców, zawsze mi imponuje — tak jak zaimponował mi „Vision Wallows In Symphonies Of Light” — ale i ja czasami osiągam punkt wyrzygu, kiedy spektrum artyzmu jest zbyt szerokie.

Ontology Of Nought to kolejny krok Ingurgitating Oblivion na drodze do wykreowania jeśli nie oryginalnego, to przynajmniej rozpoznawalnego stylu. Idąc po swoje, zespół wyraźnie zredukował tutaj bezpośrednie wpływy Gorguts czy Ulcerate, za to wprowadził więcej zabaw z lajtowymi, choć wcale nie mniej skomplikowanymi dźwiękami, czyniąc materiał baaardzo rozbudowanym i nieprzewidywalnym. Niemcy potrafią z pasją napierać intensywny death metal o zagmatwanych strukturach, by po sekundzie przejść do czarowania damskimi wokalami i klimatami z pogranicza jazzu i fusion. Zwykle te elementy przenikają się tylko w niewielkim stopniu, częściej mamy do czynienia z gwałtownymi przeskokami to w jedną, to w drugą stronę – a to wszystko w ramach jednego utworu. Owszem, grupa z równą swobodą porusza się w obu tych skrajnościach, ale całość byłaby jednak bardziej komunikatywna, gdyby te pomysły rozłożono na osobne (i krótsze) kawałki. Gdyby… bo ewidentnie nie o przystępność tu chodzi…

Jeśli dobrze łapię ideę, Ontology Of Nought pomyślano tak, żeby był albumem niezwykle złożonym i bardzo wymagającym, z którym trzeba się pomęczyć, który powoli odsłania swoje atuty i właściwie nigdy do końca nie daje się rozgryźć. Muzycy Ingurgitating Oblivion zadbali o to, żeby „się działo”, żeby było gęsto, różnorodnie i nieszablonowo — co naturalnie doceniam — bo przez około 55 minut tego materiału dostajemy sporo dowodów ich nieskrępowanej wyobraźni i ogromnych umiejętności. Niemcy potrafią zamieszać tak, że momentami nie wiadomo, co się dzieje, ale robią to z prawdziwą klasą, bo niezależnie od aktualnie uprawianego gatunku, wychodzi im to świetnie.

Tylko tego… jest jeden problem. Ja tu piszę o około 55 minutach, a wyświetlacz pokazuje ich aż 73… Czym zatem są te brakujące minuty? Ano, kurwa jego w dupę zapierdolona mać, niczym: jakiś ambient, przypadkowe dźwięki, gadka-szmatka albo po prostu nic. Dłuuugie fragmenty nica, które sztucznie rozciągają i tak już bardzo długie utwory (weźmy pierwszy z brzegu „Uncreation's Whirring Loom You Ply With Crippled Fingers”, który potrzebuje trzy i pół minuty, żeby w ogóle wystartować) i kompletnie zaburzają spójność płyty. Na „Vision Wallows In Symphonies Of Light” również występowały pewne okołoambientowe przeszkadzajki, ale było ich bez porównania mniej, a przez to tak nie doskwierały. Na Ontology Of Nought tego badziewia jest tyle, że każdorazowo doprowadza mnie do szału i nie pozwala w pełni cieszyć się zawartością „netto” płyty.

Czwarte dzieło Ingurgitating Oblivion brzmi znakomicie, jest cudnie zagrane (Lille Gruber odpierdala takie kosmosy, że kopara nie chce się podnieść z podłogi) i zawiera masę naprawdę kapitalnej muzyki. Niestety, nawet te wszystkie zalety zebrane do kupy nie są w stanie odwrócić mojej uwagi od koszmarnej wtopy z ambientowymi zapchajdziurami. Mogła być z tego płyta roku, tymczasem z bólem serca jestem zmuszony dać jej ledwie 7.

demo


Ciężka artyleria wjechała. Bardzo ciężka. Oto przed Wami piąty album niemieckiego Ingurgitating Oblivion, projektu aktualnie dowodzonego przez Floriana Engelke, muzyka Of Trees And Orchids, grupy, na gruzach której Ingurgitating Oblivion powstało. Na przestrzeni ćwierćwiecza muzyka tego projektu sukcesywnie ewoluowała od dość gęstego i brutalnego, zdysonansowanego metalu śmierci w kierunkach coraz bardziej awangardowych. W 2017 wraz z dołączeniem do składu perkusisty Lille Grubera (Defeated Sanity), muzyka Niemców nabrał jeszcze większych rumieńców i odpłynęła w eksperymenty jeszcze mocniej, czego owocem był ostatni jak dotąd album „Visions Wallows In Symphonies Of Light” z tamtego roku, dowodzący, że ponad dwudziestominutowe kompozycje dla death metalu są niestraszne. „Ontology Of Nought” idzie jeszcze dalej – żadna z pięciu zamieszczonych tu kompozycji nie schodzi poniżej 10 minut. Panowie ze swoją inwencją twórczą idą tutaj jeszcze dalej zostawiając sobie coraz mniej pola na death metal, a pławiąc się w w naginaniu form i tekstur. Różnorodność dźwięków i paleta inspiracji, które tu usłyszymy sprawiłaby – jestem skłonny zaryzykować tą tezę w ciemno – że wyczekiwany tu i ówdzie nowy album Blood Incantation umoczony w „berlińskiej szkole” będzie będzie jak VW Passat w zestawieniu z Bugatti Chiron. Czego tu nie usłyszymy – krautrock, zheul, post-black, kolaże dźwiękowe z kosmosu rodem, brutalny death metal, skandynawska szkoła progrocka, muzyka bliskiego wschodu. Naprawdę dużo tu tego. Wykonane jest to brawurowo i perfekcyjnie, zagrane tak, że papcie spadają, tu nie ma chwili na zająknięcie czy błąd. Tylko chyba trochę tu tego wszystkiego za dużo. „Ontology Of Nought” kipi barokowym przepychem i balansuje na granicy swobodnej improwizacji, a w zasadzie jedną nogą już tam jest a drugą stara się przełożyć. Pije do tego, że brakuje tu punktów zaczepienia, jakiejś chwili, żeby tą muzyką podelektować się, a nie tylko podziwiać ją. Zawsze uważałem siebie za słuchacza, który lubi pewne przeładowanie formy, ponadprzeciętny warsztat wykonawczy i pewną skłonność do łamania konwencji. Tutaj jest tego aż nadto i jest to zrobione naprawdę ze smakiem. I bardzo bym życzył sobie, żeby ten muzyczny tygiel w swoich 73 minutach był tworem niemalże całkowicie instrumentalnym, bo partie wokalne nie dość, że są tu słabe, to i kompletnie niepotrzebne. A one przede wszystkim bardzo słabo, cicho zarejestrowane, blackowy skrzek brzmi jakby żaba dusiła się w sadzawce, growl jest kompletnie bezużyteczny, a okazjonalne, czyste wokale stylizowane na pre-heritagowego Akerfeldta dość blade. Warto też podkreślić, że tego typu wydawnictwa, które mają w sobie duży pierwiastek improwizacji niekoniecznie mają dużą „replay value”. Nie ukrywam, że cholernie szanuje wysiłek włożony w ten album, ale skłamałbym mówiąc, że jest to zestaw dźwięków, który zachęca mnie do ponownego sięgnięcia po te nagranie. Na pewno jest to płyta, którą warto przesłuchać, bo oferuje ona naprawdę dużo. W chuj dużo. Kto ile z tego wyniesie to kwestia indywidualna. Szczerze namawiam do przesłuchania jeśli nie boicie się wyzwań.
Harlequin


Unsurprisingly, considering the band's acclaimed body of work to date, this is no run-of-the-mill Tech-Death album. The talented duo of guitarist and engineer Norbert Müller and vocalist, guitarist, and composer Florian Engelke have outdone themselves again on Ontology of Nought! Epic-length tracks ranging from 10 to 18 minutes fuse into a cohesive whole that awes with the band's characteristic technical flare and progressive, compositional brilliance. The impressive cast of session and guest musicians adds even more vibrancy.



..::TRACK-LIST::..

1. Uncreation’s whirring loom you ply with crippled fingers 14:38
2. To weave the tapestry of nought 18:47
3. The blossoms of your tomorrow shall unfold in my heart 11:05
4. Lest I should perish with travel, effete and weary, as my knees refuse to bear me thither 10:24
5. The barren earth oozes blood, and shakes and moans, to drink her children’s gore 18:18



..::OBSADA::..

Norbert Müller - rhythm and lead guitars, sound engineering, mastering, all recording logistics
Florian Engelke - lead composition, rhythm and lead guitars, vocals, Tibetan singing bowls

Guest appearances / Session musicians:
Lille Gruber (Defeated Sanity) - Drums
Ava Bonam - Vocals
Chris Zoukas (Mentally Defiled, Sacral Rage, Violent Definition) - Bass
Céline Voccia - Piano
Daniel Agi - Recorder, Flutes
Jan Ferdinand - Vibraphone, Guitars
Tom Fountainhead Geldschläger - Guitar Solos




https://www.youtube.com/watch?v=rqv8UM_g-GY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Bardzo cenny kawałek historii thrash/death metal'u!



..::TRACK-LIST::..

1. The Choice 7:48
2. Murder, Rape, Pilage, And Burn 3:54
3. Reformation 5:06
4. Redeem Deny 3:46
5. Possession 4:49
6. Suicidal Dreams 4:02
7. Life And Death 4:21
8. Victim Of The Future 3:52
9. Tunnel Of Damnation 3:41
10. Follower 3:08

Bonus Track:
11. Impending Doom 3:35



..::OBSADA::..

Bass, Vocals - Paul Speckmann
Drums - Dean Chioles
Guitar - Aaron Nickeas



https://www.youtube.com/watch?v=b1uNXuGy8dc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Bardzo cenny kawałek historii thrash/death metal'u!



..::TRACK-LIST::..

1. The Choice 7:48
2. Murder, Rape, Pilage, And Burn 3:54
3. Reformation 5:06
4. Redeem Deny 3:46
5. Possession 4:49
6. Suicidal Dreams 4:02
7. Life And Death 4:21
8. Victim Of The Future 3:52
9. Tunnel Of Damnation 3:41
10. Follower 3:08

Bonus Track:
11. Impending Doom 3:35



..::OBSADA::..

Bass, Vocals - Paul Speckmann
Drums - Dean Chioles
Guitar - Aaron Nickeas



https://www.youtube.com/watch?v=b1uNXuGy8dc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Debiutancka EPka ekipy z Chicago grającej techniczny death metal inspirowany przez PSYCROPTIC, SOREPTION, ARKAIK oraz wczesny DECAPITATED!



I listen to a lot of technical death metal; it's my favorite type of death metal, and admittedly, I'm not too picky with it either. I understand the complaints of it being more of just a showboating competition rather than an actual song, but throw in a lot of notes, a clean production and some pompous lyrics screamed by what sounds like a maniac, and I'm all for it. Despite this, I knew when I had first heard this EP, this was truly something special.

Firstly, I'm not one to talk much about production, but the sound on this is absolutely spot on. Everything is audible and clean, but not too clean to where it sounds plasticy. The guitars have a nice crunch to them, the bass is devastatingly low and rumbles away like an 8.0 magnitude earthquake. The drums and vocals are balanced nicely as well, and everything comes together very well, with not one party outdoing the other at any point.

Musically, it's a tech death album by the numbers; changing tempos, switching time signatures, blistering speed and a drummer that pummels away at his kit like it's a contest to see how fast he can go. What makes this album special for me are the absolutely obliterating grooves that they hit you with. Sure, all the tech is fun and cool, but if you can't kick me in the balls with a monstrous riff that has me headbanging until my vertebrae disintegrate, it tends to lose the "death metal" part of it. Thankfully, Wounds understands this. Every song on this EP has that one crushing riff that becomes a "try not to headbang" challenge. And for me, I've failed every single time I've listened to this EP. And, thankfully again, they're not slam breakdowns. These are genuine, meaty riffs that will knock your socks off and get your whole body moving. The solos are really nice too, very melodic and memorable. The gorgeous solo at the end of "Metamorphosis" is the best on the album for sure. The bass player is a beast as well. I commented on how nice the bass sounds in the mix, and his playing style mixes nicely fits the music. He mostly just follows the guitar players, but I can't say in this case I really care, because he adds that extra layer of punch to the riffs.

And wow, do I need another paragraph dedicated to this vocalist. The absolute cream of the crop is this mad lad. His lows are pretty intelligible, there's some "BREE" parts in his lows for an added touch. But, my God, this guys highs! It sounds like someone stuck him in an isolation room, tied him up and set him on fire and recorded his screams of anguish for the record. They're insane! I always love me some highs in a death metal vocalist, and you really won't find much better than this guy.

There's really nothing I can complain about with this EP. It's been a constant of mine ever since it dropped last year, and it has yet to lose its initial touch for me. Every time I throw it on, its a pure rush of adrenaline that makes me want to get in my car and just rip it down the highway and start a high speed police chase with this blasting from my speakers. I've not come across anything this explosive and impressive in a long time, and to think that this is a debut has me super excited for this band's future. I'd recommend this to not only tech death fans, but I'd urge fans of regular death metal to give this one a try too. It could be a bit overwhelming at first, but the hooks will grab you in very quickly. Very enjoyable from start to finish.

chrisc7249



..::TRACK-LIST::..

1. Explosion of Interstellar Terror 04:15
2. Light Eater 03:56
3. Metamorphosis 05:20
4. Fractured 03:54
5. An Undead Awakening 03:32



..::OBSADA::..

Vocals - Norman Hale
Guitars - Rick Mora
Bass - Franco Caballero
Drums - Nate Burgard



https://www.youtube.com/watch?v=qjg9C45EQjQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Debiutancka EPka ekipy z Chicago grającej techniczny death metal inspirowany przez PSYCROPTIC, SOREPTION, ARKAIK oraz wczesny DECAPITATED!



I listen to a lot of technical death metal; it's my favorite type of death metal, and admittedly, I'm not too picky with it either. I understand the complaints of it being more of just a showboating competition rather than an actual song, but throw in a lot of notes, a clean production and some pompous lyrics screamed by what sounds like a maniac, and I'm all for it. Despite this, I knew when I had first heard this EP, this was truly something special.

Firstly, I'm not one to talk much about production, but the sound on this is absolutely spot on. Everything is audible and clean, but not too clean to where it sounds plasticy. The guitars have a nice crunch to them, the bass is devastatingly low and rumbles away like an 8.0 magnitude earthquake. The drums and vocals are balanced nicely as well, and everything comes together very well, with not one party outdoing the other at any point.

Musically, it's a tech death album by the numbers; changing tempos, switching time signatures, blistering speed and a drummer that pummels away at his kit like it's a contest to see how fast he can go. What makes this album special for me are the absolutely obliterating grooves that they hit you with. Sure, all the tech is fun and cool, but if you can't kick me in the balls with a monstrous riff that has me headbanging until my vertebrae disintegrate, it tends to lose the "death metal" part of it. Thankfully, Wounds understands this. Every song on this EP has that one crushing riff that becomes a "try not to headbang" challenge. And for me, I've failed every single time I've listened to this EP. And, thankfully again, they're not slam breakdowns. These are genuine, meaty riffs that will knock your socks off and get your whole body moving. The solos are really nice too, very melodic and memorable. The gorgeous solo at the end of "Metamorphosis" is the best on the album for sure. The bass player is a beast as well. I commented on how nice the bass sounds in the mix, and his playing style mixes nicely fits the music. He mostly just follows the guitar players, but I can't say in this case I really care, because he adds that extra layer of punch to the riffs.

And wow, do I need another paragraph dedicated to this vocalist. The absolute cream of the crop is this mad lad. His lows are pretty intelligible, there's some "BREE" parts in his lows for an added touch. But, my God, this guys highs! It sounds like someone stuck him in an isolation room, tied him up and set him on fire and recorded his screams of anguish for the record. They're insane! I always love me some highs in a death metal vocalist, and you really won't find much better than this guy.

There's really nothing I can complain about with this EP. It's been a constant of mine ever since it dropped last year, and it has yet to lose its initial touch for me. Every time I throw it on, its a pure rush of adrenaline that makes me want to get in my car and just rip it down the highway and start a high speed police chase with this blasting from my speakers. I've not come across anything this explosive and impressive in a long time, and to think that this is a debut has me super excited for this band's future. I'd recommend this to not only tech death fans, but I'd urge fans of regular death metal to give this one a try too. It could be a bit overwhelming at first, but the hooks will grab you in very quickly. Very enjoyable from start to finish.

chrisc7249



..::TRACK-LIST::..

1. Explosion of Interstellar Terror 04:15
2. Light Eater 03:56
3. Metamorphosis 05:20
4. Fractured 03:54
5. An Undead Awakening 03:32



..::OBSADA::..

Vocals - Norman Hale
Guitars - Rick Mora
Bass - Franco Caballero
Drums - Nate Burgard



https://www.youtube.com/watch?v=qjg9C45EQjQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Niemieccy piewcy okultystycznej degeneracji i apokaliptycznego horroru. Mistrzowski odjazd po progresywnej bandzie przy stricte ekstremalnym, death/blackmetalowym obliczu muzyki.
Techniczne zawijasy wplątane w kurewsko nośne riffy, inteligenckie zło przekute na język potężnego, metalowego grzania.
Zastanawiasz się co ci tak rozpierdoliło ryj?
Już wiesz...



Dosłownie kilkanaście dni temu miałem tak z pełnym wydawnictwem Triumvir Foul a teraz pastwi się nad moimi uszami znakomity debiut Khthoniik Cerviiks zatytułowany „SeroLogiikal Scars (Vertex of Dementiia)”. Na tym wydawnictwie widnieje stempel Necroshrine Records, co jest wyznacznikiem wysokiego poziomu hałasu. I tak właśnie jest. Debiut do dalsza część ścieżki wytyczonej na „Heptaëdrone”. Gęste, mięsiste riffy krążące jak sępy wokół death/black metalowego truchła to właśnie siła tej muzyki. Muzyki prostej i nieskomplikowanej, ale pochodzącej z najgłębszego wnętrza czarnego jak heban metalowego serduszka (znowu mnie naszło na poezje spod budki z piwem hehe). Jest to kawał naprawdę porządnego grania. Mimo że takiej muzyki ostatnio powstaje na pęczki, to jestem zdania, że każdemu prawdziwemu maniakowi takiego muzykowania te nuty nigdy się nie znudzą. Według mnie rozbijanie tej płyty na poszczególne elementy nie ma sensu. Silenie się też na jakieś wzniosłe porównania również mija się celem. Tu sprawa jest prosta jak kij od szczotki: podobało Wam się demo, będziecie zachwyceni debiutem.

Lubicie porządne napierdalanie w death/black metalowym stylu, ta płyta jest stworzona dla Was. Ja mam zamiar ruszyć portfelem w momencie kiedy „SeroLogiikal Scars (Vertex of Dementiia)” będzie u nas dostępne.

Pathologist


My first encounter with "SeroLogiikal Scars (Vertex of Dementiia)" and Khthoniik Cerviiks in general was quite accidental, I never had a chance to hear "Heptaëdrone", which is previous Khthoniik Cerviiks recording. So, I didn’t even think about giving their debut full length a chance. But one song has been randomly played on YouTube and it clicked with me immediately. And well, I have now vinyl in my collection and without a doubt, "SeroLogiikal Scars (Vertex of Dementiia)" is a fantastic and truly exceptional album, which stands above the mediocrity and crushes most of the new albums due to its quality and originality.

Yes, originality is one of the keys for my appreciation of "SeroLogiikal Scars (Vertex of Dementiia)". Khthoniik Cerviiks, like no other band, brilliantly combines old, classic death / black metal formulas, with all their aggression, viciousness and intensity with something fresh and unique. The base of the music is deeply rooted in the traditional means, but with song structures, arrangements, technique and ideas, especially for the melodic riffs, it’s something absolutely exceptional. And is also a reason, why I think Khthoniik Cerviiks is such a worthy band. Give a listen to any song from "SeroLogiikal Scars"; each will catch your attention immediately. Especially the instrumentation is fantastic, because these guys do know how to play. And somehow with their technicality, they managed to keep the bestial, malicious side of death / black metal intact. Tempo wise this album is quite fast paced, which is also something I like a lot. This way there's nothing lame about it, but powerful, intense sound, which strikes the listener with no second wasted.

Sometimes it almost feels like vocals were only an addition to the music, if you notice that the first proper vocal line appears in the sixth minute of music. Death / black metal riffs are often quite progressive, twisted, with almost weird melodic lines, tempo variations, technique. With the obscure atmosphere, it gives you sort of a cosmic feeling, it’s a fascinating journey through far dimensions. This music may not be an easy to listen and "SeroLogiikal Scars" definitely requires attention, several spins, before it all hits you well. But this won't be a wasted time, I can guarantee, and the album is just worth to listen to. I've seen somewhere Voivod mentioned as an important influence for Khthoniik Cerviiks and I can agree with it, even though Khthoniik Cerviiks music is much more brutal and intense. Also Nocturnus, Deathspell Omega, Blood Incantation, Portal, Bolzer, Demilich... all these bands have something in common with this German kommando. But they all stand as individuals, so does Khthoniik Cerviiks, who are absolutely recommended entity in the current underground extreme metal scene.

dismember marcin



..::TRACK-LIST::..

1. Schizophradio (KC Exhalement 2.0: Technocide Inertiia) 4:28
2. SeroLogiikal Scars (Sequence 1.0: Vertex Of Dementiia) 5:55
3. Miindwrecked (Project Eigengalaxy) 7:57
4. Biinary Epitome (Spyder’s Web) 8:27
5. SeroLogiikal Scars (Sequence 2.0: Veiled Viiral Vektor) 6:55
6. Cranial Leftoverture (Angel’s Pyramiid) 9:28
7. Voiidwarp (KC Inhalement 2.0: Meta Material Monoliith) 1:06



..::OBSADA::..

Okkhulus Siirs - Bass, Vocals
Ohourobohortiik Ssphäross - Drums
Khraâl Vri*ïl - Guitars, Vocals (additional)



https://www.youtube.com/watch?v=3PaIPT8I_iU


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Niemieccy piewcy okultystycznej degeneracji i apokaliptycznego horroru. Mistrzowski odjazd po progresywnej bandzie przy stricte ekstremalnym, death/blackmetalowym obliczu muzyki.
Techniczne zawijasy wplątane w kurewsko nośne riffy, inteligenckie zło przekute na język potężnego, metalowego grzania.
Zastanawiasz się co ci tak rozpierdoliło ryj?
Już wiesz...



Dosłownie kilkanaście dni temu miałem tak z pełnym wydawnictwem Triumvir Foul a teraz pastwi się nad moimi uszami znakomity debiut Khthoniik Cerviiks zatytułowany „SeroLogiikal Scars (Vertex of Dementiia)”. Na tym wydawnictwie widnieje stempel Necroshrine Records, co jest wyznacznikiem wysokiego poziomu hałasu. I tak właśnie jest. Debiut do dalsza część ścieżki wytyczonej na „Heptaëdrone”. Gęste, mięsiste riffy krążące jak sępy wokół death/black metalowego truchła to właśnie siła tej muzyki. Muzyki prostej i nieskomplikowanej, ale pochodzącej z najgłębszego wnętrza czarnego jak heban metalowego serduszka (znowu mnie naszło na poezje spod budki z piwem hehe). Jest to kawał naprawdę porządnego grania. Mimo że takiej muzyki ostatnio powstaje na pęczki, to jestem zdania, że każdemu prawdziwemu maniakowi takiego muzykowania te nuty nigdy się nie znudzą. Według mnie rozbijanie tej płyty na poszczególne elementy nie ma sensu. Silenie się też na jakieś wzniosłe porównania również mija się celem. Tu sprawa jest prosta jak kij od szczotki: podobało Wam się demo, będziecie zachwyceni debiutem.

Lubicie porządne napierdalanie w death/black metalowym stylu, ta płyta jest stworzona dla Was. Ja mam zamiar ruszyć portfelem w momencie kiedy „SeroLogiikal Scars (Vertex of Dementiia)” będzie u nas dostępne.

Pathologist


My first encounter with "SeroLogiikal Scars (Vertex of Dementiia)" and Khthoniik Cerviiks in general was quite accidental, I never had a chance to hear "Heptaëdrone", which is previous Khthoniik Cerviiks recording. So, I didn’t even think about giving their debut full length a chance. But one song has been randomly played on YouTube and it clicked with me immediately. And well, I have now vinyl in my collection and without a doubt, "SeroLogiikal Scars (Vertex of Dementiia)" is a fantastic and truly exceptional album, which stands above the mediocrity and crushes most of the new albums due to its quality and originality.

Yes, originality is one of the keys for my appreciation of "SeroLogiikal Scars (Vertex of Dementiia)". Khthoniik Cerviiks, like no other band, brilliantly combines old, classic death / black metal formulas, with all their aggression, viciousness and intensity with something fresh and unique. The base of the music is deeply rooted in the traditional means, but with song structures, arrangements, technique and ideas, especially for the melodic riffs, it’s something absolutely exceptional. And is also a reason, why I think Khthoniik Cerviiks is such a worthy band. Give a listen to any song from "SeroLogiikal Scars"; each will catch your attention immediately. Especially the instrumentation is fantastic, because these guys do know how to play. And somehow with their technicality, they managed to keep the bestial, malicious side of death / black metal intact. Tempo wise this album is quite fast paced, which is also something I like a lot. This way there's nothing lame about it, but powerful, intense sound, which strikes the listener with no second wasted.

Sometimes it almost feels like vocals were only an addition to the music, if you notice that the first proper vocal line appears in the sixth minute of music. Death / black metal riffs are often quite progressive, twisted, with almost weird melodic lines, tempo variations, technique. With the obscure atmosphere, it gives you sort of a cosmic feeling, it’s a fascinating journey through far dimensions. This music may not be an easy to listen and "SeroLogiikal Scars" definitely requires attention, several spins, before it all hits you well. But this won't be a wasted time, I can guarantee, and the album is just worth to listen to. I've seen somewhere Voivod mentioned as an important influence for Khthoniik Cerviiks and I can agree with it, even though Khthoniik Cerviiks music is much more brutal and intense. Also Nocturnus, Deathspell Omega, Blood Incantation, Portal, Bolzer, Demilich... all these bands have something in common with this German kommando. But they all stand as individuals, so does Khthoniik Cerviiks, who are absolutely recommended entity in the current underground extreme metal scene.

dismember marcin



..::TRACK-LIST::..

1. Schizophradio (KC Exhalement 2.0: Technocide Inertiia) 4:28
2. SeroLogiikal Scars (Sequence 1.0: Vertex Of Dementiia) 5:55
3. Miindwrecked (Project Eigengalaxy) 7:57
4. Biinary Epitome (Spyder’s Web) 8:27
5. SeroLogiikal Scars (Sequence 2.0: Veiled Viiral Vektor) 6:55
6. Cranial Leftoverture (Angel’s Pyramiid) 9:28
7. Voiidwarp (KC Inhalement 2.0: Meta Material Monoliith) 1:06



..::OBSADA::..

Okkhulus Siirs - Bass, Vocals
Ohourobohortiik Ssphäross - Drums
Khraâl Vri*ïl - Guitars, Vocals (additional)



https://www.youtube.com/watch?v=3PaIPT8I_iU


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Przypadłość w przypadku nazwy ta sama, co w Blut Aus Nord. No próbują po niemiecku, a nie umiom, i kończy się to tak, że jak ktoś zna przynajmniej trochę ten język, to się w głowę puka. Ci przynajmniej mogą się tłumaczyć, że podpierdolili nazwę od Lovecrafta, pisarza niezwykle popularnego wśród metaluchów, który był odrobinę grafomanem, ale dość uroczym. No i też nie miał pojęcia o mówieniu i pisaniu po niemiecku. Stąd taka nazwa.

deathwhore



..::TRACK-LIST::..

1. The Invocation of Crawling Chaos (Intro) 00:29
2. The Black Goat of the Woods with a Thousand Youngs 03:04
3. Blasphemous Cult from Yuggoth 02:55
4. Prophecy of Al-Azif 02:55
5. Esoteric Order of Dagon 02:42
6. Nyarlathotep 03:01
7. Azathoth Have Mercy! 03:22
8. De Vermis Mysteriis 02:06
9. Reanimated from Beyond Spheres and Time 02:32
10. Supernatural Horror 03:36

Recorded at DM6 Studio, Santiago-Chile, 2005 A.B.



..::OBSADA::..

Joseph Curwen - Vocals, Guitars
Goreskull - Bass
Black Gore - Guitars
Butcher of Christ - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=s4tqpqLkUZg


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Przypadłość w przypadku nazwy ta sama, co w Blut Aus Nord. No próbują po niemiecku, a nie umiom, i kończy się to tak, że jak ktoś zna przynajmniej trochę ten język, to się w głowę puka. Ci przynajmniej mogą się tłumaczyć, że podpierdolili nazwę od Lovecrafta, pisarza niezwykle popularnego wśród metaluchów, który był odrobinę grafomanem, ale dość uroczym. No i też nie miał pojęcia o mówieniu i pisaniu po niemiecku. Stąd taka nazwa.

deathwhore



..::TRACK-LIST::..

1. The Invocation of Crawling Chaos (Intro) 00:29
2. The Black Goat of the Woods with a Thousand Youngs 03:04
3. Blasphemous Cult from Yuggoth 02:55
4. Prophecy of Al-Azif 02:55
5. Esoteric Order of Dagon 02:42
6. Nyarlathotep 03:01
7. Azathoth Have Mercy! 03:22
8. De Vermis Mysteriis 02:06
9. Reanimated from Beyond Spheres and Time 02:32
10. Supernatural Horror 03:36

Recorded at DM6 Studio, Santiago-Chile, 2005 A.B.



..::OBSADA::..

Joseph Curwen - Vocals, Guitars
Goreskull - Bass
Black Gore - Guitars
Butcher of Christ - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=s4tqpqLkUZg


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Długo oczekiwany drugi album ICON OF EVIL. "Locust Cathedral" przynosi osiem premierowych kompozycji w tym cover Amebix pt. "Chain Reaction". Album jest pozycją obowiązkową dla fanów takich zespołów jak: BOLT THROWER, DEICIDE, HELLBASTARD, SACRILEGE.

ICON OF EVIL to death metalowy zespół z Wrocławia powstały w 2011 roku. Znany jest z brutalnego brzmienia i zaangażowanych tekstów, które często poruszają tematy społeczne i polityczne. ICON OF EVIL ma na koncie debiutancki album Syfilis Mentalis z 2013, splity z The Bold And Beautiful (2011) i The Dead Goats (2015) oraz wydaną w 2020 imienną 7” epkę, które zdobyły uznanie zarówno w Polsce, jak i za granicą, cementując ich pozycję na scenie death metalowej.

"Locust Cathedral" zarejestrowano, zmiksowano oraz poddano masteringowi w Soundscope Studio przy udziale Jarka Wysockiego. Za muzykę i aranżacje odpowiedzialny jest zespół, teksty dostarczył FLN, a ambienty Uchylak (Monument Zero). Okładka oraz grafiki są dziełem FLN, zaś oprawa graficzna Guliwera.



No i po jedenastu latach przerwy, nie licząc pojawienia się na splicie z The Dead Goats i epki „Icon Of Evil”, Wrocławianie powrócili z pełniakiem, który nieźle kopie w dupę. Dwójka tej dolnośląskiej kapeli to siedem numerów staroszkolnego death metalu plus niespodzianka na zakończenie. „Locust Cathedral” to mocne uderzenie kłębiących się masywnych riffów, z których wytrącają się ostre jak brzytwa tremolo. Te masywne struktury płyną dość szybko przed siebie, miażdżąc i mieląc, a siłę tych czynności wzmacniają tęgie bębny i nieustępujący im wagą bas. Charakter tych nieustępliwych form wyraźnie przypomina najlepsze produkcje Vader, ale nie tylko, bo Icon Of Evil ustami Mokrego łączy je z podwójnymi wokalami, które brutalnym growlem i opętańczymi wrzaskami zdecydowanie kojarzą się z Deicide. Ta fuzja zrodziła atletyczny death metal z diabolicznym płomieniem, który podsycany jest przez krótkie, piskliwe wtrącenia na podobę rzeźbienia po gryfie Trey’a Azagthoth’a. Jednakże nasi muzycy nie poprzestają tylko na ostrej i wyrafinowanej jeździe do przodu, ponieważ potrafią również zwolnić i przejść w średnie tempa, gniotąc i bujając niczym Bolt Thrower, jak w czwartym wałku „Colossus”. Swoją najnowszą płytę urozmaicają także poprzez piątą kompozycję „Creeping Corruption”, w której niszczące miarowo akordy tasując się ze schizoidalnymi zagrywkami, zalatują mistycznym i hipnotyzującym na całego klimatem. Po tych dwóch przełamaniach panowie wracają na poprzednie tory częstując nas dotkliwym wpierdolem w postaci „Depths Of Scorn” i „We’re The Plague”. Najnowsze wydawnictwo tej wrocławskiej brygady zamyka nieco odstający od reszty cover Amebix „Chain Reaction”, który ciekawie zinterpretowany przez Icon Of Evil w sumie całkiem dobrze wpasowuje się w „Locust Cathedral”, nawiązując swą aurą do atmosferyczności wspomnianego wcześniej „Creeping Corruption”. Bardzo dobrze wyprodukowany materiał o wysokiej selektywności, lecz nie pozbawiony brudu i szorstkości. Inteligentnie skomponowany z gracją daje w mordę. Jak na moje nędzne ucho to światowy poziom, co udowadnia, że polski metal śmierci nie ma się czego wstydzić. Nie ma chuja… musicie posłuchać!

shub niggurath


The long awaited second full length! "Locust Cathedral" delivers eight new songs of heavy as fuck and crushing death metal including Amebix cover. A must have for fans of: BOLT THROWER, DEICIDE, HELLBASTARD, SACRILEGE.

ICON OF EVIL is a death metal band hailing from Wroclaw, Poland formed in 2011, known for their aggressive, intense sound and powerful lyrics delved into sociological and political issues. So far the band released a debut album Syfilis Mentalis (2013), two splits with The Bold And The Beautiful (2011) and The Dead Goats (2015) and self-titled 7”ep (2020).

Locust Cathedral was recorded, mixed and mastered in Soundscope Studio by Jarek Wysocki. All music and arrangements by ICON OF EVIL. All lyrics by FLN. Ambients by Uchylak (Monument Zero). Chain Reaction written by Amebix. All graphics, front cover, insert were designed by FLN, while layout is the work of Guliwer.



..::TRACK-LIST::..

1. Locust Cathedral 05:22
2. Verge of Collapse 04:16
3. Cursed with Oblivion 03:48
4. Colossus 05:24
5. Creeping Corruption 06:08
6. Dephts of Scorn 04:06
7. We're the Plague 05:00
8. Chain Reaction 06:46




https://www.youtube.com/watch?v=Hvp_DNtvg4M



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Długo oczekiwany drugi album ICON OF EVIL. "Locust Cathedral" przynosi osiem premierowych kompozycji w tym cover Amebix pt. "Chain Reaction". Album jest pozycją obowiązkową dla fanów takich zespołów jak: BOLT THROWER, DEICIDE, HELLBASTARD, SACRILEGE.

ICON OF EVIL to death metalowy zespół z Wrocławia powstały w 2011 roku. Znany jest z brutalnego brzmienia i zaangażowanych tekstów, które często poruszają tematy społeczne i polityczne. ICON OF EVIL ma na koncie debiutancki album Syfilis Mentalis z 2013, splity z The Bold And Beautiful (2011) i The Dead Goats (2015) oraz wydaną w 2020 imienną 7” epkę, które zdobyły uznanie zarówno w Polsce, jak i za granicą, cementując ich pozycję na scenie death metalowej.

"Locust Cathedral" zarejestrowano, zmiksowano oraz poddano masteringowi w Soundscope Studio przy udziale Jarka Wysockiego. Za muzykę i aranżacje odpowiedzialny jest zespół, teksty dostarczył FLN, a ambienty Uchylak (Monument Zero). Okładka oraz grafiki są dziełem FLN, zaś oprawa graficzna Guliwera.



No i po jedenastu latach przerwy, nie licząc pojawienia się na splicie z The Dead Goats i epki „Icon Of Evil”, Wrocławianie powrócili z pełniakiem, który nieźle kopie w dupę. Dwójka tej dolnośląskiej kapeli to siedem numerów staroszkolnego death metalu plus niespodzianka na zakończenie. „Locust Cathedral” to mocne uderzenie kłębiących się masywnych riffów, z których wytrącają się ostre jak brzytwa tremolo. Te masywne struktury płyną dość szybko przed siebie, miażdżąc i mieląc, a siłę tych czynności wzmacniają tęgie bębny i nieustępujący im wagą bas. Charakter tych nieustępliwych form wyraźnie przypomina najlepsze produkcje Vader, ale nie tylko, bo Icon Of Evil ustami Mokrego łączy je z podwójnymi wokalami, które brutalnym growlem i opętańczymi wrzaskami zdecydowanie kojarzą się z Deicide. Ta fuzja zrodziła atletyczny death metal z diabolicznym płomieniem, który podsycany jest przez krótkie, piskliwe wtrącenia na podobę rzeźbienia po gryfie Trey’a Azagthoth’a. Jednakże nasi muzycy nie poprzestają tylko na ostrej i wyrafinowanej jeździe do przodu, ponieważ potrafią również zwolnić i przejść w średnie tempa, gniotąc i bujając niczym Bolt Thrower, jak w czwartym wałku „Colossus”. Swoją najnowszą płytę urozmaicają także poprzez piątą kompozycję „Creeping Corruption”, w której niszczące miarowo akordy tasując się ze schizoidalnymi zagrywkami, zalatują mistycznym i hipnotyzującym na całego klimatem. Po tych dwóch przełamaniach panowie wracają na poprzednie tory częstując nas dotkliwym wpierdolem w postaci „Depths Of Scorn” i „We’re The Plague”. Najnowsze wydawnictwo tej wrocławskiej brygady zamyka nieco odstający od reszty cover Amebix „Chain Reaction”, który ciekawie zinterpretowany przez Icon Of Evil w sumie całkiem dobrze wpasowuje się w „Locust Cathedral”, nawiązując swą aurą do atmosferyczności wspomnianego wcześniej „Creeping Corruption”. Bardzo dobrze wyprodukowany materiał o wysokiej selektywności, lecz nie pozbawiony brudu i szorstkości. Inteligentnie skomponowany z gracją daje w mordę. Jak na moje nędzne ucho to światowy poziom, co udowadnia, że polski metal śmierci nie ma się czego wstydzić. Nie ma chuja… musicie posłuchać!

shub niggurath


The long awaited second full length! "Locust Cathedral" delivers eight new songs of heavy as fuck and crushing death metal including Amebix cover. A must have for fans of: BOLT THROWER, DEICIDE, HELLBASTARD, SACRILEGE.

ICON OF EVIL is a death metal band hailing from Wroclaw, Poland formed in 2011, known for their aggressive, intense sound and powerful lyrics delved into sociological and political issues. So far the band released a debut album Syfilis Mentalis (2013), two splits with The Bold And The Beautiful (2011) and The Dead Goats (2015) and self-titled 7”ep (2020).

Locust Cathedral was recorded, mixed and mastered in Soundscope Studio by Jarek Wysocki. All music and arrangements by ICON OF EVIL. All lyrics by FLN. Ambients by Uchylak (Monument Zero). Chain Reaction written by Amebix. All graphics, front cover, insert were designed by FLN, while layout is the work of Guliwer.



..::TRACK-LIST::..

1. Locust Cathedral 05:22
2. Verge of Collapse 04:16
3. Cursed with Oblivion 03:48
4. Colossus 05:24
5. Creeping Corruption 06:08
6. Dephts of Scorn 04:06
7. We're the Plague 05:00
8. Chain Reaction 06:46




https://www.youtube.com/watch?v=Hvp_DNtvg4M



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Gdzieś na odludziach Australii w 1990 roku powstał death metalowy kafar zwany Cohort. Grali ciężki, dosyć surowy death metal z mocnym brutalnym wokalem. Po czterech latach działalności wydali jedyne demo a następnie EP'kę. W 1996 roku zmasakrowali scenę debiutanckim albumem Drawn and Quartered.
Niestety ale materiał był ciężko dostępny i mało osób mogło go wtedy posłuchać. Po pięciu latach Cohort się rozpadł.
Reaktywowali się parę lat później a po 10-ciu latach od wydania debiutu sami wydali sobie drugi album, który już nie zawierał takiego ładunku jak debiut.


The debut full-length album "Drawn and Quartered" by the Australian Death Metal band COHORT, originally released in 1996 via Warhead Records. Mixed and mastered from the original analog tapes for the best sound possible. The band's 1994 demo "Near Death Experience" is included as a bonus. This CD features an expanded booklet with the original artwork and layout as well as lyrics, liner notes and exclusive band photos with the original layout elements designed after the original 1996 Warhead Records CD with attention to detail, even down to the logo and typeface for a touch of nostalgia.



..::TRACK-LIST::..

Drawn & Quartered
1. Communal Grave
2. The Nucleii / Swarm
3. Flesheater
4. Near Death Experience
5. Jump Before You're Pushed
6. Hypnosis / One Sick Motherfucker
7. Nowhere Near Being Near There
8. Leviticus
9. Buried Alive

Bonus Tracks:
Near Death Experience (Demo)
10. Hypnosis / One Sick Motherfucker
11. The Swarm
12. Near Death Experience
13. Buried Alive
14. Nuclei
15. Hypnosis



..::OBSADA::..

Andrew James - Bass, Vocals
Tim Redjepi - Drums
Darren Cowley - Guitars
Paul James - Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=1p27k_6WATI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Gdzieś na odludziach Australii w 1990 roku powstał death metalowy kafar zwany Cohort. Grali ciężki, dosyć surowy death metal z mocnym brutalnym wokalem. Po czterech latach działalności wydali jedyne demo a następnie EP'kę. W 1996 roku zmasakrowali scenę debiutanckim albumem Drawn and Quartered.
Niestety ale materiał był ciężko dostępny i mało osób mogło go wtedy posłuchać. Po pięciu latach Cohort się rozpadł.
Reaktywowali się parę lat później a po 10-ciu latach od wydania debiutu sami wydali sobie drugi album, który już nie zawierał takiego ładunku jak debiut.


The debut full-length album "Drawn and Quartered" by the Australian Death Metal band COHORT, originally released in 1996 via Warhead Records. Mixed and mastered from the original analog tapes for the best sound possible. The band's 1994 demo "Near Death Experience" is included as a bonus. This CD features an expanded booklet with the original artwork and layout as well as lyrics, liner notes and exclusive band photos with the original layout elements designed after the original 1996 Warhead Records CD with attention to detail, even down to the logo and typeface for a touch of nostalgia.



..::TRACK-LIST::..

Drawn & Quartered
1. Communal Grave
2. The Nucleii / Swarm
3. Flesheater
4. Near Death Experience
5. Jump Before You're Pushed
6. Hypnosis / One Sick Motherfucker
7. Nowhere Near Being Near There
8. Leviticus
9. Buried Alive

Bonus Tracks:
Near Death Experience (Demo)
10. Hypnosis / One Sick Motherfucker
11. The Swarm
12. Near Death Experience
13. Buried Alive
14. Nuclei
15. Hypnosis



..::OBSADA::..

Andrew James - Bass, Vocals
Tim Redjepi - Drums
Darren Cowley - Guitars
Paul James - Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=1p27k_6WATI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Uprzedzam, że to nie to Atrocity, o którym myślicie. Amerykańskie Atrocity nakurwia grindcore z death metalem.

Powstali w 1985 roku i zanim doczekali się pięknego debiutu, w świat puścili trzy demosy i EP'kę. W 1990 roku Metalcore wydaje debiutancki album Infected, który mówiąc krótko zabija. Jeżeli wiecie co to Repulsion, Nuclear Death, Terrorizer czy Blood, to czym prędzej włączcie Infected, bo w kolejce już czeka kolejny album The Art Of Death!, na którym Atrocity idzie drogą wytyczoną przez debiut.
Co prawda na drugiej płycie jest sporo death metalowych naleciałości, ale stary grindcore nie zaginął i ciągle jest słyszalny, zwłaszcza w charakterystycznej motoryce kawałków.

Hajasz



Here we have the debut album by US band Atrocity and please do not confuse them with their German namesakes, as they have very little in common. Where the German Atrocity started out as a boring technical death/thrash act that evolved into a boring goth rock act, the US Atrocity played a ferocious mixture of death metal and grindcore. To say that they are legendary is perhaps a tad exaggerated, but the term "cult" is certainly appropriate. Their debut from 1990 is a very enjoyable blast of grinding death, sure to please every maniac who still thinks that no good death/grind has been produced beyond 1992.

Alright, let's talk music: the first thing that catches my attention is that the production on this LP is raw but at the same time very clear without sounding polished in any way. You can actually hear all the instruments and that includes the bass guitar, an instrument that's often neglected in extreme metal. The overall sound immediately grabs you by the throat and pulls you into the maelstrom of furious rage that is "Infected". Back in those days you didn't get to hear grindcore albums sounding this good, I'll tell you that.

The music is, as mentioned earlier, a mix of raw death metal and old school grindcore. The songs are short and the tempo is high for most of the album. There are blastbeats aplenty, but the individual songs have enough variation to avoid becoming boring. Atrocity know how to incorporate somewhat slower parts in their music and the way the songs are structured bring to mind some of the faster metal/hardcore bands of yore. Try imagining a cross between Repulsion and Cryptic Slaughter here, the music more than once has that old school crossover thrash feel to it, something you can also hear in the vocal delivery. The vocalist doesn't use a typical grunt but he incorporates more of a growling approach. You could perhaps think of Scott Carlson from Repulsion or Kurt Brecht of D.R.I. with a bad case of laryngitis.

So, if you, like me, get a warm feeling in your tummy (and crotch) from bands such as Repulsion, Headrot and Phlegm, I can not only recommend you this platter 'o' splatter, but Atrocity's whole back catalogue! Even fans of the more extreme hardcore punks like Septic Death or Sore Throat can join in, there's plenty of goodness to be found here for all supporters of grinding extremity!

Vaseline1980



..::TRACK-LIST::..

1. Contamination 01:56
2. Awaiting Demise 01:30
3. Nuclear Manslaughter 02:59
4. Personal Decimation 01:45
5. Enslaved In Turmoil 01:52
6. Unseen Death 03:07
7. Slave To Conformity 02:08
8. Redeemed By Confusion 00:49
9. Cycle Of Despair 01:01
10. Infected 01:18
11. Destabilize 00:49
12. Bludgeoned To Death 01:36
13. Hatred Birth 00:39
14. Mangled Beyond Recognition 01:27
15. Unimpressed 00:25
16.Toxic Death 01:40
17. In The Wake Of Death 01:11
18. Death Factories 00:27
19. Evangelist 02:05



..::OBSADA::..

Rich Flint - Bass, Vocals
Jeff White (R.I.P. 2016) - Drums
Rob Wedda - Vocals
Scott Reynolds - Guitars




https://www.youtube.com/watch?v=KZjs2Ugr-mI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Uprzedzam, że to nie to Atrocity, o którym myślicie. Amerykańskie Atrocity nakurwia grindcore z death metalem.

Powstali w 1985 roku i zanim doczekali się pięknego debiutu, w świat puścili trzy demosy i EP'kę. W 1990 roku Metalcore wydaje debiutancki album Infected, który mówiąc krótko zabija. Jeżeli wiecie co to Repulsion, Nuclear Death, Terrorizer czy Blood, to czym prędzej włączcie Infected, bo w kolejce już czeka kolejny album The Art Of Death!, na którym Atrocity idzie drogą wytyczoną przez debiut.
Co prawda na drugiej płycie jest sporo death metalowych naleciałości, ale stary grindcore nie zaginął i ciągle jest słyszalny, zwłaszcza w charakterystycznej motoryce kawałków.

Hajasz



Here we have the debut album by US band Atrocity and please do not confuse them with their German namesakes, as they have very little in common. Where the German Atrocity started out as a boring technical death/thrash act that evolved into a boring goth rock act, the US Atrocity played a ferocious mixture of death metal and grindcore. To say that they are legendary is perhaps a tad exaggerated, but the term "cult" is certainly appropriate. Their debut from 1990 is a very enjoyable blast of grinding death, sure to please every maniac who still thinks that no good death/grind has been produced beyond 1992.

Alright, let's talk music: the first thing that catches my attention is that the production on this LP is raw but at the same time very clear without sounding polished in any way. You can actually hear all the instruments and that includes the bass guitar, an instrument that's often neglected in extreme metal. The overall sound immediately grabs you by the throat and pulls you into the maelstrom of furious rage that is "Infected". Back in those days you didn't get to hear grindcore albums sounding this good, I'll tell you that.

The music is, as mentioned earlier, a mix of raw death metal and old school grindcore. The songs are short and the tempo is high for most of the album. There are blastbeats aplenty, but the individual songs have enough variation to avoid becoming boring. Atrocity know how to incorporate somewhat slower parts in their music and the way the songs are structured bring to mind some of the faster metal/hardcore bands of yore. Try imagining a cross between Repulsion and Cryptic Slaughter here, the music more than once has that old school crossover thrash feel to it, something you can also hear in the vocal delivery. The vocalist doesn't use a typical grunt but he incorporates more of a growling approach. You could perhaps think of Scott Carlson from Repulsion or Kurt Brecht of D.R.I. with a bad case of laryngitis.

So, if you, like me, get a warm feeling in your tummy (and crotch) from bands such as Repulsion, Headrot and Phlegm, I can not only recommend you this platter 'o' splatter, but Atrocity's whole back catalogue! Even fans of the more extreme hardcore punks like Septic Death or Sore Throat can join in, there's plenty of goodness to be found here for all supporters of grinding extremity!

Vaseline1980



..::TRACK-LIST::..

1. Contamination 01:56
2. Awaiting Demise 01:30
3. Nuclear Manslaughter 02:59
4. Personal Decimation 01:45
5. Enslaved In Turmoil 01:52
6. Unseen Death 03:07
7. Slave To Conformity 02:08
8. Redeemed By Confusion 00:49
9. Cycle Of Despair 01:01
10. Infected 01:18
11. Destabilize 00:49
12. Bludgeoned To Death 01:36
13. Hatred Birth 00:39
14. Mangled Beyond Recognition 01:27
15. Unimpressed 00:25
16.Toxic Death 01:40
17. In The Wake Of Death 01:11
18. Death Factories 00:27
19. Evangelist 02:05



..::OBSADA::..

Rich Flint - Bass, Vocals
Jeff White (R.I.P. 2016) - Drums
Rob Wedda - Vocals
Scott Reynolds - Guitars




https://www.youtube.com/watch?v=KZjs2Ugr-mI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Reedycja drugiej płyty z 1997 roku w wykonaniu amerykańskiego GUTTED. Jako bonus CD zawiera również dwie demówki: 'Disease' 1993 i 'Into the Gates of Insanity' 1992.
Intensywny, ciężki i miażdżący death metal!


GUTTED, the American Death Metal band, has reissued their 1997 material. The album is characterized by its heavy and intense sound typical of US death metal. Furthermore, the CD features both demos: 'Disease' from 1993 and 'Into the Gates of Insanity' from 1992.



..::TRACK-LIST::..

Gutted:
1. Suffer In Exile 04:32
2. In Sickness And In Hell 06:24
3. Silenced 04:33
4. Manitou (Venom cover) 03:04
5. Mask Of Sanity 05:02

Disease Demo 1993:
6. Nailed To The Cross 03:53
7. Bleed 05:32
8. Chopped Up At The Altar 03:46
9. Death Before Dismember 05:59

Into The Gates Of Insanity Demo 1992:
10. Communion 06:32
11. Inner Sanctum 06:24
12. Into The Gates Of Insanity 08:14
13. Comatosed 06:55
14. Death Belch In Bm 00:13


Tracks 1-3 Recorded at RT Audio Garden City MI, January 1995
Tracks 4-5 Recorded at The Noise Chamber, Rockford IL, July 1995
Tracks 6-9 Recorded at RT Audio, January 1993
Tracks 10-14 taken from 1991 demo



..::OBSADA::..

Lead guitar on Tracks 1-3 by Billy Mills
Lead guitar on Track 5 by Tony Moreno
Lead guitar on Disease demo by Michael Ditch

Bass, Vocals, Keyboards - Mark Ditch
Drums - Scott Ditch



https://www.youtube.com/watch?v=Pcc9dX1R8OM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Reedycja drugiej płyty z 1997 roku w wykonaniu amerykańskiego GUTTED. Jako bonus CD zawiera również dwie demówki: 'Disease' 1993 i 'Into the Gates of Insanity' 1992.
Intensywny, ciężki i miażdżący death metal!


GUTTED, the American Death Metal band, has reissued their 1997 material. The album is characterized by its heavy and intense sound typical of US death metal. Furthermore, the CD features both demos: 'Disease' from 1993 and 'Into the Gates of Insanity' from 1992.



..::TRACK-LIST::..

Gutted:
1. Suffer In Exile 04:32
2. In Sickness And In Hell 06:24
3. Silenced 04:33
4. Manitou (Venom cover) 03:04
5. Mask Of Sanity 05:02

Disease Demo 1993:
6. Nailed To The Cross 03:53
7. Bleed 05:32
8. Chopped Up At The Altar 03:46
9. Death Before Dismember 05:59

Into The Gates Of Insanity Demo 1992:
10. Communion 06:32
11. Inner Sanctum 06:24
12. Into The Gates Of Insanity 08:14
13. Comatosed 06:55
14. Death Belch In Bm 00:13


Tracks 1-3 Recorded at RT Audio Garden City MI, January 1995
Tracks 4-5 Recorded at The Noise Chamber, Rockford IL, July 1995
Tracks 6-9 Recorded at RT Audio, January 1993
Tracks 10-14 taken from 1991 demo



..::OBSADA::..

Lead guitar on Tracks 1-3 by Billy Mills
Lead guitar on Track 5 by Tony Moreno
Lead guitar on Disease demo by Michael Ditch

Bass, Vocals, Keyboards - Mark Ditch
Drums - Scott Ditch



https://www.youtube.com/watch?v=Pcc9dX1R8OM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

THANATOS – pierwszy holenderski zespół death metalowy, założony w 1984 – celebruje 40. rocznicę swojego powstania jubileuszowym albumem "Four Decades Of Death". Na album składają się nieopublikowane dotąd utwory oraz płyta DVD, zarejestrowana podczas ostatniego występu na żywo zespołu.

"Przynosimy Wam zza grobu album z niewydanym materiałem z ostatnich czterdziestu lat oraz świetnym materiałem wideo z naszego ostatniego występu w historii," komentuje założyciel THANATOS, Stephan Gebédi (Hail Of Bullets). "Koncert, który znalazł się na DVD, został zarejestrowany podczas Baroeg Open Air w naszym rodzinnym mieście Rotterdam 10 września 2022. Dla 8000 osób obecnych na koncercie, wykonaliśmy z naszych wczesnych dni, aż po ostatni album «Violent Death Rituals». To pośmiertne uczczenie naszej 40. rocznicy. Wydanie tego rzadkiego, niewydanego wcześniej materiału na CD i winylu, oraz wspomnianego koncertu na płycie DVD, to świetny sposób na zakończenie naszej przygody lub, mówiąc bardziej dosadnie, na wbicie ostatniego gwoździa do naszej trumny!”

"Four Decades Of Death" ukaże się na płycie CD, LP (do obu formatów dołączona została bonusowa płyta DVD) oraz cyfrowo. Okładkę albumu narysował Toni Hietomaa.



THANATOS - the first extreme metal band to emerge from the Netherlands and one of the oldest death metal bands in the world (dating back to 1984) - celebrates its 40th year of existence with a post-mortem anniversary album, "Four Decades Of Death". The album consists of previously unreleased songs and a bonus DVD (included with the CD & LP release), which captures, on a multi-cam recording, the band's last live show from 2022.

"From beyond the grave we bring you this album with unreleased stuff from the past four decades plus a cool live registration of our last show ever," comments THANATOS's founder, Stephan Gebédi (Hail Of Bullets). "Filmed at the Baroeg Open Air festival in our hometown Rotterdam on September 10th 2022, the band played songs ranging from the early demo days to our final album «Violent Death Rituals» in front of about 8000 people. This is a posthumous celebration of our 40th anniversary. Releasing this rare, unreleased stuff on CD/vinyl and our final show on DVD feels like a great way to end things or, to put it more bluntly, put the last nail in our coffin!"

"Four Decades Of Death" will be released in CD, LP (both formats to include the bonus DVD) and digital. The cover artwork was drawn by Toni Hietomaa.



..::TRACK-LIST::..

1. A-Thanasia (2021 remake, originally recorded in 1989)
2. Putrid Existence (2021 remake, originally written in 1988)
3. Thou Shalt Rot (2021 remake, originally recorded in 2000)
4 Tied Up, Sliced Up (2021 new vocals, original recording 1992)
5. Violent Death Rituals (2018 studio demo)
6. Corporate Indoctrination (2018 studio demo)
7. The Silent War (2018 studio demo)
8. They Feed On Fear (2006 studio demo)
9. Destruction. Chaos. Creation. (2006 studio demo)
10. Justified Genocide (2006 studio demo)
11. March of The Infidels (2006 studio demo)
12. Unholy Predators (2023 version feat. Michelle Nocon)




https://www.youtube.com/watch?v=cqCcruLUid0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

THANATOS – pierwszy holenderski zespół death metalowy, założony w 1984 – celebruje 40. rocznicę swojego powstania jubileuszowym albumem "Four Decades Of Death". Na album składają się nieopublikowane dotąd utwory oraz płyta DVD, zarejestrowana podczas ostatniego występu na żywo zespołu.

"Przynosimy Wam zza grobu album z niewydanym materiałem z ostatnich czterdziestu lat oraz świetnym materiałem wideo z naszego ostatniego występu w historii," komentuje założyciel THANATOS, Stephan Gebédi (Hail Of Bullets). "Koncert, który znalazł się na DVD, został zarejestrowany podczas Baroeg Open Air w naszym rodzinnym mieście Rotterdam 10 września 2022. Dla 8000 osób obecnych na koncercie, wykonaliśmy z naszych wczesnych dni, aż po ostatni album «Violent Death Rituals». To pośmiertne uczczenie naszej 40. rocznicy. Wydanie tego rzadkiego, niewydanego wcześniej materiału na CD i winylu, oraz wspomnianego koncertu na płycie DVD, to świetny sposób na zakończenie naszej przygody lub, mówiąc bardziej dosadnie, na wbicie ostatniego gwoździa do naszej trumny!”

"Four Decades Of Death" ukaże się na płycie CD, LP (do obu formatów dołączona została bonusowa płyta DVD) oraz cyfrowo. Okładkę albumu narysował Toni Hietomaa.



THANATOS - the first extreme metal band to emerge from the Netherlands and one of the oldest death metal bands in the world (dating back to 1984) - celebrates its 40th year of existence with a post-mortem anniversary album, "Four Decades Of Death". The album consists of previously unreleased songs and a bonus DVD (included with the CD & LP release), which captures, on a multi-cam recording, the band's last live show from 2022.

"From beyond the grave we bring you this album with unreleased stuff from the past four decades plus a cool live registration of our last show ever," comments THANATOS's founder, Stephan Gebédi (Hail Of Bullets). "Filmed at the Baroeg Open Air festival in our hometown Rotterdam on September 10th 2022, the band played songs ranging from the early demo days to our final album «Violent Death Rituals» in front of about 8000 people. This is a posthumous celebration of our 40th anniversary. Releasing this rare, unreleased stuff on CD/vinyl and our final show on DVD feels like a great way to end things or, to put it more bluntly, put the last nail in our coffin!"

"Four Decades Of Death" will be released in CD, LP (both formats to include the bonus DVD) and digital. The cover artwork was drawn by Toni Hietomaa.



..::TRACK-LIST::..

1. A-Thanasia (2021 remake, originally recorded in 1989)
2. Putrid Existence (2021 remake, originally written in 1988)
3. Thou Shalt Rot (2021 remake, originally recorded in 2000)
4 Tied Up, Sliced Up (2021 new vocals, original recording 1992)
5. Violent Death Rituals (2018 studio demo)
6. Corporate Indoctrination (2018 studio demo)
7. The Silent War (2018 studio demo)
8. They Feed On Fear (2006 studio demo)
9. Destruction. Chaos. Creation. (2006 studio demo)
10. Justified Genocide (2006 studio demo)
11. March of The Infidels (2006 studio demo)
12. Unholy Predators (2023 version feat. Michelle Nocon)




https://www.youtube.com/watch?v=cqCcruLUid0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Krótko mówiąc, 'The Archaic Sanctuary' to triumf!
Od kompozycji po atmosferę, to rzadki album, który wyróżnia się niemal pod każdym względem.
Zdolność zespołu do łączenia stęchłego otoczenia z niespokojnymi, nerwowymi riffami przypomina mi Throneum lub Mystifier , ale Invocation jest po prostu o stopień wyżej od nich. Tutaj riffy są mocniejsze, utwory są bardziej zwarte, efekt jest po prostu urzekający.
To jest album, do którego będę wracał przez długi czas.



It was but the early autumn of 2018 when Invocation released The Mastery of the Unseen EP through Iron Bonehead. Although only two songs, The Mastery of the Unseen was presciently titled, for the Chilean power-trio made masterful strides since their debut CDR in 2016 and the extremely promising Seance Part. I demo released later that year. Exhibiting the same sulfurous energy as the first works but now displaying a uniquely feral poise, that two-song salvo set the stage for yet another presciently titled work in early 2020: Attunement to Death, again released by Iron Bonehead. Indeed with this mini-album did Invocation reach a hellish harmony with their classic South American diabolism, but on Attunement to Death did they imbue it with an ever-deeper - and ever-more-unique - aspect that bountifully displayed their authentic grounding in the occult.

At long last, nearly a decade after their formation, Invocation unleash their full-length debut: The Archaic Sanctuary (Ritual Body Postures). Upon first blush, thankfully, very little has changed in the Chileans' sound; restless, roiling, and most definitely RIPPING, their teeth-gnashing gnarliness is squarely situated between black metal and death metal, with no compromise nor fence-sitting to be found. But, where the mini-length predecessor saw the trio exhibiting confidence to spare, The Archaic Sanctuary utterly EXPLODES with it. Tight yet loose, wild yet locked-in, primitive constructions played with flowing finesse - Invocation's songwriting and execution have mostly stayed the same but somehow grown to enviable proportions, punishing mind and body with oft-overwhelming and yet always-mesmerizing METAL brewed in the cauldrons of the ancient and occult. No more but definitely no less, this is exactly the sort of debut album Invocation needed to deliver: canvassing past, present, and future and fittingly framing it with another gritty analog recording rich with sulfurous fire and sepulchral echoes.

It was only a matter of time before Chile's Invocation delivered a debut album to capitalize on the massive potential they displayed on their short-lengths. With The Archaic Sanctuary (Ritual Body Postures), they now can enter the hallowed ranks of fellow cult countrymen Unaussprechlichen Kulten, Force of Darkness, Slaughtbbath, and the sorely missed Hades Archer for standard-bearers of classic South American madness.

Reviews:

"Simply put, The Archaic Sanctuary is a triumph. From the compositions to the performances to the atmosphere, this is the rare album that excels in almost every way. The band’s knack for combining a musty ambiance with restless riffing reminds me of Throneum or Mystifier, yet Invocation just feel a notch above both them and almost everything else in the style. Here, the riffs are stronger, the songs are more focused, and the overall effect is simply captivating. As a result, The Archaic Sanctuary is a record I’d heartily recommend to any fan of extreme metal, regardless of how often you tread the types of shadowy underworlds that this record creates. For me, Invocation is a band to watch, and this is an album I’ll be revisiting for a long time to come."

4,5/5
www.angrymetalguy.com/invocation-the-archaic-sanctuary-ritual-body-postures-review/

The Archaic Sanctuary is an outstanding debut that establishes Invocation as a force to be reckoned with. Ceremonial black/death as unrelenting as it is catchy. While the final track may feel a bit underwhelming compared to the rest of the album, the entire record is a solid effort that brings comparisons to Grave Miasma and Abhorior. Absolutely recommended.

Rating: 9/10
metalbite.com/album/58835/invocation-the-archaic-sanctuary-ritual-body-postures

"A supreme gem of obscure Chilean Death Metal might. Atmospheric, direct, savage, unholy and crushing. All of the true spirit of the genre is alive and well on this diabolical record that savagely dominates all in its path but with plentiful dynamics to keep things fresh. A near-perfect example of how Death Metal should be…"

8,5/10

First review by Nattskog - Jørgen Sven Kirby
nattskog.wordpress.com/2024/08/03/album-review-invocation-the-archaic-sanctuary-ritual-body-postures/


"Robed in the primal smoke and gore of their enduring ritual I’d found the immersive value of ‘The Archaic Sanctuary (Ritual Body Posture)‘ could reach intoxicating levels, a trance induced by the tremors of grotesque sound design and expert riffcraft. While I’d suggest Invocation’s muse is of a very specific niche tradition the appeal of there work should be obvious enough for any fan of cavernous, diabolically aggressive death metal and despite how simple its overall effect might be at face value this is not a thoughtless bestial purge for those willing to stab both hands into the murk and follow along. A high recommendation."

8,2/10
Mystification Zine - ex-Grizzly Butts
mystificationzine.com/2024/09/16/invocation-the-archaic-sanctuary-ritual-body-postures-2024-review/

“The Archaic Sanctuary (Ritual Body Postures)” de Invocation es una primera piedra solida de larga duración en su carrera, buenos ritmos y momentos que evocan maldad y potencia. Un disco bien hecho.

Puntuación: 8,5/10

Reseña en Español por Metallerium Webzine
www.metallerium.com/invocation-the-archaic-sanctuary-ritual-body-postures-2024
credits
released September 20, 2024

“The Archaic Sanctuary (Ritual Body Postures)” Album 2024 released via Iron Bonehead Productions



..::TRACK-LIST::..

1. Ecstatic Trance 03:48
2. The Serpent of Faardal 03:30
3. Opium Thebiacum (Somniferum) 03:54
4. Metamorphosis 04:07
5. Horn of Colima 03:56
6. The Psicopompos 04:17
7. Venus of Laussel 04:51
8. Hypnosis 05:36



..::OBSADA::..

Sense of Clairvoyance - Bass
Sense of Clairaudience - Drums
Sense of Premonition - Guitars, Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=1IESMOyM8es



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Krótko mówiąc, 'The Archaic Sanctuary' to triumf!
Od kompozycji po atmosferę, to rzadki album, który wyróżnia się niemal pod każdym względem.
Zdolność zespołu do łączenia stęchłego otoczenia z niespokojnymi, nerwowymi riffami przypomina mi Throneum lub Mystifier , ale Invocation jest po prostu o stopień wyżej od nich. Tutaj riffy są mocniejsze, utwory są bardziej zwarte, efekt jest po prostu urzekający.
To jest album, do którego będę wracał przez długi czas.



It was but the early autumn of 2018 when Invocation released The Mastery of the Unseen EP through Iron Bonehead. Although only two songs, The Mastery of the Unseen was presciently titled, for the Chilean power-trio made masterful strides since their debut CDR in 2016 and the extremely promising Seance Part. I demo released later that year. Exhibiting the same sulfurous energy as the first works but now displaying a uniquely feral poise, that two-song salvo set the stage for yet another presciently titled work in early 2020: Attunement to Death, again released by Iron Bonehead. Indeed with this mini-album did Invocation reach a hellish harmony with their classic South American diabolism, but on Attunement to Death did they imbue it with an ever-deeper - and ever-more-unique - aspect that bountifully displayed their authentic grounding in the occult.

At long last, nearly a decade after their formation, Invocation unleash their full-length debut: The Archaic Sanctuary (Ritual Body Postures). Upon first blush, thankfully, very little has changed in the Chileans' sound; restless, roiling, and most definitely RIPPING, their teeth-gnashing gnarliness is squarely situated between black metal and death metal, with no compromise nor fence-sitting to be found. But, where the mini-length predecessor saw the trio exhibiting confidence to spare, The Archaic Sanctuary utterly EXPLODES with it. Tight yet loose, wild yet locked-in, primitive constructions played with flowing finesse - Invocation's songwriting and execution have mostly stayed the same but somehow grown to enviable proportions, punishing mind and body with oft-overwhelming and yet always-mesmerizing METAL brewed in the cauldrons of the ancient and occult. No more but definitely no less, this is exactly the sort of debut album Invocation needed to deliver: canvassing past, present, and future and fittingly framing it with another gritty analog recording rich with sulfurous fire and sepulchral echoes.

It was only a matter of time before Chile's Invocation delivered a debut album to capitalize on the massive potential they displayed on their short-lengths. With The Archaic Sanctuary (Ritual Body Postures), they now can enter the hallowed ranks of fellow cult countrymen Unaussprechlichen Kulten, Force of Darkness, Slaughtbbath, and the sorely missed Hades Archer for standard-bearers of classic South American madness.

Reviews:

"Simply put, The Archaic Sanctuary is a triumph. From the compositions to the performances to the atmosphere, this is the rare album that excels in almost every way. The band’s knack for combining a musty ambiance with restless riffing reminds me of Throneum or Mystifier, yet Invocation just feel a notch above both them and almost everything else in the style. Here, the riffs are stronger, the songs are more focused, and the overall effect is simply captivating. As a result, The Archaic Sanctuary is a record I’d heartily recommend to any fan of extreme metal, regardless of how often you tread the types of shadowy underworlds that this record creates. For me, Invocation is a band to watch, and this is an album I’ll be revisiting for a long time to come."

4,5/5
www.angrymetalguy.com/invocation-the-archaic-sanctuary-ritual-body-postures-review/

The Archaic Sanctuary is an outstanding debut that establishes Invocation as a force to be reckoned with. Ceremonial black/death as unrelenting as it is catchy. While the final track may feel a bit underwhelming compared to the rest of the album, the entire record is a solid effort that brings comparisons to Grave Miasma and Abhorior. Absolutely recommended.

Rating: 9/10
metalbite.com/album/58835/invocation-the-archaic-sanctuary-ritual-body-postures

"A supreme gem of obscure Chilean Death Metal might. Atmospheric, direct, savage, unholy and crushing. All of the true spirit of the genre is alive and well on this diabolical record that savagely dominates all in its path but with plentiful dynamics to keep things fresh. A near-perfect example of how Death Metal should be…"

8,5/10

First review by Nattskog - Jørgen Sven Kirby
nattskog.wordpress.com/2024/08/03/album-review-invocation-the-archaic-sanctuary-ritual-body-postures/


"Robed in the primal smoke and gore of their enduring ritual I’d found the immersive value of ‘The Archaic Sanctuary (Ritual Body Posture)‘ could reach intoxicating levels, a trance induced by the tremors of grotesque sound design and expert riffcraft. While I’d suggest Invocation’s muse is of a very specific niche tradition the appeal of there work should be obvious enough for any fan of cavernous, diabolically aggressive death metal and despite how simple its overall effect might be at face value this is not a thoughtless bestial purge for those willing to stab both hands into the murk and follow along. A high recommendation."

8,2/10
Mystification Zine - ex-Grizzly Butts
mystificationzine.com/2024/09/16/invocation-the-archaic-sanctuary-ritual-body-postures-2024-review/

“The Archaic Sanctuary (Ritual Body Postures)” de Invocation es una primera piedra solida de larga duración en su carrera, buenos ritmos y momentos que evocan maldad y potencia. Un disco bien hecho.

Puntuación: 8,5/10

Reseña en Español por Metallerium Webzine
www.metallerium.com/invocation-the-archaic-sanctuary-ritual-body-postures-2024
credits
released September 20, 2024

“The Archaic Sanctuary (Ritual Body Postures)” Album 2024 released via Iron Bonehead Productions



..::TRACK-LIST::..

1. Ecstatic Trance 03:48
2. The Serpent of Faardal 03:30
3. Opium Thebiacum (Somniferum) 03:54
4. Metamorphosis 04:07
5. Horn of Colima 03:56
6. The Psicopompos 04:17
7. Venus of Laussel 04:51
8. Hypnosis 05:36



..::OBSADA::..

Sense of Clairvoyance - Bass
Sense of Clairaudience - Drums
Sense of Premonition - Guitars, Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=1IESMOyM8es



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nazwa jakby znajoma, ale grzebiąc w pamięci nie mogłem sobie przypomnieć, czy miałem już aby przyjemność obcowania z muzyką Obsidian Mantra. Dopiero użycie kejosowej lupki na stronie wyjaśniło mi, że nie miałem. I że najwyższa pora przyjmować coś na pamięć.

Tak więc „As We All Will” jest moim pierwszym kontaktem z muzyką Wielkopolan i mimo, że zabierałem się za ten krążek dość długo, wrażenia są bardzo spoko. W dyskografii zespołu jest to już album numer trzy, a do tego w tym roku stuknęła im dekada istnienia. No najwyraźniej promocja kulała, skoro do tej pory nawet u nas z nazwą Obsidian Mantra wyskakiwały zaledwie cztery rekordy w wyszukiwarce.

Ale przejdźmy do muzyki. Obsidian Mantra zajmuje się death metalem, o technicznym i połamanym zacięciu. Równocześnie w ich muzyce sporo jest brutalności, ale też przestrzeni. Przez to wszystko pierwszym zespołem, jaki przyszedł mi na myśl po kontakcie z „As We All Will” był Masachist. Myślę, że może to być jakiś klucz naprowadzający dla tych, którzy muszą mieć podaną na talerzu konkretną nazwę, inspirację lub wskazówkę. I jeśli o mnie chodzi – Obsidian Mantra przypomina mi Masachist z tych lepszych albumów (czyli przede wszystkim debiut). Z innych szyldów rzekłbym, że tu i tam przebija się Hate Eternal, może nawet późny Morbid Angel. Ale też słychać, że zespół bardzo stara się uciec od szufladkowania i to się chwali. I co więcej – całkiem nieźle im to wychodzi, bo trudno było mi wskazać nawet i te wymienione zespoły.

Całość brzmi dobrze, całkiem świeżo i może nawet dość „nowocześnie”, przy czym ten ostatni przymiotnik nie ma w tym przypadku pejoratywnego zabarwienia. Uwierzcie mi, gdyby Obsidian Mantra zaczęła lalusiować w którymś aspekcie, od razu bym im to wytknął. A tutaj nie za bardzo mam się do czego przyczepić. I choć może nie do końca jest to mój typ death metalu, to naprawdę doceniam ten krążek. Zespół potrafi tak skomponować swoje numery, że po prostu dobrze się tego słucha – czuć tutaj całkiem brutalny groove, a przy tym zaawansowanie techniczne tego zespołu. Do tego doskonale wyważyli czas trwania tej płyty. Pół godziny z hakiem – dla mnie idealnie i myślę, że jest to jeden z nieoczywistych argumentów, które przemawiają za „As We All Will”. Przynajmniej w moim przypadku.

A okładka jest tak nieoczywista i frapująca, że daję im za to kolejnego plusika. Zepsuliby to wszystko gdyby postawili na jakiś komputerowy koszmarek.

Mam więc pewność, że po wielokrotnej sesji z Obsidian Mantra nie będę miał już problemów z przypomnieniem sobie, co to była za muzyka. Szczególnie, że to krążek do którego będę wracał z przyjemnością. Może nie tak często jak do kilku innych płyt wydanych w tym roku, ale jednak.

Oracle


Wielkopolska grupa Obsidian Mantra w ciągu dziesięciu lat działalności wciąż przechodziła zmiany, a jej styl nie przestawał ewoluować. Zanosiło się na to, że również trzeci album formacji nie będzie kopią poprzedniego - wydanego w 2020 r. "Minds Led Astray". Precyzyjnie wymierzony cios w postaci "Cult of Depression" - singla zapowiadającego "As We All Will" - odejścia od death metalu oczywiście nie zwiastował, ale przedstawiał kolejną metamorfozę i nowe elementy w grze kapeli.

Trzon zespołu nadal stanowią Kacper Kajzderski i Mateusz Witan, którym konkretne instrumenty zdają się nie być przypisane na stałe. Pierwszy z nich, wokalista, z gitarzysty stopniowo stał się basistą. Drugi zaskoczył bardziej. Przejście po dwóch albumach z perkusji na gitarę należy do mało spodziewanych przekwalifikowań. Za zestawem tymczasem zastąpił go nowy członek grupy - Mateusz Wróbel. Żeby zaobserwować więcej zmian, przydają się ciągoty do statystyki. Na "As We All Will" znalazło się osiem utworów trwających razem niecałe 31 minut. Nie tylko jest mu więc bliżej czasowo do debiutanckiego minialbumu "Burden Brought by Whispers", niż do dwóch pozycji pomiędzy, ale też wyraźnie zmalała średnia długość kompozycji. Dawniej przekraczała sześć minut, teraz nie osiąga nawet czterech. Jest najniższa w płytowym dorobku zespołu, mimo że, w przeciwieństwie do "Minds Led Astray", nie ma tu krótkich interludiów.

Takie różnice mogłyby być nieistotne, ale w tym przypadku zdają się mieć spory związek ze stylem muzycznym. We wcześniejszej twórczości zespołu dość łatwo dawało się wyczuć wpływy progresywnego metalu, technicznego death metalu, groove metalu, doom metalu i post-metalu. Na "As We All Will" takich skłonności do poszukiwań grupa się prawie całkowicie wyzbyła. Nazywanie tego rewolucją byłoby przesadą. To raczej uproszczenie i intensyfikacja, które zespół stopniowo wprowadzał od lat. Sporadyczny czysty śpiew zanikł już na "Minds Led Astray" - pozostał growling. Teraz coś podobnego spotkało warstwę instrumentalną - spokojne, nastrojowe fragmenty do reszty odeszły w zapomnienie. Muzycy wciąż nie przejawiają ciągot do solówek ani do znacznego wykorzystywania melodii, ale obecnie można też mówić o przewadze gitary rytmicznej nad prowadzącą. W zespole wyraźny staje się brak twórcy ciekawych riffów, któremu przeczyć próbują chyba tylko "Who Will Become a Murderer" i "Condemned to Oppression". Aktualny gitarzysta gra przede wszystkim dość nisko, raczej nowocześnie, z umiarkowanymi zapędami djentowymi, ale niekoniecznie finezyjnie. Zmiana perkusisty jest jednak jeszcze bardziej słyszalna. To głównie za sprawą jego i wokalisty styl grupy przesunął się mocniej w zakres death metalu. Partie Mateusza Wróbla są często szybkie i gęste, czego najlepszy przykład stanowi "Cult of Depression". Zespół śmiało zahacza też zresztą o blackened death metal - przede wszystkim w mocarnym "What Is Not, Is Not", ale też m.in. w dusznym "Slave Without a Master". Brutalne, metalowe brzmienie wspiera odpowiedzialny za miksy i mastering Filip Hałucha. Przed jego wyborem zespół pewnie dokładnie przemyślał, jaki efekt chce osiągnąć.

Wspomniane we wstępie świeżo wprowadzone elementy stylu okazały się mało znaczące. Jeśli coś na "As We All Will" mimo wszystko można uznać za nowość, a nie tylko za zmianę proporcji, są to wpływy industrialu. Słychać je lekko w "Weavers of Misery", ale najmocniej w "Cult of Depression", w którym na pierwszy plan wychodzi prosty, rytmiczny motyw syntezatorowy. Podobnie - nawet trochę za bardzo - skonstruowana zagrywka, tylko już na gitarze, pojawia się następnie w "Sowers of Discord". Wypada przyznać, że Kacper Kajzderski głosowo też próbuje urozmaiceń, jednak udział tych dodatków w całości materiału jest prawie pomijalny. W "Chaos Will Consume Us All" ucieka od banału, przeciągając sylaby. W "Weavers of Misery" wokal jest dla odmiany trochę cofnięty w tło i może się kojarzyć z partiami z "Shield of Disbelief" z poprzedniego długograja. Nowszy utwór w większym stopniu wyróżnia się podniosłością i mocą w refrenie - pod tym względem przypomina fragmenty "Entering the Inner Shade" z albumu "Existential Gravity". Kompozycja pewnie wielu słuchaczom przypadnie do gustu. Można jej tylko zarzucić, że za wcześnie się kończy, podobnie jak "Cult of Depression" zbyt gwałtownie się urywa. Dla porównania: najlepiej dopracowaną kulminację ma chyba "Slave Without a Master", przy czym buduje ją tylko jeden instrument, a reszta w tym czasie niezmiennie gra swoje.

Część kawałków, np. energiczny "Who Will Become a Murderer" i "Chaos Will Consume Us All", można ocenić po prostu jako dobre. W sumie zespół jako reprezentant death metalu odwala na "As We All Will" niezłą robotę. Materiał brzmi naprawdę solidnie. Niestety zarówno utworom, jak i całemu albumowi, brakuje jeszcze trochę dramaturgii, a poza tym trudno jest mi się pozbyć odczucia, które nie towarzyszyło mi podczas przesłuchiwania wcześniejszych dzieł kapeli - że to wszystko już gdzieś, kiedyś było, w wykonaniu innych grup z Behemothem i Hate na czele, z bardziej znanych formacji z polskiego podwórka. Naszło mnie też wrażenie, że nawet skromna oprawa graficzna w pewnym stopniu zainspirowana została typową dla tych rejonów muzycznych stylistyką. Owszem, jest dobra, tylko tym razem oparta na ponurych, czarno-białych zdjęciach, w przeciwieństwie do barwnych rysunków zdobiących wcześniejszy dorobek zespołu.

Mam problem z oceną albumu. Dawniej odnośnie muzyki Obsidian Mantra można było mówić o lekko eksperymentalnym podejściu. Z latami jest go coraz mniej. Odczuwam z tego powodu zawód. Z drugiej strony dostrzegam jednak, że zespół stał się dobrą kapelą deathmetalową z blackową domieszką i chyba się w tej stylistyce odnajduje. Jeśli zamierza przy niej pozostać, mam nadzieję, że nie przestanie się rozwijać. Kierunek ani wykonanie nie są złe, ale wolałbym usłyszeć na "As We All Will" coś ciekawszego. Filozoficznie mogę przyjąć, że te brakujące elementy tam były, ale zostały usunięte - i dlatego ten warty uwagi album trwa tylko rozczarowujące pół godziny.

Krasnal Adamu


Łapię w ręce nową płytę Obsidian Mantra i uderza we mnie przemijanie czasu. To już cztery lata! Cztery lata temu po raz pierwszy usłyszałem ten zespół i opisałem swe doznania w recenzji Minds Lay Astray. Czas naprawdę za szybko mija… Są tego jednak pozytywy i jest to właśnie iluzja małej przerwy i okresu oczekiwania na kolejne dzieło. Album ten został zatytułowany As We All Will i został wydany 27 września z logo wytwórni Via Nocturna.

Wiele sobie obiecywałem po tym albumie, Minds Lay Astray otwierał zespołowi szeroki wachlarz rozwoju i praktycznie brak ograniczeń gatunkowych. Narobiłem sobie przez to apetytu i wyobrażałem, najlepszy według mnie kierunek dla zespołu. Jak się okazało, było to naiwne myślenie i spowodowało spory zawód, no ale po kolei…

Okładka płyty obiecywała wiele, zdjęcie autorstwa Pilar Martinez swą tajemniczością i klimatem pokierowała me myśli ku obietnicom albumu silnie zainfekowanego atmosferą i pojawiającym się fragmentarycznie na poprzednim krążku post metalem. Już singlowy Cult of Depression pokazał, że panowie mają nieco inne wizje siebie niż te wyimaginowane przeze mnie, ale się nie łamałem – wszak jeden utwór płyty nie robi. Zasiadając do pierwszego odsłuchu byłem nastawiony pozytywnie. Nastawienie to zostało złamane gdzieś przy czwartym utworze, gdy byłem już pewny, że muzycy nie mają zamiaru zwalniać, a całość leci torem kompozycji singlowej. Nie dosłuchałem do końca. Dwa następne odsłuchy skończyły się podobnie. Z upływem czasu trwania płyty traciłem nią zainteresowanie i dopiero siadając do recenzji „łyknąłem” całość, co trochę złagodziło wcześniejsze zniechęcenie, ale też diametralnie nie zmieniło odczucia.

Dobrze rokujący, ambitny Obsidian Mantra na nowym krążku skierował się w stronę muzyki bardziej zbitej, koncertowej i co za tym idzie – niestety przewidywalnej. Utwory zbudowane są na podobnym patencie, gdzie nieraz skoczne, rwane riffy mieszają się z blastami i dysharmoniami (czasami trochę po decapitatedowemu). Najgorsze jest w tym wszystkim to, że wszystkie te składowe są wymieszane w taki sposób, że utwory nie są rzeźnickie czy „przebojowe” w death metalowym tego słowa znaczeniu. Odbieram je jako nijakie, utrzymane gdzieś pośrodku i przez to niewyróżniające się z tłumu. Dodatkowo całą tą nijakość uwypuklają wokale, które zamiast pociągnąć utwory do przodu „atakują” jednostajnością i bliźniaczym niemal w każdym utworze układem sylab w wersach.

Zespół ma warsztat, zespół się stara, ale mnie to nie niesie, nie porywa, nie uwodzi. Zamiast tego atakuje wtórnością. Było trochę takiego grania w kraju, przytoczę dla przykładu świetny Anaclasis zespołu Hate. Na tej płycie warszawiacy pokazali jak mieszać death metal z chwytliwością w sposób skuteczny, optymalny i jak widać niedościgniony, a było to niemal dwadzieścia lat temu.

Nie wiem, na ile Obsidian padł ofiarą moich oczekiwań, a na ile faktycznie nie trafił z płytą w czas i miejsce. Obserwując social media widzę, że płyta jakiś feedback ma, więc jest trochę ludzi, którym to granie przypadło do gustu. Nie wątpię, że gdyby to była pierwsza płyta zespołu, którą usłyszałem, to dałbym muzykom kredyt zaufania, ale powiem szczerze – nie jest to muzyka, jaką mam chęć słuchać w 2024 roku i obawiam się też, że takim graniem nie da się podbić sceny, która mogła zostać podbita przy podejmowaniu kilku innych, muzycznych decyzji. Nie powiem tu też, że trio jest zespołem złym, będę nadal obserwował jego ruchy i czekał na rozwój zdarzeń, licząc na płytę, która mnie zmiecie z planszy.

Brzeźnicki


Istniejący od 2014 roku Obsidian Mantra to zespół który ma wszelkie predyspozycje i pewnie jeszcze większe ambicje, by zajmować coraz to wyższe miejsca na plakatach metalowych imprez. Wielkopolskie trio przed kilkoma tygodniami wydało swój trzeci długogrający krążek „As We All Will”, album różniący się od wcześniejszych dokonań formacji. Czy ta płyta ma szansę umocnić ich pozycje na rodzimej scenie, a jednocześnie spodobać się nowej grupie słuchaczy? Postanowiłem to sprawdzić.
Z okładki płyty spogląda na nas skrywająca się za płóciennym całunem postać, kościstymi palcami dotykająca twarzy. Surowe czarno-białe zdjęcie autorstwa Hiszpańskiej artystki Pilar Martínez, z którego dosłownie zionie chłód i aura niepokoju, robi piorunujące wrażenie. Jeżeli znacie poprzednie wydawnictwa Obsidian Mantra, a nie słuchaliście jeszcze nowego krążka, to właśnie szata graficzna „As We All Will” może sugerować w jaką stronę postanowiło zawędrować trio w roku 2024. Wszelkie bardziej „przystępne” formy metalu i smaczki, jakie pojawiały się na poprzednich wydawnictwach, zostały usunięte tak samo jak kolory z okładki płyty. Z trudem można wychwycić jakiekolwiek progresywne czy post-metalowe wstawki, nie uświadczymy też rozbudowanych przerywników. W tej kwestii „As We All Will” jest bezkompromisowe.

Mam wrażenie, że nagrywając „As We All Will” , formacja zebrała swój dotychczasowy dorobek i wcisnęła go do przysłowiowego młynka. Po zmieleniu odseparowała to na czym konkretnie im zależało, a całą resztę odłożyła na półkę (Mam szczerą nadzieję, że kiedyś po ten słój “resztek” jeszcze sięgnie!). Otrzymany gęsty death metal doprawiła szczyptą blacku, a dla pewności całość jeszcze raz ubiła.
30 minut muzyki, 8 kompozycji to właśnie to co dostajemy. Zespół postawił praktycznie wszystko na kartę death metalu z domieszką blacku. Kompozycje są znacznie krótsze i pełne groove’u. As We All Will” zostało stworzone i nagrane wręcz z matematyczną precyzją i dla każdego kto kocha takie bezkompromisowe granie będzie to pozycja idealna. Można wręcz powiedzieć że Obsidian Mantra Anno Domini 2024 to kompletnie inny zespół. I tak trochę jest… w stosunku do wydanego przed czterema laty “Minds Led Astray” doszło do roszad i przetasowań w składzie. Mariusz Witan perkusję zamienił na gitarę. W jego miejsca, za garami zasiadł Mateusz Wróbel. Wokalista i basista Kaceper Kajzderski, który na wcześniejszych wydawnictwach grywał na gitarze, definitywnie pożegnał się z tą funkcją. Wydaje się, że przez ten zabieg zespół jeszcze mocniej odciął się od starych nawyków i uzyskał to na czym mu zależało – zmianę i radykalizację brzmienia. To co w dużej mierze pozostaje po staremu to growle, które dalej stanowią siłę napędową utworów.

Od strony lirycznej trzeci długogrający krążek formacji z Wielkopolski to portret jednostki w sidłach współczesnego bezdusznego świata. Gdy zagłębimy się w teksty zderzymy się z całym wachlarzem ciężkich i mrocznych tematów. Mowa tu o pierwotnych instynktach, nałogach, depresji czy poczuciu, że w dzisiejszych czasach w wielu przypadkach jesteśmy tylko nic nieznaczącymi trybikami w nastawionych na zysk korporacyjnych machinach.
Całość trzyma się kupy i ładnie koresponduje z muzyką. Na uwagę zasługuje też świetna produkcja albumu. Jak możemy przeczytać na bandcampie grupy, za mix i mastering odpowiada Filip Hałucha, który do granic możliwości podkręcił techniczne aspekty płyty. „As We All Will” jako całość wypada spójnie… no właśnie. Można powiedzieć, że zbyt spójnie. Osobiście trudno mi znaleźć kompozycje która odbiegałaby od reszty (zarówno na plus jak i na minus). Trzeci album wydaje się mieć wszystko – pomysł, wykonanie … jednak w moim odczuciu brakuje mu tego “czegoś” co odróżniłoby go na tle konkurencji. I właśnie dla osób które z death metalem mają styczność raz na jakiś czas (jak Ja) może to być powodem, dla którego płyta po prostu się nie przebije.

Mimo to , jestem przekonany, że „As We All Will” znajdzie szereg zwolenników wśród entuzjastów death metalowych brzmień i dzięki temu zespół umocni swoją pozycję właśnie w tych kręgach. Jestem w stanie zrozumieć kierunek w jakim powędrowało trio na swoim trzecim długogrającym krążku. Co więcej, szanuję taką decyzje oraz konsekwencję w jej wdrożeniu. Podążając tą ścieżką Obsidian Mantra oddaliła się jednak od form metalu które są dla mnie szczególnie interesujące. Intensyfikacja brzmienia jakie dostajemy, dla części fanów będzie stanowiła niewątpliwą zaletę i to właśnie oni będą czerpać z albumu największą przyjemność. Cała reszta zawsze może wrócić do poprzednich wydawnictw Obsidian Mantra lub po prostu czekać na kolejny album… kto wie w jaką stronę zdecyduje się pójść grupa. Niemniej jednak warto sięgnąć po „As We All Will”, bo to kawał solidnej pracy, który należy docenić!

Grzegorz Bohosiewicz


OBSIDIAN MANTRA’s third full-length album, "As We All Will", marks a distinct evolution in the band's unique take on atmospheric, groove-centric death metal. Across eight dense and dynamic tracks, the band expands their sound, weaving aggression and uncompromising heaviness with dissonance while delving deeper into the inhospitable landscapes they've always navigated.

This time, the death metal grooves make more space for bursts of unrelenting blastbeats, while black metal influences emerge in stark, minimalist sections. An experimental, dissonant approach to melody brings an edge to the compositions, enhancing the tension and atmosphere that the band is known for.

Lyrically, "As We All Will" confronts the existential realities of human existence. It explores the inevitability of suffering, the universality of fear and weakness, and the necessity of facing the vast, indifferent universe as an individual and overcoming oneself. OBSIDIAN MANTRA delivers a haunting and thought-provoking meditation on the dark aspects of humanity, further developing their sound and identity while following their own path.



..::TRACK-LIST::..

1. What Is Not, Is Not 04:09
2. Cult of Depression 03:51
3. Slave Without a Master 03:02
4. Who Will Become a Murderer 04:21
5. Condemned to Oppression 02:55
6. Chaos Will Consume Us All 03:41
7. Sowers of Discord 04:35
8. Weavers of Misery 03:56



..::OBSADA::..

Kacper Kajzderski - vocals, bass
Mateusz Witan - guitars
Mateusz Wróbel - drums



https://www.youtube.com/watch?v=ztjLWTZkB88


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nazwa jakby znajoma, ale grzebiąc w pamięci nie mogłem sobie przypomnieć, czy miałem już aby przyjemność obcowania z muzyką Obsidian Mantra. Dopiero użycie kejosowej lupki na stronie wyjaśniło mi, że nie miałem. I że najwyższa pora przyjmować coś na pamięć.

Tak więc „As We All Will” jest moim pierwszym kontaktem z muzyką Wielkopolan i mimo, że zabierałem się za ten krążek dość długo, wrażenia są bardzo spoko. W dyskografii zespołu jest to już album numer trzy, a do tego w tym roku stuknęła im dekada istnienia. No najwyraźniej promocja kulała, skoro do tej pory nawet u nas z nazwą Obsidian Mantra wyskakiwały zaledwie cztery rekordy w wyszukiwarce.

Ale przejdźmy do muzyki. Obsidian Mantra zajmuje się death metalem, o technicznym i połamanym zacięciu. Równocześnie w ich muzyce sporo jest brutalności, ale też przestrzeni. Przez to wszystko pierwszym zespołem, jaki przyszedł mi na myśl po kontakcie z „As We All Will” był Masachist. Myślę, że może to być jakiś klucz naprowadzający dla tych, którzy muszą mieć podaną na talerzu konkretną nazwę, inspirację lub wskazówkę. I jeśli o mnie chodzi – Obsidian Mantra przypomina mi Masachist z tych lepszych albumów (czyli przede wszystkim debiut). Z innych szyldów rzekłbym, że tu i tam przebija się Hate Eternal, może nawet późny Morbid Angel. Ale też słychać, że zespół bardzo stara się uciec od szufladkowania i to się chwali. I co więcej – całkiem nieźle im to wychodzi, bo trudno było mi wskazać nawet i te wymienione zespoły.

Całość brzmi dobrze, całkiem świeżo i może nawet dość „nowocześnie”, przy czym ten ostatni przymiotnik nie ma w tym przypadku pejoratywnego zabarwienia. Uwierzcie mi, gdyby Obsidian Mantra zaczęła lalusiować w którymś aspekcie, od razu bym im to wytknął. A tutaj nie za bardzo mam się do czego przyczepić. I choć może nie do końca jest to mój typ death metalu, to naprawdę doceniam ten krążek. Zespół potrafi tak skomponować swoje numery, że po prostu dobrze się tego słucha – czuć tutaj całkiem brutalny groove, a przy tym zaawansowanie techniczne tego zespołu. Do tego doskonale wyważyli czas trwania tej płyty. Pół godziny z hakiem – dla mnie idealnie i myślę, że jest to jeden z nieoczywistych argumentów, które przemawiają za „As We All Will”. Przynajmniej w moim przypadku.

A okładka jest tak nieoczywista i frapująca, że daję im za to kolejnego plusika. Zepsuliby to wszystko gdyby postawili na jakiś komputerowy koszmarek.

Mam więc pewność, że po wielokrotnej sesji z Obsidian Mantra nie będę miał już problemów z przypomnieniem sobie, co to była za muzyka. Szczególnie, że to krążek do którego będę wracał z przyjemnością. Może nie tak często jak do kilku innych płyt wydanych w tym roku, ale jednak.

Oracle


Wielkopolska grupa Obsidian Mantra w ciągu dziesięciu lat działalności wciąż przechodziła zmiany, a jej styl nie przestawał ewoluować. Zanosiło się na to, że również trzeci album formacji nie będzie kopią poprzedniego - wydanego w 2020 r. "Minds Led Astray". Precyzyjnie wymierzony cios w postaci "Cult of Depression" - singla zapowiadającego "As We All Will" - odejścia od death metalu oczywiście nie zwiastował, ale przedstawiał kolejną metamorfozę i nowe elementy w grze kapeli.

Trzon zespołu nadal stanowią Kacper Kajzderski i Mateusz Witan, którym konkretne instrumenty zdają się nie być przypisane na stałe. Pierwszy z nich, wokalista, z gitarzysty stopniowo stał się basistą. Drugi zaskoczył bardziej. Przejście po dwóch albumach z perkusji na gitarę należy do mało spodziewanych przekwalifikowań. Za zestawem tymczasem zastąpił go nowy członek grupy - Mateusz Wróbel. Żeby zaobserwować więcej zmian, przydają się ciągoty do statystyki. Na "As We All Will" znalazło się osiem utworów trwających razem niecałe 31 minut. Nie tylko jest mu więc bliżej czasowo do debiutanckiego minialbumu "Burden Brought by Whispers", niż do dwóch pozycji pomiędzy, ale też wyraźnie zmalała średnia długość kompozycji. Dawniej przekraczała sześć minut, teraz nie osiąga nawet czterech. Jest najniższa w płytowym dorobku zespołu, mimo że, w przeciwieństwie do "Minds Led Astray", nie ma tu krótkich interludiów.

Takie różnice mogłyby być nieistotne, ale w tym przypadku zdają się mieć spory związek ze stylem muzycznym. We wcześniejszej twórczości zespołu dość łatwo dawało się wyczuć wpływy progresywnego metalu, technicznego death metalu, groove metalu, doom metalu i post-metalu. Na "As We All Will" takich skłonności do poszukiwań grupa się prawie całkowicie wyzbyła. Nazywanie tego rewolucją byłoby przesadą. To raczej uproszczenie i intensyfikacja, które zespół stopniowo wprowadzał od lat. Sporadyczny czysty śpiew zanikł już na "Minds Led Astray" - pozostał growling. Teraz coś podobnego spotkało warstwę instrumentalną - spokojne, nastrojowe fragmenty do reszty odeszły w zapomnienie. Muzycy wciąż nie przejawiają ciągot do solówek ani do znacznego wykorzystywania melodii, ale obecnie można też mówić o przewadze gitary rytmicznej nad prowadzącą. W zespole wyraźny staje się brak twórcy ciekawych riffów, któremu przeczyć próbują chyba tylko "Who Will Become a Murderer" i "Condemned to Oppression". Aktualny gitarzysta gra przede wszystkim dość nisko, raczej nowocześnie, z umiarkowanymi zapędami djentowymi, ale niekoniecznie finezyjnie. Zmiana perkusisty jest jednak jeszcze bardziej słyszalna. To głównie za sprawą jego i wokalisty styl grupy przesunął się mocniej w zakres death metalu. Partie Mateusza Wróbla są często szybkie i gęste, czego najlepszy przykład stanowi "Cult of Depression". Zespół śmiało zahacza też zresztą o blackened death metal - przede wszystkim w mocarnym "What Is Not, Is Not", ale też m.in. w dusznym "Slave Without a Master". Brutalne, metalowe brzmienie wspiera odpowiedzialny za miksy i mastering Filip Hałucha. Przed jego wyborem zespół pewnie dokładnie przemyślał, jaki efekt chce osiągnąć.

Wspomniane we wstępie świeżo wprowadzone elementy stylu okazały się mało znaczące. Jeśli coś na "As We All Will" mimo wszystko można uznać za nowość, a nie tylko za zmianę proporcji, są to wpływy industrialu. Słychać je lekko w "Weavers of Misery", ale najmocniej w "Cult of Depression", w którym na pierwszy plan wychodzi prosty, rytmiczny motyw syntezatorowy. Podobnie - nawet trochę za bardzo - skonstruowana zagrywka, tylko już na gitarze, pojawia się następnie w "Sowers of Discord". Wypada przyznać, że Kacper Kajzderski głosowo też próbuje urozmaiceń, jednak udział tych dodatków w całości materiału jest prawie pomijalny. W "Chaos Will Consume Us All" ucieka od banału, przeciągając sylaby. W "Weavers of Misery" wokal jest dla odmiany trochę cofnięty w tło i może się kojarzyć z partiami z "Shield of Disbelief" z poprzedniego długograja. Nowszy utwór w większym stopniu wyróżnia się podniosłością i mocą w refrenie - pod tym względem przypomina fragmenty "Entering the Inner Shade" z albumu "Existential Gravity". Kompozycja pewnie wielu słuchaczom przypadnie do gustu. Można jej tylko zarzucić, że za wcześnie się kończy, podobnie jak "Cult of Depression" zbyt gwałtownie się urywa. Dla porównania: najlepiej dopracowaną kulminację ma chyba "Slave Without a Master", przy czym buduje ją tylko jeden instrument, a reszta w tym czasie niezmiennie gra swoje.

Część kawałków, np. energiczny "Who Will Become a Murderer" i "Chaos Will Consume Us All", można ocenić po prostu jako dobre. W sumie zespół jako reprezentant death metalu odwala na "As We All Will" niezłą robotę. Materiał brzmi naprawdę solidnie. Niestety zarówno utworom, jak i całemu albumowi, brakuje jeszcze trochę dramaturgii, a poza tym trudno jest mi się pozbyć odczucia, które nie towarzyszyło mi podczas przesłuchiwania wcześniejszych dzieł kapeli - że to wszystko już gdzieś, kiedyś było, w wykonaniu innych grup z Behemothem i Hate na czele, z bardziej znanych formacji z polskiego podwórka. Naszło mnie też wrażenie, że nawet skromna oprawa graficzna w pewnym stopniu zainspirowana została typową dla tych rejonów muzycznych stylistyką. Owszem, jest dobra, tylko tym razem oparta na ponurych, czarno-białych zdjęciach, w przeciwieństwie do barwnych rysunków zdobiących wcześniejszy dorobek zespołu.

Mam problem z oceną albumu. Dawniej odnośnie muzyki Obsidian Mantra można było mówić o lekko eksperymentalnym podejściu. Z latami jest go coraz mniej. Odczuwam z tego powodu zawód. Z drugiej strony dostrzegam jednak, że zespół stał się dobrą kapelą deathmetalową z blackową domieszką i chyba się w tej stylistyce odnajduje. Jeśli zamierza przy niej pozostać, mam nadzieję, że nie przestanie się rozwijać. Kierunek ani wykonanie nie są złe, ale wolałbym usłyszeć na "As We All Will" coś ciekawszego. Filozoficznie mogę przyjąć, że te brakujące elementy tam były, ale zostały usunięte - i dlatego ten warty uwagi album trwa tylko rozczarowujące pół godziny.

Krasnal Adamu


Łapię w ręce nową płytę Obsidian Mantra i uderza we mnie przemijanie czasu. To już cztery lata! Cztery lata temu po raz pierwszy usłyszałem ten zespół i opisałem swe doznania w recenzji Minds Lay Astray. Czas naprawdę za szybko mija… Są tego jednak pozytywy i jest to właśnie iluzja małej przerwy i okresu oczekiwania na kolejne dzieło. Album ten został zatytułowany As We All Will i został wydany 27 września z logo wytwórni Via Nocturna.

Wiele sobie obiecywałem po tym albumie, Minds Lay Astray otwierał zespołowi szeroki wachlarz rozwoju i praktycznie brak ograniczeń gatunkowych. Narobiłem sobie przez to apetytu i wyobrażałem, najlepszy według mnie kierunek dla zespołu. Jak się okazało, było to naiwne myślenie i spowodowało spory zawód, no ale po kolei…

Okładka płyty obiecywała wiele, zdjęcie autorstwa Pilar Martinez swą tajemniczością i klimatem pokierowała me myśli ku obietnicom albumu silnie zainfekowanego atmosferą i pojawiającym się fragmentarycznie na poprzednim krążku post metalem. Już singlowy Cult of Depression pokazał, że panowie mają nieco inne wizje siebie niż te wyimaginowane przeze mnie, ale się nie łamałem – wszak jeden utwór płyty nie robi. Zasiadając do pierwszego odsłuchu byłem nastawiony pozytywnie. Nastawienie to zostało złamane gdzieś przy czwartym utworze, gdy byłem już pewny, że muzycy nie mają zamiaru zwalniać, a całość leci torem kompozycji singlowej. Nie dosłuchałem do końca. Dwa następne odsłuchy skończyły się podobnie. Z upływem czasu trwania płyty traciłem nią zainteresowanie i dopiero siadając do recenzji „łyknąłem” całość, co trochę złagodziło wcześniejsze zniechęcenie, ale też diametralnie nie zmieniło odczucia.

Dobrze rokujący, ambitny Obsidian Mantra na nowym krążku skierował się w stronę muzyki bardziej zbitej, koncertowej i co za tym idzie – niestety przewidywalnej. Utwory zbudowane są na podobnym patencie, gdzie nieraz skoczne, rwane riffy mieszają się z blastami i dysharmoniami (czasami trochę po decapitatedowemu). Najgorsze jest w tym wszystkim to, że wszystkie te składowe są wymieszane w taki sposób, że utwory nie są rzeźnickie czy „przebojowe” w death metalowym tego słowa znaczeniu. Odbieram je jako nijakie, utrzymane gdzieś pośrodku i przez to niewyróżniające się z tłumu. Dodatkowo całą tą nijakość uwypuklają wokale, które zamiast pociągnąć utwory do przodu „atakują” jednostajnością i bliźniaczym niemal w każdym utworze układem sylab w wersach.

Zespół ma warsztat, zespół się stara, ale mnie to nie niesie, nie porywa, nie uwodzi. Zamiast tego atakuje wtórnością. Było trochę takiego grania w kraju, przytoczę dla przykładu świetny Anaclasis zespołu Hate. Na tej płycie warszawiacy pokazali jak mieszać death metal z chwytliwością w sposób skuteczny, optymalny i jak widać niedościgniony, a było to niemal dwadzieścia lat temu.

Nie wiem, na ile Obsidian padł ofiarą moich oczekiwań, a na ile faktycznie nie trafił z płytą w czas i miejsce. Obserwując social media widzę, że płyta jakiś feedback ma, więc jest trochę ludzi, którym to granie przypadło do gustu. Nie wątpię, że gdyby to była pierwsza płyta zespołu, którą usłyszałem, to dałbym muzykom kredyt zaufania, ale powiem szczerze – nie jest to muzyka, jaką mam chęć słuchać w 2024 roku i obawiam się też, że takim graniem nie da się podbić sceny, która mogła zostać podbita przy podejmowaniu kilku innych, muzycznych decyzji. Nie powiem tu też, że trio jest zespołem złym, będę nadal obserwował jego ruchy i czekał na rozwój zdarzeń, licząc na płytę, która mnie zmiecie z planszy.

Brzeźnicki


Istniejący od 2014 roku Obsidian Mantra to zespół który ma wszelkie predyspozycje i pewnie jeszcze większe ambicje, by zajmować coraz to wyższe miejsca na plakatach metalowych imprez. Wielkopolskie trio przed kilkoma tygodniami wydało swój trzeci długogrający krążek „As We All Will”, album różniący się od wcześniejszych dokonań formacji. Czy ta płyta ma szansę umocnić ich pozycje na rodzimej scenie, a jednocześnie spodobać się nowej grupie słuchaczy? Postanowiłem to sprawdzić.
Z okładki płyty spogląda na nas skrywająca się za płóciennym całunem postać, kościstymi palcami dotykająca twarzy. Surowe czarno-białe zdjęcie autorstwa Hiszpańskiej artystki Pilar Martínez, z którego dosłownie zionie chłód i aura niepokoju, robi piorunujące wrażenie. Jeżeli znacie poprzednie wydawnictwa Obsidian Mantra, a nie słuchaliście jeszcze nowego krążka, to właśnie szata graficzna „As We All Will” może sugerować w jaką stronę postanowiło zawędrować trio w roku 2024. Wszelkie bardziej „przystępne” formy metalu i smaczki, jakie pojawiały się na poprzednich wydawnictwach, zostały usunięte tak samo jak kolory z okładki płyty. Z trudem można wychwycić jakiekolwiek progresywne czy post-metalowe wstawki, nie uświadczymy też rozbudowanych przerywników. W tej kwestii „As We All Will” jest bezkompromisowe.

Mam wrażenie, że nagrywając „As We All Will” , formacja zebrała swój dotychczasowy dorobek i wcisnęła go do przysłowiowego młynka. Po zmieleniu odseparowała to na czym konkretnie im zależało, a całą resztę odłożyła na półkę (Mam szczerą nadzieję, że kiedyś po ten słój “resztek” jeszcze sięgnie!). Otrzymany gęsty death metal doprawiła szczyptą blacku, a dla pewności całość jeszcze raz ubiła.
30 minut muzyki, 8 kompozycji to właśnie to co dostajemy. Zespół postawił praktycznie wszystko na kartę death metalu z domieszką blacku. Kompozycje są znacznie krótsze i pełne groove’u. As We All Will” zostało stworzone i nagrane wręcz z matematyczną precyzją i dla każdego kto kocha takie bezkompromisowe granie będzie to pozycja idealna. Można wręcz powiedzieć że Obsidian Mantra Anno Domini 2024 to kompletnie inny zespół. I tak trochę jest… w stosunku do wydanego przed czterema laty “Minds Led Astray” doszło do roszad i przetasowań w składzie. Mariusz Witan perkusję zamienił na gitarę. W jego miejsca, za garami zasiadł Mateusz Wróbel. Wokalista i basista Kaceper Kajzderski, który na wcześniejszych wydawnictwach grywał na gitarze, definitywnie pożegnał się z tą funkcją. Wydaje się, że przez ten zabieg zespół jeszcze mocniej odciął się od starych nawyków i uzyskał to na czym mu zależało – zmianę i radykalizację brzmienia. To co w dużej mierze pozostaje po staremu to growle, które dalej stanowią siłę napędową utworów.

Od strony lirycznej trzeci długogrający krążek formacji z Wielkopolski to portret jednostki w sidłach współczesnego bezdusznego świata. Gdy zagłębimy się w teksty zderzymy się z całym wachlarzem ciężkich i mrocznych tematów. Mowa tu o pierwotnych instynktach, nałogach, depresji czy poczuciu, że w dzisiejszych czasach w wielu przypadkach jesteśmy tylko nic nieznaczącymi trybikami w nastawionych na zysk korporacyjnych machinach.
Całość trzyma się kupy i ładnie koresponduje z muzyką. Na uwagę zasługuje też świetna produkcja albumu. Jak możemy przeczytać na bandcampie grupy, za mix i mastering odpowiada Filip Hałucha, który do granic możliwości podkręcił techniczne aspekty płyty. „As We All Will” jako całość wypada spójnie… no właśnie. Można powiedzieć, że zbyt spójnie. Osobiście trudno mi znaleźć kompozycje która odbiegałaby od reszty (zarówno na plus jak i na minus). Trzeci album wydaje się mieć wszystko – pomysł, wykonanie … jednak w moim odczuciu brakuje mu tego “czegoś” co odróżniłoby go na tle konkurencji. I właśnie dla osób które z death metalem mają styczność raz na jakiś czas (jak Ja) może to być powodem, dla którego płyta po prostu się nie przebije.

Mimo to , jestem przekonany, że „As We All Will” znajdzie szereg zwolenników wśród entuzjastów death metalowych brzmień i dzięki temu zespół umocni swoją pozycję właśnie w tych kręgach. Jestem w stanie zrozumieć kierunek w jakim powędrowało trio na swoim trzecim długogrającym krążku. Co więcej, szanuję taką decyzje oraz konsekwencję w jej wdrożeniu. Podążając tą ścieżką Obsidian Mantra oddaliła się jednak od form metalu które są dla mnie szczególnie interesujące. Intensyfikacja brzmienia jakie dostajemy, dla części fanów będzie stanowiła niewątpliwą zaletę i to właśnie oni będą czerpać z albumu największą przyjemność. Cała reszta zawsze może wrócić do poprzednich wydawnictw Obsidian Mantra lub po prostu czekać na kolejny album… kto wie w jaką stronę zdecyduje się pójść grupa. Niemniej jednak warto sięgnąć po „As We All Will”, bo to kawał solidnej pracy, który należy docenić!

Grzegorz Bohosiewicz


OBSIDIAN MANTRA’s third full-length album, "As We All Will", marks a distinct evolution in the band's unique take on atmospheric, groove-centric death metal. Across eight dense and dynamic tracks, the band expands their sound, weaving aggression and uncompromising heaviness with dissonance while delving deeper into the inhospitable landscapes they've always navigated.

This time, the death metal grooves make more space for bursts of unrelenting blastbeats, while black metal influences emerge in stark, minimalist sections. An experimental, dissonant approach to melody brings an edge to the compositions, enhancing the tension and atmosphere that the band is known for.

Lyrically, "As We All Will" confronts the existential realities of human existence. It explores the inevitability of suffering, the universality of fear and weakness, and the necessity of facing the vast, indifferent universe as an individual and overcoming oneself. OBSIDIAN MANTRA delivers a haunting and thought-provoking meditation on the dark aspects of humanity, further developing their sound and identity while following their own path.



..::TRACK-LIST::..

1. What Is Not, Is Not 04:09
2. Cult of Depression 03:51
3. Slave Without a Master 03:02
4. Who Will Become a Murderer 04:21
5. Condemned to Oppression 02:55
6. Chaos Will Consume Us All 03:41
7. Sowers of Discord 04:35
8. Weavers of Misery 03:56



..::OBSADA::..

Kacper Kajzderski - vocals, bass
Mateusz Witan - guitars
Mateusz Wróbel - drums



https://www.youtube.com/watch?v=ztjLWTZkB88


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Escalation to stosunkowo nowa formacja na polskiej scenie metalowej. Zespół powstał w 2020 roku w Dąbrowie Górniczej na Śląsku. Już rok później wydali swoją debiutancką EPkę, zatytułowaną „Before We Fall”, która spotkała się z pozytywnym odbiorem zarówno krytyków muzycznych, jak i fanów. Po kilku latach intensywnej pracy, grupa jest gotowa wydać swój pierwszy pełnometrażowy album, prezentując bardziej dojrzałe oblicze. Muzyka na tym krążku jest autentyczna, bezkompromisowa i pełna energii. Nowoczesne brzmienie w połączeniu z surowymi aranżacjami tworzy naprawdę wybuchową mieszankę!

Album „Ruins of the Falling World” został zarejestrowany w HUGEstudio (Grief Circle, Formis, Czort). W utworze „Embrace of Darkness” gościnnie zagrał na gitarze Argentyńczyk Lisandro Villalba. Za miks i mastering odpowiadał Piotr Zubko, który wcześniej współpracował z Warfist. Okładkę stworzyła Katarzyna Jakubska z Dark Descent Design, logo zespołu wykonała Karolina Ambicka, a zdjęcia zespołu zrobiła Natalia Kłaptocz..




Nie znajdziecie tutaj niczego, co do tej pory nie zostało zagrane lub nie było sygnaturą (na przykład wizją liryczną) death / thrash (w mniejszej ilości). Ba. Będziecie sobie słuchać tego materiału z radosnym przekonaniem „kurde, dokładnie wiem, co teraz będzie”. I nie pomylicie się nawet o dźwięk. Sami byście to nagrali. Tak samo. Nie lepiej.

Czy Escalation posiada umiejętność przyciągania słuchacza? Tak. Nawet, jeśli głównie death metalem w jego melodyjnej odmianie w nowoczesnym anturażu. Oczywiście nie jest to materiał, który Was zaczaruje i zmieni podejście gatunku. Po prostu, Panowie wiedzą co pięć. Gdzie uderzyć, zwolnić, przyspieszyć, solówkę wrzucić itd. I mimo tego, że jest to wtórne do bólu, można sobie na tym ucho zawiesić. I tak sobie dumam od godziny, czego to może być efektem. I tak w końcu wymyśliłem, że tu po prostu wszystko jest wyważone. Jest melodyjny Death? Ale bez cukru i w ilości nie powodującej stupor. 726162626 odcinek końca świata w tekstach? Odhaczone, ale można przymknąć oko. Intro z dupy? No ba. Ale, można przewinąć. Jest sobie Groove? No jest, ale do przeżycia. I tak dalej.

Jestem w stanie stwierdzić, że sprawdza się to na koncertach. Młodzi potupią, bo „fajne to”, stare metale potupią, bo… Lubią wszystko co „ciężkie brzmienia i można sobie piwo wypić.”. W żadnym wypadku nie przewiduję, że Escalation podbije tym materiałem, roczne topki, czy inne spotify wrapped. Natomiast, kurde, to jest naprawdę okej. Nic nie zmienia, nie spopiela świata, ale niech sobie będzie.

I teraz wyznanie wiary. Ci co mnie znają, wiedzą że unikam takiego grania. To nie moja piaskownica. Nie wrócę do tej płyty. Nie zabiorę tego, że jest ona dobra. Po prostu.

Ef



..::TRACK-LIST::..

1. Intro 02:49
2. Beyond the Veil of Fear 04:54
3. No Turning Back 03:53
4. Symphony of Despair 03:54
5. United Forces 03:42
6. Human Tomb 03:36
7. Embrace of Darkness 04:02
8. Rise Before We Fall 03:29
9. Worthless Promises 05:50



..::OBSADA::..

Paweł Hernik - Guitars, Bass
Kamil Tobolski - Guitars
Przemysław 'Deceiver' Serafin - Vocals
Artur Kłaptocz - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=u-EEwLs7BfI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Escalation to stosunkowo nowa formacja na polskiej scenie metalowej. Zespół powstał w 2020 roku w Dąbrowie Górniczej na Śląsku. Już rok później wydali swoją debiutancką EPkę, zatytułowaną „Before We Fall”, która spotkała się z pozytywnym odbiorem zarówno krytyków muzycznych, jak i fanów. Po kilku latach intensywnej pracy, grupa jest gotowa wydać swój pierwszy pełnometrażowy album, prezentując bardziej dojrzałe oblicze. Muzyka na tym krążku jest autentyczna, bezkompromisowa i pełna energii. Nowoczesne brzmienie w połączeniu z surowymi aranżacjami tworzy naprawdę wybuchową mieszankę!

Album „Ruins of the Falling World” został zarejestrowany w HUGEstudio (Grief Circle, Formis, Czort). W utworze „Embrace of Darkness” gościnnie zagrał na gitarze Argentyńczyk Lisandro Villalba. Za miks i mastering odpowiadał Piotr Zubko, który wcześniej współpracował z Warfist. Okładkę stworzyła Katarzyna Jakubska z Dark Descent Design, logo zespołu wykonała Karolina Ambicka, a zdjęcia zespołu zrobiła Natalia Kłaptocz..




Nie znajdziecie tutaj niczego, co do tej pory nie zostało zagrane lub nie było sygnaturą (na przykład wizją liryczną) death / thrash (w mniejszej ilości). Ba. Będziecie sobie słuchać tego materiału z radosnym przekonaniem „kurde, dokładnie wiem, co teraz będzie”. I nie pomylicie się nawet o dźwięk. Sami byście to nagrali. Tak samo. Nie lepiej.

Czy Escalation posiada umiejętność przyciągania słuchacza? Tak. Nawet, jeśli głównie death metalem w jego melodyjnej odmianie w nowoczesnym anturażu. Oczywiście nie jest to materiał, który Was zaczaruje i zmieni podejście gatunku. Po prostu, Panowie wiedzą co pięć. Gdzie uderzyć, zwolnić, przyspieszyć, solówkę wrzucić itd. I mimo tego, że jest to wtórne do bólu, można sobie na tym ucho zawiesić. I tak sobie dumam od godziny, czego to może być efektem. I tak w końcu wymyśliłem, że tu po prostu wszystko jest wyważone. Jest melodyjny Death? Ale bez cukru i w ilości nie powodującej stupor. 726162626 odcinek końca świata w tekstach? Odhaczone, ale można przymknąć oko. Intro z dupy? No ba. Ale, można przewinąć. Jest sobie Groove? No jest, ale do przeżycia. I tak dalej.

Jestem w stanie stwierdzić, że sprawdza się to na koncertach. Młodzi potupią, bo „fajne to”, stare metale potupią, bo… Lubią wszystko co „ciężkie brzmienia i można sobie piwo wypić.”. W żadnym wypadku nie przewiduję, że Escalation podbije tym materiałem, roczne topki, czy inne spotify wrapped. Natomiast, kurde, to jest naprawdę okej. Nic nie zmienia, nie spopiela świata, ale niech sobie będzie.

I teraz wyznanie wiary. Ci co mnie znają, wiedzą że unikam takiego grania. To nie moja piaskownica. Nie wrócę do tej płyty. Nie zabiorę tego, że jest ona dobra. Po prostu.

Ef



..::TRACK-LIST::..

1. Intro 02:49
2. Beyond the Veil of Fear 04:54
3. No Turning Back 03:53
4. Symphony of Despair 03:54
5. United Forces 03:42
6. Human Tomb 03:36
7. Embrace of Darkness 04:02
8. Rise Before We Fall 03:29
9. Worthless Promises 05:50



..::OBSADA::..

Paweł Hernik - Guitars, Bass
Kamil Tobolski - Guitars
Przemysław 'Deceiver' Serafin - Vocals
Artur Kłaptocz - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=u-EEwLs7BfI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!