|
|
|||||||||||||
Ostatnie 10 torrentów
Ostatnie 10 komentarzy
Wygląd torrentów:
Kategoria:
Muzyka
Gatunek:
Death Metal
Ilość torrentów:
57
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Anusy są obrzydliwe...? Przecież są też źródłem przyjemności i nie muszę nawet wspominać o żadnych prawdziwych tyłkach, samo zrobienie kupy jest przyjemne i każdy o tym wie! O tym jest ten album, o poszarpanym skrzyżowaniu całkowitego załamania psychicznego, gdzie obrzydliwe czyny stają się źródłem zepsutej przyjemności... Hmmm, pięknie! No to miłych wrażeń... FA From the start of the sampled introduction to the sadistic battering that follows, this record is a masterclass in well-produced Death Metal that reeks of the 90s brutality while keeping things totally organic. The first minute of this album will churn you into a slime-like ichor with its pulverizing intensity and crushingly tight instrumental hooks. These are topped with gargantuan vocals that will regurgitate any bone matter from your corpse. With a real void in the underground for bands such as this, it seems many are afraid to even try and give such an unforgiving take on extremity, or Mortal Wound intimidate the competition. With atmospherics but nothing short of total carnage at any given moment, you will constantly be in grotesque ecstasy at this abhorrent masterpiece. This is one of those releases where any lover of Death Metal will definitely be satisfied. Unsavory soundscapes delivered with a totally incredible production showcases some of the best songwriting chops this year will hear combined with an unfathomable lust for desecration of all things, living or dead. Monstrous grooves contort with a technical proficiency that is not a pretentious show of skill as much as sonic laceration fired forth with unmistakable excellence. Not only does this harken back to some of the genres most punishing acts, Mortal Wound show they have more than enough personality and songwriting to stand on their own feet as one of the strongest death metal bands of the current day. Hammering furiously until the end, do you think you can withstand this record? Prove it, blast it at full volume and give yourself to this morbid offering... The Vietnam War era was a grim chapter in United States history. The wildly unpopular conflict was fought with questionable ideological justifications in a half-hearted manner, dictated by murky political considerations instead of a desire to achieve real victory. In the end, nothing good came from it and the horrors of the war’s excesses left a stain on the nation. This bleak, bloody conflagration has become potent fodder for nihilistic films and literature, and it makes sense that it serves as the backdrop for the full-length debut by Los Angeles death metal mob Mortal Wound. The Anus of the World is a nasty, odorous slab of groove-heavy OSDM molded from the same brutal thuggery as Sanguisugabogg and the rawest moments of Cannibal Corpse, and this gore-splattered opus is not a place one should venture in search of subtly and nuance. This is a repellant album about a macabre time and the band do their best to immerse you in the blood and terror of it all. Is this something you want to sign up for? Let’s see what you’re made of, maggot! The album is littered with soundbites from Vietnam-themed films like Apocalypse Now, Platoon, and Full Metal Jacket, and the album wastes no time dunking you in a blood-soaked rice paddy on opener “Found Dead in a Bush.” Their style is direct, rudimentary, and heavy as fuck, taking a sledgehammer to your sensibilities with super thick death grooves, utterly unintelligible garbage disposal vocals, and relentlessly pounding drums. It’s the kind of song that pummels you and leaves you feeling like you need a long shower at a disinfecting clinic. “Tunnel Rat” swings close to Barnes-era Cannibal Corpse with corkscrewing riffs and stop-start tempo shifts and it shakes you up. The band’s low-tech Neanderthal style works well on these cuts and especially on the ode to napalm, “Engulfed in Liquid Hellfire” where they sprinkle bits of early days Death-styled guitar work into the mix in between ruining your face with fat grooves. “Spirit of the Bayonet” is a standout due to its strong Bolt Thrower / Just Before Dawn influence and the relentlessly advancing riffs that feel like a tank division you can’t hold back. But when you base your whole battle plan around rudimentary, muddy mayhem, things must be tight and error-free, and some of Mortal Wound’s efforts miss those marks. “Drug Filled Cadaver” is too simplistic and one note, plodding along too long, and “Born Again Hard” is a good death tune run into the dirt by excessive padding, crawling on a good 2 minutes more than it should. Bloat infects several tracks, doing varying degrees of damage, and some songs sound like they get abruptly cut off. I like what they’re selling and want to buy it in bulk, but I still need the individual tracks to hit hard and fast, and the band needs to learn when to fall back. This is a shame, as the 43-plus minute runtime is entirely reasonable and feels just about right. I give them top marks on the use of the movie soundbites though. Sometimes the prevalence of film snippets can be distracting or irritating, but they’re used very effectively here. Especially the way they end this grim-ass album on a futile note. Sam Shriver (Lake of Blood) and Peter King (Teeth, Lake of Blood) drop the groove hammer like Agent Orange with one ginormous riff-cascade after another. Their playing isn’t techy or proggy in the least with the focus on assault and battery, and for the most part, the plan works. Sam also provides vocals, and goddamn, they are nasty and sick. He’s totally unintelligible and operating from the sub-sub-basement, but he fits the theme and music perfectly. This isn’t a band that will light up your synapses with creative twists and turns, but they do their chosen lead pipe brutality quite well. If they could trim their material down a touch and focus on hit-and-run raiding, they’d carpet bomb the death metal map. The Anus of the World is a very dark, primal slog through a horrific period of history, and by forgoing melancholy for savagery, Mortal Wound effectively captures the senselessness and insanity that ruled the day. It has enough shortcomings to keep it from hitting that next level, but the good stuff is quite impactful and the atmosphere is spot on. The Anus inspired me to go watch Apocalypse Now Redux, which is clearly a major time commitment,1 so they did something right here. I’m excited for whatever comes next from Mortal Wound as they have a recipe for disaster that I enjoy. Maybe next time there will be less anus bloat. The horror... the horror... Steel Druhm ..::TRACK-LIST::.. 1. Found Dead in a Bush 05:16 2. Tunnel Rat 03:46 3. The Surf is Gonna Be Bitchin' 00:43 4. Drug Filled Cadaver 04:42 5. One Who Kills & One Who Loves 01:56 6. Born Again Hard 05:35 7. Engulfed in Liquid Hellfire 05:39 8. The Worm Has Turned for You 01:29 9. Spirit of the Bayonet 03:14 10. Even the Jungle Wanted Him Dead 01:45 11. Royally Fucked Forever 05:48 ..::OBSADA::.. Sam Shriver - Giutar, Vocals Mathias Hofmeister - Bass Peter King - Guitar Devlin Baldwin - Drums https://www.youtube.com/watch?v=curvFJxH_Wc SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 7
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-15 19:40:10
Rozmiar: 97.25 MB
Peerów: 10
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Anusy są obrzydliwe...? Przecież są też źródłem przyjemności i nie muszę nawet wspominać o żadnych prawdziwych tyłkach, samo zrobienie kupy jest przyjemne i każdy o tym wie! O tym jest ten album, o poszarpanym skrzyżowaniu całkowitego załamania psychicznego, gdzie obrzydliwe czyny stają się źródłem zepsutej przyjemności... Hmmm, pięknie! No to miłych wrażeń... FA From the start of the sampled introduction to the sadistic battering that follows, this record is a masterclass in well-produced Death Metal that reeks of the 90s brutality while keeping things totally organic. The first minute of this album will churn you into a slime-like ichor with its pulverizing intensity and crushingly tight instrumental hooks. These are topped with gargantuan vocals that will regurgitate any bone matter from your corpse. With a real void in the underground for bands such as this, it seems many are afraid to even try and give such an unforgiving take on extremity, or Mortal Wound intimidate the competition. With atmospherics but nothing short of total carnage at any given moment, you will constantly be in grotesque ecstasy at this abhorrent masterpiece. This is one of those releases where any lover of Death Metal will definitely be satisfied. Unsavory soundscapes delivered with a totally incredible production showcases some of the best songwriting chops this year will hear combined with an unfathomable lust for desecration of all things, living or dead. Monstrous grooves contort with a technical proficiency that is not a pretentious show of skill as much as sonic laceration fired forth with unmistakable excellence. Not only does this harken back to some of the genres most punishing acts, Mortal Wound show they have more than enough personality and songwriting to stand on their own feet as one of the strongest death metal bands of the current day. Hammering furiously until the end, do you think you can withstand this record? Prove it, blast it at full volume and give yourself to this morbid offering... The Vietnam War era was a grim chapter in United States history. The wildly unpopular conflict was fought with questionable ideological justifications in a half-hearted manner, dictated by murky political considerations instead of a desire to achieve real victory. In the end, nothing good came from it and the horrors of the war’s excesses left a stain on the nation. This bleak, bloody conflagration has become potent fodder for nihilistic films and literature, and it makes sense that it serves as the backdrop for the full-length debut by Los Angeles death metal mob Mortal Wound. The Anus of the World is a nasty, odorous slab of groove-heavy OSDM molded from the same brutal thuggery as Sanguisugabogg and the rawest moments of Cannibal Corpse, and this gore-splattered opus is not a place one should venture in search of subtly and nuance. This is a repellant album about a macabre time and the band do their best to immerse you in the blood and terror of it all. Is this something you want to sign up for? Let’s see what you’re made of, maggot! The album is littered with soundbites from Vietnam-themed films like Apocalypse Now, Platoon, and Full Metal Jacket, and the album wastes no time dunking you in a blood-soaked rice paddy on opener “Found Dead in a Bush.” Their style is direct, rudimentary, and heavy as fuck, taking a sledgehammer to your sensibilities with super thick death grooves, utterly unintelligible garbage disposal vocals, and relentlessly pounding drums. It’s the kind of song that pummels you and leaves you feeling like you need a long shower at a disinfecting clinic. “Tunnel Rat” swings close to Barnes-era Cannibal Corpse with corkscrewing riffs and stop-start tempo shifts and it shakes you up. The band’s low-tech Neanderthal style works well on these cuts and especially on the ode to napalm, “Engulfed in Liquid Hellfire” where they sprinkle bits of early days Death-styled guitar work into the mix in between ruining your face with fat grooves. “Spirit of the Bayonet” is a standout due to its strong Bolt Thrower / Just Before Dawn influence and the relentlessly advancing riffs that feel like a tank division you can’t hold back. But when you base your whole battle plan around rudimentary, muddy mayhem, things must be tight and error-free, and some of Mortal Wound’s efforts miss those marks. “Drug Filled Cadaver” is too simplistic and one note, plodding along too long, and “Born Again Hard” is a good death tune run into the dirt by excessive padding, crawling on a good 2 minutes more than it should. Bloat infects several tracks, doing varying degrees of damage, and some songs sound like they get abruptly cut off. I like what they’re selling and want to buy it in bulk, but I still need the individual tracks to hit hard and fast, and the band needs to learn when to fall back. This is a shame, as the 43-plus minute runtime is entirely reasonable and feels just about right. I give them top marks on the use of the movie soundbites though. Sometimes the prevalence of film snippets can be distracting or irritating, but they’re used very effectively here. Especially the way they end this grim-ass album on a futile note. Sam Shriver (Lake of Blood) and Peter King (Teeth, Lake of Blood) drop the groove hammer like Agent Orange with one ginormous riff-cascade after another. Their playing isn’t techy or proggy in the least with the focus on assault and battery, and for the most part, the plan works. Sam also provides vocals, and goddamn, they are nasty and sick. He’s totally unintelligible and operating from the sub-sub-basement, but he fits the theme and music perfectly. This isn’t a band that will light up your synapses with creative twists and turns, but they do their chosen lead pipe brutality quite well. If they could trim their material down a touch and focus on hit-and-run raiding, they’d carpet bomb the death metal map. The Anus of the World is a very dark, primal slog through a horrific period of history, and by forgoing melancholy for savagery, Mortal Wound effectively captures the senselessness and insanity that ruled the day. It has enough shortcomings to keep it from hitting that next level, but the good stuff is quite impactful and the atmosphere is spot on. The Anus inspired me to go watch Apocalypse Now Redux, which is clearly a major time commitment,1 so they did something right here. I’m excited for whatever comes next from Mortal Wound as they have a recipe for disaster that I enjoy. Maybe next time there will be less anus bloat. The horror... the horror... Steel Druhm ..::TRACK-LIST::.. 1. Found Dead in a Bush 05:16 2. Tunnel Rat 03:46 3. The Surf is Gonna Be Bitchin' 00:43 4. Drug Filled Cadaver 04:42 5. One Who Kills & One Who Loves 01:56 6. Born Again Hard 05:35 7. Engulfed in Liquid Hellfire 05:39 8. The Worm Has Turned for You 01:29 9. Spirit of the Bayonet 03:14 10. Even the Jungle Wanted Him Dead 01:45 11. Royally Fucked Forever 05:48 ..::OBSADA::.. Sam Shriver - Giutar, Vocals Mathias Hofmeister - Bass Peter King - Guitar Devlin Baldwin - Drums https://www.youtube.com/watch?v=curvFJxH_Wc SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 6
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-15 19:36:07
Rozmiar: 301.26 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Po ciepło przyjętym, lecz naprawdę kiepsko promowanym debiucie muzykom Oppressor nie pozostało nic innego, jak grać koncerty, dłubać przy nowym materiale i czekać, aż wreszcie zgłosi się do nich jakiś sensowny wydawca – wszak wypracowali sobie całkiem niezłą renomę i zasługiwali na odrobinę uwagi. No i cóż, wytwórnia się znalazła, nawet dość szybko, ale trudno oprzeć się wrażeniu, że Amerykanie spadli z deszczu pod rynnę, co ostatecznie przypieczętowało ich status zespołu z głębokiej drugiej ligi czy wiecznego supportu. A mogło być tak pięknie… Muzyka z Agony nie różni się zbytnio od tej z „Solstice Of Oppression” — jako że Oppressor dorobił się rozpoznawalnego stylu — może oprócz tego, że jest bardziej zwarta, sprawniej zaaranżowana i nieobce są jej współczesne wpływy – zarówno te lepsze, jak i gorsze. Mniej tu skrajności, jazzu i klimatu, a mimo to każdy, kto choć raz zetknął się z „Seasons”, nie powinien być zaskoczony zawartością tego albumu. Ani rozczarowany. To wciąż stosunkowo oryginalny techniczny death metal z wieloma zmianami tempa, mocno urozmaiconymi strukturami i bardzo charakterystycznym riffowaniem, którego nie można pomylić z żadną inną kapelą. Kawałki takie jak „Gone”, „Passage”, „Valley Of Thorns” czy „Sea Of Tears” w niczym nie ustępują tym z debiutu, choć z wiadomych względów nie mają już tej świeżości – to jednak w niczym nie przeszkadza. Prawdziwym problemem Agony — który pewnie wyolbrzymiam, ale co tam — są obce naleciałości oraz część partii wokalnych. Nie dziwi mnie, że muzycy Oppressor chcieli dorzucić coś nowego do swojej twórczości, nie pojmuję jednak dlaczego zdecydowali się na takie, a nie inne rozwiązania. Chodzi tu oczywiście o wpływy tzw. groove metalu i jego pochodnych, które nijak mi nie pasują do zakręconego stylu Amerykanów. Oppressor grający toporne riffy pod Fear Factory naprawdę nie wypada specjalnie przekonująco. Poza tym ogólne dobre wrażenie psuje niekiedy wokal — stał się czytelniejszy kosztem brutalności — bo zdarza mu się wchodzić w manierę siłowego krzyku a’la umęczony życiem Jason Blachowicz. Tim King czasem imituje też Vincenta z „Covenant”, ale to akurat mi pasuje. Tym, co najbardziej różni Agony od „Solstice Of Oppression”, jest brzmienie – dobre, nie oszałamiające (nawet jak na swoje czasy), ale po prostu dobre i profesjonalne. Nagraniami i produkcją albumu zajął się Brian Griffin z Broken Hope, zaś mastering wykonał Jim Morris w Morrisound, dzięki czemu całość ma ręce i nogi, a przede wszystkim, co jest miłą odmianą w porównaniu z debiutem, nie dudni. Selektywność dźwięku nie budzi większych zastrzeżeń, co przy tak zaawansowanej muzyce znacząco wpływa na jej odbiór – nie trzeba leżeć z głową przy kolumnie, żeby cokolwiek z tej płyty wyłapać. Mimo paru usprawnień natury technicznej i solidnej dawki łamańców Agony nie przebija debiutu. Ba – nie dorównuje mu, choć jak na 1996 rok mamy tu do czynienia z udanym i wyróżniającym się materiałem. Cały myk polega na tym, że „Solstice Of Oppression” wyróżniał się bardziej i był jakimś powiewem świeżości. Kolekcjonerzy mogą się skusić. demo If you ask any metalhead around the world to make the top ten list of his/her US death metal albums of all times, it’s very unlikely that someone would remember to include a work of the band under scrutiny here; I’m not sure if any of them would make it into the top twenty even…. it’s not because all three albums that Oppressor made throughout their career suck or are not worthy; it’s just that very few fans can recall them without the utmost strain of the memory. I only remember them cause a friend of mine is an avid fan of the band, the only one I know, and he often refers to them when we talk about music in general, with or without an apparent reason. But it wasn’t only them; there were other talented outfits from the US metal underground that never made it to the upper echelon like Broken Hope, Monstrosity, Brutality, Psychic Pawn, etc. As my friendship with this guy has been a very long-lasting one, dating back all the way to the middle school days, I had an early exposure to the band’s debut, the glorious “Solstice of Oppression”. I wasn’t listening to much death metal at the time, but this opus stuck with me mostly due to its steady refusal to adhere to those detrimental, ruinous blast-beats and hyper-fast feats that were becoming more and more prominent on the scene. The guys had epitomized a very heavy, monolithic approach to the technical side of the genre, not the most eventful one on the field, but effective enough with these inimitable technical “excursions” taken suddenly, without any preliminary notice, creating an early antidote to the dazzling brutality movement that was gaining inertia thanks to acts like Suffocation, Cryptopsy, Kataklysm, etc. It was daunting and awe-inspiring to hear how such a patient, gradually burning, anti-nervy delivery could abruptly grow into something spell-bindingly technical and hectic… when the album reviewed here came out, containing pretty much the same inimitable volcanic attitude, I couldn’t help but label this style “lazy technical death metal” as this is probably the only time when I used this word with positive connotations. Yes, it’s lazy stuff on display here, and yet it’s still impressive albeit with the sense of novelty from the first showing missing. Not that our friends care too much about it sinking all the ships in Chicago Bay with ”Gone” which has just arrived, actually, with seismic shreds literally out of the blue invading the aether with superb technical flashes carving burrows into the quasi-doomy canvas, becoming too extravagant towards the middle with speedier escapades surrounding them, the mid-paced drama returning at the end to wrap it on. A marvellous beginning which continues with “In Exile”; the scarily stomping quasi-groovy intro may scare away the audience, and the latter will only be too right to run away as this track offers nothing but tedious ten-ton guitars without any more intriguing highlights. “Passage” is quick to make up for the unforgivable “laziness” of its predecessor with faster, more dynamic implements, and although in terms of technicality it doesn’t provide much again, at least it has the decency to break the morose, monotonous pattern. “Valley of Thorns” is an absolute revelation, it was high time, with stunning blazes of intricacy and surreal quiet jazzy breaks, a contrasting symbiosis that would pique the listener’s curiosity who will gape widely a few more times before the end, moments of the kind not amply served on the next “Refine” which is still a fairly decent proposition with twisted doomy riffage recalling the Morbid Angel feats at around the same time. “Sea of Tears” turns the tides towards speedier ways of execution with abrupt time and tempo changes of the stop-and-go variety, with several technical highlights provided in-between the stops, this particular gimmick later perfected on Broken Hope’s “Grotesque Blessings”. “I Am Darkness” is a sheer steam-roller the stylish interruptions following in quicker succession here as well as the faster-paced dashes both sides walking hand in hand at times, the former reaching some kind of a culmination in the second half with an incredible portion of super-technical pirouettes. “Carnal Voyage” is the final impressive showdown with more chaotic arrangements rising out of nowhere engulfing the listener with splashes of guitar pyrotechnics which at their most flamboyant hint at the future Necrophagist exploits, a most tantalizing composition that can rightfully be considered the highlight here. Although this opus was another grand showing, it was obvious that the guys’ approach was wearing thin, and a third instalment in the same vein wasn’t going to be placed as highly. There was simply no room for “laziness” on the very capricious, transformational 90’s scene with old school defenders dropping like flies left and right so something gotta give from the band’s repertoire; the loss of identity, that was. “Elements of Corrosion” was a very aptly-titled saga the guys entering the fast riff-mongers’ camp head-over-heels with short fast explosions of technicality which bore very few resemblances to their previous musical endeavours. The corrosive… sorry, abrasive guitar sound was another indication of ongoing metamorphoses which never took a fuller shape as the band split up shortly after this album’s release. The production of a best of compilation in 2009 was just a posthumous recollection of past dramas; dramas that still echo in the fans’ ears in all their unbearably heavy, earth-shaking, lazily complicated charm. Bayern ..::TRACK-LIST::.. CD 1: 1. Gone 2. Suffersystem 3. In Exile 4. Passage 5. Valley of Thorns 6. Re-define 7. Sea of Tears 8. I Am Darkness 9. Carnal Voyage CD 2: 1. And The Angels Fell (The Suffering) (European Oppression Live) 2. Seasons (European Oppression Live) 3. As Blood Flows (European Oppression Live) 4. Eclipse Into Eternity (European Oppression Live) 5. I Am Darkness (European Oppression Live) Bonus Tracks: 6. Human Sacrifice ('95 Version) 7. Looks That Kill 8. Over The Mountain Oppressor EP: 9. I Am Darkness (Demo) 10. Valley Of Thorns (Demo) ..::OBSADA::.. Tom Schofield - Drums Jim Stopper - Guitars Adam Zadel - Guitars Tim King - Vocals, Bass, Keyboards https://www.youtube.com/watch?v=tDOkXtV9K6g SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-10 17:26:19
Rozmiar: 195.70 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Po ciepło przyjętym, lecz naprawdę kiepsko promowanym debiucie muzykom Oppressor nie pozostało nic innego, jak grać koncerty, dłubać przy nowym materiale i czekać, aż wreszcie zgłosi się do nich jakiś sensowny wydawca – wszak wypracowali sobie całkiem niezłą renomę i zasługiwali na odrobinę uwagi. No i cóż, wytwórnia się znalazła, nawet dość szybko, ale trudno oprzeć się wrażeniu, że Amerykanie spadli z deszczu pod rynnę, co ostatecznie przypieczętowało ich status zespołu z głębokiej drugiej ligi czy wiecznego supportu. A mogło być tak pięknie… Muzyka z Agony nie różni się zbytnio od tej z „Solstice Of Oppression” — jako że Oppressor dorobił się rozpoznawalnego stylu — może oprócz tego, że jest bardziej zwarta, sprawniej zaaranżowana i nieobce są jej współczesne wpływy – zarówno te lepsze, jak i gorsze. Mniej tu skrajności, jazzu i klimatu, a mimo to każdy, kto choć raz zetknął się z „Seasons”, nie powinien być zaskoczony zawartością tego albumu. Ani rozczarowany. To wciąż stosunkowo oryginalny techniczny death metal z wieloma zmianami tempa, mocno urozmaiconymi strukturami i bardzo charakterystycznym riffowaniem, którego nie można pomylić z żadną inną kapelą. Kawałki takie jak „Gone”, „Passage”, „Valley Of Thorns” czy „Sea Of Tears” w niczym nie ustępują tym z debiutu, choć z wiadomych względów nie mają już tej świeżości – to jednak w niczym nie przeszkadza. Prawdziwym problemem Agony — który pewnie wyolbrzymiam, ale co tam — są obce naleciałości oraz część partii wokalnych. Nie dziwi mnie, że muzycy Oppressor chcieli dorzucić coś nowego do swojej twórczości, nie pojmuję jednak dlaczego zdecydowali się na takie, a nie inne rozwiązania. Chodzi tu oczywiście o wpływy tzw. groove metalu i jego pochodnych, które nijak mi nie pasują do zakręconego stylu Amerykanów. Oppressor grający toporne riffy pod Fear Factory naprawdę nie wypada specjalnie przekonująco. Poza tym ogólne dobre wrażenie psuje niekiedy wokal — stał się czytelniejszy kosztem brutalności — bo zdarza mu się wchodzić w manierę siłowego krzyku a’la umęczony życiem Jason Blachowicz. Tim King czasem imituje też Vincenta z „Covenant”, ale to akurat mi pasuje. Tym, co najbardziej różni Agony od „Solstice Of Oppression”, jest brzmienie – dobre, nie oszałamiające (nawet jak na swoje czasy), ale po prostu dobre i profesjonalne. Nagraniami i produkcją albumu zajął się Brian Griffin z Broken Hope, zaś mastering wykonał Jim Morris w Morrisound, dzięki czemu całość ma ręce i nogi, a przede wszystkim, co jest miłą odmianą w porównaniu z debiutem, nie dudni. Selektywność dźwięku nie budzi większych zastrzeżeń, co przy tak zaawansowanej muzyce znacząco wpływa na jej odbiór – nie trzeba leżeć z głową przy kolumnie, żeby cokolwiek z tej płyty wyłapać. Mimo paru usprawnień natury technicznej i solidnej dawki łamańców Agony nie przebija debiutu. Ba – nie dorównuje mu, choć jak na 1996 rok mamy tu do czynienia z udanym i wyróżniającym się materiałem. Cały myk polega na tym, że „Solstice Of Oppression” wyróżniał się bardziej i był jakimś powiewem świeżości. Kolekcjonerzy mogą się skusić. demo If you ask any metalhead around the world to make the top ten list of his/her US death metal albums of all times, it’s very unlikely that someone would remember to include a work of the band under scrutiny here; I’m not sure if any of them would make it into the top twenty even…. it’s not because all three albums that Oppressor made throughout their career suck or are not worthy; it’s just that very few fans can recall them without the utmost strain of the memory. I only remember them cause a friend of mine is an avid fan of the band, the only one I know, and he often refers to them when we talk about music in general, with or without an apparent reason. But it wasn’t only them; there were other talented outfits from the US metal underground that never made it to the upper echelon like Broken Hope, Monstrosity, Brutality, Psychic Pawn, etc. As my friendship with this guy has been a very long-lasting one, dating back all the way to the middle school days, I had an early exposure to the band’s debut, the glorious “Solstice of Oppression”. I wasn’t listening to much death metal at the time, but this opus stuck with me mostly due to its steady refusal to adhere to those detrimental, ruinous blast-beats and hyper-fast feats that were becoming more and more prominent on the scene. The guys had epitomized a very heavy, monolithic approach to the technical side of the genre, not the most eventful one on the field, but effective enough with these inimitable technical “excursions” taken suddenly, without any preliminary notice, creating an early antidote to the dazzling brutality movement that was gaining inertia thanks to acts like Suffocation, Cryptopsy, Kataklysm, etc. It was daunting and awe-inspiring to hear how such a patient, gradually burning, anti-nervy delivery could abruptly grow into something spell-bindingly technical and hectic… when the album reviewed here came out, containing pretty much the same inimitable volcanic attitude, I couldn’t help but label this style “lazy technical death metal” as this is probably the only time when I used this word with positive connotations. Yes, it’s lazy stuff on display here, and yet it’s still impressive albeit with the sense of novelty from the first showing missing. Not that our friends care too much about it sinking all the ships in Chicago Bay with ”Gone” which has just arrived, actually, with seismic shreds literally out of the blue invading the aether with superb technical flashes carving burrows into the quasi-doomy canvas, becoming too extravagant towards the middle with speedier escapades surrounding them, the mid-paced drama returning at the end to wrap it on. A marvellous beginning which continues with “In Exile”; the scarily stomping quasi-groovy intro may scare away the audience, and the latter will only be too right to run away as this track offers nothing but tedious ten-ton guitars without any more intriguing highlights. “Passage” is quick to make up for the unforgivable “laziness” of its predecessor with faster, more dynamic implements, and although in terms of technicality it doesn’t provide much again, at least it has the decency to break the morose, monotonous pattern. “Valley of Thorns” is an absolute revelation, it was high time, with stunning blazes of intricacy and surreal quiet jazzy breaks, a contrasting symbiosis that would pique the listener’s curiosity who will gape widely a few more times before the end, moments of the kind not amply served on the next “Refine” which is still a fairly decent proposition with twisted doomy riffage recalling the Morbid Angel feats at around the same time. “Sea of Tears” turns the tides towards speedier ways of execution with abrupt time and tempo changes of the stop-and-go variety, with several technical highlights provided in-between the stops, this particular gimmick later perfected on Broken Hope’s “Grotesque Blessings”. “I Am Darkness” is a sheer steam-roller the stylish interruptions following in quicker succession here as well as the faster-paced dashes both sides walking hand in hand at times, the former reaching some kind of a culmination in the second half with an incredible portion of super-technical pirouettes. “Carnal Voyage” is the final impressive showdown with more chaotic arrangements rising out of nowhere engulfing the listener with splashes of guitar pyrotechnics which at their most flamboyant hint at the future Necrophagist exploits, a most tantalizing composition that can rightfully be considered the highlight here. Although this opus was another grand showing, it was obvious that the guys’ approach was wearing thin, and a third instalment in the same vein wasn’t going to be placed as highly. There was simply no room for “laziness” on the very capricious, transformational 90’s scene with old school defenders dropping like flies left and right so something gotta give from the band’s repertoire; the loss of identity, that was. “Elements of Corrosion” was a very aptly-titled saga the guys entering the fast riff-mongers’ camp head-over-heels with short fast explosions of technicality which bore very few resemblances to their previous musical endeavours. The corrosive… sorry, abrasive guitar sound was another indication of ongoing metamorphoses which never took a fuller shape as the band split up shortly after this album’s release. The production of a best of compilation in 2009 was just a posthumous recollection of past dramas; dramas that still echo in the fans’ ears in all their unbearably heavy, earth-shaking, lazily complicated charm. Bayern ..::TRACK-LIST::.. CD 1: 1. Gone 2. Suffersystem 3. In Exile 4. Passage 5. Valley of Thorns 6. Re-define 7. Sea of Tears 8. I Am Darkness 9. Carnal Voyage CD 2: 1. And The Angels Fell (The Suffering) (European Oppression Live) 2. Seasons (European Oppression Live) 3. As Blood Flows (European Oppression Live) 4. Eclipse Into Eternity (European Oppression Live) 5. I Am Darkness (European Oppression Live) Bonus Tracks: 6. Human Sacrifice ('95 Version) 7. Looks That Kill 8. Over The Mountain Oppressor EP: 9. I Am Darkness (Demo) 10. Valley Of Thorns (Demo) ..::OBSADA::.. Tom Schofield - Drums Jim Stopper - Guitars Adam Zadel - Guitars Tim King - Vocals, Bass, Keyboards https://www.youtube.com/watch?v=tDOkXtV9K6g SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-10 16:52:16
Rozmiar: 646.64 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Czy znacie zespół Hyperdontia? Zapewne część z Was ich zna bardzo dobrze, szczególnie że o ile się nie mylę – bezcześcili również i polską ziemię. No to właśnie na dniach ukaże się ich trzeci album zatytułowany „Harvest of Malevolence”. I może nie znam na wyrywki ich dyskografii, ale jestem w stanie powiedzieć, że duńsko – turecko – polska kooperacja utrzymuje wysoki poziom. Tak jak i wcześniej dostajemy tutaj około czterdziestu minut oldschoolowego death metalu. W zasadzie muzycy wybierają dla nas to co było najlepsze w metalu śmierci w latach dziewięćdziesiątych, ze szczególnym wskazaniem sceny kontynentalnej i amerykańskiej. Ja tu na przykład słyszę dużo zespołu Wiwczarka z pierwszych dwóch płyt (no, może tempa tutaj mamy wolniejsze, jednakże od pewnych skojarzeń ni chuja nie mogę się uwolnić), Bolt Thrower, Sinister, Incantation… Na „Harvest of Malevolence” mamy doskonałe połączenie techniki, agresji i masywności. A te rzeczy nie zawsze idą ramię w ramię, w mojej opinii często jeśli album jest wysoce techniczny, to już brak mu agresji i vice versa. Natomiast u Hyperdontia macie to wszystko – doskonałe growle wokalisty, cudownie brzmiący bas, równiutko szatkujące riffy i bardzo dobrą, zwartą pracę perkusisty. Nie ma chuja, ta grupa ma wspaniały zmysł jeśli chodzi o sposób pisania kompozycji i wyważenie poszczególnych składników. Do tego dochodzi jeszcze bardzo naturalny vibe death metalu sprzed trzydziestu lat, co najmniej jakby tam byli i to wszystko obserwowali (co oczywiście raczej nie miało prawa mieć miejsca, bo muzycy są młodsi ode mnie). Widać może im to przekazano w genach, może przez wchłanianie z otoczenia, może inni szatani byli tu czynni. Czy to ważne? Dla mnie nie, szczególnie że „Harvest of Malevolence” jest płytą w 100% staroszkolną, a zarazem w 100% autentyczną. Muzyka, okładka (to chyba ten sam typ, co robił covery dla Autopsy), wytwórnie, które to wypuszczają… Znam wiele osób, dla których ten album będzie tym z gatunku „must have” oraz „top of the year”. Jestem jedną z nich. Oracle "Danish / Turkish Death Metallers Hyperdontia are back with their third album. As one of the forerunners in keeping old school extremity alive, this promises to be a savage listen. Firing on all cylinders from the get-go, their relentless brand of pulverizing guitars and punishing drums with intricate bass lines cut only by monstrous vocals spew forth. Monolithically mixed to grant us the most viscerally lacerating blows of Death Metal might, those who salivate for true morbidity will revel in the ecstatic putridity that immediately grips you. From the gut-wrenching rhythmic torment to the phenomenal soloing, aside from sheer brutality, Hyperdontia have technical abilities that far surpass most of their contemporaries while never feeling obnoxious with their utilization. Some utterly mad bass guitar moments or ripping solos show a band who clearly know their way around a fretboard while the consistently savage drumming doesn’t let the rhythmic battery relent. As we heard on their prior works; Hyperdontia are a confident and unforgiving entity and that continues here. Although they are inarguably merciless and intense, there is such dynamic strength on this new record from the maelstroms of grooves to the more otherworldly sections, all tied together to plunge headlong into abhorrent chaos. Barbaric and yet precise, each blow lands with ferocity and yet a cleverness to every moment is present too. If you value Death Metal being of the highest quality but without sacrificing the true macabre spirit of old, Hyperdontia is the perfect middle ground and their new album showcases that formidably. Promising a harvest of malevolence and ultimately delivering much more, Hyperdontia decimate all in their pathway with some of their most violently intense and cyclonic Death Metal to date." Jørgen Sven Kirby (Nattskog) ..::TRACK-LIST::.. 1. Death’s Embrace 04:26 2. Salvation in Death 05:25 3. Marking the Rite 04:43 4. Pestering Lamentations 04:33 5. Pervasive Rot 05:27 6. Irrevocable Disaster 04:45 7. Defame Flesh 05:10 8. Servant to a Cripple God 05:20 ..::OBSADA::.. Mustafa - Lead Guitar Mathias - Vocal, Guitar Malik - Bass Tuna - Drums https://www.youtube.com/watch?v=RDHVVpjXns0 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-09 16:55:51
Rozmiar: 94.00 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Czy znacie zespół Hyperdontia? Zapewne część z Was ich zna bardzo dobrze, szczególnie że o ile się nie mylę – bezcześcili również i polską ziemię. No to właśnie na dniach ukaże się ich trzeci album zatytułowany „Harvest of Malevolence”. I może nie znam na wyrywki ich dyskografii, ale jestem w stanie powiedzieć, że duńsko – turecko – polska kooperacja utrzymuje wysoki poziom. Tak jak i wcześniej dostajemy tutaj około czterdziestu minut oldschoolowego death metalu. W zasadzie muzycy wybierają dla nas to co było najlepsze w metalu śmierci w latach dziewięćdziesiątych, ze szczególnym wskazaniem sceny kontynentalnej i amerykańskiej. Ja tu na przykład słyszę dużo zespołu Wiwczarka z pierwszych dwóch płyt (no, może tempa tutaj mamy wolniejsze, jednakże od pewnych skojarzeń ni chuja nie mogę się uwolnić), Bolt Thrower, Sinister, Incantation… Na „Harvest of Malevolence” mamy doskonałe połączenie techniki, agresji i masywności. A te rzeczy nie zawsze idą ramię w ramię, w mojej opinii często jeśli album jest wysoce techniczny, to już brak mu agresji i vice versa. Natomiast u Hyperdontia macie to wszystko – doskonałe growle wokalisty, cudownie brzmiący bas, równiutko szatkujące riffy i bardzo dobrą, zwartą pracę perkusisty. Nie ma chuja, ta grupa ma wspaniały zmysł jeśli chodzi o sposób pisania kompozycji i wyważenie poszczególnych składników. Do tego dochodzi jeszcze bardzo naturalny vibe death metalu sprzed trzydziestu lat, co najmniej jakby tam byli i to wszystko obserwowali (co oczywiście raczej nie miało prawa mieć miejsca, bo muzycy są młodsi ode mnie). Widać może im to przekazano w genach, może przez wchłanianie z otoczenia, może inni szatani byli tu czynni. Czy to ważne? Dla mnie nie, szczególnie że „Harvest of Malevolence” jest płytą w 100% staroszkolną, a zarazem w 100% autentyczną. Muzyka, okładka (to chyba ten sam typ, co robił covery dla Autopsy), wytwórnie, które to wypuszczają… Znam wiele osób, dla których ten album będzie tym z gatunku „must have” oraz „top of the year”. Jestem jedną z nich. Oracle "Danish / Turkish Death Metallers Hyperdontia are back with their third album. As one of the forerunners in keeping old school extremity alive, this promises to be a savage listen. Firing on all cylinders from the get-go, their relentless brand of pulverizing guitars and punishing drums with intricate bass lines cut only by monstrous vocals spew forth. Monolithically mixed to grant us the most viscerally lacerating blows of Death Metal might, those who salivate for true morbidity will revel in the ecstatic putridity that immediately grips you. From the gut-wrenching rhythmic torment to the phenomenal soloing, aside from sheer brutality, Hyperdontia have technical abilities that far surpass most of their contemporaries while never feeling obnoxious with their utilization. Some utterly mad bass guitar moments or ripping solos show a band who clearly know their way around a fretboard while the consistently savage drumming doesn’t let the rhythmic battery relent. As we heard on their prior works; Hyperdontia are a confident and unforgiving entity and that continues here. Although they are inarguably merciless and intense, there is such dynamic strength on this new record from the maelstroms of grooves to the more otherworldly sections, all tied together to plunge headlong into abhorrent chaos. Barbaric and yet precise, each blow lands with ferocity and yet a cleverness to every moment is present too. If you value Death Metal being of the highest quality but without sacrificing the true macabre spirit of old, Hyperdontia is the perfect middle ground and their new album showcases that formidably. Promising a harvest of malevolence and ultimately delivering much more, Hyperdontia decimate all in their pathway with some of their most violently intense and cyclonic Death Metal to date." Jørgen Sven Kirby (Nattskog) ..::TRACK-LIST::.. 1. Death’s Embrace 04:26 2. Salvation in Death 05:25 3. Marking the Rite 04:43 4. Pestering Lamentations 04:33 5. Pervasive Rot 05:27 6. Irrevocable Disaster 04:45 7. Defame Flesh 05:10 8. Servant to a Cripple God 05:20 ..::OBSADA::.. Mustafa - Lead Guitar Mathias - Vocal, Guitar Malik - Bass Tuna - Drums https://www.youtube.com/watch?v=RDHVVpjXns0 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-09 16:52:14
Rozmiar: 301.81 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Konsekwencja to największy atut Atropos Doctrina. Czterdzieści minut solidnego jak skała, ponurego death metalu, który 'cuchnie' tak przyjemnie... Zdecydowanie krążek jest zabójczą kontynuacją albumu, któremu nie było łatwo dorównać... FA Szwedzi z deathmetalowego Vanhelgd powrócili po sześciu latach studyjnego milczenia, wydając swój szósty album, zatytułowany "Atropos Doctrina". Ukazał się on 12 lipca 2024 roku, pod egidą Dark Descent Records. Na "Atropos Doctrina" znalazło się osiem kompozycji, które muzycy zrealizowali w studio "Endarker". Produkcją, miksami i masteringiem zajął się Magnus "Devo" Andersson. Podobnie jak to miało miejsce w przypadku pozostałych wydawnictw Vanhelgd, okładkę przygotował Mattias Frisk pełniący w zespole rolę wokalisty i gitarzysty. After six long years, Vanhelgd has finally installed a successor to 2018’s monumental Deimos Sanktuarium on the notorious Svensk Dödsmetall throne. But as the saying goes, good things are worth waiting for, and as the Fates would have it, the Swedes’ sixth opus Atropos Doctrina might just be the best of the bunch. “Six years of pandemic, crisis and war have passed since we last announced the impending doom of mankind. Much and nothing has changed. Tragedy, ecstasy and doom are still our perpetual companions and the age of man is indefatigable crawling towards the end of its path. The moirai spun and measured your thread of life and now it’s in the hand of Atropos the Inflexible One…” Atropos Doctrina was recorded under the watchful eye of Marduk’s Magnus “Devo” Andersson at Norrköping’s Endarker Studios, and the odds are you won’t hear a heavier production for a good wee while. Backed by ice-cold performances and precision from the band, Atropos Doctrina might just be the biggest sounding album of 2024 to date! Despite its Latin title, all lyrics on the record are in the band’s mother tongue, marking an end to their Anglo-Swedish lyrical approach. An indifference to trends and scene sentiments persists as Vanhelgd’s trump card. And after 17 years the band remains just as uncompromising as ever, honing their unique blend of atmospheric death and black metal to perfection. Recorded, mixed and mastered in Endarker Studios by Magnus "Devo" Andersson. Cover art by Mattias Frisk Whenever I decide out of curiosity to take a look at the latest metal releases on the Swedish isles, I pretty much never come across anything lackluster or boring, in fact it actually turns out to be surprisingly great and highly enjoyable. Had it not been for some of my Swedish friends, I would have not known about the excellence of the death metal band Vanhelgd, which had released their sixth full-length album Atropos Doctrina on July 14, 2024 via Dark Descent Records, which I’ve seen being teased on social media and talked about couple of times before it was officially out in the world. Although generally unfamiliar with the previous works of Vanhelgd, I still wanted to give this album a try, because I always have very high hopes when it comes to Swedish death metal, so is there really anything I could possibly lose? Stay tuned to find out… Atropos Doctrina is one dark and melodic work of death metal with a lot of emotions that flow through the solid riff work with frequent tremolo picking, double-bass drumming with occasional blast beats and intense shouting vocals, showcasing some contemporary approach for the subgenre with a lot of complexity and creativity that nicely carries over from one song to another. Aside from the extremity in the band’s very tight and heavy performance, there is also a lot of extremity in terms of the powerful emotions that each song expresses, especially when it comes to the slower doomy parts like on “Ofredsår” and “I ovigd jord”. The interesting thing about Atropos Doctrina is that it has a real death-defying vibe to it, especially because of the eerie and foreboding atmosphere that courses throughout the entire album, which is quite evident on a couple of tracks like “Galgdanstid” for example, where you truly feel like you’re being eaten from the inside. The further you progress with the album, the more it starts to feel like a real gradual descent into madness, as the songs slowly turn into the soundtrack to your life, where you’re feeling beaten down and on the verge of dying, questioning your own being with every second while persisting in this agony. Atropos Doctrina definitely has got a strong psychological factor that haunts the listener from start to finish, and right before you know it, this album has transformed itself into a very heavy turbulent journey that’s split into multiple chapters, where it only gets heavier by each chapter. I remember when someone mentioned that heaviness isn’t just about the musicality and the way you’re playing as a band, but also in the way how you express the emotions through your music, and I can definitely see Vanhelgd as an example that successfully utilizes that approach throughout the entire album, especially because they managed to nicely balance it with their intense performance. Like I said before, this album has a lot of complexity, which applies a lot to its songwriting that structurally has a dynamic range of ideas with frequent tempo changes. Even though the album has a very strong stylistic consistency in its entirety, it never feels boring or soulless, because it always manages to hook you onto the songs so strong that it never lets you go, keeping you on the edge of your seat sweating with anticipation. There is no denying that Atropos Doctrina has a very grand sense of delivery to it, especially because you have ton of melodies on this album that further build up on those high expectations, while successfully expressing such heavy emotions, even on the final track “Gravjordsfrid” that serves as a great closure to this journey. It would be foolish to think that this album is one-dimensional or monotone, because it sure as hell isn’t, not with all the great tunes on this album that can really switch the mood between banging your head like crazy and then contemplating life itself, so it’s easily one of its biggest highlights. What I really like about Atropos Doctrina aside from the great musicianship, is the production by Magnus "Devo" Andersson, who gave us a top-notch modern sound that really cemented itself into Vanhelgd’s mighty output. I honestly didn’t know what I was getting myself into, but holy shit was I left amazed with what I stumbled upon. Atropos Doctrina is one powerful and amazing album with such quality work of death metal that is really unlike anything I have heard lately. It’s easily one of the most chilling releases of this year that successfully fulfilled its task of entertaining and engaging you fully from beginning to end. If you haven’t yet checked it out, I highly recommend that you do, because words are not enough to describe its majesty and the might of Vanhelgd. VladimirCokorilo ..::TRACK-LIST::.. 1. Saliga äro de dödfödda 03:12 2. Kom dödens tysta ängel 05:03 3. Ofredsår 05:34 4. I ovigd jord 05:47 5. Atropos Hymnarium 06:05 6. Galgdanstid 03:23 7. Kerernas törst 04:27 8. Gravjordsfrid 06:56 ..::OBSADA::.. Guitar, Vocals - Jimmy Johansson Guitar, Vocals, Artwork By, Layout - Matthias Frisk Bass - Jonas Albrektsson Drums - Mathias Westman https://www.youtube.com/watch?v=S6ralicOQvM SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-08 11:23:44
Rozmiar: 94.80 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Konsekwencja to największy atut Atropos Doctrina. Czterdzieści minut solidnego jak skała, ponurego death metalu, który 'cuchnie' tak przyjemnie... Zdecydowanie krążek jest zabójczą kontynuacją albumu, któremu nie było łatwo dorównać... FA Szwedzi z deathmetalowego Vanhelgd powrócili po sześciu latach studyjnego milczenia, wydając swój szósty album, zatytułowany "Atropos Doctrina". Ukazał się on 12 lipca 2024 roku, pod egidą Dark Descent Records. Na "Atropos Doctrina" znalazło się osiem kompozycji, które muzycy zrealizowali w studio "Endarker". Produkcją, miksami i masteringiem zajął się Magnus "Devo" Andersson. Podobnie jak to miało miejsce w przypadku pozostałych wydawnictw Vanhelgd, okładkę przygotował Mattias Frisk pełniący w zespole rolę wokalisty i gitarzysty. After six long years, Vanhelgd has finally installed a successor to 2018’s monumental Deimos Sanktuarium on the notorious Svensk Dödsmetall throne. But as the saying goes, good things are worth waiting for, and as the Fates would have it, the Swedes’ sixth opus Atropos Doctrina might just be the best of the bunch. “Six years of pandemic, crisis and war have passed since we last announced the impending doom of mankind. Much and nothing has changed. Tragedy, ecstasy and doom are still our perpetual companions and the age of man is indefatigable crawling towards the end of its path. The moirai spun and measured your thread of life and now it’s in the hand of Atropos the Inflexible One…” Atropos Doctrina was recorded under the watchful eye of Marduk’s Magnus “Devo” Andersson at Norrköping’s Endarker Studios, and the odds are you won’t hear a heavier production for a good wee while. Backed by ice-cold performances and precision from the band, Atropos Doctrina might just be the biggest sounding album of 2024 to date! Despite its Latin title, all lyrics on the record are in the band’s mother tongue, marking an end to their Anglo-Swedish lyrical approach. An indifference to trends and scene sentiments persists as Vanhelgd’s trump card. And after 17 years the band remains just as uncompromising as ever, honing their unique blend of atmospheric death and black metal to perfection. Recorded, mixed and mastered in Endarker Studios by Magnus "Devo" Andersson. Cover art by Mattias Frisk Whenever I decide out of curiosity to take a look at the latest metal releases on the Swedish isles, I pretty much never come across anything lackluster or boring, in fact it actually turns out to be surprisingly great and highly enjoyable. Had it not been for some of my Swedish friends, I would have not known about the excellence of the death metal band Vanhelgd, which had released their sixth full-length album Atropos Doctrina on July 14, 2024 via Dark Descent Records, which I’ve seen being teased on social media and talked about couple of times before it was officially out in the world. Although generally unfamiliar with the previous works of Vanhelgd, I still wanted to give this album a try, because I always have very high hopes when it comes to Swedish death metal, so is there really anything I could possibly lose? Stay tuned to find out… Atropos Doctrina is one dark and melodic work of death metal with a lot of emotions that flow through the solid riff work with frequent tremolo picking, double-bass drumming with occasional blast beats and intense shouting vocals, showcasing some contemporary approach for the subgenre with a lot of complexity and creativity that nicely carries over from one song to another. Aside from the extremity in the band’s very tight and heavy performance, there is also a lot of extremity in terms of the powerful emotions that each song expresses, especially when it comes to the slower doomy parts like on “Ofredsår” and “I ovigd jord”. The interesting thing about Atropos Doctrina is that it has a real death-defying vibe to it, especially because of the eerie and foreboding atmosphere that courses throughout the entire album, which is quite evident on a couple of tracks like “Galgdanstid” for example, where you truly feel like you’re being eaten from the inside. The further you progress with the album, the more it starts to feel like a real gradual descent into madness, as the songs slowly turn into the soundtrack to your life, where you’re feeling beaten down and on the verge of dying, questioning your own being with every second while persisting in this agony. Atropos Doctrina definitely has got a strong psychological factor that haunts the listener from start to finish, and right before you know it, this album has transformed itself into a very heavy turbulent journey that’s split into multiple chapters, where it only gets heavier by each chapter. I remember when someone mentioned that heaviness isn’t just about the musicality and the way you’re playing as a band, but also in the way how you express the emotions through your music, and I can definitely see Vanhelgd as an example that successfully utilizes that approach throughout the entire album, especially because they managed to nicely balance it with their intense performance. Like I said before, this album has a lot of complexity, which applies a lot to its songwriting that structurally has a dynamic range of ideas with frequent tempo changes. Even though the album has a very strong stylistic consistency in its entirety, it never feels boring or soulless, because it always manages to hook you onto the songs so strong that it never lets you go, keeping you on the edge of your seat sweating with anticipation. There is no denying that Atropos Doctrina has a very grand sense of delivery to it, especially because you have ton of melodies on this album that further build up on those high expectations, while successfully expressing such heavy emotions, even on the final track “Gravjordsfrid” that serves as a great closure to this journey. It would be foolish to think that this album is one-dimensional or monotone, because it sure as hell isn’t, not with all the great tunes on this album that can really switch the mood between banging your head like crazy and then contemplating life itself, so it’s easily one of its biggest highlights. What I really like about Atropos Doctrina aside from the great musicianship, is the production by Magnus "Devo" Andersson, who gave us a top-notch modern sound that really cemented itself into Vanhelgd’s mighty output. I honestly didn’t know what I was getting myself into, but holy shit was I left amazed with what I stumbled upon. Atropos Doctrina is one powerful and amazing album with such quality work of death metal that is really unlike anything I have heard lately. It’s easily one of the most chilling releases of this year that successfully fulfilled its task of entertaining and engaging you fully from beginning to end. If you haven’t yet checked it out, I highly recommend that you do, because words are not enough to describe its majesty and the might of Vanhelgd. VladimirCokorilo ..::TRACK-LIST::.. 1. Saliga äro de dödfödda 03:12 2. Kom dödens tysta ängel 05:03 3. Ofredsår 05:34 4. I ovigd jord 05:47 5. Atropos Hymnarium 06:05 6. Galgdanstid 03:23 7. Kerernas törst 04:27 8. Gravjordsfrid 06:56 ..::OBSADA::.. Guitar, Vocals - Jimmy Johansson Guitar, Vocals, Artwork By, Layout - Matthias Frisk Bass - Jonas Albrektsson Drums - Mathias Westman https://www.youtube.com/watch?v=S6ralicOQvM SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-08 11:20:31
Rozmiar: 284.70 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
Reedycja pierwszej dużej płyty (1993) amerykańskiego zespołu grającego klasyczny Florida death metal w stylu wczesnego DEATH, OBITUARY, DEICIDE, MALEVOLENT CREATION, ATHEIST! ..::TRACK-LIST::.. CD 1 - Embalmed Existence: 1. Disembodied 3:21 2. Rage Within 4:01 3. Embalmed Existence 4:30 4. Smell Of Blood 3:53 5. Torture Chamber 3:53 6. Eyes Of Blind 5:05 7. Test Of Fate 4:11 8. Pure Be Damned 5:13 9. War Machine (Kiss cover) 4:39 CD 2: Demo 1991 1. Smell Of Blood 5:12 2. Contortion 4:41 3. Ritual Slaughter 6:46 4. Disembodied 4:49 Demo 1992 5. Rage Within 4:10 6. I Die 4:30 Embalmed Existence was recorded at Morrisound Studios, Tampa, November 1992. Remastered by Jim Morris at Morrisound Studios, Tampa, Florida, January 2009. Demo 1991 recorded at Morrisound Studios, Tampa, October 1991. This Demo was used for promotional and media purposes only. It had no cover art and was only used to build a fanbase and generate attention. Demo 1992 recorded at Morrisound Studios, Tampa, June 1992. This Demo was never officially released and had no cover art or sleeve of any kind. It was only made to send out to few record labels, which showed an interest for possible recording contracts. ..::OBSADA::.. Vocals - Paul DeGolyer Bass - Dave Scott Guitar - Charles Haines, John Astl Drums - Alex Marquez (tracks: CD1-1 to 9), Brett Macadam (tracks: CD2-5 to 6), Steve Pate (tracks: CD2-1 to 4) https://www.youtube.com/watch?v=IeS5pU1lBbk SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-03 16:46:11
Rozmiar: 159.96 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
Reedycja pierwszej dużej płyty (1993) amerykańskiego zespołu grającego klasyczny Florida death metal w stylu wczesnego DEATH, OBITUARY, DEICIDE, MALEVOLENT CREATION, ATHEIST! ..::TRACK-LIST::.. CD 1 - Embalmed Existence: 1. Disembodied 3:21 2. Rage Within 4:01 3. Embalmed Existence 4:30 4. Smell Of Blood 3:53 5. Torture Chamber 3:53 6. Eyes Of Blind 5:05 7. Test Of Fate 4:11 8. Pure Be Damned 5:13 9. War Machine (Kiss cover) 4:39 CD 2: Demo 1991 1. Smell Of Blood 5:12 2. Contortion 4:41 3. Ritual Slaughter 6:46 4. Disembodied 4:49 Demo 1992 5. Rage Within 4:10 6. I Die 4:30 Embalmed Existence was recorded at Morrisound Studios, Tampa, November 1992. Remastered by Jim Morris at Morrisound Studios, Tampa, Florida, January 2009. Demo 1991 recorded at Morrisound Studios, Tampa, October 1991. This Demo was used for promotional and media purposes only. It had no cover art and was only used to build a fanbase and generate attention. Demo 1992 recorded at Morrisound Studios, Tampa, June 1992. This Demo was never officially released and had no cover art or sleeve of any kind. It was only made to send out to few record labels, which showed an interest for possible recording contracts. ..::OBSADA::.. Vocals - Paul DeGolyer Bass - Dave Scott Guitar - Charles Haines, John Astl Drums - Alex Marquez (tracks: CD1-1 to 9), Brett Macadam (tracks: CD2-5 to 6), Steve Pate (tracks: CD2-1 to 4) https://www.youtube.com/watch?v=IeS5pU1lBbk SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-03 16:43:06
Rozmiar: 515.96 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Kto by pomyślał, że ekipa która w latach ’90 pozostawiła po sobie niewydany album i kompilację, nagle wróci i zacznie ciskać płytę za płytą, jak grom z jasnego nieba. Nie mogło to umknąć mojej uwadze, ale pierwszym materiałem, jaki byłem sobie w stanie sprawić, jest świeży, czwarty już album, Stellar Stream Obscured, wydany przez Hammerheart Records (oby zrobili re-edycję reszty ich dyskografii, wytwórnia ta ostatnimi czasy bardzo mi imponuje). Gdy popłynęły dźwięki pierwszego utworu, to troszeczkę się skrzywiłem, bo bałem się, że będzie to kolejny Melodyjny Death/Black w szwedzkim wydaniu. Na szczęście dla mnie, była to tylko zmyła, gdyż reszta płyty jest w zupełnie innym, lepszym tonie. Już następna kompozycja zbija z tropu, bo mimo iż wpływy Melo-Death’u dalej pozostają, to wchodzi melodyjność, jaką można spotkać w Doom/Death. Płyta w ogóle jest jakaś dziwna, bo poza wymienionymi czynnikami, przeplata się jeszcze niejednokrotnie masywne uderzenie gitar rodem ze starego Hypocrisy. Epicki, posępny, 8-minutowy „Ancient Visitors” najbardziej skupia sobie te wszystkie wyżej wymienione elementy. Dalej robi się już nieco lżej i bardziej skocznie, choć melodie dalej trzymają się formuły i uderzają w refleksyjny ton. Co ciekawe, im dalej w las, tym bardziej Black Metalowe tendencje zanikają i stopniowo ustępują typowo Death Metalowym. „The Spinning Tomb” brzmi jak jakiś odrzut ze starych czasów, bo nie tylko ma zupełnie odmienny wokal od reszty płyty, ale sama kompozycja przyjemnie pachnie starą old-schoolową stęchlizną. Przez to też odnosiłem nieraz wrażenie, jakbym słuchał holenderskiej produkcji zamiast szwedzkiej. Tekstowo mamy do czynienia z koncept-albumem. Rok 2095, post-apokaliptyczna przyszłość. Ludzie zostają nawiedzeni przez starożytnych kosmitów, którzy tłumaczą genezę homo sapiens. Ziemia okazuje się być więzieniem dla ludzi (a to ci nowina), a nadchodzące kataklizmy będą niemalże sądem ostatecznym dla świata. Dalej fabuła się gmatwa i nie będę spoilerował, kim się okazali kosmici, bo sam nie jestem pewien, czy dobrze zrozumiałem sens, ale paradoksy czasowe i odniesienia do obecnej sytuacji na świecie jak najbardziej się przewijają. Zapomniałbym wspomnieć o pojawiających się fortepianowych intrach w kilku utworach, oraz innych motywach quasi-symfonicznych. Od razu jednak uspokajam, że pojawienie się takowych ozdobników nie razi i dobrze wkomponowuje w całokształt. Zespół używa sobie swobodnie poszczególne elementy i żongluje ekstremalnością w zależności od potrzeby, co nadaje dużej wielowymiarowości muzyce. Kończący płytę „Let Us Descend” wraca do klimatów z początku płyty, robiąc należytą klamrę spinającą materiał i aż robi się żal, że zaledwie po 40 minutach jest to już koniec płyty. Na szczęście można puścić cały album od początku. Jest takie stare słowiańskie przysłowie – „jeśli spodziewasz się Melo-Death/Black, to dostaniesz ultra-retro Doom/Death z nutką Gothic Metalu, w skandynawsko-holenderskim sosem”. Co poniektórzy fani szwedzkiej ekstremy będą pewnie zawiedzeni, ale wszelkie braki w intensywności są nadrabiane atmosferyczną głębią i wyjątkowym klimatem. mutant Sarcasm is back! A return to the roots attack that takes their blazing Cosmic Death Metal unto a concept-based next level of insanity! Sarcasm has had a storied career. Originally formed in Sweden in 1987, Sarcasm would release blistering Death Metal throughout the early and mid-90’s. After a short-lived reunion in 1997, they would come back into the fold in 2015 with a new re-designed version of their lineup. Now they return with their new full-length album “Stellar Stream Obscured”. A concept-based album that is a journey. Managing to sound like their old selves, the bands launches a fine assault here featuring plenty of furious melodic rhythms alongside their traditional leanings. Although, they clearly have their ties in being an older Death Metal band, their sound still brings with it the youthful exuberance of newer Death Metal bands. They have this almost blackened style of Death Metal that cuts like a knife. The impressive guitar work is highlighted by the brutal blast beats and vile vocals emanating in every track. A surprising factor to their music is the slowing down of the tempo to offer up a more melodic sound. A lot of times the old school Death Metal bands seem to be stuck in their ways, but Sarcasm has implemented the more melodic sound to their brutal repertoire. One should appreciate the vile black metal styled vocals on the album, as they work so well together with the professional sounding musicianship. Take Black Metal, melodies, and Death Metal and blend it all up then you’ll have “Stellar Stream Obscured”. The music is beautiful, vile, and brutal all in the same. “Stellar Streams Obscured” is a triumphantly diverse Death Metal album that brings a complete and competent sound. Sarcasm delivers on every facet musically. - One of the oldest still active extreme Metal bands from Sweden, with a huge Cult following worldwide. - Fits right in with other Cult bands as Necrophobic, Unanimated, Dawn, Eucharist and Dissection. Go bang your head to this one if you like Dissection, Unanimated, Dawn and Necrophobic. ..::TRACK-LIST::.. Chapter I: Terra Ingloria 1. Through The Crystal Portal 3:12 2. We Only Saw The Shadows Of Life 4:25 3. Ancient Visitors 8:18 4. The Spinning Tomb 3:39 Chapter II: Terra Vis 5. Obsidian Eyes 4:55 6. The Powers Of Suffering That Be 5:39 7. Apocalyptic Serenity 5:40 8. Let Us Descend 5:08 ..::OBSADA::.. Vocals - Heval Bozarslan Rhythm Guitar - Anders Eriksson Rhythm Guitar, Lead Guitar - Peter Laitinen Bass - Jonas Söder Drums - Alvaro Svanerö https://www.youtube.com/watch?v=s4V_pGOdjuk SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-30 17:19:37
Rozmiar: 96.23 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Kto by pomyślał, że ekipa która w latach ’90 pozostawiła po sobie niewydany album i kompilację, nagle wróci i zacznie ciskać płytę za płytą, jak grom z jasnego nieba. Nie mogło to umknąć mojej uwadze, ale pierwszym materiałem, jaki byłem sobie w stanie sprawić, jest świeży, czwarty już album, Stellar Stream Obscured, wydany przez Hammerheart Records (oby zrobili re-edycję reszty ich dyskografii, wytwórnia ta ostatnimi czasy bardzo mi imponuje). Gdy popłynęły dźwięki pierwszego utworu, to troszeczkę się skrzywiłem, bo bałem się, że będzie to kolejny Melodyjny Death/Black w szwedzkim wydaniu. Na szczęście dla mnie, była to tylko zmyła, gdyż reszta płyty jest w zupełnie innym, lepszym tonie. Już następna kompozycja zbija z tropu, bo mimo iż wpływy Melo-Death’u dalej pozostają, to wchodzi melodyjność, jaką można spotkać w Doom/Death. Płyta w ogóle jest jakaś dziwna, bo poza wymienionymi czynnikami, przeplata się jeszcze niejednokrotnie masywne uderzenie gitar rodem ze starego Hypocrisy. Epicki, posępny, 8-minutowy „Ancient Visitors” najbardziej skupia sobie te wszystkie wyżej wymienione elementy. Dalej robi się już nieco lżej i bardziej skocznie, choć melodie dalej trzymają się formuły i uderzają w refleksyjny ton. Co ciekawe, im dalej w las, tym bardziej Black Metalowe tendencje zanikają i stopniowo ustępują typowo Death Metalowym. „The Spinning Tomb” brzmi jak jakiś odrzut ze starych czasów, bo nie tylko ma zupełnie odmienny wokal od reszty płyty, ale sama kompozycja przyjemnie pachnie starą old-schoolową stęchlizną. Przez to też odnosiłem nieraz wrażenie, jakbym słuchał holenderskiej produkcji zamiast szwedzkiej. Tekstowo mamy do czynienia z koncept-albumem. Rok 2095, post-apokaliptyczna przyszłość. Ludzie zostają nawiedzeni przez starożytnych kosmitów, którzy tłumaczą genezę homo sapiens. Ziemia okazuje się być więzieniem dla ludzi (a to ci nowina), a nadchodzące kataklizmy będą niemalże sądem ostatecznym dla świata. Dalej fabuła się gmatwa i nie będę spoilerował, kim się okazali kosmici, bo sam nie jestem pewien, czy dobrze zrozumiałem sens, ale paradoksy czasowe i odniesienia do obecnej sytuacji na świecie jak najbardziej się przewijają. Zapomniałbym wspomnieć o pojawiających się fortepianowych intrach w kilku utworach, oraz innych motywach quasi-symfonicznych. Od razu jednak uspokajam, że pojawienie się takowych ozdobników nie razi i dobrze wkomponowuje w całokształt. Zespół używa sobie swobodnie poszczególne elementy i żongluje ekstremalnością w zależności od potrzeby, co nadaje dużej wielowymiarowości muzyce. Kończący płytę „Let Us Descend” wraca do klimatów z początku płyty, robiąc należytą klamrę spinającą materiał i aż robi się żal, że zaledwie po 40 minutach jest to już koniec płyty. Na szczęście można puścić cały album od początku. Jest takie stare słowiańskie przysłowie – „jeśli spodziewasz się Melo-Death/Black, to dostaniesz ultra-retro Doom/Death z nutką Gothic Metalu, w skandynawsko-holenderskim sosem”. Co poniektórzy fani szwedzkiej ekstremy będą pewnie zawiedzeni, ale wszelkie braki w intensywności są nadrabiane atmosferyczną głębią i wyjątkowym klimatem. mutant Sarcasm is back! A return to the roots attack that takes their blazing Cosmic Death Metal unto a concept-based next level of insanity! Sarcasm has had a storied career. Originally formed in Sweden in 1987, Sarcasm would release blistering Death Metal throughout the early and mid-90’s. After a short-lived reunion in 1997, they would come back into the fold in 2015 with a new re-designed version of their lineup. Now they return with their new full-length album “Stellar Stream Obscured”. A concept-based album that is a journey. Managing to sound like their old selves, the bands launches a fine assault here featuring plenty of furious melodic rhythms alongside their traditional leanings. Although, they clearly have their ties in being an older Death Metal band, their sound still brings with it the youthful exuberance of newer Death Metal bands. They have this almost blackened style of Death Metal that cuts like a knife. The impressive guitar work is highlighted by the brutal blast beats and vile vocals emanating in every track. A surprising factor to their music is the slowing down of the tempo to offer up a more melodic sound. A lot of times the old school Death Metal bands seem to be stuck in their ways, but Sarcasm has implemented the more melodic sound to their brutal repertoire. One should appreciate the vile black metal styled vocals on the album, as they work so well together with the professional sounding musicianship. Take Black Metal, melodies, and Death Metal and blend it all up then you’ll have “Stellar Stream Obscured”. The music is beautiful, vile, and brutal all in the same. “Stellar Streams Obscured” is a triumphantly diverse Death Metal album that brings a complete and competent sound. Sarcasm delivers on every facet musically. - One of the oldest still active extreme Metal bands from Sweden, with a huge Cult following worldwide. - Fits right in with other Cult bands as Necrophobic, Unanimated, Dawn, Eucharist and Dissection. Go bang your head to this one if you like Dissection, Unanimated, Dawn and Necrophobic. ..::TRACK-LIST::.. Chapter I: Terra Ingloria 1. Through The Crystal Portal 3:12 2. We Only Saw The Shadows Of Life 4:25 3. Ancient Visitors 8:18 4. The Spinning Tomb 3:39 Chapter II: Terra Vis 5. Obsidian Eyes 4:55 6. The Powers Of Suffering That Be 5:39 7. Apocalyptic Serenity 5:40 8. Let Us Descend 5:08 ..::OBSADA::.. Vocals - Heval Bozarslan Rhythm Guitar - Anders Eriksson Rhythm Guitar, Lead Guitar - Peter Laitinen Bass - Jonas Söder Drums - Alvaro Svanerö https://www.youtube.com/watch?v=s4V_pGOdjuk SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-30 17:14:59
Rozmiar: 308.82 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. PARRICIDE powstał w 1990 roku po rozpadzie dwóch lokalnych zespołów żeby grać death metal. W tym samym roku zagrał pierwszy koncert, a w 1992 zarejestrował pierwszy materiał - „Rehearsal Tape’92”. Przyjęcie materiału było dobre, pojawiły się pozytywne recenzje w podziemnej prasie, pierwsze wywiady i sporo propozycji koncertowych. Po pierwszej zmianie składu w 1997 roku muzyka zespołu zaczęła ewoluować z klasycznej postaci w stronę brutalnego death metalu, a po 2002 roku zespół zaczął dodawać elementy grind core’owe. Zaczął się wtedy najlepszy okres dla zespołu, zespół zagrał wiele koncertów, festiwali i kilkanaście tras krajowych i zagranicznych w doskonałym towarzystwie, w 2015 roku zespół zakończył działalność tuż po wydaniu 6-tej dużej płyty. „After The Funeral” to podwójne ekskluzywne wydawnictwo kompilacyjne wydane przez Selfmadegod Records. Zawiera stare piosenki z początku działalności nagrane ponownie w hołdzie dla złotej ery death metalu lat 90-tych i jako ukłon w stronę pierwszego składu PARRICIDE oraz by usłyszeć je w dobrym brzmieniu. W latach, w których były rejestrowane nie było szansy na dobre brzmienie. Materiał powstał dzięki pomocy przyjaciół z różnych kapel. Wielkie dzięki i szacunek dla nich. ..::TRACK-LIST::.. CD 1: 1. Disturbing Thoughts - from 'REHEARSAL TAPE'92' MC - 1992 2. Hidden Truth - from 'REHEARSAL TAPE'92' MC - 1992 3. Mentally Insane - from 'UNNAILED' MC - 1993 4. Drown In Misery - from 'UNNAILED' MC - 1993 5. Nothing To Be Said - from 'FASCINATION OF INDIFFERENCE' MC - 1994 6. Beyond All This - from 'FASCINATION OF INDIFFERENCE' MC - 1994 7. I Am Cursed - from 'ACCUSTOMED TO ILLUSION' MC - 1996 8. Seclusion - from 'ACCUSTOMED TO ILLUSION' MC - 1996 CD 2: 1. Conditional Infinity - from 'CRUDE' CD - 1997 2. Nothing Twice - from "CRUDE' CD - 1997 3. Narrow - Minded - from 'CRUDE' CD - 1997 4. Mad Arrives - from 'CRUDE' CD - 1997 5. Indignation - from 'CRUDE' CD - 1997 6. Pandemic Destruction - from 'CRUDE' CD - 1997 7. Intoxicating Despair - from 'CRUDE' CD - 1997 8. Deceived - from 'CRUDE' CD - 1997 9. Lofty Rhetoric - from 'CRUDE' CD - 1997 ..::OBSADA::.. Bartłomiej 'Bruno' Waruszewski - vocals Tadeusz Jankowski - guitar Michał 'Stoker' Stopa - guitar Michał Kaszczyszyn - guitar Piotr Sabarański - guitar/bass Hubert Sarek - drums https://www.youtube.com/watch?v=ZJ1532LkQX0 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-29 17:39:41
Rozmiar: 165.73 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. PARRICIDE powstał w 1990 roku po rozpadzie dwóch lokalnych zespołów żeby grać death metal. W tym samym roku zagrał pierwszy koncert, a w 1992 zarejestrował pierwszy materiał - „Rehearsal Tape’92”. Przyjęcie materiału było dobre, pojawiły się pozytywne recenzje w podziemnej prasie, pierwsze wywiady i sporo propozycji koncertowych. Po pierwszej zmianie składu w 1997 roku muzyka zespołu zaczęła ewoluować z klasycznej postaci w stronę brutalnego death metalu, a po 2002 roku zespół zaczął dodawać elementy grind core’owe. Zaczął się wtedy najlepszy okres dla zespołu, zespół zagrał wiele koncertów, festiwali i kilkanaście tras krajowych i zagranicznych w doskonałym towarzystwie, w 2015 roku zespół zakończył działalność tuż po wydaniu 6-tej dużej płyty. „After The Funeral” to podwójne ekskluzywne wydawnictwo kompilacyjne wydane przez Selfmadegod Records. Zawiera stare piosenki z początku działalności nagrane ponownie w hołdzie dla złotej ery death metalu lat 90-tych i jako ukłon w stronę pierwszego składu PARRICIDE oraz by usłyszeć je w dobrym brzmieniu. W latach, w których były rejestrowane nie było szansy na dobre brzmienie. Materiał powstał dzięki pomocy przyjaciół z różnych kapel. Wielkie dzięki i szacunek dla nich. ..::TRACK-LIST::.. CD 1: 1. Disturbing Thoughts - from 'REHEARSAL TAPE'92' MC - 1992 2. Hidden Truth - from 'REHEARSAL TAPE'92' MC - 1992 3. Mentally Insane - from 'UNNAILED' MC - 1993 4. Drown In Misery - from 'UNNAILED' MC - 1993 5. Nothing To Be Said - from 'FASCINATION OF INDIFFERENCE' MC - 1994 6. Beyond All This - from 'FASCINATION OF INDIFFERENCE' MC - 1994 7. I Am Cursed - from 'ACCUSTOMED TO ILLUSION' MC - 1996 8. Seclusion - from 'ACCUSTOMED TO ILLUSION' MC - 1996 CD 2: 1. Conditional Infinity - from 'CRUDE' CD - 1997 2. Nothing Twice - from "CRUDE' CD - 1997 3. Narrow - Minded - from 'CRUDE' CD - 1997 4. Mad Arrives - from 'CRUDE' CD - 1997 5. Indignation - from 'CRUDE' CD - 1997 6. Pandemic Destruction - from 'CRUDE' CD - 1997 7. Intoxicating Despair - from 'CRUDE' CD - 1997 8. Deceived - from 'CRUDE' CD - 1997 9. Lofty Rhetoric - from 'CRUDE' CD - 1997 ..::OBSADA::.. Bartłomiej 'Bruno' Waruszewski - vocals Tadeusz Jankowski - guitar Michał 'Stoker' Stopa - guitar Michał Kaszczyszyn - guitar Piotr Sabarański - guitar/bass Hubert Sarek - drums https://www.youtube.com/watch?v=ZJ1532LkQX0 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-29 17:34:46
Rozmiar: 509.06 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Motyla noga, tego się nie spodziewałem. Do dziś pamiętam ten doskonały koncert we wrocławskiej Ciemnej Stronie Miasta (total cvlt), na którym to Cruciamentum przeczołgało słuchaczy po ziemi i zadeptało na krwawą miazgę, a materiał z „Charnel Passages” szerzył zagładę absolutną. Następnie nastało osiem długich lat, podczas których człowiek zastanawiał się, co dalej z hordem. Pewnie, w 2017 r. wypadła jakaś EPka, ale co mi po przekąsce, jak czekam na dokładkę dania głównego. I WTEM! Pada wieść, że nadciąga nowy pełniak Cruciamentum! Zatupałem nóżkami ze szczęścia, niczym dziecko na widok ciastek, tym bardziej, że poprzedzające go w 2023 r. Tomb Mold zawiodło mnie straszliwie odpływając głęboko na wody progresji. Tym razem jednak zawodu nie było. „Obsidian Refractions” to monstrum. Potężny, śmierć metalowy kolos, który, niczym walec, miażdży na swojej drodze dosłownie wszystko. Czuć tu mocno Krypts, czuć ponury klimat podobny do Spectral Voice, a także słychać, że odrobiono lekcje z intensywnego molestowania Morbid Angel. Zaznaczam, że nie ma tu mowy o kalkach, to nie ta liga. Cruciamentum ma w sobie te inspiracje, ale oni grają po swojemu. Te riffy, dobry borze miej mnie w swojej opiece, gniotą bezlitośnie, wespół z dewastującą perką. Mamy kapitalne zwolnienia, które potężnie podbijają ciężar materiału, tylko po to, by wjechać następnie z buta i skakać po całym ciele, przy akompaniamencie tego nieco rzygającego growlu. Są też i solóweczki, ale w skali od zera do Actum Inferni powiem, że są dozowane w odpowiedniej długości oraz częstotliwości. Brzmienie to również żyleta. Słychać każdy, najmniejszy trzask łamanych kości oraz zrywanych mięśni. Jeśli miałbym Wam polecić jeden, konkretny kawałek, który samodzielnie zdefiniuje ten album, to będzie to ostatni, „Drowned”. Czuć, że to apogeum napięcia oraz ciężaru budowanego przez całą płytę, które autentycznie oddaje uczucie tonięcia oraz rozpaczliwą walkę o powietrze, by jednak na zawsze pogrążyć się w odmętach Styksu. Czy są tu w ogóle jakieś wady? Jedyne, do czego mógłbym się przyczepić, to fakt, że ta płyta wyszła za późno. Od „Charnel Passages” upłynął szmat czasu, podczas którego pojawiło się wiele znakomitych kąsków, przez co najnowszy pomiot Cruciamentum nie daje już tego efektu „wow”. Więcej grzechów nie pamiętam, za nic nie żałuję. To majstersztyk w dziedzinie death metalu i pozycja obligatoryjna do odsłuchu dla każdego czytelnika. Peany w pełni zasłużone. Bart Eight years following their debut LP “Charnel Passages” (one of the most anticipated death metal debuts of current death metal cannon), US-via-UK abyssic death metal contingent CRUCIAMENTUM have finally emerged with their sophomore LP “Obsidian Refractions”. Now more commanding than ever with a formidable new lineup, “Obsidian Refractions” sees CRUCIAMENTUM deliver their most advanced, demanding and overpowering work yet. Taking everything in the band’s death metal paradigm to the next sonic measure beyond anything the band have previously released, “Obsidian Refractions” combines the very essence and aesthetic of ancient cult death metal while encapsulating the dynamic, complex, next-level affectations relevant in today’s death metal landscape. The darkness and resonating unequivocal uncompromising evil and magnitude surrounding “Obsidian Refractions” also builds upon the CRUCIAMENTUM aura of dark death metal majesty, combined with the progressive, savage and complex yet aggressive substance of the album through the unrelenting and ever tectonic-shifting riff assault, “Obsidian Refractions” is a modern death metal monument unparalleled. Featuring artwork by David Glomba, “Obsidian Refractions” was mixed by Greg Chandler (Esoteric) at Priory Recording Studios, and mastered by D. Lowndes at Resonance Sound. ..::TRACK-LIST::.. 1. Charnel Passages 08:12 2. Abhorrence Evangelium 04:48 3. Necropolis Of Obsidian Mirrors 06:52 4. Scorn Manifestation 05:32 5. Interminable Rebirth In Abomination 05:32 6. Drowned 10:05 ..::OBSADA::.. C.E. - lead vocals, bass D.L. - guitars, keyboards, backing vocals D.R. - guitars M.H. - drums https://www.youtube.com/watch?v=SrwQdUgpVSo SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-23 17:39:21
Rozmiar: 95.43 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Motyla noga, tego się nie spodziewałem. Do dziś pamiętam ten doskonały koncert we wrocławskiej Ciemnej Stronie Miasta (total cvlt), na którym to Cruciamentum przeczołgało słuchaczy po ziemi i zadeptało na krwawą miazgę, a materiał z „Charnel Passages” szerzył zagładę absolutną. Następnie nastało osiem długich lat, podczas których człowiek zastanawiał się, co dalej z hordem. Pewnie, w 2017 r. wypadła jakaś EPka, ale co mi po przekąsce, jak czekam na dokładkę dania głównego. I WTEM! Pada wieść, że nadciąga nowy pełniak Cruciamentum! Zatupałem nóżkami ze szczęścia, niczym dziecko na widok ciastek, tym bardziej, że poprzedzające go w 2023 r. Tomb Mold zawiodło mnie straszliwie odpływając głęboko na wody progresji. Tym razem jednak zawodu nie było. „Obsidian Refractions” to monstrum. Potężny, śmierć metalowy kolos, który, niczym walec, miażdży na swojej drodze dosłownie wszystko. Czuć tu mocno Krypts, czuć ponury klimat podobny do Spectral Voice, a także słychać, że odrobiono lekcje z intensywnego molestowania Morbid Angel. Zaznaczam, że nie ma tu mowy o kalkach, to nie ta liga. Cruciamentum ma w sobie te inspiracje, ale oni grają po swojemu. Te riffy, dobry borze miej mnie w swojej opiece, gniotą bezlitośnie, wespół z dewastującą perką. Mamy kapitalne zwolnienia, które potężnie podbijają ciężar materiału, tylko po to, by wjechać następnie z buta i skakać po całym ciele, przy akompaniamencie tego nieco rzygającego growlu. Są też i solóweczki, ale w skali od zera do Actum Inferni powiem, że są dozowane w odpowiedniej długości oraz częstotliwości. Brzmienie to również żyleta. Słychać każdy, najmniejszy trzask łamanych kości oraz zrywanych mięśni. Jeśli miałbym Wam polecić jeden, konkretny kawałek, który samodzielnie zdefiniuje ten album, to będzie to ostatni, „Drowned”. Czuć, że to apogeum napięcia oraz ciężaru budowanego przez całą płytę, które autentycznie oddaje uczucie tonięcia oraz rozpaczliwą walkę o powietrze, by jednak na zawsze pogrążyć się w odmętach Styksu. Czy są tu w ogóle jakieś wady? Jedyne, do czego mógłbym się przyczepić, to fakt, że ta płyta wyszła za późno. Od „Charnel Passages” upłynął szmat czasu, podczas którego pojawiło się wiele znakomitych kąsków, przez co najnowszy pomiot Cruciamentum nie daje już tego efektu „wow”. Więcej grzechów nie pamiętam, za nic nie żałuję. To majstersztyk w dziedzinie death metalu i pozycja obligatoryjna do odsłuchu dla każdego czytelnika. Peany w pełni zasłużone. Bart Eight years following their debut LP “Charnel Passages” (one of the most anticipated death metal debuts of current death metal cannon), US-via-UK abyssic death metal contingent CRUCIAMENTUM have finally emerged with their sophomore LP “Obsidian Refractions”. Now more commanding than ever with a formidable new lineup, “Obsidian Refractions” sees CRUCIAMENTUM deliver their most advanced, demanding and overpowering work yet. Taking everything in the band’s death metal paradigm to the next sonic measure beyond anything the band have previously released, “Obsidian Refractions” combines the very essence and aesthetic of ancient cult death metal while encapsulating the dynamic, complex, next-level affectations relevant in today’s death metal landscape. The darkness and resonating unequivocal uncompromising evil and magnitude surrounding “Obsidian Refractions” also builds upon the CRUCIAMENTUM aura of dark death metal majesty, combined with the progressive, savage and complex yet aggressive substance of the album through the unrelenting and ever tectonic-shifting riff assault, “Obsidian Refractions” is a modern death metal monument unparalleled. Featuring artwork by David Glomba, “Obsidian Refractions” was mixed by Greg Chandler (Esoteric) at Priory Recording Studios, and mastered by D. Lowndes at Resonance Sound. ..::TRACK-LIST::.. 1. Charnel Passages 08:12 2. Abhorrence Evangelium 04:48 3. Necropolis Of Obsidian Mirrors 06:52 4. Scorn Manifestation 05:32 5. Interminable Rebirth In Abomination 05:32 6. Drowned 10:05 ..::OBSADA::.. C.E. - lead vocals, bass D.L. - guitars, keyboards, backing vocals D.R. - guitars M.H. - drums https://www.youtube.com/watch?v=SrwQdUgpVSo SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 5
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-23 17:34:41
Rozmiar: 298.29 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Fifth album for Sarcasm! After a series of demos in the early ’90s, the band returns to life in 2015 and confirms its Swedish heritage. In 2024, it’s with Mourninghoul that Heval Bozarslan (vocals, Deathswarm, Third Storm, Gold Spire), Anders Eriksson (guitar, Deathswarm), Peter Laitinen (guitar, Imperial Domain), Jonas Söder (bass, ex-Goatworship) and Jesper Ojala (drums, Third Storm, ex-Morbid Illusion) strike again. The album kicks off at full speed with As Northern Gates Open, where sharp riffs and dark growls are anchored in furious Black Metal, with sharp but sometimes majestic melodies when slower. The band immediately continues with Lifelike Sleep, where tortured vocals meet an overpowering rhythm section, slowing down to become oppressive thanks to impressive keyboards that perfectly reproduce the desired languor before giving us a moment’s respite on the mysterious introduction to Withered Memories of Souls We Mourn, which returns to its abrasive Old School roots. The musicians make sure to make a lot of skulls nod with this war machine that relentlessly tramples us, playing with different paces to lead us to Dying Embers of Solitude and its bewitching leads that will also eventually give way to ferocity. The track keeps its soaring melancholic touch even at a high tempo, then it’s into heaviness that the band attacks A Lucid Dream in the Paradigm Stream, again relying on intriguing harmonics to bring its solid riffs to life. The soothing break tinges the rhythm, even welcoming a few female backing vocals before accelerating back to its devastating roots with Awareness in the Dark, which gives the guitars a prominent place in the charge, then it’s with No Solace From Above, the longest composition, that the band show us just how powerful their blend is. It begins with a nostalgic touch and sampled vocals, weaving its slow melodies before placing the sultry vocals, but the sound is again broken by this distant voice, before being trampled by a slightly more martial acceleration that still retains the apathetic atmosphere. Back to unbridled brutality for Absence of Reality, which delivers the album’s final slap in the face, pairing vivid solid riffs with a more harmonious but equally saturated edge to accompany the foggy vociferations. Although surprised by a new release so close, I was delighted to hear Sarcasm screaming again. Their heart-rending Swedish roots are perfectly exploited on Mourninghoul, a putrid-smelling new album that has nothing to envy the monuments of the style. Acta Infernalis Uppsala’s Sarcasm has been around for almost 35 years and have released many demos, splits and EPs but did not release a full length album until 2016; talk about perseverance. I have to admit that they flew past my radar until their new album, Mourninghoul, hit my inbox. I know the word unique gets thrown around a lot but this band truly is unique in a lot of ways. Obviously when someone thinks of melodic death/black, their first thoughts go to Dissection but Sarcasm takes a different approach that is all their own. This is more Swede-death minus the buzz saw guitars and with a black metal approach. Intrigued yet? I sure was after my first go with this album. Again, this is my first exposure to this band so I have nothing to base my opinion on but the strength of this album. Let’s dive in, shall we? “As Northern Gates Open” start out with an early Gothenburg melodic death metal influenced opening and is a really good album opener. Full of speed and energy they move seamlessly from melodic death metal influences to melodic black metal influences without you really noticing. Instead you’re just taken in by the atmosphere and the journey this music takes you on. I think it’s the strength of the riffs and the execution of the ideas that make this so good. Before you know it, the opener ends abruptly and we are treated to the follow up, “Lifelike Sheep.” Here is that example of Swede-death with atmosphere I mentioned earlier. The little leads thrown in with those monstrous riffs add more layers to this face melter. The song rolls to and end in an almost death doom fashion. Rounding out the opening trio is “Withered Memories of Souls We Mourn.” This track is probably the most death metal track on the album but there is still plenty of atmosphere. They throw some keys in and a really melodic solo that contributes to the melody. Each time I listen to this album I get more of a better picture of what they were trying to get across. Beneath the mixture of influences and the overall atmosphere created by the execution here, this album displays some beastly riffs. “Awareness in the Dark” is the perfect example of how they use those riffs to drive the track. It is easy to get caught up in the atmosphere because there is plenty of it, but those riffs. Then you have the close to nine minute epic, “No Solace From Above.” This is death/doom in a lot of places but its the emotion you get from the vocals as well as the atmosphere that makes this track stand out from all the rest on the album. The album closes on an incredible note. No huge epic to take this album out. Instead they decide we need one more serious neck breaker to remember them by. “Absence of Reality” is just that track. Another song with a lot of layers, one thing that remains in your face are those riffs. From ripping thrash riffs to death metal riffs to those melodic black metal tremolos, this track is the perfect closer because it does really sum up this album in a song. Better late than never I always say. I may have slept on Sarcasm but Mourninghoul has awakened me from that lumber. This is truly a unique band that does not fit in any box. Instead they let their music speak for itself and it spoke loud and clear to me. This is essential. You’re welcome! The Elitist Metalhead Sarcasm delivers a furious and energetic trip to the early days! Multifaceted entertainment for sophisticated Death Metal freaks! ..::TRACK-LIST::.. 1. As Northern Gates Open 03:57 2. Lifelike Sleep 04:52 3. Withered Memories Of Souls We Mourn 04:53 4. Dying Embers Of Solitude 05:43 5. A Lucid Dream In The Paradigm Stream 04:57 6. Awareness In The Dark 04:08 7. No Solace From Above 08:48 8. Absence Of Reality 05:11 ..::OBSADA::.. Heval Bozarslan - Vocals Peter Laitinen - Guitars Anders Eriksson - Guitars Jonas Söder - Bass Jesper Ojala - Drums https://www.youtube.com/watch?v=3lJg_0UfbmY SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-18 10:08:06
Rozmiar: 100.94 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Fifth album for Sarcasm! After a series of demos in the early ’90s, the band returns to life in 2015 and confirms its Swedish heritage. In 2024, it’s with Mourninghoul that Heval Bozarslan (vocals, Deathswarm, Third Storm, Gold Spire), Anders Eriksson (guitar, Deathswarm), Peter Laitinen (guitar, Imperial Domain), Jonas Söder (bass, ex-Goatworship) and Jesper Ojala (drums, Third Storm, ex-Morbid Illusion) strike again. The album kicks off at full speed with As Northern Gates Open, where sharp riffs and dark growls are anchored in furious Black Metal, with sharp but sometimes majestic melodies when slower. The band immediately continues with Lifelike Sleep, where tortured vocals meet an overpowering rhythm section, slowing down to become oppressive thanks to impressive keyboards that perfectly reproduce the desired languor before giving us a moment’s respite on the mysterious introduction to Withered Memories of Souls We Mourn, which returns to its abrasive Old School roots. The musicians make sure to make a lot of skulls nod with this war machine that relentlessly tramples us, playing with different paces to lead us to Dying Embers of Solitude and its bewitching leads that will also eventually give way to ferocity. The track keeps its soaring melancholic touch even at a high tempo, then it’s into heaviness that the band attacks A Lucid Dream in the Paradigm Stream, again relying on intriguing harmonics to bring its solid riffs to life. The soothing break tinges the rhythm, even welcoming a few female backing vocals before accelerating back to its devastating roots with Awareness in the Dark, which gives the guitars a prominent place in the charge, then it’s with No Solace From Above, the longest composition, that the band show us just how powerful their blend is. It begins with a nostalgic touch and sampled vocals, weaving its slow melodies before placing the sultry vocals, but the sound is again broken by this distant voice, before being trampled by a slightly more martial acceleration that still retains the apathetic atmosphere. Back to unbridled brutality for Absence of Reality, which delivers the album’s final slap in the face, pairing vivid solid riffs with a more harmonious but equally saturated edge to accompany the foggy vociferations. Although surprised by a new release so close, I was delighted to hear Sarcasm screaming again. Their heart-rending Swedish roots are perfectly exploited on Mourninghoul, a putrid-smelling new album that has nothing to envy the monuments of the style. Acta Infernalis Uppsala’s Sarcasm has been around for almost 35 years and have released many demos, splits and EPs but did not release a full length album until 2016; talk about perseverance. I have to admit that they flew past my radar until their new album, Mourninghoul, hit my inbox. I know the word unique gets thrown around a lot but this band truly is unique in a lot of ways. Obviously when someone thinks of melodic death/black, their first thoughts go to Dissection but Sarcasm takes a different approach that is all their own. This is more Swede-death minus the buzz saw guitars and with a black metal approach. Intrigued yet? I sure was after my first go with this album. Again, this is my first exposure to this band so I have nothing to base my opinion on but the strength of this album. Let’s dive in, shall we? “As Northern Gates Open” start out with an early Gothenburg melodic death metal influenced opening and is a really good album opener. Full of speed and energy they move seamlessly from melodic death metal influences to melodic black metal influences without you really noticing. Instead you’re just taken in by the atmosphere and the journey this music takes you on. I think it’s the strength of the riffs and the execution of the ideas that make this so good. Before you know it, the opener ends abruptly and we are treated to the follow up, “Lifelike Sheep.” Here is that example of Swede-death with atmosphere I mentioned earlier. The little leads thrown in with those monstrous riffs add more layers to this face melter. The song rolls to and end in an almost death doom fashion. Rounding out the opening trio is “Withered Memories of Souls We Mourn.” This track is probably the most death metal track on the album but there is still plenty of atmosphere. They throw some keys in and a really melodic solo that contributes to the melody. Each time I listen to this album I get more of a better picture of what they were trying to get across. Beneath the mixture of influences and the overall atmosphere created by the execution here, this album displays some beastly riffs. “Awareness in the Dark” is the perfect example of how they use those riffs to drive the track. It is easy to get caught up in the atmosphere because there is plenty of it, but those riffs. Then you have the close to nine minute epic, “No Solace From Above.” This is death/doom in a lot of places but its the emotion you get from the vocals as well as the atmosphere that makes this track stand out from all the rest on the album. The album closes on an incredible note. No huge epic to take this album out. Instead they decide we need one more serious neck breaker to remember them by. “Absence of Reality” is just that track. Another song with a lot of layers, one thing that remains in your face are those riffs. From ripping thrash riffs to death metal riffs to those melodic black metal tremolos, this track is the perfect closer because it does really sum up this album in a song. Better late than never I always say. I may have slept on Sarcasm but Mourninghoul has awakened me from that lumber. This is truly a unique band that does not fit in any box. Instead they let their music speak for itself and it spoke loud and clear to me. This is essential. You’re welcome! The Elitist Metalhead Sarcasm delivers a furious and energetic trip to the early days! Multifaceted entertainment for sophisticated Death Metal freaks! ..::TRACK-LIST::.. 1. As Northern Gates Open 03:57 2. Lifelike Sleep 04:52 3. Withered Memories Of Souls We Mourn 04:53 4. Dying Embers Of Solitude 05:43 5. A Lucid Dream In The Paradigm Stream 04:57 6. Awareness In The Dark 04:08 7. No Solace From Above 08:48 8. Absence Of Reality 05:11 ..::OBSADA::.. Heval Bozarslan - Vocals Peter Laitinen - Guitars Anders Eriksson - Guitars Jonas Söder - Bass Jesper Ojala - Drums https://www.youtube.com/watch?v=3lJg_0UfbmY SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-18 10:04:01
Rozmiar: 323.53 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Na Oppressorze i ich debiucie nagromadziła się niestety niezasłużona warstwa kurzu. Oczywiście odpowiedzialność za to ponoszą wytwórnie, które zarówno po wydaniu Solstice Of Oppression jak i przy wypuszczaniu reedycji zaniedbały promocję. Amerykanie debiutowali zaledwie 15 lat temu, a na dodatek debiutowali piekielnie mocnym albumem. Pierwsze dzieło Oppressora znałem przez bardzo długi okres jedynie z krótkich artykułów z netu i fachowych periodyków. Wszystko, co przeczytałem wychwalało twórców Solstice Of Oppression, a o samym albumie pisano, że to jeden z najlepszych death metalowych kąsków nagranych w USA. Teraz, gdy mam ów album w swoich łapskach nic więcej mi nie pozostaje, jak przyłączyć się do pochwalnego chóru. Ta muzyka to kawał bardzo oryginalnego, brutalnego i technicznego grania. 15 lat temu nie było zbyt wielu zespołów, które wplatały w swoją muzykę partie akustycznej gitary czy fortepianu (mam na myśli rzecz jasna death metal). Oppressor był na tym polu pionierem. Dość nietypowo, ale jakże wspaniale wypadają fragmenty z akustyczną gitarą, która wcale nie jest żadnym przerywnikiem, tylko integralną częścią utworu; zdarza się nawet tak, że akompaniuje jej tylko wokal. A ten jest niekiepski, bardzo głęboki growling a’la Frank Mullen. W ogóle warsztat muzyków Oppressor jest nieprzeciętny. Chyba nawet bardziej niż akustyczne wstawki rozwala mnie technika i motoryka tego albumu. Bardzo duża ilość zmian tempa dyktowana albo przez połamane gitary, albo połamaną lub blastującą perkusję. Czasami Oppressor kojarzy mi się z DEATH i Morbid Angel. Ale to są tylko luźne skojarzenia. Muszę jednak napisać, aby choć trochę odzwierciedlić klasę albumu, że bardzo często mamy do czynienia z tak zaawansowanym graniem, które można porównać do „Individual Thought Patterns”! Co jeszcze dość mocno wyróżnia Solstice Of Oppression, to mroczny klimat, który album zawdzięcza przede wszystkim wymienionej już akustycznej gitarze i wokalowi. Proponuję poszukać w sieci kawałków „Seasons”, „Devour The Soul”, „Rotten Paradise” czy „Eclipse Into eternity”. Zresztą chyba każdy kawałek z tej płyty zadowoli nawet najwybredniejszego delikwenta. Ja osobiście w debiucie Oppressora znajduję same zalety, po prostu uwielbiam taką muzykę. Solstice Of Oppression można kupić bez uprzednich przesłuchań; jeżeli ktoś gdzieś zobaczy ten album, niech chwyta go od razu, bo potem będzie żałował, że ktoś mu zwinął go sprzed nosa. Corpse American Death Metal classic remastered! Chicago’s iconic technical Death Metal band Oppressor was formed in 1991. Oppressor has reformed and has started playing live again! Oppressor recorded two demo’s... and their second demo, 1993’s “As Blood Flows”, got them signed in 1993. "Solstice Of Oppression" is considered one of the best and strongest US Death Metal albums/debuts of all time, released originally in 1994 and considered an absolute must be heard Death Metal album. On 2-CD edition we have added the “World Abomination” demo from 1991 to the before mentioned “As Blood Flows” demo from 1993 in disc #2. This results in pure early 90’s US Death Metal that fits in with the likes of Suffocation, Broken Hope, Gorguts, Cryptopsy and Immolation. - Classic early 90’s US Death Metal for fans of early Suffocation, Gorguts, Cryptopsy and Immolation - Remastered by Erwin Hermsen at Toneshed Recording Studio, Horst, the Netherlands (a.o. Pestilence, Trouble, Malevolent Creation, Master) - Oppressor is back and will be performing live in May 2024 on Maryland Deathfest ..::TRACK-LIST::.. CD 1: 1. Seasons 5:25 2. Eclipse Into Eternity 4:37 3. Devour The Soul 5:02 4. And The Angels Fell (The Suffering) 4:47 5. Prelude To Death 1:12 6. Genocide 5:34 7. Rotted Paradise 5:37 8. As Blood Flows 4:04 9. Dying Inside 5:06 CD 2 [Bonus]: World Abomination (demo 1991) 1. World Abomination 5:04 2. Human Sacrifice 4:14 3. Unknown Truth 4:42 4. Repository Of The Damned 4:18 5. Manifestation Of Society 4:48 As Blood Flows (demo 1993) 6. Intro 1:10 7. Eclipse Into Eternity 4:05 8. Devour The Soul 4:46 9. As Blood Flows 4:15 10. Prelude To Death 1:16 11. Genocide 5:31 12. Dying Inside 5:00 13. Eternal Damnation 5:50 ..::OBSADA::.. Tim Kin - Vocals, Bass, Keyboards Adam Zadel - Guitars (acoustic), Guitars Jim Stopper - Guitars (twelve-string acoustic), Guitars Tom Schofield - Drums https://www.youtube.com/watch?v=TpqisqLdUnc SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-18 09:39:01
Rozmiar: 225.59 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Na Oppressorze i ich debiucie nagromadziła się niestety niezasłużona warstwa kurzu. Oczywiście odpowiedzialność za to ponoszą wytwórnie, które zarówno po wydaniu Solstice Of Oppression jak i przy wypuszczaniu reedycji zaniedbały promocję. Amerykanie debiutowali zaledwie 15 lat temu, a na dodatek debiutowali piekielnie mocnym albumem. Pierwsze dzieło Oppressora znałem przez bardzo długi okres jedynie z krótkich artykułów z netu i fachowych periodyków. Wszystko, co przeczytałem wychwalało twórców Solstice Of Oppression, a o samym albumie pisano, że to jeden z najlepszych death metalowych kąsków nagranych w USA. Teraz, gdy mam ów album w swoich łapskach nic więcej mi nie pozostaje, jak przyłączyć się do pochwalnego chóru. Ta muzyka to kawał bardzo oryginalnego, brutalnego i technicznego grania. 15 lat temu nie było zbyt wielu zespołów, które wplatały w swoją muzykę partie akustycznej gitary czy fortepianu (mam na myśli rzecz jasna death metal). Oppressor był na tym polu pionierem. Dość nietypowo, ale jakże wspaniale wypadają fragmenty z akustyczną gitarą, która wcale nie jest żadnym przerywnikiem, tylko integralną częścią utworu; zdarza się nawet tak, że akompaniuje jej tylko wokal. A ten jest niekiepski, bardzo głęboki growling a’la Frank Mullen. W ogóle warsztat muzyków Oppressor jest nieprzeciętny. Chyba nawet bardziej niż akustyczne wstawki rozwala mnie technika i motoryka tego albumu. Bardzo duża ilość zmian tempa dyktowana albo przez połamane gitary, albo połamaną lub blastującą perkusję. Czasami Oppressor kojarzy mi się z DEATH i Morbid Angel. Ale to są tylko luźne skojarzenia. Muszę jednak napisać, aby choć trochę odzwierciedlić klasę albumu, że bardzo często mamy do czynienia z tak zaawansowanym graniem, które można porównać do „Individual Thought Patterns”! Co jeszcze dość mocno wyróżnia Solstice Of Oppression, to mroczny klimat, który album zawdzięcza przede wszystkim wymienionej już akustycznej gitarze i wokalowi. Proponuję poszukać w sieci kawałków „Seasons”, „Devour The Soul”, „Rotten Paradise” czy „Eclipse Into eternity”. Zresztą chyba każdy kawałek z tej płyty zadowoli nawet najwybredniejszego delikwenta. Ja osobiście w debiucie Oppressora znajduję same zalety, po prostu uwielbiam taką muzykę. Solstice Of Oppression można kupić bez uprzednich przesłuchań; jeżeli ktoś gdzieś zobaczy ten album, niech chwyta go od razu, bo potem będzie żałował, że ktoś mu zwinął go sprzed nosa. Corpse American Death Metal classic remastered! Chicago’s iconic technical Death Metal band Oppressor was formed in 1991. Oppressor has reformed and has started playing live again! Oppressor recorded two demo’s... and their second demo, 1993’s “As Blood Flows”, got them signed in 1993. "Solstice Of Oppression" is considered one of the best and strongest US Death Metal albums/debuts of all time, released originally in 1994 and considered an absolute must be heard Death Metal album. On 2-CD edition we have added the “World Abomination” demo from 1991 to the before mentioned “As Blood Flows” demo from 1993 in disc #2. This results in pure early 90’s US Death Metal that fits in with the likes of Suffocation, Broken Hope, Gorguts, Cryptopsy and Immolation. - Classic early 90’s US Death Metal for fans of early Suffocation, Gorguts, Cryptopsy and Immolation - Remastered by Erwin Hermsen at Toneshed Recording Studio, Horst, the Netherlands (a.o. Pestilence, Trouble, Malevolent Creation, Master) - Oppressor is back and will be performing live in May 2024 on Maryland Deathfest ..::TRACK-LIST::.. CD 1: 1. Seasons 5:25 2. Eclipse Into Eternity 4:37 3. Devour The Soul 5:02 4. And The Angels Fell (The Suffering) 4:47 5. Prelude To Death 1:12 6. Genocide 5:34 7. Rotted Paradise 5:37 8. As Blood Flows 4:04 9. Dying Inside 5:06 CD 2 [Bonus]: World Abomination (demo 1991) 1. World Abomination 5:04 2. Human Sacrifice 4:14 3. Unknown Truth 4:42 4. Repository Of The Damned 4:18 5. Manifestation Of Society 4:48 As Blood Flows (demo 1993) 6. Intro 1:10 7. Eclipse Into Eternity 4:05 8. Devour The Soul 4:46 9. As Blood Flows 4:15 10. Prelude To Death 1:16 11. Genocide 5:31 12. Dying Inside 5:00 13. Eternal Damnation 5:50 ..::OBSADA::.. Tim Kin - Vocals, Bass, Keyboards Adam Zadel - Guitars (acoustic), Guitars Jim Stopper - Guitars (twelve-string acoustic), Guitars Tom Schofield - Drums https://www.youtube.com/watch?v=TpqisqLdUnc SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-18 09:35:49
Rozmiar: 697.70 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Absolutnie zabójczy, bez wypełniaczy!!! Manual Manic Procedures is a solid work of modern death metal. Every member of 200 Stab Wounds brings heavy excellence to this album, and fans of the style should be thoroughly satisfied. Just the variation of parts within each song makes it worth exploring, as you're never sure where the tunes will take you next. Well, you know it'll be bloody. And you'll be glad for it. ..::TRACK-LIST::.. 1. Hands Of Eternity 4:43 2. Gross Abuse 1:49 3. Manual Manic Procedures 2:42 4. Release The Stench 2:30 5. Led To The Chamber / Liquified 3:09 6. Flesh From Within 3:10 7. Defiled Gestation 4:24 8. Ride The Flatline (feat. Jami Morgan) 2:49 9. Parricide 4:06 https://www.youtube.com/watch?v=XFXpErW4OzI SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-16 09:08:57
Rozmiar: 70.02 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Absolutnie zabójczy, bez wypełniaczy!!! Manual Manic Procedures is a solid work of modern death metal. Every member of 200 Stab Wounds brings heavy excellence to this album, and fans of the style should be thoroughly satisfied. Just the variation of parts within each song makes it worth exploring, as you're never sure where the tunes will take you next. Well, you know it'll be bloody. And you'll be glad for it. ..::TRACK-LIST::.. 1. Hands Of Eternity 4:43 2. Gross Abuse 1:49 3. Manual Manic Procedures 2:42 4. Release The Stench 2:30 5. Led To The Chamber / Liquified 3:09 6. Flesh From Within 3:10 7. Defiled Gestation 4:24 8. Ride The Flatline (feat. Jami Morgan) 2:49 9. Parricide 4:06 https://www.youtube.com/watch?v=XFXpErW4OzI SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-16 09:04:09
Rozmiar: 225.75 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Błogosławiony, mroczny tygiel dzikości, autentyczności, i piękna, które czynią tę ikonę dysonansowego świata death metalu tym, kim jest... FA No to kolejna płyta Ulcerate stała się faktem. Od poprzedniczki dzieli ją cztery lata, ale też w mojej opinii – co najmniej jedna klasa wyżej. Bo o ile do „Stare into Death and Be Still” wróciłem przez cały ten czas może z kilka razy, o tyle mam wrażenie, że „Cutting the Throat of God” będzie zdecydowanie częstszym gościem w moich głośnikach. Na tej płycie Ulcerate znalazłem to, czego brakowało mi na wcześniejszym krążku. Jakiegoś przełamania. Nie muzyki, bowiem tak naprawdę nadchodzący krążek jakoś wybitnie nie różni się od poprzedniczki. To chyba ja dorosłem trochę do takiego grania. Choć cały czas trudno nazwać mi to co tworzy Ulcerate, bo moim zdaniem cały czas wymykają się tym wszystkim szufladkom i łatkom – ani to techniczny death metal, ani atmosferyczny, no chwilami to wręcz trudno i w ogóle nazwać to death metalem. Ta muzyka jest skomponowana na jakimś innym levelu i nie mogę tylko pojąć, czy powstała w wyniku jasnej wizji czy czystej improwizacji. Jaka by nie była jej geneza – dla wielu jest to poziom niewyobrażalny. Zarówno dla muzyków, jak i dla słuchaczy zresztą. Nie dziwię się, że i dla mnie i dla pewnie kilku innych osób ta muzyka jest trudna. Niemniej jednak właśnie chyba dopiero na tym albumie połknąłem ten bakcyl. Znajduję tutaj dla siebie naprawdę fantastyczne elementy. Szczególnie te wolne i gęste, owijające się wokół szyi i zaciskające na niej z lubością – choć tak naprawdę specyficzna aura unosząca się nad muzyką z „Cutting the Throat of God” sprawia, że trudno mi jednoznacznie określić, które fragmenty są tu lepsze a które gorsze. Ten krążek powinno się raczej rozpatrywać jako całość, choć oczywiście pojedyncze numery również są w stanie Was zachwycić. O ile lubicie gdy muzyka jest skomplikowana, ale zrobiona z rozmysłem, a nie połamana dla samego połamania i pokazania kolegom muzykom, że oni tak nie potrafią. Tutaj czuję całkowicie inne pobudki. No i jeszcze ten czas trwania. „Cutting the Throat of God” zamyka się w godzinie, ale ja tego absolutnie nie czuję. Szczególnie, że praktycznie nie słyszycie przerw pomiędzy poszczególnymi numerami. Nie wiem, czy to zabieg celowy, ale w moim przypadku wielce trafny. Stąd też mój entuzjazm względem tej płyty. Poświęciłem jej wiele godzin, ale każda minuta sprawiała mi przyjemność. Było warto, bo może w końcu dzięki temu albumowi zrozumiałem na czym polega ich fenomen. Oracle After triumphantly casting off the shackles of claustrophobic dissonance on 2020's lauded "Stare Into Death and Be Still", New Zealand unorthodox Death Metal legends ULCERATE up the ante even further with mind-bending 7th album "Cutting the Throat of God". An acknowledgement that the band's most powerful and affecting material leans to the melodic side, this refined and hook-laden new record is a self-sufficient universe unto itself, a conflagration of inventively visceral Death/Black Metal where dizzying experimentation meets head-nodding abandon - obscenely twisted and addictive, heart-stopping in its depth of feeling. After a quarter-century of playing music together, Hoggard/Saint Merat are cemented as one of the strongest guitar-percussion combinations in Extreme Metal, and their music has evolved organically into something completely its own. The most well-produced ULCERATE record to date, "Cutting the Throat of God" is filled with peerless rhythms, the band's smoothest transitions, most compelling phrasing, and truly staggering riffage. The exhilarating, liquescent flow is topped off by a destructively dynamic performance from vocalist/lyricist Paul Kelland. "Cutting the Throat of God" explores a cohesive lyrical theme centered around the rupture of morality, the delicate boundary between depravity and extremity, and the irreversible descent into darkness. New Zealand's ULCERATE was one of a few intrepid explorative death metal bands to follow in the footsteps of early pioneering disso-death acts such as Immolation and Gorguts and after forming in the year 2000 spawned its own ugly flavoring of unhinged technical death metal run amok replete with all the atonality and discordant excess a human aural system can absorb. The band has delivered a string of consistently high quality albums in its near quarter century existence and in recent years has risen to the top tiers of tech disso-death royalty. After abandoning the incessant brutal bombast of its 2007 debut "Of Fracture And Failure," the band has taken a more nuanced approach by spicing up the death metal savagery with more expansive atmospheric elegance and also by dipping into other metal realms ranging from sludge metal to darkened elements borrowed from the black metal universe. After a four year lull since the critically acclaimed "Stare Into Death And Be Still," ULCERATE is back to inflict the most harrowing gastrointestinal damage with its latest release CUTTING THE THROAT OF GOD. While the title may be pandering to the black metal crowds, i ask myself if an omnipotent creator of the universe exists in a physical form and therefore would God have a throat? Existential quandaries aside, ULCERATE steadily but surely over its seven album run has incrementally refined its unique brand of aggressive disso-death into an art form all its own. This seventh album in the ULCERATE canon takes a deeper dip into the world of atmospheric sludge metal with a wider breadth of stylistic approaches that were hampered by the incessant brutality on previous works that hammered it all out with authoritative ease. Existing as a stable power trio since the band's 2009 release "Everything Is Fire," ULCERATE has become a well-oiled machine where these three musicians have fused into one frightening force and on CUTTING THE THROAT OF GOD showcase the newly established attribute of restraint as heard on the opening nonchalant slow burner approach of "To Flow Through Ashen Hearts" which focuses less on speed and turns up the burner for atmospheric constructs from simmer to fully fueled. By delivering slowed down tempos, the band keeps things firmly planted in the ferocity of the death metal camp by offering exotic guitar riffs delivered by Michael Hoggard, the dissonant bass counterpoints of Paul Kelland and the bantering drumming gymnastics of Jamie Saint Merat. Kelland's guttural growls have changed little and he ferociously enunciates every sacrilegious syllabic utterance with all the brash bravado that ULCERATE has infused into its technical cauldron of steaming hot disso-death from the beginning. The album features seven brand spanking new tracks that discordantly reverberate with heavy distortion for nearly 58 minutes of suffocating darkness and despair. While the band's trajectory has been incrementally slow-paced in its evolution, CUTTING THE THROAT OF GOD is noticeably different than its predecessor in that it feels less rampaging even from the 2020 release "Stare Into Death And Be Still." The mix is distinguishable as well with more distinct tones and timbres oozing out of the delirious din that advances in tenacious tumult only with a more controlled impulse to leap into frenetic displays of brutal savagery. In fact this is probably the least barbaric sounding of the entire ULCERATE discography although despite the somewhat cooling off effect in terms of unbridled speed and incessant pummelation of the senses, CUTTING THE THROAT OF GOD by no means sounds like a wimpy rendition of a once great band. No way. This latest discharge of dissonant din is merely shifting around the dynamics a bit and focusing a bit more on atmospheric diversions from the one-trick pony penchants of a larger swath of technical death metal bands out there. Speed freaks worry not for moments of letting the rabid pit bull off the leash do occur. While many are acclaiming this release as the best of the lot, personally i favor the heavier adrenalized speedfests of the past. With no disparaging criticism in the least against this new flavor of ULCERATE's established sound, it would appear to me that the sudden interest in propelling ULCERATE to the top of the disso-death camp is more a result of the greater metal world finding a nice comfort zone in the more extreme expressions of death metal. To my insatiable ears though this one sounds a bit tame by weeding out the many of the progressive tendencies and ear-splitting bombast of the past in favor of a more streamlined post-metal continuity. While not my ultimate ULCERATE experience, there's no denying that these guys have mastered the art of this gnarled nasty niche of extreme metal and even with these changes makes CUTTING THE THROAT OF GOD an excellent relevant smattering of modern disso-death. siLLy puPPy ..::TRACK-LIST::.. I. To Flow Through Ashen Hearts 7:07 II. The Dawn Is Hollow 7:32 III. Further Opening The Wounds 7:57 IV. Transfiguration In And Out Of Worlds 8:33 V. To See Death Just Once 8:23 VI. Undying As An Apparition 9:33 VII. Cutting The Throat Of God 8:41 ..::OBSADA::.. Jamie Saint Merat - drums, percussion Michael Hoggard - guitar Paul Kelland - bass, vocals https://www.youtube.com/watch?v=674H5DJ7ECQ SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-04 11:21:42
Rozmiar: 133.12 MB
Peerów: 18
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Błogosławiony, mroczny tygiel dzikości, autentyczności, i piękna, które czynią tę ikonę dysonansowego świata death metalu tym, kim jest... FA No to kolejna płyta Ulcerate stała się faktem. Od poprzedniczki dzieli ją cztery lata, ale też w mojej opinii – co najmniej jedna klasa wyżej. Bo o ile do „Stare into Death and Be Still” wróciłem przez cały ten czas może z kilka razy, o tyle mam wrażenie, że „Cutting the Throat of God” będzie zdecydowanie częstszym gościem w moich głośnikach. Na tej płycie Ulcerate znalazłem to, czego brakowało mi na wcześniejszym krążku. Jakiegoś przełamania. Nie muzyki, bowiem tak naprawdę nadchodzący krążek jakoś wybitnie nie różni się od poprzedniczki. To chyba ja dorosłem trochę do takiego grania. Choć cały czas trudno nazwać mi to co tworzy Ulcerate, bo moim zdaniem cały czas wymykają się tym wszystkim szufladkom i łatkom – ani to techniczny death metal, ani atmosferyczny, no chwilami to wręcz trudno i w ogóle nazwać to death metalem. Ta muzyka jest skomponowana na jakimś innym levelu i nie mogę tylko pojąć, czy powstała w wyniku jasnej wizji czy czystej improwizacji. Jaka by nie była jej geneza – dla wielu jest to poziom niewyobrażalny. Zarówno dla muzyków, jak i dla słuchaczy zresztą. Nie dziwię się, że i dla mnie i dla pewnie kilku innych osób ta muzyka jest trudna. Niemniej jednak właśnie chyba dopiero na tym albumie połknąłem ten bakcyl. Znajduję tutaj dla siebie naprawdę fantastyczne elementy. Szczególnie te wolne i gęste, owijające się wokół szyi i zaciskające na niej z lubością – choć tak naprawdę specyficzna aura unosząca się nad muzyką z „Cutting the Throat of God” sprawia, że trudno mi jednoznacznie określić, które fragmenty są tu lepsze a które gorsze. Ten krążek powinno się raczej rozpatrywać jako całość, choć oczywiście pojedyncze numery również są w stanie Was zachwycić. O ile lubicie gdy muzyka jest skomplikowana, ale zrobiona z rozmysłem, a nie połamana dla samego połamania i pokazania kolegom muzykom, że oni tak nie potrafią. Tutaj czuję całkowicie inne pobudki. No i jeszcze ten czas trwania. „Cutting the Throat of God” zamyka się w godzinie, ale ja tego absolutnie nie czuję. Szczególnie, że praktycznie nie słyszycie przerw pomiędzy poszczególnymi numerami. Nie wiem, czy to zabieg celowy, ale w moim przypadku wielce trafny. Stąd też mój entuzjazm względem tej płyty. Poświęciłem jej wiele godzin, ale każda minuta sprawiała mi przyjemność. Było warto, bo może w końcu dzięki temu albumowi zrozumiałem na czym polega ich fenomen. Oracle After triumphantly casting off the shackles of claustrophobic dissonance on 2020's lauded "Stare Into Death and Be Still", New Zealand unorthodox Death Metal legends ULCERATE up the ante even further with mind-bending 7th album "Cutting the Throat of God". An acknowledgement that the band's most powerful and affecting material leans to the melodic side, this refined and hook-laden new record is a self-sufficient universe unto itself, a conflagration of inventively visceral Death/Black Metal where dizzying experimentation meets head-nodding abandon - obscenely twisted and addictive, heart-stopping in its depth of feeling. After a quarter-century of playing music together, Hoggard/Saint Merat are cemented as one of the strongest guitar-percussion combinations in Extreme Metal, and their music has evolved organically into something completely its own. The most well-produced ULCERATE record to date, "Cutting the Throat of God" is filled with peerless rhythms, the band's smoothest transitions, most compelling phrasing, and truly staggering riffage. The exhilarating, liquescent flow is topped off by a destructively dynamic performance from vocalist/lyricist Paul Kelland. "Cutting the Throat of God" explores a cohesive lyrical theme centered around the rupture of morality, the delicate boundary between depravity and extremity, and the irreversible descent into darkness. New Zealand's ULCERATE was one of a few intrepid explorative death metal bands to follow in the footsteps of early pioneering disso-death acts such as Immolation and Gorguts and after forming in the year 2000 spawned its own ugly flavoring of unhinged technical death metal run amok replete with all the atonality and discordant excess a human aural system can absorb. The band has delivered a string of consistently high quality albums in its near quarter century existence and in recent years has risen to the top tiers of tech disso-death royalty. After abandoning the incessant brutal bombast of its 2007 debut "Of Fracture And Failure," the band has taken a more nuanced approach by spicing up the death metal savagery with more expansive atmospheric elegance and also by dipping into other metal realms ranging from sludge metal to darkened elements borrowed from the black metal universe. After a four year lull since the critically acclaimed "Stare Into Death And Be Still," ULCERATE is back to inflict the most harrowing gastrointestinal damage with its latest release CUTTING THE THROAT OF GOD. While the title may be pandering to the black metal crowds, i ask myself if an omnipotent creator of the universe exists in a physical form and therefore would God have a throat? Existential quandaries aside, ULCERATE steadily but surely over its seven album run has incrementally refined its unique brand of aggressive disso-death into an art form all its own. This seventh album in the ULCERATE canon takes a deeper dip into the world of atmospheric sludge metal with a wider breadth of stylistic approaches that were hampered by the incessant brutality on previous works that hammered it all out with authoritative ease. Existing as a stable power trio since the band's 2009 release "Everything Is Fire," ULCERATE has become a well-oiled machine where these three musicians have fused into one frightening force and on CUTTING THE THROAT OF GOD showcase the newly established attribute of restraint as heard on the opening nonchalant slow burner approach of "To Flow Through Ashen Hearts" which focuses less on speed and turns up the burner for atmospheric constructs from simmer to fully fueled. By delivering slowed down tempos, the band keeps things firmly planted in the ferocity of the death metal camp by offering exotic guitar riffs delivered by Michael Hoggard, the dissonant bass counterpoints of Paul Kelland and the bantering drumming gymnastics of Jamie Saint Merat. Kelland's guttural growls have changed little and he ferociously enunciates every sacrilegious syllabic utterance with all the brash bravado that ULCERATE has infused into its technical cauldron of steaming hot disso-death from the beginning. The album features seven brand spanking new tracks that discordantly reverberate with heavy distortion for nearly 58 minutes of suffocating darkness and despair. While the band's trajectory has been incrementally slow-paced in its evolution, CUTTING THE THROAT OF GOD is noticeably different than its predecessor in that it feels less rampaging even from the 2020 release "Stare Into Death And Be Still." The mix is distinguishable as well with more distinct tones and timbres oozing out of the delirious din that advances in tenacious tumult only with a more controlled impulse to leap into frenetic displays of brutal savagery. In fact this is probably the least barbaric sounding of the entire ULCERATE discography although despite the somewhat cooling off effect in terms of unbridled speed and incessant pummelation of the senses, CUTTING THE THROAT OF GOD by no means sounds like a wimpy rendition of a once great band. No way. This latest discharge of dissonant din is merely shifting around the dynamics a bit and focusing a bit more on atmospheric diversions from the one-trick pony penchants of a larger swath of technical death metal bands out there. Speed freaks worry not for moments of letting the rabid pit bull off the leash do occur. While many are acclaiming this release as the best of the lot, personally i favor the heavier adrenalized speedfests of the past. With no disparaging criticism in the least against this new flavor of ULCERATE's established sound, it would appear to me that the sudden interest in propelling ULCERATE to the top of the disso-death camp is more a result of the greater metal world finding a nice comfort zone in the more extreme expressions of death metal. To my insatiable ears though this one sounds a bit tame by weeding out the many of the progressive tendencies and ear-splitting bombast of the past in favor of a more streamlined post-metal continuity. While not my ultimate ULCERATE experience, there's no denying that these guys have mastered the art of this gnarled nasty niche of extreme metal and even with these changes makes CUTTING THE THROAT OF GOD an excellent relevant smattering of modern disso-death. siLLy puPPy ..::TRACK-LIST::.. I. To Flow Through Ashen Hearts 7:07 II. The Dawn Is Hollow 7:32 III. Further Opening The Wounds 7:57 IV. Transfiguration In And Out Of Worlds 8:33 V. To See Death Just Once 8:23 VI. Undying As An Apparition 9:33 VII. Cutting The Throat Of God 8:41 ..::OBSADA::.. Jamie Saint Merat - drums, percussion Michael Hoggard - guitar Paul Kelland - bass, vocals https://www.youtube.com/watch?v=674H5DJ7ECQ SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-04 11:17:06
Rozmiar: 433.34 MB
Peerów: 7
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Doskonała symbioza klasycznej brutalności MORBID ANGEL i pełzającego szaleństwa PORTAL!!! Basque Country 'corrosive Death Metal' duo PESTILENGTH ascend to a next level of glorious deviance with third full-length - and DMP debut - "Solar Clorex". The follow up to 2021's monstrous "Basom Gryphos", this newest emanation is the most brilliant example yet of the band’s dank mesmeric alchemy and their singular approach to creating total sonic irradiation. PESTILENGTH have conjured an impeccable sequence of tense, cryptic songs-of-decay: grotesque vocals combust, choke and reignite; barbed riffs - each with a sting in the tail - creep, crawl and shapeshift into electrifying violence; merciless rhythms transition from cavern-dwelling churn to jolting frenzy, skewed grooves to pure brutality. Blessed by a stripped-back, almost-live and eminently tangible sound, "Solar Clorex" revels in its peculiar precision - as this viciously hard-hitting, distinctive and cutting-edge band bore beneath the skin to writhe triumphant. ..::TRACK-LIST::.. 1. Intraexsanguination 01:24 2. Neerv 04:12 3. Occlusive 04:29 4. Enthronos Wormwomb 05:27 5. Baleful Profusion 02:05 6. Dilution Haep 04:43 7. Oxide Veils 03:12 8. Choirs of None 04:13 9. Verbalist Aphonee 06:31 ..::OBSADA::.. N. - Drums M. - Bass, Guitars, Vocals https://www.youtube.com/watch?v=xoDx8TyYLUY SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-26 17:48:27
Rozmiar: 103.49 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Doskonała symbioza klasycznej brutalności MORBID ANGEL i pełzającego szaleństwa PORTAL!!! Basque Country 'corrosive Death Metal' duo PESTILENGTH ascend to a next level of glorious deviance with third full-length - and DMP debut - "Solar Clorex". The follow up to 2021's monstrous "Basom Gryphos", this newest emanation is the most brilliant example yet of the band’s dank mesmeric alchemy and their singular approach to creating total sonic irradiation. PESTILENGTH have conjured an impeccable sequence of tense, cryptic songs-of-decay: grotesque vocals combust, choke and reignite; barbed riffs - each with a sting in the tail - creep, crawl and shapeshift into electrifying violence; merciless rhythms transition from cavern-dwelling churn to jolting frenzy, skewed grooves to pure brutality. Blessed by a stripped-back, almost-live and eminently tangible sound, "Solar Clorex" revels in its peculiar precision - as this viciously hard-hitting, distinctive and cutting-edge band bore beneath the skin to writhe triumphant. ..::TRACK-LIST::.. 1. Intraexsanguination 01:24 2. Neerv 04:12 3. Occlusive 04:29 4. Enthronos Wormwomb 05:27 5. Baleful Profusion 02:05 6. Dilution Haep 04:43 7. Oxide Veils 03:12 8. Choirs of None 04:13 9. Verbalist Aphonee 06:31 ..::OBSADA::.. N. - Drums M. - Bass, Guitars, Vocals https://www.youtube.com/watch?v=xoDx8TyYLUY SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-26 17:44:08
Rozmiar: 324.28 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. TRIBE OF PAZUZU is the brainchild of former Overthow (and ex-Pestilence) bassist /vocalist Nick Sagias. TRIBE OF PAZUZU plays brilliant death metal in the vein of Morbid Angel, Pestilence or Cryptopsy. TRIBE OF PAZUZU also featured Canadian top drummer Flo Mounier (VLTIMAS, Cryptopsy) on drums and Sagias’ long time American friends Randy Harris guitars (Macifecation) and John McEntee (Incantation, ex-Mortician, ex-Immolation (live),) on guitars. After 2 successful ep here is Tribe of Pazuzu’s debut album ‘Blasphemous Prophecies’. Artwork by Santiago Francisco Jaramillo/ Triple Seis Design (Lock Up, Pestilence, Unmerciful). Recorded, produced and mixed by Christian Donaldson at his studio(Kataklysm, Cryptopsy, Suffocation). Line up on this album: Nick Sagias: Bass & Vocals (Overtrhow ex-Soulstorm, ex-Pestilence), Randy Harris: Guitars, Flo Mounier: Drums (Arise from Worms, Tribe of Pazuzu, Vltimas ex-Annihilator (live). Guest Vocals by Jorgen Sandstrom (The Project Hate, ex Grave, ex Entombed) and Luc Lemay from Gorguts on ‘The Trial And Prosecution Of The Scorned Prophet’. Guest solos by Christian Donaldson (Cryptopsy) on ‘Pazuzu Incarnate’ & ‘The Trial And Prosecution Of The Scorned Prophet’. All pictures by Ron Sumners (Slaughter, Canada). ..::TRACK-LIST::.. 1. We Serve Under No God 03:37 2. Blasphemous Prophecies 04:07 3. Countess Of Blood 03:45 4. Invocation Of The Ancients 04:02 5. The Trial And Prosecution Of The Scorned Prophet 03:41 6. Pazuzu Incarnate 03:18 7. Born Of A Jackal 03:26 8. Towards Oppressors 03:18 ..::OBSADA::.. Nick Sagias - Bass, Vocals Flo Mounier - Drums Randy Harris - Guitars https://www.youtube.com/watch?v=nn-nLRlHdNI SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-23 16:25:07
Rozmiar: 72.11 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. TRIBE OF PAZUZU is the brainchild of former Overthow (and ex-Pestilence) bassist /vocalist Nick Sagias. TRIBE OF PAZUZU plays brilliant death metal in the vein of Morbid Angel, Pestilence or Cryptopsy. TRIBE OF PAZUZU also featured Canadian top drummer Flo Mounier (VLTIMAS, Cryptopsy) on drums and Sagias’ long time American friends Randy Harris guitars (Macifecation) and John McEntee (Incantation, ex-Mortician, ex-Immolation (live),) on guitars. After 2 successful ep here is Tribe of Pazuzu’s debut album ‘Blasphemous Prophecies’. Artwork by Santiago Francisco Jaramillo/ Triple Seis Design (Lock Up, Pestilence, Unmerciful). Recorded, produced and mixed by Christian Donaldson at his studio(Kataklysm, Cryptopsy, Suffocation). Line up on this album: Nick Sagias: Bass & Vocals (Overtrhow ex-Soulstorm, ex-Pestilence), Randy Harris: Guitars, Flo Mounier: Drums (Arise from Worms, Tribe of Pazuzu, Vltimas ex-Annihilator (live). Guest Vocals by Jorgen Sandstrom (The Project Hate, ex Grave, ex Entombed) and Luc Lemay from Gorguts on ‘The Trial And Prosecution Of The Scorned Prophet’. Guest solos by Christian Donaldson (Cryptopsy) on ‘Pazuzu Incarnate’ & ‘The Trial And Prosecution Of The Scorned Prophet’. All pictures by Ron Sumners (Slaughter, Canada). ..::TRACK-LIST::.. 1. We Serve Under No God 03:37 2. Blasphemous Prophecies 04:07 3. Countess Of Blood 03:45 4. Invocation Of The Ancients 04:02 5. The Trial And Prosecution Of The Scorned Prophet 03:41 6. Pazuzu Incarnate 03:18 7. Born Of A Jackal 03:26 8. Towards Oppressors 03:18 ..::OBSADA::.. Nick Sagias - Bass, Vocals Flo Mounier - Drums Randy Harris - Guitars https://www.youtube.com/watch?v=nn-nLRlHdNI SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-23 16:19:47
Rozmiar: 245.01 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Pierwszy materiał meksykańskiego zespołu złożonego z muzyków MORBID MESSIAH, POTRAIT OF RUIN... Mroczny cuchnący death metal!!! “Very heavy with a lot of great riffs in there and I love the sick solo bass lines here and there. A good mix of some slow heavy riffs giving way to some fast death. Sick vocals as well. It all works together to bring a feeling of fear and desperation” – Mark Sawickis (Impetigo) ..::TRACK-LIST::.. 1. Into The Rotten Burial 4:11 2. Necrossession 3:53 3. Rotting Grave 3:27 4. Corpse Profanation 3:11 5. Eaten Alive 2:59 6. Abhorrent Slayer 2:53 Recorded, mixed and mastered at MAT Studio, Mexico. ..::OBSADA::.. Néstor Márquez - Bass Pablo Aceves - Vocals, Guitars Saúl Anzaldo - Drums Roberto Trejo - Guitars https://www.youtube.com/watch?v=eZc9ryyWgcc SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-23 15:58:03
Rozmiar: 50.01 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Pierwszy materiał meksykańskiego zespołu złożonego z muzyków MORBID MESSIAH, POTRAIT OF RUIN... Mroczny cuchnący death metal!!! “Very heavy with a lot of great riffs in there and I love the sick solo bass lines here and there. A good mix of some slow heavy riffs giving way to some fast death. Sick vocals as well. It all works together to bring a feeling of fear and desperation” – Mark Sawickis (Impetigo) ..::TRACK-LIST::.. 1. Into The Rotten Burial 4:11 2. Necrossession 3:53 3. Rotting Grave 3:27 4. Corpse Profanation 3:11 5. Eaten Alive 2:59 6. Abhorrent Slayer 2:53 Recorded, mixed and mastered at MAT Studio, Mexico. ..::OBSADA::.. Néstor Márquez - Bass Pablo Aceves - Vocals, Guitars Saúl Anzaldo - Drums Roberto Trejo - Guitars https://www.youtube.com/watch?v=eZc9ryyWgcc SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-23 15:54:54
Rozmiar: 150.05 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
|