...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Azarath atakuje po raz trzeci!!!! I po raz trzeci roznosi wszystko w cztery dupy!!!!!!!!!!!!

Zespół konsekwentnie podąża ścieżką brutalnego,ohydnego,zdeprawowanego do granic satanic death metalu.

Elementy składowe układanki cały czas te same,jednak z płyty na płytę widoczne są postępy.

Muzyka nadal jest pierwotnie brutalna i szalenie intensywna,jednak tym razem znacznie bardziej techniczna. Album wydaje się dobrze przemyślany,riffy są ciekawsze,aranżacje bardziej skomplikowane. Słychać także,że w stosunku do dwóch poprzednich płyt cofnięto nieco perkusję mocniej eksponując gitary. Zmiany te nie powodują jednak w żadnym wypadku zmiękczenia muzyki,ta cały czas jest wulgarna, brutalna, bezlitosna i krańcowo wściekła. Niewiele jest na świecie zespołów mogących dorównać Azarath pod względem zajadłości i blużnierczości oraz ilości jadu zawartego w tworzonej muzyce.

Wszyscy,którzy moczyli się słuchając „Demon Seed” i „Infernal Blasting” przy „D.I.E.” będą szczytować raz za razem,natomiast fani miętkiego pitolenia i damskich wokali lepiej niech sie nie zbliżają do tej płyty,gdyż rozpierdoli ich ona jak gnój po polu w 3 sekundy po nacisnięciu przycisku „Play”.

Hatzamoth


The third assault of the most extreme Polish TRUE Death Metal force. Honest and brutal manifesto of sonic wildness and unbelievable power. Brutal and sinister guitar riffs sets the pace for the double bass blasting intensity chaos by Inferno from Behemoth fame himself! The essence of Satanic Death Metal. Listen or die!!!



Here is your impiety, for sure. Azarath’s “Diabolic Impious Evil” is so neatly woven together with its sharpness, its brutal clarity, which is to speak nothing of the basically perfect mixing of the record, that one feels almost drawn inescapably to innumerable hells, each bickering to conform your lousy body into its own particular and malicious subject. “Whip the Whore” starts us off, a splurge of unremitting blasting and bestiality, urging Mary to “eat my cum,” as behind the vocals a network of haunting atmospherics travails: there is little mercy here.

The guitars do their fiendish fireworks of snappy tremolos, articulating between frantic passages of hard-faced death metal a la Morbid Angel, Behemoth, etc., as the drums roil on. A few breakdowns here and there are graciously introduced, but not enough to offset the gunfire extremities of the overall packaged sound. In every song, one cannot help to be preyed on by the murder this band has invented (expertly so).

While many other acts of this blackened-death nature seem to wear out three/four songs through, or the listener wears out, these songs presented herein are arranged intelligently enough so that there is little boredom to experience. It is a record to be played in its entirety and on repeat to a group of your closest friends. Or your most distant friends. It is bleak, dark, and, of course…diabolic, evil, and impious. I have not heard any other records prior to this one, so I will not claim that the band has blessed the genre with a sort of refreshment, but I won’t hesitate to say that at least on this record, you will not be left disappointed; left in the broadest axioms of darkness, for sure.

dosig edderkopp


I rarely write reviews, except when I deem it extremely important. In most cases, it's because a band that deserves attention isn't getting enough. That seems to be the life story of Azarath so far... at least in the States.

Everyone is familiar with drummer Inferno's insanely stylistic and brutal assault from his black drum throne. He almost single handedly helped usher in Behemoth's new technial death metal era when he join for Pandaemonic Incantations back at the turn of the new century. Since that time Behemoth has enjoyed immense popularity and fanfare as a result of their signing with Century Media and their extensive touring with major acts across the US and Canada.

All the while, however, drummer Inferno has been busy at work on another project. Something even more diabolical, more raw, more hateful. A band whose vociferous bile spews forth from their sound so readily as to make one believe that, in a former life, these guys may have been involved in the black metal scene.

With the demise of Decapitated (even before the bus accident- Organic Hallucinosis was closer to a Machine Head or Meshuggah release than it was to their previous work) and Yattering (whose former guitarist is now a member of Azarath) and Nergal's constant touring and whoring for the media, Azarath stand victorious at the top of the remaining true Brutal Death Metal acts in Poland.

Their previous releases, Demon Seed and Infernal Blasting, were both excercises in the fiercest brutality. Their new release, Diabolic Impious Evil is an step even further ahead and to the left, with the pure satanic rage taking control early in the album.

Tracks like Anti-Human, Anti-God remind listeners why Azarath is such a powerful act- fierce riffs, though catchy, grind your face into the pavement while Inferno's drumming has the power and precision of a guided missile, but even more fun. It's so fierce and fast, in fact, that at first listen one might mistake Azarath for a hypergrind band if you ignore the more complicated riffing and chord progressions.

For Satan My Blood, another of the stand out tracks on this album, clocks in at just under two minutes. These are some of the most intense two minutes in death metal, incredibly blast beats, face shredding riffs and an evil goat chant in the background that sounds like hell itself has been forced taint first through your speakers.

All in all, this is an absolutely soul crushing release, by far Azarath's most evil and impowering to date. Long live the new Kings of Polish Death.

He_Ra_Hu_Ra



..::TRACK-LIST::..

1. whip the whore 03:51
2. baptized in sperm of Antichrist 03:00
3. Devil's stigmata 02:29
4. anti-human anti-god 04:46
5. for Satan my blood 01:45
6. screamin' legions death metal 03:24
7. intoxicated by Goat vomit 02:28
8. angels' assassins 03:17
9. beast inside 02:44
10. Goathorned's revenge 05:01



..::OBSADA::..

Bruno - Vocals, Bass
Thrufel - Guitars
Inferno - Drums
Bart - Guitars



https://www.youtube.com/watch?v=zmgDc3_2Ukc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Azarath atakuje po raz trzeci!!!! I po raz trzeci roznosi wszystko w cztery dupy!!!!!!!!!!!!

Zespół konsekwentnie podąża ścieżką brutalnego,ohydnego,zdeprawowanego do granic satanic death metalu.

Elementy składowe układanki cały czas te same,jednak z płyty na płytę widoczne są postępy.

Muzyka nadal jest pierwotnie brutalna i szalenie intensywna,jednak tym razem znacznie bardziej techniczna. Album wydaje się dobrze przemyślany,riffy są ciekawsze,aranżacje bardziej skomplikowane. Słychać także,że w stosunku do dwóch poprzednich płyt cofnięto nieco perkusję mocniej eksponując gitary. Zmiany te nie powodują jednak w żadnym wypadku zmiękczenia muzyki,ta cały czas jest wulgarna, brutalna, bezlitosna i krańcowo wściekła. Niewiele jest na świecie zespołów mogących dorównać Azarath pod względem zajadłości i blużnierczości oraz ilości jadu zawartego w tworzonej muzyce.

Wszyscy,którzy moczyli się słuchając „Demon Seed” i „Infernal Blasting” przy „D.I.E.” będą szczytować raz za razem,natomiast fani miętkiego pitolenia i damskich wokali lepiej niech sie nie zbliżają do tej płyty,gdyż rozpierdoli ich ona jak gnój po polu w 3 sekundy po nacisnięciu przycisku „Play”.

Hatzamoth


The third assault of the most extreme Polish TRUE Death Metal force. Honest and brutal manifesto of sonic wildness and unbelievable power. Brutal and sinister guitar riffs sets the pace for the double bass blasting intensity chaos by Inferno from Behemoth fame himself! The essence of Satanic Death Metal. Listen or die!!!



Here is your impiety, for sure. Azarath’s “Diabolic Impious Evil” is so neatly woven together with its sharpness, its brutal clarity, which is to speak nothing of the basically perfect mixing of the record, that one feels almost drawn inescapably to innumerable hells, each bickering to conform your lousy body into its own particular and malicious subject. “Whip the Whore” starts us off, a splurge of unremitting blasting and bestiality, urging Mary to “eat my cum,” as behind the vocals a network of haunting atmospherics travails: there is little mercy here.

The guitars do their fiendish fireworks of snappy tremolos, articulating between frantic passages of hard-faced death metal a la Morbid Angel, Behemoth, etc., as the drums roil on. A few breakdowns here and there are graciously introduced, but not enough to offset the gunfire extremities of the overall packaged sound. In every song, one cannot help to be preyed on by the murder this band has invented (expertly so).

While many other acts of this blackened-death nature seem to wear out three/four songs through, or the listener wears out, these songs presented herein are arranged intelligently enough so that there is little boredom to experience. It is a record to be played in its entirety and on repeat to a group of your closest friends. Or your most distant friends. It is bleak, dark, and, of course…diabolic, evil, and impious. I have not heard any other records prior to this one, so I will not claim that the band has blessed the genre with a sort of refreshment, but I won’t hesitate to say that at least on this record, you will not be left disappointed; left in the broadest axioms of darkness, for sure.

dosig edderkopp


I rarely write reviews, except when I deem it extremely important. In most cases, it's because a band that deserves attention isn't getting enough. That seems to be the life story of Azarath so far... at least in the States.

Everyone is familiar with drummer Inferno's insanely stylistic and brutal assault from his black drum throne. He almost single handedly helped usher in Behemoth's new technial death metal era when he join for Pandaemonic Incantations back at the turn of the new century. Since that time Behemoth has enjoyed immense popularity and fanfare as a result of their signing with Century Media and their extensive touring with major acts across the US and Canada.

All the while, however, drummer Inferno has been busy at work on another project. Something even more diabolical, more raw, more hateful. A band whose vociferous bile spews forth from their sound so readily as to make one believe that, in a former life, these guys may have been involved in the black metal scene.

With the demise of Decapitated (even before the bus accident- Organic Hallucinosis was closer to a Machine Head or Meshuggah release than it was to their previous work) and Yattering (whose former guitarist is now a member of Azarath) and Nergal's constant touring and whoring for the media, Azarath stand victorious at the top of the remaining true Brutal Death Metal acts in Poland.

Their previous releases, Demon Seed and Infernal Blasting, were both excercises in the fiercest brutality. Their new release, Diabolic Impious Evil is an step even further ahead and to the left, with the pure satanic rage taking control early in the album.

Tracks like Anti-Human, Anti-God remind listeners why Azarath is such a powerful act- fierce riffs, though catchy, grind your face into the pavement while Inferno's drumming has the power and precision of a guided missile, but even more fun. It's so fierce and fast, in fact, that at first listen one might mistake Azarath for a hypergrind band if you ignore the more complicated riffing and chord progressions.

For Satan My Blood, another of the stand out tracks on this album, clocks in at just under two minutes. These are some of the most intense two minutes in death metal, incredibly blast beats, face shredding riffs and an evil goat chant in the background that sounds like hell itself has been forced taint first through your speakers.

All in all, this is an absolutely soul crushing release, by far Azarath's most evil and impowering to date. Long live the new Kings of Polish Death.

He_Ra_Hu_Ra



..::TRACK-LIST::..

1. whip the whore 03:51
2. baptized in sperm of Antichrist 03:00
3. Devil's stigmata 02:29
4. anti-human anti-god 04:46
5. for Satan my blood 01:45
6. screamin' legions death metal 03:24
7. intoxicated by Goat vomit 02:28
8. angels' assassins 03:17
9. beast inside 02:44
10. Goathorned's revenge 05:01



..::OBSADA::..

Bruno - Vocals, Bass
Thrufel - Guitars
Inferno - Drums
Bart - Guitars



https://www.youtube.com/watch?v=zmgDc3_2Ukc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Debiutancki mini-album hiszpańskiego zespołu złożonego z muzyków ONIROPHAGUS, FAMISHGOD & ELDERDAWN. Ciężki, mroczny i brutalny death metal, który przypadnie do gustu fanom fińskiego grania (ADRAMELECH, CARTILAGE, DEMIGOD, DEMILICH...) oraz twórczości takich zespołów jak ANASARCA, INTESTINE BAALISM, AVULSED, GRAVE...


Debut mini CD by this spanish band featuring members from ONIROPHAGUS, FAMISHGOD & ELDERDAWN, that plays a dark, heavy and brutal Death Metal taking influences from the finnish scene (ADRAMELECH, CARTILAGE, DEMIGOD, DEMILICH...) as well as other varied inspirations like ANASARCA, INTESTINE BAALISM, AVULSED, GRAVE...



..::TRACK-LIST::..

1. Dying Existence (intro) 01:01
2. Damp Earth 03:20
3. Asphyxiating Dark Memories 03:33
4. Moldy and Decomposed 04:30
5. Fleshless 04:38
6. Inner Necropolis 04:26



..::OBSADA::..

Funedëim - Bass, Vocals
Uretra - Drums
Evilead - Guitars
Obszen - Guitars



https://www.youtube.com/watch?v=t4BiN2cXffQ


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Debiutancki mini-album hiszpańskiego zespołu złożonego z muzyków ONIROPHAGUS, FAMISHGOD & ELDERDAWN. Ciężki, mroczny i brutalny death metal, który przypadnie do gustu fanom fińskiego grania (ADRAMELECH, CARTILAGE, DEMIGOD, DEMILICH...) oraz twórczości takich zespołów jak ANASARCA, INTESTINE BAALISM, AVULSED, GRAVE...


Debut mini CD by this spanish band featuring members from ONIROPHAGUS, FAMISHGOD & ELDERDAWN, that plays a dark, heavy and brutal Death Metal taking influences from the finnish scene (ADRAMELECH, CARTILAGE, DEMIGOD, DEMILICH...) as well as other varied inspirations like ANASARCA, INTESTINE BAALISM, AVULSED, GRAVE...



..::TRACK-LIST::..

1. Dying Existence (intro) 01:01
2. Damp Earth 03:20
3. Asphyxiating Dark Memories 03:33
4. Moldy and Decomposed 04:30
5. Fleshless 04:38
6. Inner Necropolis 04:26



..::OBSADA::..

Funedëim - Bass, Vocals
Uretra - Drums
Evilead - Guitars
Obszen - Guitars



https://www.youtube.com/watch?v=t4BiN2cXffQ


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Warszawski zespół FEROSITY powraca z piątą dużą płytą. Miażdżący kawał brutalnego death metalu w klimacie takich zespołów jak CANNIBAL CORPSE, DEICIDE, MALEVOLENT CREATION, MONSTROSITY.



..::TRACK-LIST::..

1. Last Breath 03:51
2. Demyelination 03:04
3. Inflict the Pain 04:30
4. Chimera 04:04
5. Abyss of Irrationality 04:33
6. United with the Archetype 03:39
7. Tribal Crime 03:47
8. Loudless Scream 04:32
9. De-Evolution 05:03
10. Slave of Mine 05:28



..::OBSADA::..

Milczy.slav - vocals, bass
Marek Wróbel - guitars
Piotr Pyrzanowski - guitars
Sebastian Kubajek - drums




https://www.youtube.com/watch?v=_3RUu7fyQnc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Warszawski zespół FEROSITY powraca z piątą dużą płytą. Miażdżący kawał brutalnego death metalu w klimacie takich zespołów jak CANNIBAL CORPSE, DEICIDE, MALEVOLENT CREATION, MONSTROSITY.



..::TRACK-LIST::..

1. Last Breath 03:51
2. Demyelination 03:04
3. Inflict the Pain 04:30
4. Chimera 04:04
5. Abyss of Irrationality 04:33
6. United with the Archetype 03:39
7. Tribal Crime 03:47
8. Loudless Scream 04:32
9. De-Evolution 05:03
10. Slave of Mine 05:28



..::OBSADA::..

Milczy.slav - vocals, bass
Marek Wróbel - guitars
Piotr Pyrzanowski - guitars
Sebastian Kubajek - drums




https://www.youtube.com/watch?v=_3RUu7fyQnc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Sacred Sin powstał w 1991 roku. Zaczynali od nagrywania demówek na kasetach, a od 1992 roku koncertowali w kilku małych lokalach. Wiosną 1993 roku, pod szyldem niezależnej wytwórni Musica Alternativa, nagrali swój debiutancki album 'Darkside', który spotkał się z entuzjastycznym przyjęciem w środowisku metalowym. To otworzyło drzwi szerszej publiczności, a w ramach promocji albumu 'Darkside' zespół wystąpił jako support przed Napalm Death i Manowar, a także został zaproszony na Headbangers Ball Video Road Show - pierwszy portugalski zespół, który wystąpił w MTV.

To niesamowite, dwupłytowe wznowienie zawiera oryginalną okładkę, teksty piosenek, mnóstwo klasycznych zdjęć zespołu i ulotek, nowe notatki założyciela José Costy oraz wszystkie oryginalne elementy układu graficznego, zaprojektowane na wzór oryginalnej płyty CD Musica Alternativa z 1993 roku, z dbałością o szczegóły, nawet logo i krój czcionki, dla nadania nuty nostalgii.



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - Darkside (1993):
1. Darkside 2:56
2. In The Veins Of Rotting Flesh 3:47
3. Ode To My Crucifying Lord 2:22
4. Deliverance 1:00
5. The Chapel Of Lost Souls 3:46
6. Requiem... For Mankind 4:26
7. Gravestone Without A Name 3:08
8. Suffocate In Torment 4:09
9. Life / A Process Revealed 4:08
10. Terminal Collapse 5:03
11. A Monastery In Darkness 1:42
12. The Shades Behind 3:55

CD 2:
Promo '91
1. Deliverance 1:06
2. The Chapel Of The Lost Souls 4:14
3. Eternal Duel 2:05
4. Gravestone Without Name 3:28
5. Twilight Insight 4:25
6. The Edge Of Existence 3:58
7. Infinite Voyager 1:38

The Shades Behind EP
8. A Monestary In Darkness 1:58
9. The Shades Behind 4:30
10. Terror Rise 2:59
11. Punishment 4:00

Live
12. In The Veins Of Rotting Flesh 3:54
13. Ode To My Crucifying Lord 2:03
14. Deliverance 1:19
15. The Chapel Of Lost Souls 3:56
16. Carnage Forsaken 5:03
17. Suffocate In Torment 4:51

Bonus
18. Carnage Forsaken 5:01



..::OBSADA::..

Bass, Vocals - José Costa
Drums - Eduardo 'Dico'
Guitar - Rui Dias, António Pica
Keyboards, Effects - Carlos A.C




https://www.youtube.com/watch?v=ZRYrvM2EZPE



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Sacred Sin powstał w 1991 roku. Zaczynali od nagrywania demówek na kasetach, a od 1992 roku koncertowali w kilku małych lokalach. Wiosną 1993 roku, pod szyldem niezależnej wytwórni Musica Alternativa, nagrali swój debiutancki album 'Darkside', który spotkał się z entuzjastycznym przyjęciem w środowisku metalowym. To otworzyło drzwi szerszej publiczności, a w ramach promocji albumu 'Darkside' zespół wystąpił jako support przed Napalm Death i Manowar, a także został zaproszony na Headbangers Ball Video Road Show - pierwszy portugalski zespół, który wystąpił w MTV.

To niesamowite, dwupłytowe wznowienie zawiera oryginalną okładkę, teksty piosenek, mnóstwo klasycznych zdjęć zespołu i ulotek, nowe notatki założyciela José Costy oraz wszystkie oryginalne elementy układu graficznego, zaprojektowane na wzór oryginalnej płyty CD Musica Alternativa z 1993 roku, z dbałością o szczegóły, nawet logo i krój czcionki, dla nadania nuty nostalgii.



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - Darkside (1993):
1. Darkside 2:56
2. In The Veins Of Rotting Flesh 3:47
3. Ode To My Crucifying Lord 2:22
4. Deliverance 1:00
5. The Chapel Of Lost Souls 3:46
6. Requiem... For Mankind 4:26
7. Gravestone Without A Name 3:08
8. Suffocate In Torment 4:09
9. Life / A Process Revealed 4:08
10. Terminal Collapse 5:03
11. A Monastery In Darkness 1:42
12. The Shades Behind 3:55

CD 2:
Promo '91
1. Deliverance 1:06
2. The Chapel Of The Lost Souls 4:14
3. Eternal Duel 2:05
4. Gravestone Without Name 3:28
5. Twilight Insight 4:25
6. The Edge Of Existence 3:58
7. Infinite Voyager 1:38

The Shades Behind EP
8. A Monestary In Darkness 1:58
9. The Shades Behind 4:30
10. Terror Rise 2:59
11. Punishment 4:00

Live
12. In The Veins Of Rotting Flesh 3:54
13. Ode To My Crucifying Lord 2:03
14. Deliverance 1:19
15. The Chapel Of Lost Souls 3:56
16. Carnage Forsaken 5:03
17. Suffocate In Torment 4:51

Bonus
18. Carnage Forsaken 5:01



..::OBSADA::..

Bass, Vocals - José Costa
Drums - Eduardo 'Dico'
Guitar - Rui Dias, António Pica
Keyboards, Effects - Carlos A.C




https://www.youtube.com/watch?v=ZRYrvM2EZPE



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

'Execration' to piekielnie brutalny, techniczny deathmetalowy album!!!
Dźwiękowy atak od pierwszych sekund. Agresywny i wściekły.
Produkcja jest znakomita, idealnie zbalansowana – każdy instrument przyczynia się do ogólnego brzmienia. Doskonale oddaje techniczne aspekty muzyki BLOODTRUTH i to właśnie one są jej dominującym elementem!

FA

Third full length of this technical brutal death metal band from Italy. 9 brand new songs explore themes related to the Holy Inquisition, the colonization and evangelization of the Americas, the massacres of the indigenous American populations and the persecution of historical figures who, with their science, gave their own lives in the pursuit of a higher knowledge. Includes members of HOUR OF PENANCE, VOMIT THE SOUL, INSTIGATE and more...

Initially forged in 2009 as a side project of Fleshgod Apocalypse, Italian Technical/Brutal Death Metallers BLOODTRUTH now are composed by the following line-up: the vocalist Luis Bejarano Cuentas Maggio, aka Luis Maggio (Sudden Death, ex Necrosy), the guitarists Stefano Rossi Ciucci (Instigate, Vomit the Soul) and Francesco Caponera (Deceptionist, Shadowthrone), the bassist Riccardo Rogari (Instigate) and the drummer Giacomo Torti (Hour of Penance, Scuorn, Ade), featuring the presence of Alessio Strano (Astral Paralysis) as live guitarist. Fusing the cryptic atmosphere of the early and roughest ’90s Death Metal with the characteristics of the most modern Technical Death Metal and evocative moments enriched by Gregorian chants, Bloodtruth heave forth a sonic fire ball of speed, brutality and unadulterated hatred. Over the years they shared the stage with great bands such as Nile, Suffocation, Dark Tranquillity, Fleshgod Apocalypse and many others and they released: a three track promo ("Promo 2012" - self-produced), the well acclamed first full lengths "Obedience" (2014 - Unique Leader Records) and "Martyrium" (2018 - Unique Leader Records) and the three track EP "The Walls of Oblivion" (2021 - Bloodblast Distribution).

For fans of HOUR OF PENANCE, FLESHGOD APOCALYPSE, SUFFOCATION, HIDEOUS DIVINITY.



..::TRACK-LIST::..

1. Plague their souls 04:09
2. Retribution and flames 05:53
3. Freedom crucified 03:56
4. A savage evangelization 03:43
5. God, trascendental killer 03:34
6. Obsidian and steel 04:40
7. Kill the offspring of Eve 03:30
8. The infinity 04:37
9. Execration 05:15



..::OBSADA::..

Stefano Rossi Ciucci - Guitars
Riccardo Rogari - Bass
Giacomo Torti - Drums
Luis Maggio - Vocals
Francesco Caponera - Guitars



https://www.youtube.com/watch?v=mUwZGdzqpaM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

'Execration' to piekielnie brutalny, techniczny deathmetalowy album!!!
Dźwiękowy atak od pierwszych sekund. Agresywny i wściekły.
Produkcja jest znakomita, idealnie zbalansowana – każdy instrument przyczynia się do ogólnego brzmienia. Doskonale oddaje techniczne aspekty muzyki BLOODTRUTH i to właśnie one są jej dominującym elementem!

FA

Third full length of this technical brutal death metal band from Italy. 9 brand new songs explore themes related to the Holy Inquisition, the colonization and evangelization of the Americas, the massacres of the indigenous American populations and the persecution of historical figures who, with their science, gave their own lives in the pursuit of a higher knowledge. Includes members of HOUR OF PENANCE, VOMIT THE SOUL, INSTIGATE and more...

Initially forged in 2009 as a side project of Fleshgod Apocalypse, Italian Technical/Brutal Death Metallers BLOODTRUTH now are composed by the following line-up: the vocalist Luis Bejarano Cuentas Maggio, aka Luis Maggio (Sudden Death, ex Necrosy), the guitarists Stefano Rossi Ciucci (Instigate, Vomit the Soul) and Francesco Caponera (Deceptionist, Shadowthrone), the bassist Riccardo Rogari (Instigate) and the drummer Giacomo Torti (Hour of Penance, Scuorn, Ade), featuring the presence of Alessio Strano (Astral Paralysis) as live guitarist. Fusing the cryptic atmosphere of the early and roughest ’90s Death Metal with the characteristics of the most modern Technical Death Metal and evocative moments enriched by Gregorian chants, Bloodtruth heave forth a sonic fire ball of speed, brutality and unadulterated hatred. Over the years they shared the stage with great bands such as Nile, Suffocation, Dark Tranquillity, Fleshgod Apocalypse and many others and they released: a three track promo ("Promo 2012" - self-produced), the well acclamed first full lengths "Obedience" (2014 - Unique Leader Records) and "Martyrium" (2018 - Unique Leader Records) and the three track EP "The Walls of Oblivion" (2021 - Bloodblast Distribution).

For fans of HOUR OF PENANCE, FLESHGOD APOCALYPSE, SUFFOCATION, HIDEOUS DIVINITY.



..::TRACK-LIST::..

1. Plague their souls 04:09
2. Retribution and flames 05:53
3. Freedom crucified 03:56
4. A savage evangelization 03:43
5. God, trascendental killer 03:34
6. Obsidian and steel 04:40
7. Kill the offspring of Eve 03:30
8. The infinity 04:37
9. Execration 05:15



..::OBSADA::..

Stefano Rossi Ciucci - Guitars
Riccardo Rogari - Bass
Giacomo Torti - Drums
Luis Maggio - Vocals
Francesco Caponera - Guitars



https://www.youtube.com/watch?v=mUwZGdzqpaM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

W 2004 roku Therion wydał w sumie trzy albumy: „Sirius B”, „Lemuria” oraz opisywany dziś, Riders of the Apocalypse. Wprawdzie ten ostatni ujrzał światło dzienne pod inna marką, ale w praktyce nie zmienia to niczego, bo i skład ten sam i, w gruncie rzeczy, muzyka. Riders of the Apocalypse muzycznie i brzmieniowo brzmi dokładnie jak wydawnictwa kanoniczne (to samo studio), nieco inaczej porozkładano za to akcenty i w miejsce aranżacji typowych dla Theriona tamtego okresu wmontowano growle i thrashowe tempa. Dla leni (tl;dr): Demonoid to death/thrashowy brat-bliźniak Theriona. Wystarczy jeden rzut oka na linie melodyczne i nawet Stevie Wonder nie miałby wątpliwości, że wymienione powyżej dzieła wyszły spod ręki tego samego kompozytora. Nie ma się co za dużo rozpisywać, bo wystarczy odpalić którykolwiek krążek z podwójnego „Sirius B” / „Lemuria”, nastawić na jeden z bardziej narowistych utworów pokroju „Typhon” by uchwycić ideę stojącą za projektem o nazwie Demonoid. Tu i ówdzie czytam jaki to Riders of the Apocalypse specjalny, wyjątkowy, a prawda jest taka, że to gówno prawda. Nic wyjątkowego ani specjalnego na nim nie znajdziecie, wrażenie „już to kiedyś słyszałem” okaże się czymś więcej niż wrażaniem i będzie Wam towarzyszyło od pierwszych do ostatnich sekund trwania albumu. Oczywiście krążek jest szybszy, bardziej agresywny i „mroczny” niż Therion, ale różnica jest raczej ilościowa niźli jakościowa. Bo na Riders of the Apocalypse i babeczka pośpiewa i kilka melodii zaleci auto plagiatem. Jak już pewnie wspomniałem, z muzycznego punku widzenia Demonoid Ameryki nie odkrył, ba, nawet nie był w pobliżu łodzi – by pozostać przy marynistycznej metaforze. Ale… ale z czysto degustacyjnego punktu widzenia krążek jest jak najbardziej zacny, przyswaja się go bez przysypiania i ogólnego zmęczenia. Czyli zupełnie jak Therion. Przeszło trzy kwadranse mijają szybko jak kariera Kubicy w Formule 1, niejednokrotnie album zaproponuje całkiem sensowne melodie, zaskoczy ciekawymi riffami bądź solówkami. Słucha się go naprawdę przyjemnie. I tak jak za walory kompozycyjne i aranżacyjne raczej wielkiego uznania nie zdobędzie, tak za całokształt i miodność uznanie fanów zdobyć może. Bo Demonoid to muzyka nie tylko dla pro-symfonicznych miłośników Theriona, ale i koneserów ostrzejszych (niewiele, ale zawsze) brzmień. Dobry z plusem się należy.

deaf


DEMONOID re-issue, THERION’s Christoffer Johnsson return to Death metal! Therion entered a new path late 90’s with Therion. Of course Therion was one of the forefathers of Swedish death metal. After a decade the more progressive and gothic elements took over and made Therion the band it is nowadays. The death metal blood in Johnson was still running however and found a way out in the formation of Demoniod. The main goal was playing pure old school Swedish Death metal. Johnson was joined by his Therion bandmember Kristian Niemann on guitars (Sorcerer, ex-Snowy Shaw (live)) and completed by Johan Niemann on bass (Evergrey, Hollingshead, ex-Mind's Eye, ex-Tears of Anger, ex-Therion, ex-Tiamat) and Richard Evensand on drums (Ebony Tears, ex-Chimaira, ex-Sorcerer, ex-Therion, ex-Soilwork)



This is quite a good little album, full of bad fucking ass old school death/thrash riffs and an overall stench of Sweden. If one goes in with no expectations (and believe me, after listening to a recent Therion song, I went in with the death metal bar set pretty low), you'll be entertained.

The album layout and concept is certainly worth noting, too. Great cover art, a nice picture to complement each song, and a very goofy drawing in the back of the bandmembers as...horsemen? Vikings? retards? Got me. Speaking of goofy, there are some typical bad translations throughout the lyrics sheet and in the "explanation section" at the beginning of the booklet. This storyline is pretty silly to begin with, but I tend to like concept albums anyway, even if the idea is kind of half-baked.

Forget all that though, how about the music? Each song has something to offer, and months after buying it I often find one track or another stuck in my head. One drawback to the music as a whole is that some tracks are simply too drawn out. Death/thrash songs in general should stick to around 3:30 in my opinion, or else they wear out their welcome. For a slow track, I'll let 'em get away with 4:30, but that's it. Of course rules are meant to be broken - my favorite track on here is 6:17. But tunes like "Wargod" and "Death" are just keep going and going, and while it kicks ass for the first few minutes the skip button finger gets itchy.

Length issues aside, there are many bruising tracks to be found on RIDERS. "Firestorms" burns, "Witchburners" accuses, "The Evocation" calls unto thee despite some spoken parts and clean female vocals (for once, actually adding atmosphere instead of sounding stupid), and "Arrival of the Horsemen," uh, arrives like a motherfucker despite its length. "Arrival" is without a doubt my favorite track and completely kills throughout, even the slow and spooky intro riff. Each horseman introduces himself, and the chorus of "War, plague, starvation, death!" is easy enough to remember.

My only real beef is with "Wargods," which would have been one hell of an opener if they'd just cut a minute off. Actually, the main riff isn't that inspiring either. Poor choice for an opener overall methinks. And that little jazzy part in the midst of "Hunger My Consort"...is it necessary? No, and I laughed the first time I heard it, but now I've accepted it just like the clean parts in "The Evocation." The rest of the apocalyptica on here is perfect for the lover of Swedeath and death/thrash in all of us.

demonomania



..::TRACK-LIST::..

1. Wargods 05:50
2. Firestorms 03:30
3. Witchburners 04:31
4. 14th Century Plague 03:23
5. Hunger My Consort 05:01
6. The Evocation 05:13
7. Arrival of the Horsemen 06:17
8. End of Our Times 04:01
9. Death 09:18



..::OBSADA::..

Kristian Niemann - guitar
Johan Niemann - bass guitar
Christofer Johnsson - vocals
Richard Evensand - drums




https://www.youtube.com/watch?v=oQNggaw2WOA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

W 2004 roku Therion wydał w sumie trzy albumy: „Sirius B”, „Lemuria” oraz opisywany dziś, Riders of the Apocalypse. Wprawdzie ten ostatni ujrzał światło dzienne pod inna marką, ale w praktyce nie zmienia to niczego, bo i skład ten sam i, w gruncie rzeczy, muzyka. Riders of the Apocalypse muzycznie i brzmieniowo brzmi dokładnie jak wydawnictwa kanoniczne (to samo studio), nieco inaczej porozkładano za to akcenty i w miejsce aranżacji typowych dla Theriona tamtego okresu wmontowano growle i thrashowe tempa. Dla leni (tl;dr): Demonoid to death/thrashowy brat-bliźniak Theriona. Wystarczy jeden rzut oka na linie melodyczne i nawet Stevie Wonder nie miałby wątpliwości, że wymienione powyżej dzieła wyszły spod ręki tego samego kompozytora. Nie ma się co za dużo rozpisywać, bo wystarczy odpalić którykolwiek krążek z podwójnego „Sirius B” / „Lemuria”, nastawić na jeden z bardziej narowistych utworów pokroju „Typhon” by uchwycić ideę stojącą za projektem o nazwie Demonoid. Tu i ówdzie czytam jaki to Riders of the Apocalypse specjalny, wyjątkowy, a prawda jest taka, że to gówno prawda. Nic wyjątkowego ani specjalnego na nim nie znajdziecie, wrażenie „już to kiedyś słyszałem” okaże się czymś więcej niż wrażaniem i będzie Wam towarzyszyło od pierwszych do ostatnich sekund trwania albumu. Oczywiście krążek jest szybszy, bardziej agresywny i „mroczny” niż Therion, ale różnica jest raczej ilościowa niźli jakościowa. Bo na Riders of the Apocalypse i babeczka pośpiewa i kilka melodii zaleci auto plagiatem. Jak już pewnie wspomniałem, z muzycznego punku widzenia Demonoid Ameryki nie odkrył, ba, nawet nie był w pobliżu łodzi – by pozostać przy marynistycznej metaforze. Ale… ale z czysto degustacyjnego punktu widzenia krążek jest jak najbardziej zacny, przyswaja się go bez przysypiania i ogólnego zmęczenia. Czyli zupełnie jak Therion. Przeszło trzy kwadranse mijają szybko jak kariera Kubicy w Formule 1, niejednokrotnie album zaproponuje całkiem sensowne melodie, zaskoczy ciekawymi riffami bądź solówkami. Słucha się go naprawdę przyjemnie. I tak jak za walory kompozycyjne i aranżacyjne raczej wielkiego uznania nie zdobędzie, tak za całokształt i miodność uznanie fanów zdobyć może. Bo Demonoid to muzyka nie tylko dla pro-symfonicznych miłośników Theriona, ale i koneserów ostrzejszych (niewiele, ale zawsze) brzmień. Dobry z plusem się należy.

deaf


DEMONOID re-issue, THERION’s Christoffer Johnsson return to Death metal! Therion entered a new path late 90’s with Therion. Of course Therion was one of the forefathers of Swedish death metal. After a decade the more progressive and gothic elements took over and made Therion the band it is nowadays. The death metal blood in Johnson was still running however and found a way out in the formation of Demoniod. The main goal was playing pure old school Swedish Death metal. Johnson was joined by his Therion bandmember Kristian Niemann on guitars (Sorcerer, ex-Snowy Shaw (live)) and completed by Johan Niemann on bass (Evergrey, Hollingshead, ex-Mind's Eye, ex-Tears of Anger, ex-Therion, ex-Tiamat) and Richard Evensand on drums (Ebony Tears, ex-Chimaira, ex-Sorcerer, ex-Therion, ex-Soilwork)



This is quite a good little album, full of bad fucking ass old school death/thrash riffs and an overall stench of Sweden. If one goes in with no expectations (and believe me, after listening to a recent Therion song, I went in with the death metal bar set pretty low), you'll be entertained.

The album layout and concept is certainly worth noting, too. Great cover art, a nice picture to complement each song, and a very goofy drawing in the back of the bandmembers as...horsemen? Vikings? retards? Got me. Speaking of goofy, there are some typical bad translations throughout the lyrics sheet and in the "explanation section" at the beginning of the booklet. This storyline is pretty silly to begin with, but I tend to like concept albums anyway, even if the idea is kind of half-baked.

Forget all that though, how about the music? Each song has something to offer, and months after buying it I often find one track or another stuck in my head. One drawback to the music as a whole is that some tracks are simply too drawn out. Death/thrash songs in general should stick to around 3:30 in my opinion, or else they wear out their welcome. For a slow track, I'll let 'em get away with 4:30, but that's it. Of course rules are meant to be broken - my favorite track on here is 6:17. But tunes like "Wargod" and "Death" are just keep going and going, and while it kicks ass for the first few minutes the skip button finger gets itchy.

Length issues aside, there are many bruising tracks to be found on RIDERS. "Firestorms" burns, "Witchburners" accuses, "The Evocation" calls unto thee despite some spoken parts and clean female vocals (for once, actually adding atmosphere instead of sounding stupid), and "Arrival of the Horsemen," uh, arrives like a motherfucker despite its length. "Arrival" is without a doubt my favorite track and completely kills throughout, even the slow and spooky intro riff. Each horseman introduces himself, and the chorus of "War, plague, starvation, death!" is easy enough to remember.

My only real beef is with "Wargods," which would have been one hell of an opener if they'd just cut a minute off. Actually, the main riff isn't that inspiring either. Poor choice for an opener overall methinks. And that little jazzy part in the midst of "Hunger My Consort"...is it necessary? No, and I laughed the first time I heard it, but now I've accepted it just like the clean parts in "The Evocation." The rest of the apocalyptica on here is perfect for the lover of Swedeath and death/thrash in all of us.

demonomania



..::TRACK-LIST::..

1. Wargods 05:50
2. Firestorms 03:30
3. Witchburners 04:31
4. 14th Century Plague 03:23
5. Hunger My Consort 05:01
6. The Evocation 05:13
7. Arrival of the Horsemen 06:17
8. End of Our Times 04:01
9. Death 09:18



..::OBSADA::..

Kristian Niemann - guitar
Johan Niemann - bass guitar
Christofer Johnsson - vocals
Richard Evensand - drums




https://www.youtube.com/watch?v=oQNggaw2WOA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Tithe is a Portland, Oregon-based act that draws influence from many dimensions of dark, extreme music and themes to manifest their distinctive hypnotic, grinding death metal. Comprised of Matt Eiseman (Vocals/Guitar), Alex Huddleston (Vocals/Bass), and Kevin Swartz (Drums), the trio converges to create an arrangement even larger than the sum of its parts.

"Communion in Anguish" expands upon 2023’s "Inverse Rapture" by amping up the aggression and doubling down on the unrelenting atmosphere of the previous record. The new addition of Alex Huddleston’s lower register growls combines with Eiseman’s distressed wails and Swartz’ driving rhythms to push the band into new sonic territory.



..::TRACK-LIST::..

1. Nostrum 02:47
2. At The Altar Of Starving Children 06:20
3. Ostiary 05:29
4. The Fruits Of Spiritual Apartheid 04:19
5. Infected Blood 03:45
6. Shallow Grave Of Karmic Retribution 07:55
7. Burn The Throne Of God 04:24



..::OBSADA::..

Kevin Swartz - Drums
Matt Eiseman - Guitars, Vocals
Alex Huddleston - Bass, Vocals



https://www.youtube.com/watch?v=Ir_Ky7HfS9w



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Tithe is a Portland, Oregon-based act that draws influence from many dimensions of dark, extreme music and themes to manifest their distinctive hypnotic, grinding death metal. Comprised of Matt Eiseman (Vocals/Guitar), Alex Huddleston (Vocals/Bass), and Kevin Swartz (Drums), the trio converges to create an arrangement even larger than the sum of its parts.

"Communion in Anguish" expands upon 2023’s "Inverse Rapture" by amping up the aggression and doubling down on the unrelenting atmosphere of the previous record. The new addition of Alex Huddleston’s lower register growls combines with Eiseman’s distressed wails and Swartz’ driving rhythms to push the band into new sonic territory.



..::TRACK-LIST::..

1. Nostrum 02:47
2. At The Altar Of Starving Children 06:20
3. Ostiary 05:29
4. The Fruits Of Spiritual Apartheid 04:19
5. Infected Blood 03:45
6. Shallow Grave Of Karmic Retribution 07:55
7. Burn The Throne Of God 04:24



..::OBSADA::..

Kevin Swartz - Drums
Matt Eiseman - Guitars, Vocals
Alex Huddleston - Bass, Vocals



https://www.youtube.com/watch?v=Ir_Ky7HfS9w



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Najnowszy materiał, "Empyrean Atrophy", to połączenie amerykańskiego i szwedzkiego death metalu. Słychać na niej wpływy Dismember, Grave czy At The Gates, połączone z bardziej progresywnymi przedstawicielami gatunku, pokroju Opeth, Edge Of Sanity czy Dissection.

Jak komentuje zespół: "Nasze brzmienie jest wyrazem pasji, która zaprowadziła nas do naszych najbardziej organicznych inspiracji, pozwoliła je połączyć, wcielić pozornie rozbieżne elementy, a w efekcie wykuć coś co się wyróżnia. Każdy z nas bierze udział w pisaniu muzyki i pomimo dzielących nas różnic, wspaniale jest słyszeć jak spójny i płynny jest nowy materiał. Od razu słychać, jak bardzo jest odmienny od naszych innych zespołów, a jednocześnie pozostaje w zgodzie z naszymi indywidualnymi stylami. Bass Derek'a progresywnie splata się z moimi partami gitarowymi, a niezwykle kreatywny styl Jesse'a splata wszystko w całość. Wisienką na torcie są wokale Andy'ego, które... no cóż, musicie sami posłuchać".

Okładkę wydawnictwa przygotował Gary Ronaldson z Bite Radius Designs (Primordial, Kreator, Napalm Death), a za jego produkcję odpowiada legendarny szwedzki producent Dan Swanö (Katatonia, Merciless, Edge Of Sanity).


CAST THE STONE is Mark Kloeppel (Misery Index, Scour with Phil Anselmo), Derek Engemann (ex-Cattle Decapitation, Scour), Jesse Schobel (Legend, ex-Scour) and vocalist Andrew Huskey. First formations of the band began in 2002, long before its protagonists departed for their better known metal-scene mainstays. While such ties leave a clear mark, CAST THE STONE emerge not as some metal supergroup, but as a project of the original and purest intent of its membership.

Each of CAST THE STONE members is involved in writing music, and each has varying tastes. But they all seem to have one acquired taste in common: an appetite for American and Swedish death metal. On "Empyrean Atrophy", one can distinctly hear sounds similar to Dismember, Grave, At The Gates, and other proponents of the genre. There are also artisan elements one could liken to more dark and progressive Swedish acts such as Opeth, Edge Of Sanity and Dissection. Perhaps this reason alone, Dan Swanö was a clear choice for production (having produced or had been a member of some of the aforementioned bands).

Hybridizing the dark ferocity of Swedish death metal through a lens of American brutality, CAST THE STONE hits a creative stride with "Empyrean Atrophy". Guitarist Mark Kloeppel commented, "The band's sound is a testament to an enduring spirit that’s driven us to return to our most organic influences, merge them together, incorporate disparate elements, and forge our own sound. Each person has a distinct sound unto themselves, so it's really cool how smooth and cohesive this stuff comes across. You can immediately hear how different this is from the other things we've been involved in, yet it's still very true to our individual styles. Our bassist Derek progressively weaves my guitars and Jesse's uber-creative drumming style together in a way that only he can. This is all crowned off by Andy Huskey's crazy death metal vocals which are... well, just listen".

"Empyrean Atrophy" was produced by Dan Swanö (Katatonia, Merciless, Edge Of Sanity) and features cover artwork by Gary Ronaldson of Bite Radius Designs (Primordial, Kreator, Napalm Death). It includes five new, original compositions and a cover of Infestdead's "Jesusatan".



..::TRACK-LIST::..

1. As The Dead Lie 03:55
2. The Burning Horizon 07:26
3. Standing in the Shadows 03:06
4. A Plague of Light 04:23
5. Empyrean Atrophy 04:29
6. Jesusatan 03:11



..::OBSADA::..

Derek Engemann - Bass, Vocals (backing)
Andrew Huskey - Vocals (lead)
Jesse Schobel - Drums
Mark Kloeppel - Guitars, Vocals (backing)




https://www.youtube.com/watch?v=H0mZPfCkZ2g



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Najnowszy materiał, "Empyrean Atrophy", to połączenie amerykańskiego i szwedzkiego death metalu. Słychać na niej wpływy Dismember, Grave czy At The Gates, połączone z bardziej progresywnymi przedstawicielami gatunku, pokroju Opeth, Edge Of Sanity czy Dissection.

Jak komentuje zespół: "Nasze brzmienie jest wyrazem pasji, która zaprowadziła nas do naszych najbardziej organicznych inspiracji, pozwoliła je połączyć, wcielić pozornie rozbieżne elementy, a w efekcie wykuć coś co się wyróżnia. Każdy z nas bierze udział w pisaniu muzyki i pomimo dzielących nas różnic, wspaniale jest słyszeć jak spójny i płynny jest nowy materiał. Od razu słychać, jak bardzo jest odmienny od naszych innych zespołów, a jednocześnie pozostaje w zgodzie z naszymi indywidualnymi stylami. Bass Derek'a progresywnie splata się z moimi partami gitarowymi, a niezwykle kreatywny styl Jesse'a splata wszystko w całość. Wisienką na torcie są wokale Andy'ego, które... no cóż, musicie sami posłuchać".

Okładkę wydawnictwa przygotował Gary Ronaldson z Bite Radius Designs (Primordial, Kreator, Napalm Death), a za jego produkcję odpowiada legendarny szwedzki producent Dan Swanö (Katatonia, Merciless, Edge Of Sanity).


CAST THE STONE is Mark Kloeppel (Misery Index, Scour with Phil Anselmo), Derek Engemann (ex-Cattle Decapitation, Scour), Jesse Schobel (Legend, ex-Scour) and vocalist Andrew Huskey. First formations of the band began in 2002, long before its protagonists departed for their better known metal-scene mainstays. While such ties leave a clear mark, CAST THE STONE emerge not as some metal supergroup, but as a project of the original and purest intent of its membership.

Each of CAST THE STONE members is involved in writing music, and each has varying tastes. But they all seem to have one acquired taste in common: an appetite for American and Swedish death metal. On "Empyrean Atrophy", one can distinctly hear sounds similar to Dismember, Grave, At The Gates, and other proponents of the genre. There are also artisan elements one could liken to more dark and progressive Swedish acts such as Opeth, Edge Of Sanity and Dissection. Perhaps this reason alone, Dan Swanö was a clear choice for production (having produced or had been a member of some of the aforementioned bands).

Hybridizing the dark ferocity of Swedish death metal through a lens of American brutality, CAST THE STONE hits a creative stride with "Empyrean Atrophy". Guitarist Mark Kloeppel commented, "The band's sound is a testament to an enduring spirit that’s driven us to return to our most organic influences, merge them together, incorporate disparate elements, and forge our own sound. Each person has a distinct sound unto themselves, so it's really cool how smooth and cohesive this stuff comes across. You can immediately hear how different this is from the other things we've been involved in, yet it's still very true to our individual styles. Our bassist Derek progressively weaves my guitars and Jesse's uber-creative drumming style together in a way that only he can. This is all crowned off by Andy Huskey's crazy death metal vocals which are... well, just listen".

"Empyrean Atrophy" was produced by Dan Swanö (Katatonia, Merciless, Edge Of Sanity) and features cover artwork by Gary Ronaldson of Bite Radius Designs (Primordial, Kreator, Napalm Death). It includes five new, original compositions and a cover of Infestdead's "Jesusatan".



..::TRACK-LIST::..

1. As The Dead Lie 03:55
2. The Burning Horizon 07:26
3. Standing in the Shadows 03:06
4. A Plague of Light 04:23
5. Empyrean Atrophy 04:29
6. Jesusatan 03:11



..::OBSADA::..

Derek Engemann - Bass, Vocals (backing)
Andrew Huskey - Vocals (lead)
Jesse Schobel - Drums
Mark Kloeppel - Guitars, Vocals (backing)




https://www.youtube.com/watch?v=H0mZPfCkZ2g



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

W cztery lata po debiutanckim „Skulls Beneath the Cross” gdański Pandemic Outbreak powraca, w nieco przewietrzonym składzie, z nową płytą. Nie będę ukrywał, że czekałem na ten materiał, bowiem wspomniane „czaszki” miały w sobie spory potencjał. I kurewsko się cieszę, że ów potencjał został w przypadku tego zespołu rozwinął się we właściwy, w sumie to nawet bardziej niż bym tego oczekiwał, sposób. „Torment Beyond Comprehension” jest bowiem kontynuacją tego, co było wcześniej, jednak zdecydowanie bardziej dojrzałą i rozwiniętą. Nadal jest to thrash metal ze sporą domieszką death metalu. Thrashowe są tutaj przede wszystkim riffy. Niczym za starych, dobrych czasów, tnące do kości, niesamowicie agresywne i na wskroś „metalowe”, jakkolwiek banalnie by to nie zabrzmiało. W przypadku Pandemic Outbreak, co podkreślić należy, nie ma znaczenia, w jakim tempie owe cięcia następują. Bo chłopaki potrafią zajebać na pełnej kurwie, w stylu Demolition Hammer, jak i zaorać wyraźnym zwolnieniem. Jednak każdy ich riff to prawdziwy riff, a nie jakiś uzupełniacz. Każdy kawałek na tym krążku to solidny kop w dupsko, moshopędny rozpierdalacz, kandydat na koncertowy hit. Kurwa, wsłuchując się w te harmonie, jak choćby rozpoczynającą „Confess Your Sins” albo w „Left for Vultures”, mam autentyczne ciary, bo to jest przecież muzyka żywcem z lat dziewięćdziesiątych, lat mojej młodości, kiedy waliłem konia do kapel będących dziś klasykami gatunku. No i te solówki, no ja pierdolę, miód na moje uszy! Co ciekawe, „Torment Beyond Comprehension” z każdym kolejnym kawałkiem rozkręca się coraz bardziej, bo gdybym na siłę musiał wskazywać palcem najlepsze kawałki z tej, bardzo równej moim zdaniem, płyty, to jakoś tak chyba zacząłbym od końca. Słuchanie dwójki Gdańszczan jest zatem czymś na zasadzie nadmuchiwania balona, z chwilowym jedynie spuszczanie nadmiaru powietrza, by nie eksplodował zbyt wcześnie. Brzmi to fantastycznie (choć tu właśnie nieco góruje sound deathmetalowy, co z barwą wokalną jest wspomnianą wcześniej domieszką rzeczonego nurtu), okładka też jest dojebana, no nie wiem, czego chcieć więcej. Nie wiem, czy istnieje jakaś wewnętrzna rywalizacja między Pandemic Outbreak a Frightful, bo to, jakby nie patrzeć, nieco inne granie, ale gdybym mimo to miał wybierać, kto w metal umi bardziej, to chyba postawiłbym (minimalnie) na tych pierwszych. Rozjebał mnie ten album, jestem kupiony po całości.

jesusatan


Nie jestem może wybitnym znawcą death metalu, ale słyszałem go w życiu wystarczająco dużo, żeby wiedzieć, że po pierwsze – nie ma słabych płyt z czołgiem na okładce, a po drugie – zespoły, które wychodzą w Godz Ov War, nie dają gówna. Na okładce nowego Pandemic Outbreak co prawda czołgu nie ma, ale logówka GOV już jest, więc można brać w ciemno.

Muszę przyznać, że od pierwszego numeru „Torment Beyond Comprehension” zaskakuje. Znając poprzednie wydawnictwa „Skulls Beneath the Cross” i „Awaken of Mutilate”, a także mając już wcześniej przyjemność widzieć Pandemic Outbreak na żywo, spodziewałem się od razu solidnego kopa w jaja, tymczasem kop owszem, był, jednak nieprzesadnie solidny. Może wynika to z faktu, że mamy tu do czynienia z wyczyszczonym i – że tak powiem – profesjonalnym brzmieniem. Może też z tego, że pierwsze dwa numery są mniej gęste i bardziej melodyjne niż to, do czego Pandemic Outbreak nas przyzwyczaili. Trudno jednak oprzeć się wrażeniu, że płomień trochę przygasł. Na szczęście potem następuje znany już z koncertówki „Tales of the Slaughter” i wszystko wraca na właściwe tory – znów czuć siarką i grobem, a sąsiedzi zaczynają dobijać się do drzwi wejściowych, krzycząc „Ścisz to, kurwa!”.

Moim ulubionym numerem na płycie jest „Consumed by Flames” – nieoczywisty rytmicznie i zbudowany na fajnym riffie. Widać w nim wyraźnie, z jak kreatywnymi muzykami mamy do czynienia. Oczywiście grając death metal trudno wymyślić proch na nowo, bo zawsze gdzieś tam będzie pobrzmiewał jakiś Death, Nile czy inny Morbid Angel. Muzyka Pandemic Outbreak jest jednak świeża i intrygująca, co przyznać muszą nie tylko maniacy gatunku.

Muszę przyznać, że “Torment Beyond Comprehension” zabił mi ćwieka w jednym aspekcie: przemieliłem ten album na wszystkie sposoby i nadal nie wiem, czy zespół zrobił progres czy regres. O tym, że Pandemic Outbreak grać umieją, wiadomo od dawna i poziom zdecydowanie został utrzymany. Nowa płyta nie jest jednak tak dzika i złowroga jak „Skulls Beneath the Cross” czy koncertówka, jest natomiast bardziej czytelna. Napisałbym, że dojrzała, ale to akurat cecha, której poprzednim wydawnictwom również nie brakuje. Osobiście więcej radochy miałem jednak z wcześniejszych płyt, ale to kwestia gustu. Jedno, co mogę powiedzieć na pewno, to że „Torment Beyond Comprehension” jest od nich wyraźnie inna.

Moja opinia na temat Pandemic Outbreak pozostaje niezmienna – to świetna kapela, którą warto śledzić i która zasługuje na wszelkie wsparcie, jakie możecie jej udzielić. Kupujcie ich płyty, przychodźcie na koncerty i pokazujcie znajomym spoza Trójmiasta, jako i ja pokazuję.

Michał Bleja



..::TRACK-LIST::..

1. Beyond My Comprehension 03:30
2. Primitive Instincts 03:54
3. Tales of the Slaughter 04:29
4. Confess Your Sins 04:11
5. Consumed by Flames 04:19
6. Skinned While Breathing 04:58
7. Left for Vultures 03:34
8. Impaled 04:00
9. Ripped into Pieces 05:35



..::OBSADA::..

Mateusz Mencel - Guitars and Vocals
Mateusz Gorczyński - Guitars
Michał Kotwicki - Bass
Dawid Guziałowski - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=7hH7fv_o-j0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

W cztery lata po debiutanckim „Skulls Beneath the Cross” gdański Pandemic Outbreak powraca, w nieco przewietrzonym składzie, z nową płytą. Nie będę ukrywał, że czekałem na ten materiał, bowiem wspomniane „czaszki” miały w sobie spory potencjał. I kurewsko się cieszę, że ów potencjał został w przypadku tego zespołu rozwinął się we właściwy, w sumie to nawet bardziej niż bym tego oczekiwał, sposób. „Torment Beyond Comprehension” jest bowiem kontynuacją tego, co było wcześniej, jednak zdecydowanie bardziej dojrzałą i rozwiniętą. Nadal jest to thrash metal ze sporą domieszką death metalu. Thrashowe są tutaj przede wszystkim riffy. Niczym za starych, dobrych czasów, tnące do kości, niesamowicie agresywne i na wskroś „metalowe”, jakkolwiek banalnie by to nie zabrzmiało. W przypadku Pandemic Outbreak, co podkreślić należy, nie ma znaczenia, w jakim tempie owe cięcia następują. Bo chłopaki potrafią zajebać na pełnej kurwie, w stylu Demolition Hammer, jak i zaorać wyraźnym zwolnieniem. Jednak każdy ich riff to prawdziwy riff, a nie jakiś uzupełniacz. Każdy kawałek na tym krążku to solidny kop w dupsko, moshopędny rozpierdalacz, kandydat na koncertowy hit. Kurwa, wsłuchując się w te harmonie, jak choćby rozpoczynającą „Confess Your Sins” albo w „Left for Vultures”, mam autentyczne ciary, bo to jest przecież muzyka żywcem z lat dziewięćdziesiątych, lat mojej młodości, kiedy waliłem konia do kapel będących dziś klasykami gatunku. No i te solówki, no ja pierdolę, miód na moje uszy! Co ciekawe, „Torment Beyond Comprehension” z każdym kolejnym kawałkiem rozkręca się coraz bardziej, bo gdybym na siłę musiał wskazywać palcem najlepsze kawałki z tej, bardzo równej moim zdaniem, płyty, to jakoś tak chyba zacząłbym od końca. Słuchanie dwójki Gdańszczan jest zatem czymś na zasadzie nadmuchiwania balona, z chwilowym jedynie spuszczanie nadmiaru powietrza, by nie eksplodował zbyt wcześnie. Brzmi to fantastycznie (choć tu właśnie nieco góruje sound deathmetalowy, co z barwą wokalną jest wspomnianą wcześniej domieszką rzeczonego nurtu), okładka też jest dojebana, no nie wiem, czego chcieć więcej. Nie wiem, czy istnieje jakaś wewnętrzna rywalizacja między Pandemic Outbreak a Frightful, bo to, jakby nie patrzeć, nieco inne granie, ale gdybym mimo to miał wybierać, kto w metal umi bardziej, to chyba postawiłbym (minimalnie) na tych pierwszych. Rozjebał mnie ten album, jestem kupiony po całości.

jesusatan


Nie jestem może wybitnym znawcą death metalu, ale słyszałem go w życiu wystarczająco dużo, żeby wiedzieć, że po pierwsze – nie ma słabych płyt z czołgiem na okładce, a po drugie – zespoły, które wychodzą w Godz Ov War, nie dają gówna. Na okładce nowego Pandemic Outbreak co prawda czołgu nie ma, ale logówka GOV już jest, więc można brać w ciemno.

Muszę przyznać, że od pierwszego numeru „Torment Beyond Comprehension” zaskakuje. Znając poprzednie wydawnictwa „Skulls Beneath the Cross” i „Awaken of Mutilate”, a także mając już wcześniej przyjemność widzieć Pandemic Outbreak na żywo, spodziewałem się od razu solidnego kopa w jaja, tymczasem kop owszem, był, jednak nieprzesadnie solidny. Może wynika to z faktu, że mamy tu do czynienia z wyczyszczonym i – że tak powiem – profesjonalnym brzmieniem. Może też z tego, że pierwsze dwa numery są mniej gęste i bardziej melodyjne niż to, do czego Pandemic Outbreak nas przyzwyczaili. Trudno jednak oprzeć się wrażeniu, że płomień trochę przygasł. Na szczęście potem następuje znany już z koncertówki „Tales of the Slaughter” i wszystko wraca na właściwe tory – znów czuć siarką i grobem, a sąsiedzi zaczynają dobijać się do drzwi wejściowych, krzycząc „Ścisz to, kurwa!”.

Moim ulubionym numerem na płycie jest „Consumed by Flames” – nieoczywisty rytmicznie i zbudowany na fajnym riffie. Widać w nim wyraźnie, z jak kreatywnymi muzykami mamy do czynienia. Oczywiście grając death metal trudno wymyślić proch na nowo, bo zawsze gdzieś tam będzie pobrzmiewał jakiś Death, Nile czy inny Morbid Angel. Muzyka Pandemic Outbreak jest jednak świeża i intrygująca, co przyznać muszą nie tylko maniacy gatunku.

Muszę przyznać, że “Torment Beyond Comprehension” zabił mi ćwieka w jednym aspekcie: przemieliłem ten album na wszystkie sposoby i nadal nie wiem, czy zespół zrobił progres czy regres. O tym, że Pandemic Outbreak grać umieją, wiadomo od dawna i poziom zdecydowanie został utrzymany. Nowa płyta nie jest jednak tak dzika i złowroga jak „Skulls Beneath the Cross” czy koncertówka, jest natomiast bardziej czytelna. Napisałbym, że dojrzała, ale to akurat cecha, której poprzednim wydawnictwom również nie brakuje. Osobiście więcej radochy miałem jednak z wcześniejszych płyt, ale to kwestia gustu. Jedno, co mogę powiedzieć na pewno, to że „Torment Beyond Comprehension” jest od nich wyraźnie inna.

Moja opinia na temat Pandemic Outbreak pozostaje niezmienna – to świetna kapela, którą warto śledzić i która zasługuje na wszelkie wsparcie, jakie możecie jej udzielić. Kupujcie ich płyty, przychodźcie na koncerty i pokazujcie znajomym spoza Trójmiasta, jako i ja pokazuję.

Michał Bleja



..::TRACK-LIST::..

1. Beyond My Comprehension 03:30
2. Primitive Instincts 03:54
3. Tales of the Slaughter 04:29
4. Confess Your Sins 04:11
5. Consumed by Flames 04:19
6. Skinned While Breathing 04:58
7. Left for Vultures 03:34
8. Impaled 04:00
9. Ripped into Pieces 05:35



..::OBSADA::..

Mateusz Mencel - Guitars and Vocals
Mateusz Gorczyński - Guitars
Michał Kotwicki - Bass
Dawid Guziałowski - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=7hH7fv_o-j0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Debiut Horror of Horror to osobliwa perełka z czasów świetności death metalu lat 90.
Nic szczególnie onieśmielającego. Mroczny, wciągający, szczery do bólu!


Killer and classic US death metal featuring Aantar from Diabolic! Much soungh-after debut album from 1994



..::TRACK-LIST::..

1. Torn 02:54
2. Over Fiend 03:02
3. Under The Falling 05:30
4. Bleed With Us 02:58
5. Sounds Of Eerie 04:38
6. Cursed 02:55
7. Dark Horizons 04:11
8. Old Burnt Church Road 04:29
9. Fever Burning 04:07

Bonus track is not included on the CD despite it is mentioned on the back cover.



..::OBSADA::..

H.M. Lopez - Guitars
Buddy Buell - Vocals, Bass
Chewka - Guitars
Aantar Cobra - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=msAckbjQ_Eo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Debiut Horror of Horror to osobliwa perełka z czasów świetności death metalu lat 90.
Nic szczególnie onieśmielającego. Mroczny, wciągający, szczery do bólu!


Killer and classic US death metal featuring Aantar from Diabolic! Much soungh-after debut album from 1994



..::TRACK-LIST::..

1. Torn 02:54
2. Over Fiend 03:02
3. Under The Falling 05:30
4. Bleed With Us 02:58
5. Sounds Of Eerie 04:38
6. Cursed 02:55
7. Dark Horizons 04:11
8. Old Burnt Church Road 04:29
9. Fever Burning 04:07

Bonus track is not included on the CD despite it is mentioned on the back cover.



..::OBSADA::..

H.M. Lopez - Guitars
Buddy Buell - Vocals, Bass
Chewka - Guitars
Aantar Cobra - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=msAckbjQ_Eo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Niespełna 30 min materiału to idealna według mnie długość tak intensywnego grania. Bardzo odpowiada mi atmosfera tego krążka, jest 'kosmicznie' spójny. Rewelacyjne solówki!
Płyta wymagająca (nawet wielokrotne przesłuchania nie dają pewności całkowitego zrozumienia)-to mnie bardzo ciągnie w stronę tych dźwięków!
Jak to często bywa - nagroda jest proporcjonalna do włożonej pracy. Abditum jest godnym następcą 'Threads of Unknowing'

FA

Śledzę poczynania VoidCeremony od samego początku, gdy zwrócili moją uwagę nie tylko wspaniałym warsztatem instrumentalnym, ale i pewną dozą szaleństwa i surowości niespotykaną raczej dla tego typu grania. Pełne albumy pokazały, że grupa ukierkunowała się na techniczny metal śmierci w klasycznym tego słowa znaczeniu, pozostawiając w tyle prowizoryczną surowość. Ci, którzy słyszeli „Entropic Reflections...” i „Threads Of Unknowing” zapewne wiedzą, że jest to granie po linii Death, Pestilence czy Atheist, tyle, że mocno uwspółcześnione. Przy okazji „Abditum” zaszły roszady personalne i grupę puścili Charlie Koryn (perkusja) i Philippe Tougas (gitara) czyli aktualnie jedni z najbardziej rozpoznawalnych muzyków współczesnej sceny deathmetalowej. Ich miejsce zajęci odpowiednio Dylan Marks (m.in. live Atheist) oraz znany z Seraphic Disgust Jayson McGehee. Zmiany słychać i nie nazwałbym ich zmianami in plus. „Abditum” to najbardziej poukładane wydawnictwo VoidCereomy, choć wciąż pełne instrumentalnych wygibasów. Niestety – brakuje tutaj charakterystycznych solówek Tougasa, brakuje Intensywności Koryna, a nawet Damon Good ze swoim basem dużo rzadziej łamie konstrukcje i wymyka się ryzom kompozycji. Odniosłem wrażenie, że położenie nacisku na kolektywność nie przełożyło się na jakość całości. Pół godziny muzyki zamknięte w dziewięciu kompozycjach z czego cztery to interludia, intro i outro bardziej sprawia wrażenie Epki aniżeli pełnowymiarowego albumu. Nie ukrywam, że trudno mi się zaangażować w ten materiał, kolejne utwory przelatują przeze mnie jak sraczka, kolejne wygibasy są, ale nie robią na mnie większego wrażenia, a całość utrzymana jest na dość jednorodnym poziomie dramaturgii. Nie pomaga monotonny growl, któremu trochę brakuje pazura (co zresztą było też trochę bolączką poprzednich pełniaków), a poziom wykonawczy choć bardzo wysoki nie cechuje się jakąś szczególną kreatywnością i nie oferuje czegoś, czego w przeszłości nie słyszeliśmy. Mamy rok 2025 i nie szukając daleko ostatnie wydawnictwa Diskord, Atvm czy Defeated Sanity dobitnie pokazują, że można podejść do technicznego death metalu sposób twórczy, odważny, niejednokrotnie zrywający ze schematami. VoidCeremony tego nie robi, porusza się w swojej strefie komfortu i robi to dobrze, ale nie jest to granie, które potrafiłoby mnie nie tylko zachwycić, ale zainteresować na dłużej. Mam poczucie, że „Abditum” to najgrzeczniejszy i najbezpieczniejszy album nagrany przez Kalifornijczyków. Wiem, że wylałem tu sporo cierpkich słów, ale to wciąż jest dobry album, prezentujący wysoki poziom, na którym wszystko się zgadza. Po prostu ja liczyłem na więcej, tym bardziej, że wiadomo jaki potencjał drzemał w tych muzykach. Ja wracać nie będę, podejrzewam, że Ci, którzy siedzą w temacie i słuchają dużo, też dość szybko o tym albumie zapomną. Dla niedzielnych słuchaczy metalu śmierci , którzy nie boją się wygibasów ta płyta będzie jak znalazł.

P.S. Tytuł albumu mocno kojarzy mi się z tytułami kilku ostatnich płyt innej tech/deathowej załogi czyli Obscury, która o debiucie zaczęła rozmieniać się na drobne gubiąc po drodze wszelkie atrybuty deathmetalowego pierdolnięcia. Oby VoidCeremony nie poszło tą drogą.

Harlequin


Emerging with a labyrinthine work of creativity constructed with an intensity both unrelenting and precise, VoidCeremony returns with their signature sound, an abstract and scathing zone of musical obscurity rife with cynicism toward humanity. ‘Abditum’, the third full length album, unfurls with a sense of arcane design where twisting riffs clash and converge in unforeseen sequences.

Composed by Wandering Mind (aka Garrett Johnson) the otherworldly riffing spirals into altered shapes, conjuring tones that veer between luminous clarity and abyssal murk. Joined in the darkness by guitarist The Archonoclast (Jayson McGehee), Dylan Marks on drums and bass co-conspirators The Great Righteous Destroyer (Damon Good) and The Absent Deity (Ben Ricci), in tandem they create a cacophony of hellish jazz-inflected discord and unpredictable texture; every composition a descent into shifting caverns, where sudden openings reveal hidden pathways only to close again with finality.

Existing within an unawakened mind, contemplate a journey through the landscapes of ‘Abditum’, a region replete with the harmonies of the spheres and ever evolving chaos. These elements create a world that is alien yet meticulously considered. VoidCeremony once again resists easy grasp, demands immersion and rewards repeated exploration, materializing new contours perpetually.



..::TRACK-LIST::..

1. Intro - Inevitable Entropy 00:46
2. Veracious Duality 06:11
3. Seventh Ephemeral Aura 04:06
4. Dissolution 00:51
5. Despair of Temporal Existence 01:42
6. Failure of Ancient Wisdoms 05:02
7. Silence Which Ceases All Minds 03:31
8. Gnosis of Ambivalence 05:50
9. Outro - Elegy of Finality 01:47



..::OBSADA::..

Guitar, Vocals - Wandering Mind (Garrett Johnson)
Guitar - The Archonoclast (Jayson McGehee)
Bass - The Great Righteous Destroyer (Damon Good - Stargazer, Mournful Congregation)
Session bass - The Absent Deity (Ben Ricci)
Drums - Dylan Marks (live Atheist)




https://www.youtube.com/watch?v=x6PWE8Sc3nw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Niespełna 30 min materiału to idealna według mnie długość tak intensywnego grania. Bardzo odpowiada mi atmosfera tego krążka, jest 'kosmicznie' spójny. Rewelacyjne solówki!
Płyta wymagająca (nawet wielokrotne przesłuchania nie dają pewności całkowitego zrozumienia)-to mnie bardzo ciągnie w stronę tych dźwięków!
Jak to często bywa - nagroda jest proporcjonalna do włożonej pracy. Abditum jest godnym następcą 'Threads of Unknowing'

FA

Śledzę poczynania VoidCeremony od samego początku, gdy zwrócili moją uwagę nie tylko wspaniałym warsztatem instrumentalnym, ale i pewną dozą szaleństwa i surowości niespotykaną raczej dla tego typu grania. Pełne albumy pokazały, że grupa ukierkunowała się na techniczny metal śmierci w klasycznym tego słowa znaczeniu, pozostawiając w tyle prowizoryczną surowość. Ci, którzy słyszeli „Entropic Reflections...” i „Threads Of Unknowing” zapewne wiedzą, że jest to granie po linii Death, Pestilence czy Atheist, tyle, że mocno uwspółcześnione. Przy okazji „Abditum” zaszły roszady personalne i grupę puścili Charlie Koryn (perkusja) i Philippe Tougas (gitara) czyli aktualnie jedni z najbardziej rozpoznawalnych muzyków współczesnej sceny deathmetalowej. Ich miejsce zajęci odpowiednio Dylan Marks (m.in. live Atheist) oraz znany z Seraphic Disgust Jayson McGehee. Zmiany słychać i nie nazwałbym ich zmianami in plus. „Abditum” to najbardziej poukładane wydawnictwo VoidCereomy, choć wciąż pełne instrumentalnych wygibasów. Niestety – brakuje tutaj charakterystycznych solówek Tougasa, brakuje Intensywności Koryna, a nawet Damon Good ze swoim basem dużo rzadziej łamie konstrukcje i wymyka się ryzom kompozycji. Odniosłem wrażenie, że położenie nacisku na kolektywność nie przełożyło się na jakość całości. Pół godziny muzyki zamknięte w dziewięciu kompozycjach z czego cztery to interludia, intro i outro bardziej sprawia wrażenie Epki aniżeli pełnowymiarowego albumu. Nie ukrywam, że trudno mi się zaangażować w ten materiał, kolejne utwory przelatują przeze mnie jak sraczka, kolejne wygibasy są, ale nie robią na mnie większego wrażenia, a całość utrzymana jest na dość jednorodnym poziomie dramaturgii. Nie pomaga monotonny growl, któremu trochę brakuje pazura (co zresztą było też trochę bolączką poprzednich pełniaków), a poziom wykonawczy choć bardzo wysoki nie cechuje się jakąś szczególną kreatywnością i nie oferuje czegoś, czego w przeszłości nie słyszeliśmy. Mamy rok 2025 i nie szukając daleko ostatnie wydawnictwa Diskord, Atvm czy Defeated Sanity dobitnie pokazują, że można podejść do technicznego death metalu sposób twórczy, odważny, niejednokrotnie zrywający ze schematami. VoidCeremony tego nie robi, porusza się w swojej strefie komfortu i robi to dobrze, ale nie jest to granie, które potrafiłoby mnie nie tylko zachwycić, ale zainteresować na dłużej. Mam poczucie, że „Abditum” to najgrzeczniejszy i najbezpieczniejszy album nagrany przez Kalifornijczyków. Wiem, że wylałem tu sporo cierpkich słów, ale to wciąż jest dobry album, prezentujący wysoki poziom, na którym wszystko się zgadza. Po prostu ja liczyłem na więcej, tym bardziej, że wiadomo jaki potencjał drzemał w tych muzykach. Ja wracać nie będę, podejrzewam, że Ci, którzy siedzą w temacie i słuchają dużo, też dość szybko o tym albumie zapomną. Dla niedzielnych słuchaczy metalu śmierci , którzy nie boją się wygibasów ta płyta będzie jak znalazł.

P.S. Tytuł albumu mocno kojarzy mi się z tytułami kilku ostatnich płyt innej tech/deathowej załogi czyli Obscury, która o debiucie zaczęła rozmieniać się na drobne gubiąc po drodze wszelkie atrybuty deathmetalowego pierdolnięcia. Oby VoidCeremony nie poszło tą drogą.

Harlequin


Emerging with a labyrinthine work of creativity constructed with an intensity both unrelenting and precise, VoidCeremony returns with their signature sound, an abstract and scathing zone of musical obscurity rife with cynicism toward humanity. ‘Abditum’, the third full length album, unfurls with a sense of arcane design where twisting riffs clash and converge in unforeseen sequences.

Composed by Wandering Mind (aka Garrett Johnson) the otherworldly riffing spirals into altered shapes, conjuring tones that veer between luminous clarity and abyssal murk. Joined in the darkness by guitarist The Archonoclast (Jayson McGehee), Dylan Marks on drums and bass co-conspirators The Great Righteous Destroyer (Damon Good) and The Absent Deity (Ben Ricci), in tandem they create a cacophony of hellish jazz-inflected discord and unpredictable texture; every composition a descent into shifting caverns, where sudden openings reveal hidden pathways only to close again with finality.

Existing within an unawakened mind, contemplate a journey through the landscapes of ‘Abditum’, a region replete with the harmonies of the spheres and ever evolving chaos. These elements create a world that is alien yet meticulously considered. VoidCeremony once again resists easy grasp, demands immersion and rewards repeated exploration, materializing new contours perpetually.



..::TRACK-LIST::..

1. Intro - Inevitable Entropy 00:46
2. Veracious Duality 06:11
3. Seventh Ephemeral Aura 04:06
4. Dissolution 00:51
5. Despair of Temporal Existence 01:42
6. Failure of Ancient Wisdoms 05:02
7. Silence Which Ceases All Minds 03:31
8. Gnosis of Ambivalence 05:50
9. Outro - Elegy of Finality 01:47



..::OBSADA::..

Guitar, Vocals - Wandering Mind (Garrett Johnson)
Guitar - The Archonoclast (Jayson McGehee)
Bass - The Great Righteous Destroyer (Damon Good - Stargazer, Mournful Congregation)
Session bass - The Absent Deity (Ben Ricci)
Drums - Dylan Marks (live Atheist)




https://www.youtube.com/watch?v=x6PWE8Sc3nw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Niezwykła mieszanka death metalu i thrash metalu, która pokazuje charakter, a co ważniejsze, tożsamość.
'Born After Astral Rites' ukazuje ewolucję FRIGHTFUL zarówno pod względem brzmienia, jak i głębi.

FA


..::TRACK-LIST::..

1. She's Cute When She's Dead 02:49
2. Born After Burial 03:31
3. A Morning with Victim 02:48
4. Raped on the Ritual 03:28
5. Cannibalistic Rites 03:33
6. Astral Freeze 04:05
7. Son of the Mourning (Dissection cover) 03:15

Track 1-3 taken from the 'Born After Burial' demo 2017.
Recorded, mixed and mastered in April 2017 by Łukasz Raczkowski.

Track 4-5 taken from the 'Cannibalistic Rites' demo 2018.
Recorded, mixed and mastered in fall 2018 by Łukasz Raczkowski & Maciej Nejman at Studio 147.

Track 6-7 taken from the 'Astral Freeze' demo 2019.
Recorded during gig at Przychodnia Skłot 24th August 2019. Vocals recording, music mixing and mastering done by Studio 147 in October 2019.



..::OBSADA::..

Krzysztof Pochranowicz - Drums
Paweł Snarski - Guitars
Oskar Wańka - Vocals, Bass



https://www.youtube.com/watch?v=LsDjsloYTpA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Niezwykła mieszanka death metalu i thrash metalu, która pokazuje charakter, a co ważniejsze, tożsamość.
'Born After Astral Rites' ukazuje ewolucję FRIGHTFUL zarówno pod względem brzmienia, jak i głębi.

FA


..::TRACK-LIST::..

1. She's Cute When She's Dead 02:49
2. Born After Burial 03:31
3. A Morning with Victim 02:48
4. Raped on the Ritual 03:28
5. Cannibalistic Rites 03:33
6. Astral Freeze 04:05
7. Son of the Mourning (Dissection cover) 03:15

Track 1-3 taken from the 'Born After Burial' demo 2017.
Recorded, mixed and mastered in April 2017 by Łukasz Raczkowski.

Track 4-5 taken from the 'Cannibalistic Rites' demo 2018.
Recorded, mixed and mastered in fall 2018 by Łukasz Raczkowski & Maciej Nejman at Studio 147.

Track 6-7 taken from the 'Astral Freeze' demo 2019.
Recorded during gig at Przychodnia Skłot 24th August 2019. Vocals recording, music mixing and mastering done by Studio 147 in October 2019.



..::OBSADA::..

Krzysztof Pochranowicz - Drums
Paweł Snarski - Guitars
Oskar Wańka - Vocals, Bass



https://www.youtube.com/watch?v=LsDjsloYTpA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Szóste jak dotąd studyjne dzieło zespołu, wynosi rzeź na zupełnie nowy poziom, serwując świeżą porcję doskonałego death metalu.
Dzięki perfekcyjnemu wykonaniu i miażdżącej produkcji Belle City Sound, kwartet brutalizuje zmysły ostrymi jak brzytwa riffami i szalonymi solówkami. To death metal bez zbędnych ceregieli, pokazujący, że stara gwardia wciąż należy do najsilniejszych.



MORTA SKULD to bardzo ciekawe zjawisko przyrodnicze. Zespół powstał w 1990 roku, a więc w czasach, gdy death metal puszczany był nawet na wiejskich przytupówkach, weselach, akademiach szkolnych, czy w końcu na pogrzebach. Było go po prostu wszędzie pełno, a kapele powstawały w męskich toaletach, na zakrapianych imprezach, czy podczas wspólnego trzepania dywanów na osiedlowej konstrukcji z metalowych rurek. W tamtych latach 90. był po prostu zajebisty bum na tego rodzaju muzę. No i korzystając z tak sprzyjających okoliczności przyrody, Dave Gregor postanowił spełnić swoje marzenie i dołączyć do szerokiego grona ludzi szarpiących druty na swych przesterowanych gitarach. Sklecił na szybko ekipę, by w sposób należyty, czyli przez muzykę oddawać hołd śmierć metalowej sztuce. I tak oto można powiedzieć, że jak z penisa strzelił, jego zespół w tym roku obchodzi 30-lecie działalności (z pewną przerwą) na death metalowym podwórku.

Zwieńczeniem tego jubileuszu jest krążek „Suffer for Nothing”, wydany 25. września przez Peaceville Records. Trzeba sobie uczciwie przyznać, że z zespołem Morta Skuld jest jak z prostytutką. Starzeje się, starzeje, ale rączki są nadal bardzo sprawne, a z biegiem lat i doświadczeniem, rozwija bardzo swój talent. Jak dla mnie, Amerykanie w poprzednim stuleciu byli zespołem na pograniczu pierwszej i drugiej ligi. Po jego reaktywacji w 2012 roku kapela wyraźnie zaczęła iść w górę, by w końcu wedrzeć się na ten wymarzony, nieosiągalny wcześniej poziom. Wydana w 2017 roku płyta „Wounds Deeper than Time” otworzyła w końcu upragnione drzwi do „wielkiej kariery” (wszyscy oczywiście wiemy, jak te wielkie kariery w świecie ekstremalnej muzyki wyglądają). Najważniejsze, że po tylu latach mozolnej i ciężkiej pracy, formacja jest już na najwyższym „poziomie rozgrywek”. Z płyty na płytę (ma ich sześć w dorobku) zespół Morta Skuld robił widoczne postępy.

W przypadku „Suffer for Nothing” możemy jednak mówić o kontynuacji tego, co chłopaki zaprezentowali na jego poprzedniku. Po prostu szlifowanie bardzo dobrej formy z „Wounds Deeper than Time”. Soczysty, klasyczny death metal, zagrany według podstawowych standardów, raz szybko, raz wolno, ale z dużą, przemyślaną dozą fantazji, by nie była to tylko monotonną papka. Ja osobiście uwielbiam utwory, które przejeżdżają po mnie jak czołg po niemieckich żołnierzach podczas drugiej wojny światowej, czyli rozpierdalają mnie na miazgę. Na nowym krążku Amerykanów też znalazłem taką kompozycje. Jest to „Abyss of the Mind”, oczywiście moja ulubiona. Drugim utworem, na który szczególnie zwróciłem uwagę jest „The Face I Hate”. Świetna kompozycja, dosadnie pokazująca, jaki techniczny warsztat muzyczny posiadają członkowie Morta Skuld. Doskonałe zmiany tempa okraszone skromnymi, acz zajebiście dobrze wpadającym w ucho solówkami.

No i jeszcze chciałbym poruszyć kwestię perkusji. Zasiada za nią były muzyk zespołu Jungle Rot – Eric House, który w rewelacyjny sposób przeniósł styl swojego grania z tamtej kapeli na obecną. Myślę, że również dzięki jego doskonałej pracy na bębnach muzyka na nowej płycie Morta Skuld wydaje się taka pełna. Muzyka, do której nie zmieściłyby się już żadne inne dźwięki, bo wszystkie potrzebne, by bardzo wysoko ocenić ten krążek, już zostały na niej umieszczone.

Pozostało mi tylko podziękować założycielowi grupy (Dave Gregor) za to, że z uporem totalnego maniaka tworzy swoją, coraz lepszą muzykę, która przez tyle lat cieszy zapewne nie tylko moje przewody słuchowe.

Lolek


MORTA SKULD is a very interesting natural phenomenon. The band was founded in 1990, so at a time when death metal was played even at country halls, weddings, school academies, and finally at funerals. There was simply plenty of it everywhere, and the bands were formed in men’s toilets, at drenched parties, or during joint beating of carpets on a neighborhood structure made of metal pipes. Back in the ’90s, it was just a fucking boom for that kind of music. And taking advantage of such favorable circumstances of nature, Dave Gregor decided to make his dream come true and join a wide group of people plucking wires on their distorted guitars. He assembled a team quickly to pay tribute to metal art in an appropriate manner, that is through music. And so it can be said that as quick as the shot from penis, his team this year celebrates its 30th anniversary (with a break) in the death metal backyard.

The culmination of this jubilee is the album „Suffer for Nothing”, released on September 25 by Peaceville Records. It must be honestly admitted that the Morta Skuld team is like a prostitute. She gets old, but the handles are still very efficient, and with the years and experience, she develops her talent a lot. As for me, the Americans in the last century were a team on the border of the first and second league. After its reactivation in 2012, the band clearly began to go up, to finally reach this dream, previously unattainable level. Released in 2017, the album „Wounds Deeper than Time” finally opened the coveted door to a „great career” (we all know, of course, how these great careers in the world of extreme music look like). The most important thing is that after so many years of arduous and hard work, the formation is already at the highest „level”. From album to album (it has six of them in its output), Morta Skuld’s was making visible progress.

In the case of „Suffer for Nothing”, however, we can talk about a continuation of what the guys presented on its predecessor. Just sanding very good shape with „Wounds Deeper than Time”. Juicy, classic death metal, played according to basic standards, sometimes quickly, sometimes slowly, but with a large, well-thought-out dose of fantasy, so that it would not be just a monotonous mush. I personally love the tracks that run over me like a tank after German soldiers during the Second World War, so they fuck me to the pulp. I also found such compositions on the new American album. It’s „Abyss of the Mind”, my favorite of course. The second track that I particularly paid attention to is „The Face I Hate”. A great composition, bluntly showing what kind of music technique the members of Morta Skuld have. Perfect pace changes with modest, but fucking catchy solos.

And I would also like to mention the issue of drums. Behind it is the former musician of the band Jungle Rot – Eric House, who in a sensational way transferred his style of playing from that band to the current one. I think that also thanks to his excellent work on drums the music on the new Morta Skuld album seems so full. Music that would not fit any other sounds, because all the sounds needed to rate this CD very highly, have already been placed on it.

The only thing left for me to do is to thank the founder of the group (Dave Gregor) for the fact that he is stubbornly creating his own, better and better music, which for so many years probably enjoys not only my ear canals.

Lolek



..::TRACK-LIST::..

1. Extreme Tolerance 3:49
2. Abyss Of The Mind 4:02
3. Dead Weight 3:23
4. Divide The Soulless 4:29
5. The Face I Hate 5:00
6. Forbidden (Instrumental) 1:37
7. Godlike Shell 2:59
8. Suffer For Nothing 4:09
9. Facing Mortality 4:21
10. Machines Of Hate 5:53



..::OBSADA::..

Dave Gregor - Guitars, Vocals
Eric House - Drums
Scott Willecke - Guitars
John Hill - Bass



https://www.youtube.com/watch?v=uMYSWJ2ucIo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Szóste jak dotąd studyjne dzieło zespołu, wynosi rzeź na zupełnie nowy poziom, serwując świeżą porcję doskonałego death metalu.
Dzięki perfekcyjnemu wykonaniu i miażdżącej produkcji Belle City Sound, kwartet brutalizuje zmysły ostrymi jak brzytwa riffami i szalonymi solówkami. To death metal bez zbędnych ceregieli, pokazujący, że stara gwardia wciąż należy do najsilniejszych.



MORTA SKULD to bardzo ciekawe zjawisko przyrodnicze. Zespół powstał w 1990 roku, a więc w czasach, gdy death metal puszczany był nawet na wiejskich przytupówkach, weselach, akademiach szkolnych, czy w końcu na pogrzebach. Było go po prostu wszędzie pełno, a kapele powstawały w męskich toaletach, na zakrapianych imprezach, czy podczas wspólnego trzepania dywanów na osiedlowej konstrukcji z metalowych rurek. W tamtych latach 90. był po prostu zajebisty bum na tego rodzaju muzę. No i korzystając z tak sprzyjających okoliczności przyrody, Dave Gregor postanowił spełnić swoje marzenie i dołączyć do szerokiego grona ludzi szarpiących druty na swych przesterowanych gitarach. Sklecił na szybko ekipę, by w sposób należyty, czyli przez muzykę oddawać hołd śmierć metalowej sztuce. I tak oto można powiedzieć, że jak z penisa strzelił, jego zespół w tym roku obchodzi 30-lecie działalności (z pewną przerwą) na death metalowym podwórku.

Zwieńczeniem tego jubileuszu jest krążek „Suffer for Nothing”, wydany 25. września przez Peaceville Records. Trzeba sobie uczciwie przyznać, że z zespołem Morta Skuld jest jak z prostytutką. Starzeje się, starzeje, ale rączki są nadal bardzo sprawne, a z biegiem lat i doświadczeniem, rozwija bardzo swój talent. Jak dla mnie, Amerykanie w poprzednim stuleciu byli zespołem na pograniczu pierwszej i drugiej ligi. Po jego reaktywacji w 2012 roku kapela wyraźnie zaczęła iść w górę, by w końcu wedrzeć się na ten wymarzony, nieosiągalny wcześniej poziom. Wydana w 2017 roku płyta „Wounds Deeper than Time” otworzyła w końcu upragnione drzwi do „wielkiej kariery” (wszyscy oczywiście wiemy, jak te wielkie kariery w świecie ekstremalnej muzyki wyglądają). Najważniejsze, że po tylu latach mozolnej i ciężkiej pracy, formacja jest już na najwyższym „poziomie rozgrywek”. Z płyty na płytę (ma ich sześć w dorobku) zespół Morta Skuld robił widoczne postępy.

W przypadku „Suffer for Nothing” możemy jednak mówić o kontynuacji tego, co chłopaki zaprezentowali na jego poprzedniku. Po prostu szlifowanie bardzo dobrej formy z „Wounds Deeper than Time”. Soczysty, klasyczny death metal, zagrany według podstawowych standardów, raz szybko, raz wolno, ale z dużą, przemyślaną dozą fantazji, by nie była to tylko monotonną papka. Ja osobiście uwielbiam utwory, które przejeżdżają po mnie jak czołg po niemieckich żołnierzach podczas drugiej wojny światowej, czyli rozpierdalają mnie na miazgę. Na nowym krążku Amerykanów też znalazłem taką kompozycje. Jest to „Abyss of the Mind”, oczywiście moja ulubiona. Drugim utworem, na który szczególnie zwróciłem uwagę jest „The Face I Hate”. Świetna kompozycja, dosadnie pokazująca, jaki techniczny warsztat muzyczny posiadają członkowie Morta Skuld. Doskonałe zmiany tempa okraszone skromnymi, acz zajebiście dobrze wpadającym w ucho solówkami.

No i jeszcze chciałbym poruszyć kwestię perkusji. Zasiada za nią były muzyk zespołu Jungle Rot – Eric House, który w rewelacyjny sposób przeniósł styl swojego grania z tamtej kapeli na obecną. Myślę, że również dzięki jego doskonałej pracy na bębnach muzyka na nowej płycie Morta Skuld wydaje się taka pełna. Muzyka, do której nie zmieściłyby się już żadne inne dźwięki, bo wszystkie potrzebne, by bardzo wysoko ocenić ten krążek, już zostały na niej umieszczone.

Pozostało mi tylko podziękować założycielowi grupy (Dave Gregor) za to, że z uporem totalnego maniaka tworzy swoją, coraz lepszą muzykę, która przez tyle lat cieszy zapewne nie tylko moje przewody słuchowe.

Lolek


MORTA SKULD is a very interesting natural phenomenon. The band was founded in 1990, so at a time when death metal was played even at country halls, weddings, school academies, and finally at funerals. There was simply plenty of it everywhere, and the bands were formed in men’s toilets, at drenched parties, or during joint beating of carpets on a neighborhood structure made of metal pipes. Back in the ’90s, it was just a fucking boom for that kind of music. And taking advantage of such favorable circumstances of nature, Dave Gregor decided to make his dream come true and join a wide group of people plucking wires on their distorted guitars. He assembled a team quickly to pay tribute to metal art in an appropriate manner, that is through music. And so it can be said that as quick as the shot from penis, his team this year celebrates its 30th anniversary (with a break) in the death metal backyard.

The culmination of this jubilee is the album „Suffer for Nothing”, released on September 25 by Peaceville Records. It must be honestly admitted that the Morta Skuld team is like a prostitute. She gets old, but the handles are still very efficient, and with the years and experience, she develops her talent a lot. As for me, the Americans in the last century were a team on the border of the first and second league. After its reactivation in 2012, the band clearly began to go up, to finally reach this dream, previously unattainable level. Released in 2017, the album „Wounds Deeper than Time” finally opened the coveted door to a „great career” (we all know, of course, how these great careers in the world of extreme music look like). The most important thing is that after so many years of arduous and hard work, the formation is already at the highest „level”. From album to album (it has six of them in its output), Morta Skuld’s was making visible progress.

In the case of „Suffer for Nothing”, however, we can talk about a continuation of what the guys presented on its predecessor. Just sanding very good shape with „Wounds Deeper than Time”. Juicy, classic death metal, played according to basic standards, sometimes quickly, sometimes slowly, but with a large, well-thought-out dose of fantasy, so that it would not be just a monotonous mush. I personally love the tracks that run over me like a tank after German soldiers during the Second World War, so they fuck me to the pulp. I also found such compositions on the new American album. It’s „Abyss of the Mind”, my favorite of course. The second track that I particularly paid attention to is „The Face I Hate”. A great composition, bluntly showing what kind of music technique the members of Morta Skuld have. Perfect pace changes with modest, but fucking catchy solos.

And I would also like to mention the issue of drums. Behind it is the former musician of the band Jungle Rot – Eric House, who in a sensational way transferred his style of playing from that band to the current one. I think that also thanks to his excellent work on drums the music on the new Morta Skuld album seems so full. Music that would not fit any other sounds, because all the sounds needed to rate this CD very highly, have already been placed on it.

The only thing left for me to do is to thank the founder of the group (Dave Gregor) for the fact that he is stubbornly creating his own, better and better music, which for so many years probably enjoys not only my ear canals.

Lolek



..::TRACK-LIST::..

1. Extreme Tolerance 3:49
2. Abyss Of The Mind 4:02
3. Dead Weight 3:23
4. Divide The Soulless 4:29
5. The Face I Hate 5:00
6. Forbidden (Instrumental) 1:37
7. Godlike Shell 2:59
8. Suffer For Nothing 4:09
9. Facing Mortality 4:21
10. Machines Of Hate 5:53



..::OBSADA::..

Dave Gregor - Guitars, Vocals
Eric House - Drums
Scott Willecke - Guitars
John Hill - Bass



https://www.youtube.com/watch?v=uMYSWJ2ucIo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Siódma pieczęć została złamana – pod czarnymi skrzydłami Osmose Productions nadchodzi najnowszy album polskiego Kingdom!
Bezkompromisowe hymny mroku i zniszczenia, 10 nowych utworów plus cover bluźnierców z Deicide.
Nagrano w Garaż Studio pod okiem Mateusza Szulborskiego AD 2024.
Zgodnie z tradycją, okładkę wykonał Maciej Kamuda.



Naszego rodzimego Kingdom nikomu przedstawiać nie trzeba. Chłopaki działają prężnie od ponad dwudziestu lat, regularnie siejąc deathmetalowe plugastwo. „Primeval Cult of Strength in the Womb of Suffer” to już ich siódmy krążek, który ukaże się pod koniec września, tym razem pod skrzydłami Osmose Productions. Nie będę ukrywał, że zespół nigdy nie należał do ścisłego top moich faworytów. Nigdy też nie powiedziałem (bo najzwyczajniej w świecie panowie nie dali mi ku temu pretekstu), że Kingdom jest zespołem słabym czy przeciętnym. Oni zawsze mieścili się w „czwórce”, jeśli by wystawiać im notę w skali szkolnej. Niemniej jednak, poprzedni album wykazywał jakby tendencje zwyżkowe, bo słuchałem go najczęściej. Szalikowcy zespołu ucieszą się zatem na informację, iż na nowym wydawnictwie Mazowszan, ów kurs został zachowany. A jestem nawet w stanie zaryzykować, że „Primeval Cult of Strength in the Womb of Suffer” to najbardziej dojrzały i dopracowany materiał zespołu w ich długoletniej historii. O samej muzyce Kingdom nic odkrywczego napisać się nie da. To nadal jest ten sam staroszkolny, oparty głównie na amerykańskich wzorcach pokroju Deicide czy Morbid Angel metal śmierci. Czysty jak łza i na wskroś brutalny. Mamy tutaj dziesięć kompozycji autorskich (w tym jeden stanowiący akustyczne interludium), plus cover „Lunatic of God’s Creation”. Nie wiem jak to jest, ale w covery to Kingdom akurat umiom średnio, bo tak jak nie podobała mi się ich wersja „Lucretia My Reflection” na splicie z Throneum, tak i w tym przypadku uważam wersję szlagieru Deicide za średnio udaną. Co do całej reszty natomiast, nie mam pytań. Panowie potrafią mocno dosypać do kotła swojej, zazwyczaj mocno rozpędzonej, lokomotywy, zasypując słuchacza gradem blastów i agresywnych riffów, niejednokrotnie o charakterze Angelcorpse’owym. Nawet jeśli chwilami odrobinę zwolnią, to i tak tylko po to, by za chwilę zaatakować ze zdwojoną siłą. Podobnie śmiercionośnym narzędziem co linie gitarowe czy ponadprzeciętnie intensywne beczki, są rzygające wokale, głębsze w kawałkach śpiewanych po angielsku, nieco bardziej wrzeszczane w tych po naszemu. A że całość brzmi bardziej niż prawilnie, to i narzekać nie ma na co, bo w ogólnym rozrachunku, album ten spuszcza po prostu piękny, deathmetalowy wpierdol. Fanom zespołu nowej płyty zatem polecać nie ma sensu, bo i tak po nią sięgną. Tak samo powinien zrobić każdy, komu oldskulowy, bezkompromisowy metal z kostuchą w herbie gra w sercu najgłośniej. Kingdom to gwarancja wysokiej jakości. I za to ich ogromnie szanuję.

jesusatan


The seventh seal has been broken - under the black wings of Osmose Productions the latest album of Polish Kingdom is coming!
Uncompromising hymns of darkness and destruction, 10 new songs plus a cover of blasphemers from Deicide.
Recorded in Garaż Studio under the supervision of Mateusz Szulborski A.D. 2024.
In line with tradition cover art was made by Maciej Kamuda.

Furious Satanic Death metal from Poland at it's very best! For fans of Angelcorpse, Morbid Angel, Deicide...



..::TRACK-LIST::..

1. Behold Thy Light Dying 03:00
2. Przedwieczny kult siły 03:44
3. Exterminatus 03:14
4. Her Last Stand 03:33
5. Ruiny ludzkości 03:22
6. Flame of Death 03:38
7. Womb of Suffer 03:03
8. Sadness in Existence 02:19
9. Devils' Warmonger 02:59
10. Blood God 04:10
11. Lunatic of God's Creation 04:39




https://www.youtube.com/watch?v=Id1n83I6eTM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Siódma pieczęć została złamana – pod czarnymi skrzydłami Osmose Productions nadchodzi najnowszy album polskiego Kingdom!
Bezkompromisowe hymny mroku i zniszczenia, 10 nowych utworów plus cover bluźnierców z Deicide.
Nagrano w Garaż Studio pod okiem Mateusza Szulborskiego AD 2024.
Zgodnie z tradycją, okładkę wykonał Maciej Kamuda.



Naszego rodzimego Kingdom nikomu przedstawiać nie trzeba. Chłopaki działają prężnie od ponad dwudziestu lat, regularnie siejąc deathmetalowe plugastwo. „Primeval Cult of Strength in the Womb of Suffer” to już ich siódmy krążek, który ukaże się pod koniec września, tym razem pod skrzydłami Osmose Productions. Nie będę ukrywał, że zespół nigdy nie należał do ścisłego top moich faworytów. Nigdy też nie powiedziałem (bo najzwyczajniej w świecie panowie nie dali mi ku temu pretekstu), że Kingdom jest zespołem słabym czy przeciętnym. Oni zawsze mieścili się w „czwórce”, jeśli by wystawiać im notę w skali szkolnej. Niemniej jednak, poprzedni album wykazywał jakby tendencje zwyżkowe, bo słuchałem go najczęściej. Szalikowcy zespołu ucieszą się zatem na informację, iż na nowym wydawnictwie Mazowszan, ów kurs został zachowany. A jestem nawet w stanie zaryzykować, że „Primeval Cult of Strength in the Womb of Suffer” to najbardziej dojrzały i dopracowany materiał zespołu w ich długoletniej historii. O samej muzyce Kingdom nic odkrywczego napisać się nie da. To nadal jest ten sam staroszkolny, oparty głównie na amerykańskich wzorcach pokroju Deicide czy Morbid Angel metal śmierci. Czysty jak łza i na wskroś brutalny. Mamy tutaj dziesięć kompozycji autorskich (w tym jeden stanowiący akustyczne interludium), plus cover „Lunatic of God’s Creation”. Nie wiem jak to jest, ale w covery to Kingdom akurat umiom średnio, bo tak jak nie podobała mi się ich wersja „Lucretia My Reflection” na splicie z Throneum, tak i w tym przypadku uważam wersję szlagieru Deicide za średnio udaną. Co do całej reszty natomiast, nie mam pytań. Panowie potrafią mocno dosypać do kotła swojej, zazwyczaj mocno rozpędzonej, lokomotywy, zasypując słuchacza gradem blastów i agresywnych riffów, niejednokrotnie o charakterze Angelcorpse’owym. Nawet jeśli chwilami odrobinę zwolnią, to i tak tylko po to, by za chwilę zaatakować ze zdwojoną siłą. Podobnie śmiercionośnym narzędziem co linie gitarowe czy ponadprzeciętnie intensywne beczki, są rzygające wokale, głębsze w kawałkach śpiewanych po angielsku, nieco bardziej wrzeszczane w tych po naszemu. A że całość brzmi bardziej niż prawilnie, to i narzekać nie ma na co, bo w ogólnym rozrachunku, album ten spuszcza po prostu piękny, deathmetalowy wpierdol. Fanom zespołu nowej płyty zatem polecać nie ma sensu, bo i tak po nią sięgną. Tak samo powinien zrobić każdy, komu oldskulowy, bezkompromisowy metal z kostuchą w herbie gra w sercu najgłośniej. Kingdom to gwarancja wysokiej jakości. I za to ich ogromnie szanuję.

jesusatan


The seventh seal has been broken - under the black wings of Osmose Productions the latest album of Polish Kingdom is coming!
Uncompromising hymns of darkness and destruction, 10 new songs plus a cover of blasphemers from Deicide.
Recorded in Garaż Studio under the supervision of Mateusz Szulborski A.D. 2024.
In line with tradition cover art was made by Maciej Kamuda.

Furious Satanic Death metal from Poland at it's very best! For fans of Angelcorpse, Morbid Angel, Deicide...



..::TRACK-LIST::..

1. Behold Thy Light Dying 03:00
2. Przedwieczny kult siły 03:44
3. Exterminatus 03:14
4. Her Last Stand 03:33
5. Ruiny ludzkości 03:22
6. Flame of Death 03:38
7. Womb of Suffer 03:03
8. Sadness in Existence 02:19
9. Devils' Warmonger 02:59
10. Blood God 04:10
11. Lunatic of God's Creation 04:39




https://www.youtube.com/watch?v=Id1n83I6eTM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

A gdyby tak połączyć brutalny growl, ultraszybką perkusję, masywne metalowe riffy i tak dużo melodii, ile się tylko da? Taki pewnie zamysł towarzyszył powstaniu trzeciej płyty kalifornijskiej grupy Fallujah. Amerykańscy metalowcy, po ciepło przyjętej przez krytykę i słuchaczy płycie „The Flesh Prevails” (2014), zaprezentowali kolejną dawkę oryginalnej muzyki, będącej mieszanką technicznego death metalu i atmosferycznego, melodyjnego grania. To mieszanka na tyle unikalna, że mówi się o Fallujah jako prekursorach nowego subgatunku: „Atmospheric Death Metal”.

To określenie wiele mówi o muzyce zespołu. Dużo tu bowiem nastrojowych melodii, wyczarowanych na syntezatorach, sporo żeńskich wokali i solówek gitarowych, których nie powstydziliby się progresywni rockowi wyjadacze. Z drugiej strony niemało też agresji, ciężkich riffów i brutalnego growlu, niczym z płyt Cannibal Corpse. To muzyka, która pieści i zarazem wali na odlew. Takie połączenie lodu z ogniem. Niby niemożliwe, ale płonący deser lodowy to całkiem miła i ciekawa niespodzianka.

Najbardziej reprezentacyjną próbką płyty, taką jej wizytówką, jest utwór „Adrenaline” – to bezkompromisowa, metalowa jazda z elektronicznymi, melodyjnymi wstawkami, połamanymi rytmami i chwytliwym, gitarowym solo. Uwagę zwraca też wybrany do promocji albumu „The Void Alone” – ciężki, ale zarazem bardzo melodyjny z czystym, kobiecym wokalem, wrzuconym jakby dla równowagi dla growlu wokalisty. Za tę subtelniejszą stronę utworu odpowiada Tori Letzler – wokalistka znana ze współpracy ze znanym filmowym kompozytorem Hansem Zimmerem („Batman v Superman”, „Gladiator”). Udzieliła swojego głosu także w utworze „Wind for Wings”, w którym wokalista na chwilę rezygnuje z growlu na rzecz czystego śpiewu.

Większość utworów wygląda podobnie: dużo agresywnego growlu, bijąca rekordy uderzeń na sekundę perkusja, zadziorne, metalowe riffy i chwile oddechu w postaci melodii z syntezatora. I to też największa wada tego wydawnictwa: o ile charakterystycznie brzmienie Fallujah zapada w pamięć i jest czymś oryginalnym, o tyle trudno po pierwszym wysłuchaniu jakoś szczególnie wyróżnić któryś z utworów. Całość da się podzielić z grubsza na te „spokojne” i te „metalowe”. Brutalny growl bywa na dłuższą metę męczący, bo o ile w tle dzieje się całkiem dużo i ciekawie, przykryte jest to tłumiącą warstwą agresywnego wokalu. Czasem aż chciałoby się usłyszeć trochę więcej czystego śpiewu dla kontrastu i złapania oddechu.

Skoro już mowa o oddechu, jest też kilka momentów, których posłuchać mogą nawet ci, którzy z reguły omijają death metal szerokim łukiem. Myślę tu zwłaszcza o tytułowym „Dreamless” – to zdecydowanie najładniejszy i najspokojniejszy utwór na płycie (choć wciąż metalowy, bo stopa perkusyjna chodzi tu aż miło) z solówką zagraną przez Tymona Kruideniera, znanego z występów z progresywnymi deathmetalowcami z Cynic. Bardzo nastrojowo jest też w „Fidelio”, w którym dominują klawisze, melorecytacja, miłe melodie i ambientowy klimat. Jeszcze bardziej ambientowo jest w „Les Silences” – to już elektronika na całego, zabawa z dźwiękiem, w której ważniejszy niż linearny przebieg melodii jest klimat. Coś jakby Jean-Michel Jarre skrzyżowany z Enigmą.

„Dreamless” to album eklektyczny, progresywny i na pewno wart uwagi. Ciężki, ale jednocześnie klimatyczny, pełen elektroniki, przestrzeni, sampli, z domieszką czystych i damskich wokali. Pozostaje tylko mieć nadzieję, że na następnej płycie zawartość będzie bardziej zbalansowana.

Tomasz Kolasa


Fallujah za sprawą poprzedniego krążka odnieśli spory sukces, którego miarą nie jest nawet obecny kontrakt z Nuclear Blast (bo jak oni zwęszą walutę, to są skłonni podpisać papiery z każdym), a pierwsi naśladowcy z różnym skutkiem kopiujący patenty z „The Flesh Prevails”. Czy wśród tych epigonów znajdzie się jakiś poważny konkurent dla Amerykanów? Na razie raczej nie, i to z dwóch powodów. Po pierwsze jest to granie zbyt złożone i oryginalne, żeby je szybko rozpracować i tak po prostu przystosować do własnego stylu, a przy okazji nie być posądzonym o (ślepe) naśladownictwo. Po drugie Fallujah — a dokładniej Scott Carstairs — rozwijają swoje wizje w takim tempie, że zawsze będą przynajmniej o krok przed innymi, którym również marzy się bycie na czasie.

A Dreamless jest właśnie, jakby to paskudnie nie brzmiało, albumem na czasie: niejednoznacznym, progresywnym i eklektycznym. Nie każdemu takie podejście do death metalu — czy do metalu w ogóle — spasuje, ale nie można odmówić zespołowi konsekwencji w dążeniu do własnego stylu, który zresztą już teraz jest bardzo pojemny. To, co znamy jako dodatki do technicznego grzańska z poprzedniego krążka, zostało na Dreamless bardziej dopracowane i przede wszystkim rozbudowane. Więcej jest zatem wszystkiego, co może od tej płyty odstraszać ortodoksów, a co da się podciągnąć pod nowoczesność: elektroniki, przestrzeni, sampli, czystych i damskich wokali… Jednym słowem: klimatu.

W kwestii budowania atmosfery (a przy okazji spójności muzyki) Amerykanie poszli tak daleko, że udało im się uzyskać rzadko spotykaną w takim graniu immersyjność, choć nie sprzyjają jej liryki oparte na kilku niepowiązanych ze sobą filmach. Dla mniej przychylnych może to oznaczać tylko tyle, że kolejne kawałki trudno od siebie odróżnić. Bardziej wyrozumiali dostają natomiast prawie godzinę wymagających dźwięków, które przyjemnie falują, płynnie przechodząc z brutalnych wyziewów w spokojne refleksyjne ambienty.

Fallujah na Dreamless zdecydowanie odeszli od typowej dla technicznego death metalu stylistyki, mniej szpanują umiejętnościami (choć tylko ignorant nie zauważyłby, że grają jeszcze lepiej i na lepszym sprzęcie), nie dociskają pedału gazu do dechy — mimo iż wciąż potrafią solidnie dopieprzyć — a bardziej skupiają się na rozwijaniu progresywnej strony muzyki i robieniu z nią tego, na co tylko mają ochotę. Na tej płycie naprawdę nie słychać, żeby członkowie Fallujah przejmowali się jakimiś ograniczeniami, ramami gatunkowymi czy bali się zrobić coś, co takiemu zespołowi nie przystoi. Taka odwaga popłaca, bo jak już na wstępie wspomniałem – to nie oni, ale ich naśladują.

Warto zaznaczyć, że przy okazji Dreamless zespół wyraźnie poprawił brzmienie i ogólną selektywność, rozdzielając obowiązki realizatorskie na Zacka Ohrena (gitary, bas, wokale) i Marka Lewisa (perkusja). Dzięki temu jakże rozsądnemu posunięciu instrumenty nie zlewają się już w jedno, jak to miało miejsce na „The Flesh Prevails”. Jeśli tylko Nuclear Blast należycie wykorzysta obecne atuty Fallujah, to jest szansa, że zrobią z nich gwiazdę dużego formatu. No, chyba że im się wcześniej znudzą...

demo


I must preface this by saying I'm a die hard metal fan, and anything core is unlikely to find itself a home in my music catalog. In particular anything core that could have the word progressive attached to it. To many bands in the scene today seem to resort to mindless guitar wankery and uninteresting, relentless sweep picking. And while Fallujah's roots are certainly cemented more in the core direction, I must confess I love this album and the band.The recording quality is incredible. As a guitar player I find their tones phenomenal. The cleans are crisp and beautiful, everything has been dialed in so perfectly. Now as for the music, I think that progressive bands can easily fall into the wanton wankery category of music, Dreamless is far from that.

Tracks like 'The Void Alone' 'Scar Queen' and 'Lacuna' showcase the talent of these musicians excellently. All of these guys are ridiculously technically proficient, but that only serves to further the music, not hinder it. The drumming on this album is truly incredible. The driving double bass is blazingly fast, and the guitar solos melodic and beautiful. The instrumental tracks as well such as 'Fidelio' and 'Wind for Wings' serve as a nice break for the album. Allowing for a peaceful atmosphere to build before shattering the calm with crushing guitars and thunderous bass lines. The combination of growls and clean vocals is well done, although my one critique would be that the cleans can seem a bit randomly distributed. On songs like 'The Prodigal Son' for example, my personal favorite track, I think it might have been better served as an instrumental. That being said it really doesn't interfere with the flow of the song or the album.

Overall I was extremely pleased by Dreamless. None of the tracks on the album were boring, they serve their purpose well, whether it be fast-paced, guitar driven brutality, or some of the more peaceful and melodic tracks on the album. Lyrically I have to admit I was confused. In an interview the singer stated that the album was based off of a movie and it was intended to be a puzzle to figure out. No clue what the hell the movie is. So with that said, Dreamless is a killer album. Very inventive, interesting, and original which is hard to come by in the progressive metal landscape today. Many bands seem to be taking the same direction, but I find Fallujah's use of clean guitar tones and more atmospheric sections fascinating and am excited for any further releases they might have.

ReverseTracheotomy



..::TRACK-LIST::..

1. Face Of Death 03:30
2. Adrenaline 04:21
3. The Void Alone 04:18
4. Abandon 04:31
5. Scar Queen 04:04
6. Dreamless 06:18
7. The Prodigal Son 04:17
8. Amber Gaze 04:32
9. Fidelio 02:44
10. Wind For Wings 06:14
11. Les Silences 05:56
12. Lacuna 04:53



..::OBSADA::..

Andrew Baird - Drums
Scott Carstairs - Guitars, Songwriting (tracks 1-8, 10, 12)
Alex Hofmann - Vocals, Lyrics, Songwriting (tracks 9, 11)
Rob Morey - Bass
Brian James - Guitars



https://www.youtube.com/watch?v=H-5R7falsho



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

A gdyby tak połączyć brutalny growl, ultraszybką perkusję, masywne metalowe riffy i tak dużo melodii, ile się tylko da? Taki pewnie zamysł towarzyszył powstaniu trzeciej płyty kalifornijskiej grupy Fallujah. Amerykańscy metalowcy, po ciepło przyjętej przez krytykę i słuchaczy płycie „The Flesh Prevails” (2014), zaprezentowali kolejną dawkę oryginalnej muzyki, będącej mieszanką technicznego death metalu i atmosferycznego, melodyjnego grania. To mieszanka na tyle unikalna, że mówi się o Fallujah jako prekursorach nowego subgatunku: „Atmospheric Death Metal”.

To określenie wiele mówi o muzyce zespołu. Dużo tu bowiem nastrojowych melodii, wyczarowanych na syntezatorach, sporo żeńskich wokali i solówek gitarowych, których nie powstydziliby się progresywni rockowi wyjadacze. Z drugiej strony niemało też agresji, ciężkich riffów i brutalnego growlu, niczym z płyt Cannibal Corpse. To muzyka, która pieści i zarazem wali na odlew. Takie połączenie lodu z ogniem. Niby niemożliwe, ale płonący deser lodowy to całkiem miła i ciekawa niespodzianka.

Najbardziej reprezentacyjną próbką płyty, taką jej wizytówką, jest utwór „Adrenaline” – to bezkompromisowa, metalowa jazda z elektronicznymi, melodyjnymi wstawkami, połamanymi rytmami i chwytliwym, gitarowym solo. Uwagę zwraca też wybrany do promocji albumu „The Void Alone” – ciężki, ale zarazem bardzo melodyjny z czystym, kobiecym wokalem, wrzuconym jakby dla równowagi dla growlu wokalisty. Za tę subtelniejszą stronę utworu odpowiada Tori Letzler – wokalistka znana ze współpracy ze znanym filmowym kompozytorem Hansem Zimmerem („Batman v Superman”, „Gladiator”). Udzieliła swojego głosu także w utworze „Wind for Wings”, w którym wokalista na chwilę rezygnuje z growlu na rzecz czystego śpiewu.

Większość utworów wygląda podobnie: dużo agresywnego growlu, bijąca rekordy uderzeń na sekundę perkusja, zadziorne, metalowe riffy i chwile oddechu w postaci melodii z syntezatora. I to też największa wada tego wydawnictwa: o ile charakterystycznie brzmienie Fallujah zapada w pamięć i jest czymś oryginalnym, o tyle trudno po pierwszym wysłuchaniu jakoś szczególnie wyróżnić któryś z utworów. Całość da się podzielić z grubsza na te „spokojne” i te „metalowe”. Brutalny growl bywa na dłuższą metę męczący, bo o ile w tle dzieje się całkiem dużo i ciekawie, przykryte jest to tłumiącą warstwą agresywnego wokalu. Czasem aż chciałoby się usłyszeć trochę więcej czystego śpiewu dla kontrastu i złapania oddechu.

Skoro już mowa o oddechu, jest też kilka momentów, których posłuchać mogą nawet ci, którzy z reguły omijają death metal szerokim łukiem. Myślę tu zwłaszcza o tytułowym „Dreamless” – to zdecydowanie najładniejszy i najspokojniejszy utwór na płycie (choć wciąż metalowy, bo stopa perkusyjna chodzi tu aż miło) z solówką zagraną przez Tymona Kruideniera, znanego z występów z progresywnymi deathmetalowcami z Cynic. Bardzo nastrojowo jest też w „Fidelio”, w którym dominują klawisze, melorecytacja, miłe melodie i ambientowy klimat. Jeszcze bardziej ambientowo jest w „Les Silences” – to już elektronika na całego, zabawa z dźwiękiem, w której ważniejszy niż linearny przebieg melodii jest klimat. Coś jakby Jean-Michel Jarre skrzyżowany z Enigmą.

„Dreamless” to album eklektyczny, progresywny i na pewno wart uwagi. Ciężki, ale jednocześnie klimatyczny, pełen elektroniki, przestrzeni, sampli, z domieszką czystych i damskich wokali. Pozostaje tylko mieć nadzieję, że na następnej płycie zawartość będzie bardziej zbalansowana.

Tomasz Kolasa


Fallujah za sprawą poprzedniego krążka odnieśli spory sukces, którego miarą nie jest nawet obecny kontrakt z Nuclear Blast (bo jak oni zwęszą walutę, to są skłonni podpisać papiery z każdym), a pierwsi naśladowcy z różnym skutkiem kopiujący patenty z „The Flesh Prevails”. Czy wśród tych epigonów znajdzie się jakiś poważny konkurent dla Amerykanów? Na razie raczej nie, i to z dwóch powodów. Po pierwsze jest to granie zbyt złożone i oryginalne, żeby je szybko rozpracować i tak po prostu przystosować do własnego stylu, a przy okazji nie być posądzonym o (ślepe) naśladownictwo. Po drugie Fallujah — a dokładniej Scott Carstairs — rozwijają swoje wizje w takim tempie, że zawsze będą przynajmniej o krok przed innymi, którym również marzy się bycie na czasie.

A Dreamless jest właśnie, jakby to paskudnie nie brzmiało, albumem na czasie: niejednoznacznym, progresywnym i eklektycznym. Nie każdemu takie podejście do death metalu — czy do metalu w ogóle — spasuje, ale nie można odmówić zespołowi konsekwencji w dążeniu do własnego stylu, który zresztą już teraz jest bardzo pojemny. To, co znamy jako dodatki do technicznego grzańska z poprzedniego krążka, zostało na Dreamless bardziej dopracowane i przede wszystkim rozbudowane. Więcej jest zatem wszystkiego, co może od tej płyty odstraszać ortodoksów, a co da się podciągnąć pod nowoczesność: elektroniki, przestrzeni, sampli, czystych i damskich wokali… Jednym słowem: klimatu.

W kwestii budowania atmosfery (a przy okazji spójności muzyki) Amerykanie poszli tak daleko, że udało im się uzyskać rzadko spotykaną w takim graniu immersyjność, choć nie sprzyjają jej liryki oparte na kilku niepowiązanych ze sobą filmach. Dla mniej przychylnych może to oznaczać tylko tyle, że kolejne kawałki trudno od siebie odróżnić. Bardziej wyrozumiali dostają natomiast prawie godzinę wymagających dźwięków, które przyjemnie falują, płynnie przechodząc z brutalnych wyziewów w spokojne refleksyjne ambienty.

Fallujah na Dreamless zdecydowanie odeszli od typowej dla technicznego death metalu stylistyki, mniej szpanują umiejętnościami (choć tylko ignorant nie zauważyłby, że grają jeszcze lepiej i na lepszym sprzęcie), nie dociskają pedału gazu do dechy — mimo iż wciąż potrafią solidnie dopieprzyć — a bardziej skupiają się na rozwijaniu progresywnej strony muzyki i robieniu z nią tego, na co tylko mają ochotę. Na tej płycie naprawdę nie słychać, żeby członkowie Fallujah przejmowali się jakimiś ograniczeniami, ramami gatunkowymi czy bali się zrobić coś, co takiemu zespołowi nie przystoi. Taka odwaga popłaca, bo jak już na wstępie wspomniałem – to nie oni, ale ich naśladują.

Warto zaznaczyć, że przy okazji Dreamless zespół wyraźnie poprawił brzmienie i ogólną selektywność, rozdzielając obowiązki realizatorskie na Zacka Ohrena (gitary, bas, wokale) i Marka Lewisa (perkusja). Dzięki temu jakże rozsądnemu posunięciu instrumenty nie zlewają się już w jedno, jak to miało miejsce na „The Flesh Prevails”. Jeśli tylko Nuclear Blast należycie wykorzysta obecne atuty Fallujah, to jest szansa, że zrobią z nich gwiazdę dużego formatu. No, chyba że im się wcześniej znudzą...

demo


I must preface this by saying I'm a die hard metal fan, and anything core is unlikely to find itself a home in my music catalog. In particular anything core that could have the word progressive attached to it. To many bands in the scene today seem to resort to mindless guitar wankery and uninteresting, relentless sweep picking. And while Fallujah's roots are certainly cemented more in the core direction, I must confess I love this album and the band.The recording quality is incredible. As a guitar player I find their tones phenomenal. The cleans are crisp and beautiful, everything has been dialed in so perfectly. Now as for the music, I think that progressive bands can easily fall into the wanton wankery category of music, Dreamless is far from that.

Tracks like 'The Void Alone' 'Scar Queen' and 'Lacuna' showcase the talent of these musicians excellently. All of these guys are ridiculously technically proficient, but that only serves to further the music, not hinder it. The drumming on this album is truly incredible. The driving double bass is blazingly fast, and the guitar solos melodic and beautiful. The instrumental tracks as well such as 'Fidelio' and 'Wind for Wings' serve as a nice break for the album. Allowing for a peaceful atmosphere to build before shattering the calm with crushing guitars and thunderous bass lines. The combination of growls and clean vocals is well done, although my one critique would be that the cleans can seem a bit randomly distributed. On songs like 'The Prodigal Son' for example, my personal favorite track, I think it might have been better served as an instrumental. That being said it really doesn't interfere with the flow of the song or the album.

Overall I was extremely pleased by Dreamless. None of the tracks on the album were boring, they serve their purpose well, whether it be fast-paced, guitar driven brutality, or some of the more peaceful and melodic tracks on the album. Lyrically I have to admit I was confused. In an interview the singer stated that the album was based off of a movie and it was intended to be a puzzle to figure out. No clue what the hell the movie is. So with that said, Dreamless is a killer album. Very inventive, interesting, and original which is hard to come by in the progressive metal landscape today. Many bands seem to be taking the same direction, but I find Fallujah's use of clean guitar tones and more atmospheric sections fascinating and am excited for any further releases they might have.

ReverseTracheotomy



..::TRACK-LIST::..

1. Face Of Death 03:30
2. Adrenaline 04:21
3. The Void Alone 04:18
4. Abandon 04:31
5. Scar Queen 04:04
6. Dreamless 06:18
7. The Prodigal Son 04:17
8. Amber Gaze 04:32
9. Fidelio 02:44
10. Wind For Wings 06:14
11. Les Silences 05:56
12. Lacuna 04:53



..::OBSADA::..

Andrew Baird - Drums
Scott Carstairs - Guitars, Songwriting (tracks 1-8, 10, 12)
Alex Hofmann - Vocals, Lyrics, Songwriting (tracks 9, 11)
Rob Morey - Bass
Brian James - Guitars



https://www.youtube.com/watch?v=H-5R7falsho



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!